Δε με χωράει ο τόπος / Μήδεια

Με βάση το μύθο της Μήδειας και με κύριο μέσο έκφρασης το σώμα, η ομάδα “Πλεύσις” στήνει μια ιδιαίτερη παράσταση, η οποία φτάνει στα μύχια του θεατή και καταφέρνει να τον αιχμαλωτίσει. Το όνομα αυτής: «Δε με χωράει ο τόπος / Μήδεια».

Από το διαχρονικό έργο του Ευριπίδη, στη σκηνή του θεάτρου ανεβαίνουν η Μήδεια, ο αγαπημένος της Ιάσων και η Γλαύκη. Η ιστορία που πλέκεται ανάμεσα στους τρεις αυτούς ήρωες είναι, λίγο πολύ, γνωστή. Στο έργο, βιώνουμε περισσότερο τη μεταξύ τους αλληλεπίδραση, με έμφαση στο τραγικό πρόσωπο της Μήδειας, που παλεύει να ισορροπήσει μεταξύ απόρριψης και απώλειας.

Η παράσταση «Δε με χωράει ο τόπος / Μήδεια» αποτελεί ένα μωσαϊκό σωματικού θεάτρου, σύγχρονου χορού, θεάτρου αντικειμένων και, ασφαλώς, συμβολισμών. Το ανθρώπινο σώμα αντικαθιστά τη γλώσσα, μα χωρίς η τραγωδία να χάνει από την έντασή της.

Όπως και σε κάθε άλλη παράσταση μεταμοντέρνου θεάτρου, έτσι κι εδώ, το κάθε τι αποτελεί συμβολισμό. Τα λιγοστά αντικείμενα που χρησιμοποιούνται στη σκηνή αποτελούν σύμβολο και μάλιστα, ο ρόλος τους δεν είναι σταθερός, αλλά μεταμορφώνονται συνεχώς, αναλόγως το σκοπό τους και το χέρι που τα κρατά. Μεγαλύτερο σύμβολο όλων και το πλέον πολυμορφικό – ίσως η ραχοκοκαλιά της παράστασης – αποτελεί το πλατό, στο οποίο τοποθετούνται οι πρωταγωνιστές και γύρω από το οποίο καλούνται να κινηθούν. Εάν η παράσταση μπορεί να δεχθεί τον χαρακτηρισμό της ριψοκίνδυνης, το οφείλει σε αυτό το μεγάλο σκηνικό εύρημα.

Παρά την εξαιρετική σκηνική σύνθεση και τη δουλειά των ερμηνευτών, η παράσταση δεν θα ήταν η ίδια, χωρίς την αριστουργηματική μουσική που τη συνοδεύει. Η μουσική φέρεται σαν ένα ιδιόμορφο αυλάκι, μέσα στο οποίο κυλά το έργο.

Παρά το μοντέρνο χαρακτήρα του, το «Δε με χωράει ο τόπος / Μήδεια», μπορεί να συγκινήσει ένα ευρύ φάσμα κοινού. Στο ερώτημα, εάν είναι καλύτερο να παρακολουθήσει κανείς, γνωρίζοντας ή όχι εκ των προτέρων, την ακριβή πλοκή, η απάντηση είναι δύσκολο να δοθεί. Ούτως ή άλλως, τόσο ο μύθος, όσο και η ίδια η παράσταση, αφήνουν τα περιθώρια της προσωπικής ερμηνείας του θεατή.

Το αποτέλεσμα συνολικά παρασύρει το κοινό στο ρυθμό των σωμάτων και της πρότυπης μουσικής. Δημιουργεί ένα μυσταγωγικό κλίμα στην ατμόσφαιρα του χώρου, χωρίς, εν τω μεταξύ, να φαίνεται κραυγαλέο. Έτσι, δίνει στο θεατή να καταλάβει τα πάντα και κάτι παραπάνω.

Συντελεστές:

Σύλληψη – Σκηνοθεσία – Σκηνικά: Αντώνης Κουτρουμπής
Μουσική σύνθεση: Μηνάς Εμμανουήλ
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Κοστούμια: Όλγα Γερογιαννάκη
Graphic animation: Ακριβή Αναγνωστάκη
Κατασκευή σκηνικού: Δημήτρης Μαρούλης
Επιμέλεια κειμένων: Μιράντα Βατικιώτη
Ερμηνεία – Χορογραφία: Όλγα Γερογιαννάκη, Αντώνης Κουτρουμπής, Νατάσσα Ζαφειροπούλου

Διάρκεια 60′