Cinematic Odyssey #37: Οι ταινίες της εβδομάδας!
Σε τρία διαφορετικά μέρη του κόσμου, τρεις ταινίες αναδύονται με την ανάγκη να μιλήσουν για όσα δεν φαίνονται, δεν ακούγονται, δεν αντέχονται. Στην Ινδία του σήμερα, στην Ισπανία της οικονομικής κρίσης, σε διαμερίσματα, νοσοκομεία και δικαστήρια, οι ιστορίες αυτές φωτίζουν τα πρόσωπα του περιθωρίου. Όχι των άλλων, αλλά των δικών μας: των γυναικών, των μητέρων, των εργαζομένων, όλων των ανθρώπων που στηρίζουν την κοινωνία με αθόρυβες, σπαρακτικές πράξεις αντοχής.
______________________
All We Imagine as Light(2024-Payal Kapadia)
(All We Imagine as Light) Στην χαοτική Μουμπάι, τρεις γυναίκες, η Prabha, η Anu και η Parvaty—εργάζονται στο ίδιο νοσοκομείο και μοιράζονται τις καθημερινές τους εμπειρίες. Η Prabha είναι μία έμπειρη νοσοκόμα που βιώνει έναν γάμο-φάντασμα, καθώς ο άντρας της ζει στην Γερμανία. Από την άλλη, η Anu, είναι μια νεότερη και πιο δραστήρια γυναίκα που ζει έναν κρυφό έρωτα με τον μουσουλμάνο σύντροφο της, γεγονός που θεωρείται έγκλημα λόγω της θρησκευτικής τους διαφοράς. Τέλος, η Parvaty είναι μία χήρα που παλεύει για ένα σπίτι που απειλείται να χάσει με έξωση. Η ταινία παρουσιάζει τί συμβαίνει όταν οι ζωές αυτών των γυναικών διασταυρώνονται, αποκαλύπτοντας τις εσωτερικές τους συγκρούσεις και επιθυμίες. Στο περιθώριο μιας πόλης που συνεχώς μεταβάλλεται, οι τρεις γυναίκες γίνονται η μία καθρέφτης της άλλης.
Η Kapadia εξετάζει την Μουμπάι σαν έναν ζωντανό οργανισμό, όπου οι προσωπικές ιστορίες των συγκεκριμένων γυναικών αντικατοπτρίζουν τις βαθύτερες κοινωνικές και πολιτισμικές δυναμικές. Μέσα από τα βιώματα των χαρακτήρων, αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη τους για σύνδεση και κατανόηση σε έναν θορυβώδη κόσμο που παρόλα αυτά αδιαφορεί. Η ταινία δεν υψώνει την φωνή της. Περισσότερο δίνει την αίσθηση του ψιθύρου. Μέσα από αυτόν τον ψίθυρο, αναδεικνύεται μία ποιητική διάσταση, ένα φως που είναι λυτρωτικό και συνάμα εσωτερικό. Η σκηνοθέτης εξελίσσει την θηλυκότητα ως μία σιωπηλή δύναμη που ακόμα και σε εχθρικά εδάφη είναι ικανή να ανθίσει. Δείχνει πώς, σε μία κοινωνία πνιγμένη από φόβο, αδικία και αδιαφορία ο γυναικείος κόσμος παραμένει άυλος, μα ουσιώδης , σαν μια ανάσα αντίστασης.
______________________
On the Fringe (2022 – Juan Diego Botto)
“On the Fringe “ Στην σύγχρονη Μαδρίτη, γινόμαστε μάρτυρες ενός ολόκληρου 24ωρου μέσα από πολλές ιστορίες που διασταυρώνονται, με κοινό παρονομαστή την κρίση. Ο Rafa είναι ο κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας, ακτιβιστής και δικηγόρος. Ο Rafa δεν μένει ούτε λεπτό ήσυχος, καθώς περιφέρεται από γειτονιά σε γειτονιά προκειμένου να αποτρέψει τις εξώσεις, να υπερασπιστεί οικογένειες και κυρίως να αντιμετωπίσει την κοινωνική κατάρρευση. Η προσωπική του ζωή έχει αρχίσει να καταρρέει επίσης, καθώς η γυναίκα του με τον γιο του βλέπουν τον Rafa να βυθίζεται σιγά σιγά στον δικό του ιδεαλισμό. Παράλληλα, η Azucena, μία μητέρα που προσπαθεί να προστατεύσει το ανήλικο παιδί της, προσπαθεί απελπισμένα να σώσει το σπίτι της. Οι ήρωες κινούνται «στα περιθώρια» — όχι μόνο κοινωνικά, αλλά και υπαρξιακά. Βρίσκονται σε όρια ζωής, σε οριακές συνθήκες, κουβαλώντας απελπισία αλλά και μια σπάνια γενναιότητα. Μέσα σε όλα αυτά, μία γυναίκα που καλεί ξανά και ξανά το τηλέφωνο του γιου της είναι ίσως η πιο σπαρακτική φιγούρα: μια ύπαρξη που μιλάει σε μια σιωπή, προσδοκώντας την αγάπη να επιστρέψει. Ή έστω, μια απάντηση.
Η ταινία κινείται με μία κινηματογράφηση που αναπνέει: κάμερα στο χέρι, ένταση στα πρόσωπα, διαμερίσματα και δρόμοι, όλα αυτά τα πλάνα δεν είναι διόλου στημένα. Αντιθέτως, στηρίζονται στο βάρος της πραγματικότητας. Η ταινία μας καλεί να ακούσουμε, να αφυπνιστούμε και κυρίως να νοιαστούμε. Φανερώνει πόσοι συνάνθρωποι ζουν σε έναν περιθωριακό κόσμο, αλλά ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες συνεχίσουν να αντιστέκονται, κι ας φαίνεται μάταιο. Μία ταινία παρόμοιας φιλοσοφίας με εκείνες του Ken Loach, το On the Fringe φωτίζει τους σύγχρονους ήρωες που παλεύουν στον κόσμο που αντί να ανταμείβει τον αλτρουισμό, τον φθείρει.
______________________
Parallel Mothers (2021-Pedro Almodóvar)
Γυρισμένη στην Μαδρίτη, η ταινία “Parallel Mothers“ αφηγείται την ζωή της Janis, μίας επαγγελματία φωτογράφου που έπειτα από μία σύντομη σχέση μένει έγκυος. Ωστόσο, στο ίδιο νοσοκομείο που γεννά, γνωρίζει την Ana, μία νεαρή γυναίκα που είναι επίσης έγκυος. Οι ζωές αυτών των δύο γυναικών θα ενωθούν και θα οδηγήσουν σε μία ιδιαίτερη σχέση, με προκλήσεις, μυστικά του παρελθόντος και κοινές τραυματικές εμπειρίες. Η μητρότητα θα καθορίσει αυτές τις δύο γυναίκες σημαντικά, μιας και αυτή δεν προβάλλεται με έναν ρομαντικό τρόπο, αλλά ως φορέας ευθύνης και μνήμης. Από την μία η Janis, καθίσταται η φωνή μιας γενιάς που ζητά την δικαίωση, όχι μόνο για το παιδί της αλλά και για θαμμένες ιστορίες που την στοιχειώνουν. Από την άλλη, η Ana, σχεδόν παιδί ακόμα, ψάχνει να βρει τον εαυτό της μέσα σε μία κοινωνία που την καθόρισε χωρίς την συγκατάθεση της. Η συνάντηση αυτών των δύο γυναικών λειτουργεί σαν καθρέφτης. Η μία προσφέρει σταθερότητα, εμπειρία και μητρική τρυφερότητα, ενώ η άλλη φέρνει νεότητα, ευαλωτότητα και την λαχτάρα να ξαναγεννηθεί συναισθηματικά.
Όσο εξελίσσεται η ιστορία, παρατηρούμε την Janis και την Ana να γίνονται όχι μόνο συγκάτοικοι, αλλά συνοδοιπόροι σε αυτή την αναζήτηση ταυτότητας. Η ταινία τελικά δεν προορίζεται μόνο για τις παράλληλες μητέρες, αλλά για παράλληλες ιστορίες που έτρεχαν σιωπηλά κάτω από την επιφάνεια του ισπανικού συλλογικού ασυνείδητου. Ο Almodóvar για ακόμα μία φορά δεν φοβάται να ανοίξει πληγές και να δείξει πως το τραύμα δεν είναι παρελθόν, αλλά ανείπωτο παρόν. Μέσα από τις αφηγήσεις των γυναικών, ο σκηνοθέτης ξετυλίγει μία βαθιά συναισθηματική ιστορία, η οποία πρέπει να ειπωθεί για να θεραπευτεί και να αποκαλύψει πως η αλήθεια, όσο επώδυνη είναι, αποτελεί μία πράξη αγάπης.
______________________
