Συνέντευξη με τον Δημήτρη Φουρλή.

Φωτογραφίες: Φιληάννα Καραμανλή

Περνώντας στο τμήμα θεάτρου, της σχολής καλών τεχνών του Α.Π.Θ., τον κέρδισε η υποκριτική. Μέσα από αυτή, ένιωσε ότι μπορεί να πει αυτά που θέλει. Αποφοίτησε και ως διπλωματική εργασία, παρουσίασε την παράσταση «ΜΠΕΤΤΥ», για ένα διήμερο, τον περασμένο Απρίλιο. Η επανάληψη του συγκεκριμένου έργου, στη νέα θεατρική σκηνή «Τα», προέκυψε φυσικά. Για 23 βράδια, ο Δημήτρης θα φορέσει τακούνια, πολύχρωμα κιμονό και μοναδικές περούκες και θα μεταμορφωθεί σε Μπέττυ.

Μπέττυ. Ένα όνομα, μια παράσταση. Τι πρόκειται να δούμε;

Είναι ένας μονόλογος, βασισμένος στην ομώνυμη αυτοβιογραφία της Ελισάβετ Βακαλίδου.  Γεννημένη αγόρι, σε ένα χωριό της Αλεξανδρούπολης και έφυγε στα 15 της, για την Αθήνα. Πέρασε από αναμορφωτήριο, μπάρκαρε στα καράβια και βρέθηκε στη Νέα Υόρκη. Επέστρεψε, έφυγε ξανά, θυελλώδης ζωή. Στην παράσταση, βρισκόμαστε στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’80 και η Μπέττυ αφηγείται την πολύκροτη ζωή της.

Τι σας παρακίνησε να επιλέξετε την συγκεκριμένη προσωπικότητα;

Το βιβλίο βρέθηκε τυχαία στα χέρια τα δικά μου και του σκηνοθέτη της παράστασης, Θέμη Θεοχάρογλου και είπαμε «ας το κάνουμε». Η Μπέττυ έχει κατηγορηθεί, από πολλούς, ότι ασχολήθηκε με το lifestyle, περισσότερο από όσο έπρεπε. Ωστόσο, για εμάς κάτι τέτοιο δεν ισχύει και η προσωπικότητά της, μας κέντρισε το ενδιαφέρον. Αυτό που μέτρησε περισσότερο είναι ότι το βιβλίο της δεν ήταν μια καταγγελία, απέναντι στην “κακιά κοινωνία”, αλλά μια γλυκόπικρη καταγραφή γεγονότων.

Ποια θα μπορούσαμε να πούμε, ότι είναι τα χαρακτηριστικά της ηρωίδας που υποδύεστε;

Η Ελισσάβετ Βακαλίδου είναι ακομπλεξάριστη, δυνατή, μέσα από τις εμπειρίες που βίωσε, και πάντα  ήξερε τι ήθελε και πώς πρέπει να το διεκδικήσει. Αυτά, ακριβώς, τα χαρακτηριστικά θελήσαμε να αποδοθούν και θεατρικά στην Μπέττυ. Τα λόγια της είναι αιχμηρά και μπορεί να πληγώνουν, αλλά το βασικό είναι ότι έλυσε τα θέματα της. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.

Ήρθατε σε επαφή με την ίδια, για την προσαρμογή του έργου;

Βρήκα το τηλέφωνό της και, για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέραμε με τον Θέμη (Θεοχάρογλου) πώς θα αντιδράσει. Της είπα ότι θέλουμε να κάνουμε θεατρικό μονόλογο την ζωή της και όπως ήταν φυσικό, αρχικά ήταν καχύποπτη και επιφυλακτική, σχετικά με τον τρόπο που θα την εκθέταμε. Βρεθήκαμε στην Αθήνα και αφού μας γνώρισε, μας εμπιστεύτηκε και μας άφησε ελεύθερους να κάνουμε ό,τι επιθυμούμε. Επί λέξει, είπε: «παιδιά πειράξτε ό,τι θέλετε».

Υπήρξαν στιγμές παραίτησης, λόγω δυσκολιών; Μιάμιση ώρα με τακούνια και περούκες, μόνος στην σκηνή, δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Δουλέψαμε, περίπου, ενάμιση χρόνο. Προσωπικά, πολλές φορές είπα “κάνω πίσω”. Δύσκολα συναισθηματικά περάσματα, επικοινωνία με το κοινό, μεγάλο κείμενο. Όλα αυτά ήταν αντικειμενικές δυσκολίες. Επίσης, έπρεπε να δουλέψω περισσότερο με το σώμα και την θηλυκότητά του. Ωστόσο, καθημερινά κάναμε βήματα μπροστά. Δεν γινόταν να τα παρατήσω και δεν ήθελα κιόλας.   

Τι ήταν αυτό, που σας έπεισε να επαναλάβετε την παράσταση, μετά την παρουσίαση της τον Απρίλιο;

Τα σχόλια που ακούσαμε από το κοινό, αλλά και η δική μου ανάγκη να δώσω περισσότερη προβολή στο συγκεκριμένο θέμα. Το έργο δεν μιλάει μόνο για την ζωή των ομοφυλόφιλων, ή των τραβεστί, αλλά κυρίως για την καθολική μοναξιά των ανθρώπων. Είναι γεγονός ότι, με το πέρασμα του χρόνου, έχω κατανοήσει καλύτερα την ηρωίδα μου. Έχει κάτσει, μέσα μου, η ιστορία της.

«Η ηθική είναι μια υπόθεση καθαρά ταξική». Συνοψίζει αυτή η φράση όλο το έργο;

Έχω την πεποίθηση ότι οι κοινωνικές διαφορές είναι ταξικές. Το χρήμα και η εξουσία κάνουν την διαφορά στα πράγματα. Δεν έχει σημασία το χρώμα κάποιου, αν έχει χρήμα. Το ίδιο ισχύει και για την LGBT κοινότητα. Με το χρήμα, ξεπλένεται η διαφορετικότητα και η επιλογή. Δυστυχώς, ακόμη και η νομιμοποίηση του ομοφυλοφιλικού γάμου, είναι ανίσχυρη χωρίς οικονομική και κοινωνική ισότητα.

Υπάρχει ανανεωτική τάση στο ελληνικό θέατρο και ειδικά στην Θεσσαλονίκη;

Καινούριοι χώροι ανοίγουν, νέες θεατρικές ομάδες δημιουργούνται και είναι μια πρόταση. Από τα υπόγεια, βγαίνουμε στα ισόγεια, αλλά πρακτικά, θεωρώ ότι ο μοχλός ανανέωσης οφείλει να είναι το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, η μεγάλη σκηνή δηλαδή. Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει στον μέγιστο βαθμό και γενικά θεωρώ πως το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι περιορισμένο, σε σχέση με τον πληθυσμό.

Η τελευταία παράσταση που είδες και θα την κρατήσεις μαζί σου, για πολύ καιρό ακόμη, μετά το τέλος της;

Ήδη έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που είδα την “Γυναίκα της Πάτρας”, του Γιώργου Χρονά, σε σκηνοθεσία Λένας Κιτσοπούλου και ακόμη την ανακαλώ στην μνήμη μου. Η Ελένη Κοκκίδου, στα καλύτερά της!

______________________

Συντελεστές
Διασκευή – Σκηνοθεσία: Θέμης Θεοχάρογλου
Ογάνωση Παραγωγής  / Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Δέσποινα Καβύρη
Β. Ογάνωση Παραγωγής  / Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Δημήτρης Φλώρος
Σκηνικά / Κουστούμια: Διδώ Γκόγκου
Φωτισμοί: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη
Μουσική: Αχιλλέας Μεσάικος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νάγια Τ. Καρακώστα
Βοηθός Σκηνογράφου: Αναστασία Τεμηρίδου
Βοηθός Φωτιστή: Αθηνά Μπανάβα
Σχεδιασ΄μός Αφίσας: Αχιλλέας Μεσάικος
Ερμηνεύει: Δημήτρης Φουρλής

Στο ρόλο της Μητέρας, ακούγεται η Φιλαρέτη Κομνηνού

Πρεμιέρα: Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014 στις 9.15 μ.μ.
Ημέρες και Ώρες Παραστάσεων: Πέμπτη -Σάββατο στις 9.15 μ.μ., Κυριακή στις 8 μ.μ.

Διάρκεια Παράστασης: 90΄
Τιμές Εισιτηρίων: Γενική είσοδος: 12 ευρώ . Φοιτητικό: 8 ευρώ. Μειωμένο: Δωρεάν την Πέμπτη.

ΘΕΑΤΡΟ ‘Τ’
Φλέμινγκ 16. Τηλέφωνο για πληροφορίες και κρατήσεις: 2310-854333