Δημήτρης Βαβάτσης: Ένας νέος σκηνοθέτης.

Αφορμή, για να πάρω συνέντευξη από τον Δημήτρη, στάθηκε η νέα, μικρού μήκους, ταινία του, με τίτλο «Σαρκοβόρος». Ο ίδιος, έχοντας σκηνοθετήσει, ήδη, 3 ταινίες, μικρού μήκους (παράλληλα με την συμμετοχή του σε φεστιβάλ, σε τηλεοπτικά σποτ και, μεγάλου μήκους, ταινίες, ως βοηθός σκηνοθέτη), κάνει την τρίτη σκηνοθετική του απόπειρα στο είδος splatter που, αν κρίνω από το Ευλάβεια και το Bloody Lady, τόσο πολύ του αρέσει.

Πώς ξεκίνησε η όλη ιδέα της ταινίας; Τί σε τράβηξε στο σενάριο;

Βρεθήκαμε με τον σεναριογράφο της ταινίας, τον Άρη Δεληγιαννίδη, και συζητήσαμε την ιδέα, να γυριστεί μια ταινία εκδίκησης. Σταδιακά, βρέθηκε η κεντρική ιδέα και στην πορεία, όλο αυτό άρχισε να ξετυλίγεται και να παίρνει μορφή. Οι συζητήσεις μας ήταν σε, καθημερινή σχεδόν, βάση και κάποια στιγμή, αποφασίσαμε ότι είναι έτοιμο για να γυριστεί.  Αυτό που με τράβηξε στο σενάριο είναι ότι, κατά τη γνώμη μου, είναι μια ωραία ιστορία εκδίκησης, η οποία αξίζει να ειπωθεί. Το περιεχόμενο είναι ακραίο και οι δράσεις μπορούν να πάρουν χυδαία χροιά, αναλόγως πως θα το αποδόσεις. Αυτό, νομίζω ότι με εξίταρε.

Στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή αντικατοπτρίζονται κάποιες αξίες ή ιδανικά;

Μπορούμε να πούμε, είτε ότι ο πρωταγωνιστής πλαισιώνεται και δρα σύμφωνα με την ιδέα της εκδίκησης, είτε, βέβαια, με την ιδέα της δικαιοσύνης και της απόδοσής της. Σκοπός είναι, ο θεατής να αναρωτηθεί, μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει κάποιος, όταν του παίρνουν βίαια ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του.

Η ταινία έχει αρκετές σκηνές ωμής βίας. Πιστεύεις ότι απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό;

Αν πούμε ότι και οι κωμωδίες και οι ρομαντικές κομεντί και, κατά συνέπεια, όλα τα κινηματογραφικά είδη και ρεύματα, απευθύνονται σε συγκεκριμένο κοινό, τότε ναι, και αυτή η ταινία απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό. Γενικότερα, θεωρώ ότι πρέπει να τα παρακολουθούμε όλα. Αφενός, γιατί πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σε όλα και να γνωρίζουμε νέα πράγματα και αφετέρου, για να παίρνουμε ιδέες και να γινόμαστε καλύτεροι.

Το ελληνικό σινεμά μπορεί να αντέξει μια τέτοια ταινία; Πιστεύεις ότι θα κριθείς;

Νομίζω ότι το ελληνικό σινεμά μπορεί να αντέξει τα πάντα και ειδικά, τις προσπάθειες νέων δημιουργών. Το να κριθείς, είναι κάτι το εύλογο, γιατί με αυτό που κάνεις, εκτίθεσαι. Συνεπώς, αν συμβεί κάτι τέτοιο, πιστεύω θα έχει και την θετική του πλευρά.

Αν κρίνω και από το «Ευλάβεια», σου αρέσει το είδος splatter. Τί σε ελκύει σε αυτό το είδος και από ποιούς σκηνοθέτες εμπνέεσαι;

Με ελκύει το γεγονός ότι είναι ακραίο και μπορεί να σε σοκάρει. Θεωρώ ότι είναι καλό να σοκάρεται κάποιος, μέσα από μια ταινία ή οποιαδήποτε μορφή τέχνης, γιατί μπορεί να επαναπροσδιορίσει την αισθητική του ματιά σε κάποια θέματα, αλλά και να συνειδητοποιήσει ότι οι σκοτεινές πλευρές του ανθρώπινου μυαλού πρέπει να τιθασεύονται και να μην βγαίνουν στην επιφάνεια. Μου αρέσει η συγκεκριμένη αισθητική και η προσέγγιση, σε τέτοιου είδους θέματα. Θεωρώ ότι όλοι οι σκηνοθέτες μπορούν να με επηρεάσουν και να πάρω κάτι από αυτούς, σε διάφορους τομείς. Αφού μιλάμε για το είδος, θεωρώ πολύ σημαντικούς τους Dario Argento, Tob Hooper, Lucio Fulci , Ruggero Deodato, Wes Craven και πολλούς άλλους.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Θα ήθελα να ασχοληθώ και με άλλες πτυχές του κινηματογραφικού τρόμου και να πειραματιστώ, σε διάφορα πράγματα. Να κάνω ταινίες, με διάφορα είδη και υποείδη τρόμου, και να σταθεροποιήσω την προσωπική μου γραφή.

Ποια είναι τα ηθικά διδάγματα της ταινίας;

Δεν ξέρω αν μπορώ να μιλήσω για ηθικά διδάγματα της ταινίας, γιατί θεωρώ ότι ο κάθε θεατής μπορεί να εκλάβει, όπως θέλει, μια ιστορία εκδίκησης και να ταυτιστεί με διάφορους, από τους χαρακτήρες της ταινίας. Το σίγουρο είναι ότι, οποιαδήποτε μορφή βίας, δεν αποτέλεσε και δεν θα αποτελέσει, κατά τη γνώμη μου, ποτέ λύση σε τίποτα. Μπορεί να φέρει, μόνο, χειρότερες καταστάσεις. Συνεπώς, αυτή θα μπορούσε να είναι η γενικότερη ματιά μου και το ζουμί, από όλο αυτό.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους συντελεστές της ταινίας, που πίστεψαν από την αρχή σε όλο αυτό και συμπορευτήκαμε, σε μια πολύ ωραία διαδικασία, με καλές συνεργασίες. Ελπίζω να τους έχω δίπλα μου, σε πολλά επόμενα πράγματα.

Σας ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία.

______________________

Κριτική ταινίας: Από την στιγμή που διάβασα ένα άρθρο, το οποίο καταδίκαζε τον Σαρκοβόρο, ανυπομονούσα να δώ την ταινία του Δημήτρη, έχοντας στο νου μου πως το ακραίο που λένε πολλοί, εγώ το βρίσκω ρεαλιστικό. Σίγουρα μπορώ να πω, πως δεν ήξερα ότι θα δώ κάτι το τόσο εξωπραγματικό για τα ελληνικά δεδομένα. Προσωπικά, δεν είχα παρακολουθήσει, ποτέ ξανά, ελληνική ταινία, splatter μικρού μήκους, αν εξαιρέσουμε το «Ευλάβεια», του ίδιου. Περίμενα λίγο αιματάκι και αρκετές δόσεις υπερβολής, όμως, σε όλη την διάρκεια της ταινίας, ήμουν καθηλωμένη και είχα ανατριχιάσει. Μουντό σκηνικό, επιβλητική μουσική, τρομερή πλοκή και «make up effects», που αγγίζουν το τέλειο. Είναι τολμηρό? Ναι. Είναι ακραίο? Ναι. Αγγίζει τα όρια του χυδαίου? Ναι. Είναι, όντως, όλα αυτά μαζί, αλλά, παράλληλα, είναι και ανατριχιαστικά ρεαλιστικό και ωμό, και καταπατάει όλον αυτόν τον καθωσπρεπισμό, του ελληνικού σινεμά, για να μπορέσει να απεικονίσει, με μία αξιοθαύμαστη τεχνική, την εκδίκηση, την ρίξη του οικογενειακού θεσμού και τον βιασμό του ανθρώπινου μυαλού. Ο Δημήτρης Βαβάτσης κατάφερε, με μικρά βήματα, να εισάγει ένα νέο είδος, στο ελληνικό σινεμά. Ο ίδιος, ήρεμος τύπος, που πατάει γερά στα πόδια του, δεν φοβάται να προκαλέσει, για να δείξει αυτό που πραγματικά πιστεύει ότι αξίζει, δηλαδή την ωμή πραγματικότητα, γροθιά σε ότι χιλιομασημένο και, δήθεν, σοβαρό έχουμε δει…