Cinematic Odyssey #36: Οι ταινίες της εβδομάδας!
Οι ταινίες της εβδομάδας θα σκιαγραφήσουν μοναδικά την πάλη ενός δημιουργού με τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του. Καθεμία από αυτές φωτίζει μία ξεχωριστή όψη της ιδιοφυΐας και της αντοχής: την υπέρβαση των φυσικών περιορισμών με τη δύναμη του πνεύματος ,τον φθόνο και την απόγνωση που πηγάζει από την αντιπαράθεση με ένα ανώτερο ταλέντο και την αδιάκοπη αναζήτηση της τέχνης ως διέξοδο από την ψυχική οδύνη.Οι ταινίες αυτές δεν εστιάζουν στο χάρισμα της τέχνης, αλλά στην σημασία της, μιας και αποτελεί έναν αγώνα, μια αναγκαιότητα και πολλές φορές, είναι ένας δρόμος προς την αιωνιότητα.
______________________
My Left Foot: The Story of Christy Brown (1989 -Jim Sheridan)
Η ταινία αυτή “My Left Foot: The Story of Christy Brown” αφηγείται την ζωή ενός Ιρλανδού καλλιτέχνη και συγγραφέα, του Christy Brown. O Christy γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση που τον κατέστησε ικανό να ελέγχει μόνο το αριστερό του πόδι. Αυτό το σωματικό εμπόδιο δεν περιόρισε τον Μπράουν να μεγαλουργήσει και να δώσει μορφή στα όνειρά του. Ξεπερνώντας λοιπόν τα όρια που του επέβαλε το σώμα του, ο Κρίστι κατάφερε να γράψει, να ζωγραφίσει και να δημιουργήσει έναν κόσμο όπου η αναπηρία δεν τον περιορίζει, αλλά τον εμπνέει.
Ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις ενσαρκώνει συγκλονιστικά αυτόν τον ιδιαίτερο καλλιτέχνη, δείχνοντας την απίστευτη πορεία ενός ανθρώπου που αποδεικνύει τί μπορεί να πετύχει μέσω της αληθινής θέλησης και δύναμης. Η ιστορία του Κρίστι Μπράουν δεν είναι απλά μια βιογραφία για έναν άνθρωπο που ξεπέρασε τις δυσκολίες του, αλλά μία βαθιά υπαρξιακή μελέτη της ταυτότητας, της αδυναμίας και της επιμονής. Η τέχνη του, τόσο η λογοτεχνία όσο και η ζωγραφική, δεν αποτελούν μόνο μορφές έκφρασης, αλλά γέφυρες προς την αποδοχή, τρόπους να διαρρήξει το φράγμα της σιωπής και να επιβεβαιώσει την ύπαρξή του. Ο Κρίστι Μπράουν δεν παρουσιάζεται ως ένας ήρωας: αντιθέτως, τονίζεται η ανθρώπινη του διάσταση, το πάθος του, ο θυμός του, η ευφυΐα του και πάνω από όλα η θέληση του για ζωή Είναι ένας ύμνος στο πείσμα της ζωής, μία υπενθύμιση πως το σώμα μπορεί να είναι η φυλακή μας, όμως η ψυχή και το μυαλό πάντα θα βρίσκουν τρόπους να πετάξουν, να εμπνευστούν και να μετατρέψουν τον πόνο σε δημιουργία.
______________________
Amadeus (1984-Miloš Forman)
Εμπνευσμένη από το θεατρικό έργο “Amadeus” του Peter Shaffer, η ταινία αυτή αφηγείται την ζωή του μουσικού συνθέτη Wolfgang Amadeus Mozart από την οπτική του επίσης μουσικού συνθέτη Antonio Salieri. Ενώ η αγάπη του Σαλιέρι για την μουσική είναι απερίγραπτη, η μετριότητα του είναι εμφανής. Σε αντίθεση με το ταλέντο του Μότσαρτ, ο Σαλιέρι αισθάνεται ζήλια και προδοσία που δόθηκε μουσική ιδιοφυΐα σε έναν ανώριμο, παιδαριώδη άντρα. Η ταινία παρουσιάζει την μεταξύ τους σχέση και τον ανταγωνισμό που αισθάνονταν διαρκώς ο Σαλιέρι, τον σταδιακό εκφυλισμό του Μότσαρτ και τον μυστήριο ρόλο του Σαλιέρι στον θάνατο του.
Το Amadeus δεν είναι απλώς μία βιογραφία, αλλά μία απρόσμενη ιστορία για την δύναμη της ζήλιας και της σκληρότητας της μοίρας. Ο Σαλιέρι, παρά την πίστη και την αφοσίωση του δεν καταφέρνει να αγγίξει το θεϊκό ταλέντο του Μότσαρτ, καταλήγοντας να αισθάνεται καταραμένος. Το έργο εξερευνά το δίπολο μεταξύ θεϊκού δώρου και ανθρώπινης αδυναμίας, την αδικία του ταλέντου και την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου που θέλει να αφήσει το στίγμα του στην αιωνιότητα. Έντονο είναι το αίσθημα της απορίας που γεννάται: είναι πραγματικά άδικο το χάρισμα ή η αληθινή τραγωδία φανερώνεται από την αδυναμία κάποιου να δεχτεί την θέση του στον κόσμο;
______________________
At Eternity’s Gate (2018 -Julian Schnabel)
Υποδυόμενος από τον William Dafoe, ο Vincent Van Gogh είναι ο κεντρικός ήρωας της ταινίας “At Eternity’s Gate” και παρουσιάζονται τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην Αρλ της Γαλλίας και στο Σαν-Ρεμί. Μέσα από εικόνες που μοιάζουν με ποίημα και έναν ρυθμό που αποτυπώνεται περισσότερο σαν εσωτερική εμπειρία παρά σαν αφήγηση, η ταινία μας βυθίζει στην ψυχοσύνθεση του ζωγράφου. Ο Βαν Γκογκ είναι ένας παρεξηγημένος καλλιτέχνης, που παλεύει με την απομόνωση και την ψυχική αστάθεια. Προσπαθεί να αποτυπώσει στον καμβά του μία αλήθεια, που κανείς άλλος δεν μπορεί να κατανοήσει.
Η ταινία απεικονίζει την σχέση της τέχνης με την απόλυτη μοναξιά. Ο Βαν Γκογκ, παρόλο που δεν γίνεται αποδεκτός από την κοινωνία δεν σταματά το πάθος του. Συνεχίζει να ζωγραφίζει, γιατί η τέχνη είναι η γλώσσα του, ο τρόπος που βλέπει τον κόσμο. Το Αt Eternity’s Gate προβάλλει την ιδέα ότι η μεγάλη τέχνη γεννιέται μέσα από τον πόνο και την απομόνωση, αλλά και ότι ο δημιουργός συχνά δεν ζει για να δει την αναγνώρισή της. Ο Βαν Γκογκ δεν βλέπει τον κόσμο όπως οι άλλοι – τα βλέμματά του, οι πινελιές του, η παλέτα του συνθέτουν μια πραγματικότητα που είναι υποκειμενική, σχεδόν πνευματική. Έτσι λοιπόν, προσδίδεται και μία φιλοσοφική διάσταση στον δημιουργικό πόνο που βίωνε ο καλλιτέχνης λόγω της ψυχικής του υγείας, αναρωτώμενη αν η τέχνη είναι ένας τρόπος διαφυγής ή μια βαθύτερη σύνδεση με το σύμπαν.
______________________
