Cinematic Odyssey #54: Οι ταινίες που ξεχωρίσαμε στο 66ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης!
Στο 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, βρέθηκα μπροστά σε τρεις ταινίες που, καθεμία με τον δικό της τρόπο, αναδείκνυαν την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, της ταυτότητας και της δύναμης. Κάθε προβολή ήταν μια μικρή αποκάλυψη, μια εξερεύνηση του εσωτερικού κόσμου των χαρακτήρων και των συναισθημάτων τους, που σε κάποιες στιγμές φάνταζαν τόσο προσωπικά ώστε ένιωθες ότι μπαινοβγαίνεις στην ίδια την ψυχή τους.
Patty is Such a Girly Name ( Giorgos Georgopoulos, 2025)
Η ελληνική ταινία Patty is Such a Girly Name μας συστήνει τη Δάφνη, μια 18χρονη αθλήτρια τζούντο από την Ικαρία, που αφήνει την ασφάλεια του νησιού για την Αθήνα, συνοδευόμενη από τον προπονητή της, τον Γιούρι. Η ταινία απεικονίζει την ένταση της μετάβασης από την αθωότητα στην ενηλικίωση, από τη σιγουριά της οικογένειας και των συνηθειών σε έναν κόσμο γεμάτο προκλήσεις και ανατροπές. Στην πόλη η Δάφνη συναντά μια κοπέλα, και ο πρώτος της έρωτας ξεκινά μέσα από μια σειρά από μικρές και μεγάλες αποκαλύψεις, επιτυχίες και συνάμα απογοητεύσεις. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί τον αθλητισμό όχι μόνο ως σκηνικό, αλλά και ως μεταφορά για την ένταση των συναισθημάτων: η πειθαρχία, η κόπωση, η επιμονή, γίνονται παράλληλα με την ψυχολογική πίεση της ηρωίδας. Η Δάφνη έρχεται αντιμέτωπη με την προδοσία και την κακία, τόσο του κόσμου γύρω της όσο και της ίδιας της.
Το Patty δεν είναι απλά όνομα, αλλά είναι σύμβολο της κοινωνικής αντίληψης, των προσδοκιών και των στερεοτύπων που προσπαθούν να επιβληθούν στη νεότητα και στην αθωότητα. Η ταινία αναδεικνύει με ευαισθησία το πώς η πρώτη αγάπη, η φιλία και οι μικρές προδοσίες διαμορφώνουν την ταυτότητα ενός ανθρώπου. Η Αθήνα, μία χαώδης τοποθεσία για την Δάφνη, γίνεται ένας χώρος ελευθερίας αλλά και απογοήτευσης, ένας καθρέφτης για τον εαυτό και τις δυνατότητες του καθενός. Η Δάφνη, μέσα από το ταξίδι της, μαθαίνει ότι η δύναμη γεννιέται από την ευαλωτότητα και η αυτογνωσία χρειάζεται τόσο θάρρος όσο και επιμονή.
______________________
Blue Heron ( Sophy Romvari, 2025)
Η ουγγρική ταινία Blue Heron της Sophy Romvari είναι ένα τρυφερό αλλά και βαθιά συγκινητικό πορτρέτο μιας οικογένειας που μετακομίζει από την Ουγγαρία στην Αμερική. Η ιστορία εστιάζει στην οπτική της μικρή Sasha, το μόνο κορίτσι της οικογένειας, το οποίο προσπαθεί να βρει τη θέση της σε μια νέα χώρα και να συμφιλιωθεί με τις σκιές του παρελθόντος. Ο μεγαλύτερος αδελφός της είναι ιδιόρρυθμος και απρόβλεπτος, απομονώνεται και δεν εκφράζεται σε κανέναν. Η ταινία εξερευνά τη δυναμική της οικογένειας μέσα από τα μάτια της μικρής, δημιουργώντας έναν κόσμο όπου η παιδική αθωότητα συνυπάρχει με την αβεβαιότητα και τη πολυπλοκότητα των σχέσεων. Γυρισμένο με πραγματικούς κοινωνικούς λειτουργούς, η ταινία είναι μία από τις ελάχιστες που εξερευνούν με λεπτεπίλεπτο και ακριβή τρόπο ζητήματα ψυχικής υγείας, φανερώνοντας παράλληλα τον καθοριστικό ρόλο που διαδραματίζουν οι γονείς αλλά και το συνολικό περιβάλλον των νέων.
Η Romvari, σε αυτοβιογραφικό τόνο, χρησιμοποιεί καθρέφτες και ιδιαίτερους οπτικούς χειρισμούς ώστε να δείξει ότι βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τη μικρή Sasha. Το αποτέλεσμα είναι μια ιστορία που αγγίζει τη μνήμη, την οικογενειακή ένταση και τον τρόπο με τον οποίο οι αναμνήσεις διαμορφώνουν την παιδική αντίληψη και την ταυτότητα. Το όνομα της ταινίας, εμπνευσμένο από την Céline and Julie Go Boating, συνδέεται με μια προσωπική σύμπτωση της σκηνοθέτη: το ξενοδοχείο όπου έμεναν οι γονείς της είχε το ίδιο όνομα, και μια συγκεκριμένη ημέρα με τον αδελφό της αποκτά μια σχεδόν μαγική αναφορά στην ταινία.
Η ταινία Blue Heron είναι μια λεπτή, μελαγχολική εξερεύνηση της μνήμης και της οικογενειακής δυναμικής, μια ταινία που στέκεται στο όριο ανάμεσα στην τρυφερότητα και τη θλίψη, αποκαλύπτοντας πώς η παιδική οπτική μπορεί να φωτίσει τη σοβαρότητα των ανθρώπινων σχέσεων με έναν μοναδικό, ποιητικό τρόπο.ια.
______________________
Elle ( Paul Verhoeven, 2016)
Η ταινία Elle του Paul Verhoeven με την Isabelle Huppert είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, προκλητικό και απρόβλεπτο. Η Michèle Leblanc, επικεφαλής μιας εταιρείας βιντεοπαιχνιδιών, κακοποιείται από έναν μυστήριο άντρα που εισβάλει στο σπίτι της. Αντί να παραδοθεί στο τραύμα, επιλέγει να κυνηγήσει τον δράστη και να αποκτήσει τον έλεγχο της κατάστασης, παίζοντας ένα επικίνδυνο παιχνίδι εξουσίας. Η Huppert, που τιμήθηκε με τον Χρυσό Αλέξανδρο στο φεστιβάλ, φέρνει στο προσκήνιο τη διττή φύση της ηρωίδας μιας και αποτελεί θύμα και κυνηγό ταυτόχρονα, μία γυναίκα που αναμετριέται με το φόβο και τη δύναμη μέσα από έναν σχεδόν ψυχρό, υπολογισμένο χειρισμό των καταστάσεων. Η ταινία διερευνά τα όρια της ηθικής, της επιθυμίας και της προσωπικής εξουσίας, αλλά κρύβει και μια πιο βαθιά, ψυχολογική ανάγνωση: τη σύνθετη, μπερδεμένη σχέση που αναπτύσσει η Michèle με τον θύτη της. Αυτός ο δεσμός θύματοςθύτη, αρχικά ακατανόητος και προκλητικός, αναδεικνύει την ανθρώπινη τάση να επαναλαμβάνουμε καταστροφικές δυναμικές από το παρελθόν. Αυτό συμβαίνει στην περίπτωση της Michèle, μιας και η βία και η αμφίσημη εξουσία μοιάζουν σχεδόν «οικεία», γιατί η ίδια έχει μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον όπου οι σχέσεις ήταν τοξικές: η μητέρα της παντρεύτηκε έναν ζιγκολό και ο πατέρας της ήταν δολοφόνος.
Αυτές οι πρώιμες εμπειρίες διαμόρφωσαν μια ιδιότυπη κατανόηση της βίας, της εξουσίας και της οικειότητας, συνθέτοντας έναν ψυχολογικό χάρτη που την οδηγεί να εξερευνήσει τις σχέσεις με μοναδικό, σχεδόν πειραματικό τρόπο. Έτσι, η Michèle δεν είναι απλώς θύμα ή κυρίαρχος, γεγονός που ενισχύει την ιδέα της ταινίας ως μια σκοτεινή αντανάκλαση της ανθρώπινης ψυχής, όπου η βία, η δύναμη και η επιβίωση συνυπάρχουν σε μια λεπτή, σχεδόν ακατανόητη ισορροπία. Η ταινία Elle είναι μια σκοτεινή ωδή στην ψυχολογική πολυπλοκότητα, στην επιβίωση και στην εξουσία, προκαλώντας τον θεατή να σκεφτεί τι σημαίνει να είσαι ταυτόχρονα θύμα και κυρίαρχος του δικού σου πεπρωμένου, να αναρωτηθεί για τις σχέσεις που δημιουργούμε και επαναλαμβάνουμε, τις δυναμικές που μας φαίνονται οικείες ακόμη και όταν μας καταστρέφουν.
______________________
