Οι συντάκτες του Beater.gr σου γράφουν από την καραντίνα τους.
Χρόνια πολλά και καλή λευτεριά! Κάπως έτσι ήταν φέτος οι ευχές που πήρα την ημέρα τον γενεθλίων μου, 8 μέρες αφού μπήκαμε σε καραντίνα και 2 μέρες πριν την απαγόρευση κυκλοφορίας.
Είναι μέρες που τις περνάς με φίλους. Βρίσκεστε στα κλεφτά ο ένας στο σπίτι του άλλου, αφού έχετε περάσει από την κοντινότερη κάβα που ‘χει μείνει ανοιχτή, κι άλλες που απλά ξυπνάς νωρίς, προσπαθείς να συγκεντρωθείς και να δουλέψεις (όσο λιγότερο μπορείς και χωρίς να ξέρεις για τι ακριβώς, ας μην κοροϊδευόμαστε), μαγειρεύεις, διαβάζεις, γράφεις, βλέπεις ταινίες, κάνεις ότι γυμνάζεσαι και που και που στέλνεις το 6 στο 13033 για μια προσεκτική και σύντομη βόλτα. Παράλληλα, κρυφοκοιτάζεις στο Instagram να δεις αν ακολουθείς τους σωστούς κανόνες του εγκλεισμού, που λίγο-πολύ έβλεπες να ‘ρχεται.
Το σημαντικό είναι πως πέρα απ’ αυτή την ιατρικώς επιβεβλημένη απόσταση, ήρθε η στιγμή να καταλάβουμε και ποια είναι η συναισθηματική απόσταση που έχουμε πάρει μεταξύ μας. Είναι μια καλή ευκαιρία να δούμε ποιοι είναι αυτοί που μας λείπουν πραγματικά και έτσι, ίσως βρούμε τρόπους να έρθουμε πιο κοντά. Άλλωστε, σε κάποια σπίτια υπάρχουν άνθρωποι που, πέρα από τον κορονοϊό, φοβούνται πιο πολύ τον ίδιο τους τον εαυτό.
Οι μέρες της καραντίνας με βρήκαν αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου. Σε ένα σπίτι που έχω πρόσβαση σε ήλιο και καλή παρέα. Οι μέρες της καραντίνας μου περνούν με βιταμίνες C (για να μην ανησυχεί η μαμά μου), κρασί (για να μην ανησυχεί το κεφάλι μου), ταινίες (για να ανοίγει το μάτι μου), συζητήσεις με τους συγκατοίκους μου (για να νιώθω άνθρωπος), αλλά κυρίως με διαδικτυακές συνομιλίες. Ο μόνος πραγματικός λόγος ανησυχίας μου είναι η ιδιαίτερα προνομιακή καθημερινότητα που ζω, γενικώς και ειδικώς, και η αδυναμία μου να συμβάλλω στην βελτίωση όσων βρέθηκαν σε αυτή την υγειονομική κρίση αντιμέτωποι με τα ήδη υπάρχοντα καθημερινά τους προβλήματα, εις διπλούν. Η κοινωνική μου ζωή ορίζεται από την παρουσία μου online, που με οδήγησε στην σκέψη ότι θα ‘πρεπε να μουν λίγο παραπάνω προσεχτική με την online «προσωπικότητα» που είχα χτίσει μέχρι τώρα. Λιγότεροι περισπασμοί από τον συνεχόμενο «τιν» των instant messaging εφαρμογών ίσως να μου άφηνε περιθώριο να είμαι παραπάνω παραγωγική, σε μια περίοδο που ο χρόνος μοιάζει να σέρνεται αργά από το πρωί μέχρι το βράδυ, μόνο για να εκπληρώσει την υπόσχεση της επανάληψής του. Από την άλλη βέβαια, υπάρχει καλύτερος τρόπος να περάσει κανείς το χρόνο του από το να συζητάει με τους ανθρώπους του, έστω και εικονικά; Ακόμα δεν έχω απάντηση.
Ίσως η καραντίνα μου να είναι η καλύτερη που θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Ξεκινήσαμε μέσα στη μαύρη νύχτα μαζί με τον Περικλή για να βρούμε τη Χριστίνα που ήταν ήδη εκεί. Όσο έβλεπα ειδήσεις στο μικρό σπίτι στο χωριό ήμουν τρομοκρατημένη. Ανεβήκαμε λοιπόν με τέτοια συναισθήματα στο ξακουστό Νυμφαίο. Τακτοποιήσαμε τα τρόφιμα και αράξαμε στο καθιστικό του επάνω ορόφου. Η σόμπα κάτω έκαιγε. Ξημέρωσε μια όμορφη μέρα με ήλιο και αποφασίζοντας να την εκμεταλευτούμε, πήραμε τα βουνα. Είδαμε μέρη μαγικά, δάση, πατημασιές από άγρια ζώα και εισπνεύσαμε το άφθονο οξυγόνο. Ο χρόνος περνούσε με τη μαγειρική, το τάβλι, την ξερή, και τη ζωγραφική. Οι περίπατοι στα βουνά συνεχίστηκαν όσο ο καιρός ήταν καλός. Ήπιαμε καφέ με τους λίγους μόνιμους κατοίκους του χωριού, γελάσαμε και απορροφήσαμε μόνο τα καλά! Την τελευταία μέρα, ομίχλη σκέπασε το χωριό και τα στενά θύμιζαν θρίλερ. Παρακολουθήσαμε με ευλαβική προσοχή το διάγγελμα του πρωθυπουργού που ανακοίνωσε την απαγόρευση κυκλοφορίας, σκύψαμε το κεφάλι, ήπιαμε τσάι ζεστό χαμομήλι και ανακατέψαμε την τράπουλα. Το επόμενο πρωί τα τρόφιμα τελείωσαν και κατεβήκαμε για ανεφοδιασμό. Εγώ δεν γύρισα πίσω. Πλέον η καραντίνα μου είναι σπίτι-δουλειά δουλειά-σπίτι. Εκεί χιονίζει και τα παιδιά κάνουν αγγελάκια στην αυλή.
Οκ, είναι δύσκολο! Είναι δύσκολο να παρακολουθείς αμέτοχος, από παράθυρα και ταράτσες την άνοιξη να πλημμυρίζει με χρώματα τη γη, τη μέρα να κερδίζει φως, την ζωή να συνεχίζει ακάθεκτη την πορεία της ενάντια σε πρόστιμα και απαγορεύσεις. Ωστόσο, πιστεύω ακράδαντα πως όλα είναι θέμα οπτικής! Τα δεδομένα είναι δεδομένα και είναι απλώς στο χέρι σου τι στάση θα κρατήσεις απέναντι σ’ αυτά! Μπορείς να είσαι δημιουργικός ή και όχι τόσο, να δεις όλες αυτές τις ταινίες που κατά καιρούς σου λέγανε, να τελειώσεις εκείνο το βιβλίο για το οποίο ποτέ δεν έβρισκες τον χρόνο. Να ανακαλύψεις ένα ταλέντο που πότε δεν πίστευες πως έχεις, να ακούσεις όλα εκείνα τα τραγούδια που αγαπούσες στο παρελθόν αλλά τα είχες ξεχάσει. Να αναθεωρήσεις για ανθρώπους και καταστάσεις, να μαγευτείς από όλα εκείνα τα ηλιοβασιλέματα που θα σου υπενθυμίζουν πως το καλοκαίρι θα ‘ρθεί, πάντα θα έρχεται, σε πείσμα των καιρών αλλά και των ιών!
Και ξαφνικά γίναμε fit! Σίγουρα, αυτή η περίοδος θα μας αλλάξει –αν δεν μας έχει αλλάξει ήδη. Στο Άμστερνταμ όπου ζω, δε χρειάζεται ακόμα χαρτί για έξοδο, αν και σχεδόν τα πάντα έχουν κλείσει. Έτσι, δύο πράγματα μου έμειναν να κάνω: να συνεχίσω να δουλεύω πάνω στο διδακτορικό μου,και να μπω στον υπέροχο κόσμο του τρεξίματος (jogging). Με το τρέξιμο καίω και τις θερμίδες από το φαγητό και ανακαλύπτω περισσότερες πλευρές της γειτονιάς μου που δεν ήξερα (παρά το ότι μένω εδώ τέσσερα χρόνια). Την επόμενη φορά που θα βγείτε για το επιτρεπόμενό τρέξιμο σας σκεφτείτε: πόσο καλά ξέρετε εσείς τη γειτονιά σας; Ευκαιρία να το μάθετε. Καλό κουράγιο σε όλους. Μείνετε ασφαλείς, υγιείς και… fit!
Την λέξη καραντίνα την βαριέμαι. Γι’ αυτό αποφάσισα να την ονομάσω παύση με λόγο. Πάνε μέρες που τριγυρνώ στο σπίτι και πιο συγκεκριμένα από την ημέρα των γενεθλίων μου (γιατί κάποιος αποφάσισε να γιορτάζω αυτήν τη μέρα Παρασκευή και 13, τι άλλο να περίμενα;). Έτσι, αυτήν την πρώτη μέρα της παύσης με λόγο και συνάμα της προσωπικής μου πρωτοχρονιάς έμεινα εδώ να κοιτάζω έναν πίνακα του Kandinsky προσπαθώντας να ξεχωρίσω τα τρεις χιλίαδες κομμάτια του από απόσταση. Από εκεί και πέρα οι μέρες άρχισαν να περνούν. Μιας και δεν ήμουν ποτέ παιδί του προγράμματος, απολαμβάνω το πρoνόμιο να μην αναγκάζομαι να κοιτάω κάποιο κενό χρονοδιάγραμμα λόγω παύσης με λόγο. Οι ώρες της ημέρας μου φαίνεται να έχουν αποσυντονιστεί τελείως και να έχουν ξεχάσει να ακολουθούν η μια την άλλη όπως τις έχουμε διατάξει να κάνουν. Η επόμενη αποφάσισε να κοιμηθεί κι άλλο και η προυγούμενη μάλλον λιάζεται σε κάποια αιώρα. Το ρολόι τώρα χτυπάει σε ένα δικό του ακανόνιστο ρυθμό, που μάλλον χρειάζοταν όλη αυτή η ησυχία για να το παρατηρήσω. Η απουσία τηλεόρασης είναι η πιο θετική έλλειψη αυτού του σπιτιού και κάτι τέτοιο ομολογώ πως σε βοηθάει στο να αναπνέεις σε έναν καλό ρυθμό. Πέρα από αυτό, σαν θαύμα, το scroll down στο κινητό έχει μειωθεί δραματικά και άκρως δραστικά. Μια ακατάπαυστη ανάγκη για συγύρισμα έκανε την εμφάνισή της, τόσο σε πράγματα όσο και σε σκέψεις, στόχους και συναισθήματα. Η καλύτερη ανακαλυψή μου βρέθηκε στον τελευταίο όροφο της ραφιέρας μου, πινέλα και χρώματα λέγονται, και όχι, δεν τα είχα ξεχάσει αλλά μάλλον τα φοβόμουν. Από την άλλη, τα φυτά του σπιτιού είναι η καλυτερή μου παρέα τις περισσότερες ώρες και σου ορκίζομαι πως κάνουν μέχρι και το ταβάνι να φαίνεται εξαιρετικά όμορφο. Τρία καινούργια βιβλία και ένα ξεχασμένο παλιό, πολλά κιλά μουσική και προσεκτικά διαλεγμένες ταινίες. Οι μέρες μου μυρίζουν φρεσκοκομμένο βασιλικό και ξύσμα από λεμόνι ως αποτέλεσμα τον μαγειρικών δραστηριοτήτων που δίνουν και πέρνουν. Τα φαγητά θα πρέπει να νιώθουν πολύ τυχερά γιατί έχουν κλέψει τα ονόματα των ημερών της εβδομάδας και πλέον δεν έχουμε Δευτέρα, Πέμπτη και Κυριακή αλλά τη ημέρα με τις γαρίδες, αυτή με τη σούπα και την επόμενη από τα φασολακία με τo σπαγγέτι aglio e olio. Πιο τυχερή από τα φαγητά νιώθω σίγουρα εγώ που έχω τη χαρά να τρώω με παρέα σχεδόν κάθε μέρα, σε αντίθεση με τις συνήθειες τις «κανονικής» ροής της ζωής μου. Έτσι, με τη χαρά να έχω την αγαπημένη μου συγκάτοικο, τον καλό μου φίλο παραδίπλα και την αδερφή-οδηγό, διοργανώνουμε βράδια με τουρνουά μπιρίμπας, ομαδικά αράγματα στον καναπέ και prive events με κοκτέιλς. Ευχάριστες νότες στην ημέρα προσθέτουν οι διαδυκτικές επικοινωνίες με τους κοντινούς μακρινούς και με τους αγαπημένους μακρυνότερους. Ίσως να είναι η πρώτη φορά που ρωτάμε ο ένας τον άλλον «Τι κάνεις;» και απαντάμε αληθινά τι κάνουμε χωρίς τα βαρετά, αναμενόμενα «Καλα, εσύ;».
Τέλος, ίσως αυτή η παύση με λόγο να πηγαίνει λίγο πίσω κάποιους βασικούς στόχους, αλλά τουλάχιστον η στασιμότητα τους κάνει να φαίνονται πιο ξεκάθαροι. Το τι θα γίνει μετά από όλο αυτό σίγουρα δεν το γνωρίζω, αλλά έτσι κι αλλιώς ποτέ δε γνώριζα για το μετά. Απλά ελπίζω και εύχομαι, μέσα σε όλα τα σκατά (pardon!) να γίνουμε λίγο πιο άνθρωποι, αν μου επιτρέπεις.
Καραντινιώτες και Καραντινιώτισες,
Σας γράφω ούσα καραντινιασμένη ανάμεσα σε αναθυμιάσεις χλωρίνης και αντισηπτικών φαρμάκων με εμφανή σημάδια απόγνωσης στο βλέμμα μετρώντας την κάθε μέρα που περνάει σαν τον φαντάρο.
Έχω πιάσει τον εαυτό μου να φιλοσοφεί καθόλη την διάρκεια των ημερών αυτών με ερωτήσεις τύπου: Τι είναι η ζωή; Η ζωή είναι στιγμές; Τίποτα δεν είναι δεδομένο… και άλλα τέτοια κλισέ που όμως ισχύουν όσο ποτέ άλλοτε.
Τα πρωινά από Δευτέρες μέχρι Παρασκευές ακολουθώ ένα άκρως αυστηρό πρόγραμμα αφύπνισης – #not, με το ζόρι σηκώνομαι για να πάω μέχρι το σαλόνι. Ο καφές είναι το πρώτο βήμα της ημέρας διότι χωρίς αυτόν ούτε το liposan μου δεν βάζω σωστά και στην συνέχεια αφού έχω καταλώσει μια γερή δόση καφεΐνης έρχεται το καθημερινό online πλέον meeting με συναδέλφους και στη συνέχεια ώρα για δουλειά. Στο σημείο αυτό θέλω να ομολογήσω κάτι. Ποτέ στην ζωή μου δεν φανταζόμουν ότι θα μου ήταν τόσο δύσκολο να συγκεντρωθώ και πως η αλλαγή χώρου θα με επηρέαζε τόσο πολύ. Ώρες ατελείωτες θυμάμαι που κοίταζα στις αρχές της καραντίνας με βλέμμα σαν τον χαμένο ναυαγό το ανοιχτό αρχείο να περιμένει να γεμίσει με posts. H καθημερινή μάχη άγχος vs γράψιμο και το παραλήρημα ξανά στο προσκήνιο. Αγχώνομαι που αγχώθηκα διότι από το άγχος δεν μου έρχεται η έμπνευση. Αχ, τι καλά να εμφανιζόταν σαν από μηχανής θεός ένας ψυχολόγος στο σπίτι να είχα μια καθοδήγηση βρε αδερφέ. Περασμένα ξεχασμένα, οι ατελείωτες ώρες ψυχοθεραπείας με τον εαυτό μου απέδωσαν τελικά καρπούς και η αποστολή «βάζω την δουλειά μου σε σειρά» εξετελέσθη.
Περνάω ευθύς αμέσως στα όμορφα Σαββατοκύριακα. Αρπάζω λοιπόν την ευκαιρία να αφιερώσω αυτές τις δυο μέρες στον εαυτό μου, οι καραντινιώτισες στο σημείο αυτό θα με καταλάβουν. Αναφέρομαι σε μάσκες, σέρουμ, κεριά και όλα αυτά τα ωραία που κοντεύουν να εκραγούν μέσα σε ένα ντουλάπι 2×2. Το μπάνιο παίρνει ξαφνικά την μορφη πολυτελούς ινστιτούτου. Αραδιάζω που λέτε με χαρά ότι έχω και δεν έχω. Α! Το αντισηπτικό μην ξεχάσω και πως να το ξεχάσω δηλαδή αφου κάθε κίνηση και αντισηπτικό είμαι και αρχίζω την ιεροτελεστία. Επεξεργάζομαι το πρόσωπο μου σαν τουρίστας σε καινούργια χώρα ανακαλύπτοντας μια καινούργια υφή που ίσως κρυβόταν καλά όλο αυτό το διάστημα και εμφανίστηκαν όλα τα δεινά τώρα (αφυδάτωση, σημάδια, ταλαιπωρημένο δέρμα) εν μέσω καραντίνας έτσι για να με αγχώσουν, για να μην μιλήσω για το μαλλί. Ευτυχώς για αυτό το κομμάτι μερίμνησα πριν ακόμη μεριμνήσω για μακαρόνια, χαρτιά υγείας κ.λ.π. Η βαφή για πότε έφυγε από το σούπερ μάρκετ ήρθε σπίτι μου και βρέθηκε στο μαλλί μου ούτε το κατάλαβα.
Σειρές στο netflix, ατελείωτα τηλέφωνα, γενική καθαριότητα δυο φορές τη μέρα, ρέμβασμα στο μπαλκόνι τις μέρες που ο ήλιος ξεπροβάλλει και γεμίζει αισιοδοξία τις καρδιές μας με τις ζεστές ακτίνες του και φυσικά δεν θα έλειπε η συντροφιά του Άκη στο tablet να μου διδάσκει κάθε λογής από τις γαστρονομικές εμπειρίες έγιναν κομμάτια της πλέον καθημερινότητάς μου.
Το τελευταίο μέρος αφηγείται την πιο αγαπημένη μου στιγμή. Κάθε Παρασκευή βράδυ δίνω ραντεβού στο μπαλκόνι με το αγαπημένο μου carandini συντροφιά με προσωπικές σκέψεις. Στο τέλος κάθε ημέρας, λένε, βγαίνουν τα πιο σωστά συμπεράσματα. Καταλήγω λοιπόν στις στιγμές που ζω τώρα να έχουν μεγάλες διαφορές με εκείνες που βίωνα πριν. Καθημερινά πλέον μιλάω με τους ανθρώπους που αγαπώ, περνάω χρόνο με τον εαυτό που, όσο κι αν γκρινιάζω, το έχω πραγματική ανάγκη. Ακροβατώ ανάμεσα σε αρνητικές και θετικές σκέψεις συνέχεια, όμως επιλέγω να κρατήσω μόνο τα θετικά και έτσι θα κλείσω. Αγάπη ολούθε!
Άλλες μέρες ξυπνάς και νιώθεις πως μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο κι άλλες μέρες είναι θαύμα που καταφέρνεις να σηκωθείς από το κρεβάτι. Άλλες μέρες είσαι αισιόδοξος, λες ό,τι κι αν συμβεί το’χω! Κι άλλες κοιτάς ατέρμονα το ταβάνι. Το ταβάνι, άλλωστε, όπως όλοι ξέρουμε, κρύβει μεγάλη σοφία, έχει όλες τις απαντήσεις.
Κάπως έτσι κυλά η δική μου νησιώτικη καραντίνα, περίπου 635 χλμ (ή 395 μίλια) μακριά από φίλους και οικογένεια. Γύρω στα 48 tabs ανοιχτά, με ταινίες παλιές, φρέσκες, πειραματικές, μικρού μήκους, υπερβολικά μεγάλου μήκους. Και ebooks και tutorials και λίγος Άκης το πρωί για καλημέρα. Και μουσικές και παραστάσεις και ξεναγήσεις σε μουσεία. Και μήπως ήρθε η στιγμή να μάθω να πλέκω από το youtube; Ή μήπως να μάθω να μιλώ ουρντού; Εκείνος ο συμμαθητής μου από το δημοτικό που δεν έχω ξανασκεφτεί ποτέ στη ζωή μου από τότε τι να κάνει; Να φτιάξω μακαρονάδα με πέστο σήμερα ή μήπως καρμπονάρα; Το χάος!
Οι καραντινικές μου μέρες στο νησί είναι αρκετά ήρεμες και – μέχρι στιγμής τουλάχιστον – πολύ πιο ασφαλείς από ότι στα αστικά κέντρα. Με βρίσκω πολύ τυχερή για τον ήλιο, τον καθαρό αέρα και τη θάλασσα που μπορώ να απολαμβάνω εδώ, έστω και σε μικρές δόσεις. Δεν υπάρχει μέρα που να μην φύγει από το κινητό μου η ειδοποίηση 6 sms.
Και φυσικά, για να επανέλθω στο ταβάνι του σπιτιού μου, ανάμεσα σε όλα αυτά που «συζητάμε» είναι πόσο τελικά αξίζει μία αγκαλιά κι ένα άγγιγμα από έναν δικό μας άνθρωπο. Πόσο αξίζει ο ήλιος και η θάλασσα και εμείς να αράζουμε εκεί χαρούμενοι και ηλιοκαμένοι. Πόσο αξίζει μία συναυλία, ένα θερινό σινεμά, μία μαργαρίτα στο αγαπημένο μας μπαρ με τους αγαπημένους μας ανθρώπους, μία ατέλειωτη συζήτηση με καφέ και τσιγάρο.
(Παύση) Κλείνω όλα τα tabs, παίρνω τηλέφωνο…
Αν με ρωτούσε κάποιος πριν ένα μήνα τι σχέδια είχα, θα του μίλαγα για ταινίες που θα δω στο σινεμά, συναυλίες που θα πάω, φίλους που θα συναντήσω. Οτιδήποτε εκτός του να μείνω σπίτι. Καραντίνα λοιπόν και κάποιες μέρες το αντέχω, κάποιες όχι. Άλλοτε είμαι παραγωγική και άλλοτε λιώνω στο Netflix. Συντροφιά μου ωστόσο έχω τους δίσκους μου που με κάνουν να ξεχνιέμαι, το “Sticky Fingers”, ένα βιβλίο για το θρυλικό περιοδικό Rolling Stone και τους φίλους μου που τόσο μου λείπουν. Όσο διαρκεί η απομόνωση σκέφτομαι πόσο θέλω να τους δω, να τους ακούσω, να γελάσω μαζί τους και να τους αγκαλιάσω σφιχτά να μη μου φύγουν. Χαμογελάω και σκέφτομαι όλες τις καλές στιγμές που χάρηκα μαζί τους πριν συμβεί όλο αυτό αλλά και όλες τις καλές που έπονται!
Δήμητρα Σπανού
Με επανεκκίνηση της καραντίνας εντός συνόρων λόγω επαναπατρισμού.
Οι πρώτες μέρες με βρήκαν να ανοίγω βαλίτσες και να αναδιοργανώνομαι απομονωμένη από τους δικούς μου. Ένα από τα πολύ αγαπημένα μου είναι να σκαλίζω τα φώτο – άλμπουμ. Σταμάτησα να διαβάζω άλλο τα νέα για τον κορονοϊό, έπιασα τον σκληρό και άνοιξα τους φακέλους με παλιές και νέες φωτογραφίες. Συνειδητοποίησα πως κάποτε περνούσαμε καλά και μετά από όλο αυτό πρέπει και θα περάσουμε ακόμη καλύτερα! Γενικά, όπως όλοι, παλεύω να γίνω μάστερ σεφ, δουλεύω απ’ το σπίτι, διαβάζω και κάνω τη γυμναστική μου μέσω οθόνης – φοβάμαι μετά από όλο αυτό πόσοι από μας θα τρέχουμε στους φυσικό θεραπευτές! Σκέφτομαι πως, τώρα που μας ανάγκασαν, είναι μια καλή ευκαιρία να γνωρίσουμε περισσότερο τους εαυτούς μας. Κουράγιο! Θα περάσει και αυτό.
Βιβλία, Netflix, φαγητό, βιντεοκλήσεις. Τέσσερις λέξεις που περιγράφουν τη δική μου καραντίνα. Δεν θυμάμαι σε ποια ημέρα εθελοντικού κι έπειτα, υποχρεωτικού εγκλεισμού βρίσκομαι πια. Η μία μέρα ίδια με την άλλην περνούν. Προσπαθώ να ακολουθώ πρόγραμμα. Ανοίγω παράθυρα, μαγειρεύω, καθαρίζω, διαβάζω λίγες σελίδες και μετά, κάποια επεισόδια στο Netflix μέχρι να βραδιάσει. Τουλάχιστον, βρήκα τον ελεύθερο χρόνο να μιλήσω με φίλους που βρίσκονται μακριά και είχαν πάντα άλλα προγράμματα και ωράρια. Βρήκα χρόνο να δοκιμάσω συνταγές, να διαβάσω τα αδιάβαστα βιβλία της βιβλιοθήκης. Δεν πίστευα πως μπορούσα να σώσω τον κόσμο, αν απλώς καθόμουν σπίτι μου.
Συμβαίνουν αυτά, όμως προσοχή γιατί μπορεί να υπάρξει και η λανθασμένη απόκριση όπως στο Σφαγείο Νο.5 του Κούρτ με τη συνεχή επανάληψη της φράσης: “So It Goes”.
Οπότε να ‘μαστε στη φάση που πάντα θέλαμε, έτσι δεν είναι; Ζητούσαμε χρόνο για εμάς. Να μπορούμε να ασχοληθούμε με ό,τι μας αρέσει χωρίς περισπάσεις και πειρασμούς. Κάποιος έλεγε και τ’ άλλο: «Προσέχετε τι εύχεστε, γιατί μπορεί να σας συμβεί» και να που τελικά ήταν πολλοί αυτοί που το ευχόντουσαν κι έπιασε!
Αυτές τις μέρες η ζωή μου είναι μέσα στους έξι τοίχους (βάζω και πάτωμα – ταβάνι), σαν ένα ζάρι. Δεν έχω καμία αφορμή να βγω πέρα από τους αριθμούς 2 και 6. Οπότε και άρχισα με αυτά που πάντα με κρατούσαν σε καλά κέφια, αρχικά ψυχικά κέφια. Οι δίσκοι μου και τα βιβλία μου! Ο χώρος και η ζωή μου είναι γεμάτα με δαύτα. Επιτέλους βρήκα την όρεξη να ενώσω δυο πικάπ και να παίζω για μένα. Είμαι ο καλύτερος ακροατής μου. Παίζω όλες τις επιθυμίες μου. Άλλωστε υπήρχαν κι αρκετά μικρά δισκάκια των επτά ιντσών από διάφορα ταξίδια τελευταίων ετών (αχ…) που με περιμένανε καρτερικά στα ράφια. Αυτό θα μου πάρει πολύ καιρό. Κι ακόμα κι αν αυτά ολοκληρώσουν τις περιστροφές τους στα πικάπ υπάρχει η δυνατότητα να περάσουμε στα μεγαλύτερα!
Κατόπιν άρχισα να κάνω κάποια ηλεκτρονικά μαθήματα μέσα από τις μεγάλες και γνωστές πλατφόρμες. Κάποια αξίζουν και τα συνεχίζω, κάποια άλλα τα παράτησα. Γράφω αρκετά, αρχικά ημερολογιακά και έπειτα πιο χαλαρά. Φτιάχνω ήχους και εικόνες να ταιριάζουν. Μαγειρεύω πιο συχνά και με μεγαλύτερη διάρκεια. Δεν βιάζομαι. Τεντώνομαι πιο συχνά. Όλα αυτά κάνουν την έλλειψη επαφής με τους ανθρώπους λιγότερο αισθητή. Δεν ενημερώνομαι παρά μόνο για τα απαραίτητα κι αυτά που δεν μπορώ να αποφύγω. Όλοι συζητάνε τα ίδια θέματα έτσι κι αλλιώς. Προβληματίζομαι πολύ γιατί φοβάμαι ότι κι όταν τελειώσει αυτή η κατάσταση της απομόνωσης θα βρω ακόμα λιγότερους ανθρώπους πιο σοφούς και στο παράλληλο σύμπαν επικοινωνίας. Δημιουργώ, αναπνέω, ελπίζω κι εκπνέω.
