Cinematic Odyssey #30: Οι ταινίες της εβδομάδας!
Στις ταινίες της εβδομάδας, οι ήπιοι ρυθμοί, τα χρωματιστά κάδρα και οι σιωπές που μιλούν πιο δυνατά από τις λέξεις θα χαρτογραφήσουν την αόρατη εξέγερση της ανθρώπινης ψυχής. Καθεμία ιστορία, ξεχωριστή και διαφορετική, θα φωτίσει τον δρόμο που οι περισσότεροι ακολουθούν προκειμένου να βρουν την πορεία τους και να αφομοιώσουν την ταυτότητα τους.
______________________
Monster (2023-Hirokazu Kore-eda)
Στην ταινία “Monster “, ο Hirokazu Kore-Eda, με την ιδιαίτερη λεπτότητα και ανθρωπιά που τον χαρακτηρίζει, μας προσκαλεί σε ένα κινηματογραφικό παζλ που η πραγματικότητα αλλάζει ανάλογα με το ποιος την αφηγείται. Μια μητέρα διαισθάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά, όταν παρατηρεί ότι το παιδί της, Minato έχει αλλάξει συμπεριφορά ανησυχητικά. Ο Minato δείχνει αλλαγμένος, πιο εσωστρεφής, πιο φοβισμένος και στην αναζήτηση της αιτίας, σύντομα η μητέρα του αρχίζει να στρέφεται εναντίον του δασκάλου του, κατηγορώντας τον για κακοποίηση. Όπως στο “Rashomon” του Kurosawa, η ιστορία ξεδιπλώνεται μέσα από πολλαπλές οπτικές, αποκαλύπτοντας σταδιακά την αλήθεια πίσω από μια σειρά παρεξηγήσεων και σιωπηλών κραυγών για βοήθεια. Το Monster δεν αποτελεί απλώς ένα κοινωνικό δράμα αλλά ένας στοχασμό γύρω απ την κοινωνία και πώς αυτή διαμορφώνει τα παιδιά. Επιπλέον, καλούμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι με την βία που υπάρχει στις πιο ανεπαίσθητες συμπεριφορές και με την δυσκολία του να αντικρίσουμε την αλήθεια όταν είμαστε εγκλωβισμένοι στις προκαταλήψεις μας.
Εξαιτίας του τίτλου, συχνά αναρωτιόμαστε: ποιος είναι τελικά το τέρας; Η απάντηση σίγουρα δεν είναι απλή, καθώς το τέρας αυτό μπορεί να είναι η κοινωνία, που επιδιώκει να συμμορφώσει τα μέλη της με συγκεκριμένα πρότυπα. Μπορεί να είναι ο φόβος των ενηλίκων, η ανάγκη τους να κατηγορήσουν ώστε να νιώσουν ότι έχουν τον έλεγχο. Ή μπορεί να είναι η ίδια η σιωπή – η σιωπή των παιδιών που δεν μπορούν να εκφραστούν, η σιωπή των μεγάλων που αρνούνται να ακούσουν.
______________________
Minari (2020-Lee Isaac Chung)
Στο “Minari” γινόμαστε παρατηρητές της μετακόμισης μιας οικογένειας Κορεατών μεταναστών στην Αμερική, με σκοπό το κυνήγι για μια νέα ζωή. Ο πατέρας, Jacob Yi, γεμάτος όνειρα και φιλοδοξίες, οραματίζεται ένα αγρόκτημα που θα τον κάνει κύριο του εαυτού του, που θα τον απαλλάξει από την μονότονη ζωή του και θα προσφέρει στην οικογένεια του μια καθημερινότητα με προοπτικές και ελπίδα. Αντιθέτως, η γυναίκα του, Monica, αντιμετωπίζει την ζωή στην απομονωμένη αγροτική περιοχή ως μια διαρκής θυσία, μια απόσταση από την ασφάλεια και τις ρίζες τους. Σύντομα τα εμπόδια θα εμφανιστούν, με την άφιξη της γιαγιάς Soon Ja απ την Κορέα και την σχέση της με τον μικρό David, τον εγγονό της.
Με μια εναλλακτική προσέγγιση για το αμερικανικό όνειρο, ο Lee Isaac Chung φτιάχνει μια οικεία, αλλά και πικρή ιστορία για τις προσδοκίες που συνθλίβονται από την πραγματικότητα, για την επιμονή και την αγάπη που ριζώνουν σαν το φυτό minari – ανθεκτικό, προσαρμοστικό, ικανό να ευδοκιμήσει ακόμα και στα πιο αφιλόξενα μέρη. Ένα απ τα πιο αξιοπρόσεκτα στοιχεία της ταινίας είναι η σχέση του David με την απρόβλεπτη και δυναμική γιαγιά του. Σκηνές τρυφερότητας, χιούμορ και συγκίνησης, αποδεικνύουν πως η οικογένεια δεν είναι κάτι στατικό, παρά κάτι που χτίζεται και ξαναχτίζεται, ακόμα και μέσα από τις απώλειες.
______________________
Rebels of the Neon God (1992-Tsai Ming-liang)
“Rebels of the Neon God “ Στην Ταϊπέι, πρωτεύουσα της Ταϊβάν, οι άνθρωποι φαίνονται σαν σκιές, περιπλανώμενοι χωρίς προορισμό. Ανάμεσα τους και ο Hsiao kang, ένας νεαρός που αισθάνεται σαν ξένος στη δική του ζωή. Οι γονείς του έχουν προσδιορίσει τί θέλουν από εκείνον: επιθυμούν να σπουδάσει και να πετύχει στην ζωή του, όμως εκείνος νιώθει μια αόρατη ένταση μέσα του, έναν θυμό χωρίς όνομα. Τότε γνωρίζει τον Ah Tze, έναν επαναστάτη χωρίς ευθύνες και στόχους, που καταφεύγει σε ληστείες και ρίσκα χωρίς να σκέφτεται το αύριο. Η ανυπάκουη αυτή ζωή φαινομενικά φαντάζει ιδανική για τον Hsiao-Kang, σταδιακά όμως καθώς παρατηρεί την εικόνα του ατίθασου αυτού επαναστάτη ανακαλύπτει πως πίσω της κρύβεται το ίδιο κενό που νιώθει και ο ίδιος. Ο Tsai Ming-liang δεν κινηματογραφεί μια επανάσταση, αλλά την αδυναμία της.
Οι χαρακτήρες της ταινίας είναι μπερδεμένοι, όχι ήρωες, αλλά παιδιά χαμένα σε μια πόλη που τους αγνοεί. Η εξέγερση εδώ λειτουργεί σαν μια ψευδαίσθηση, σαν ένα παιχνίδι που οι πρωταγωνιστές δεν είναι σίγουροι για το αν μπορούν και θέλουν να παίξουν. Για τους δυο αυτούς ήρωες δεν υπάρχει κανένα ιδανικό να ακολουθήσουν, κανένα όραμα να στηρίξουν και όταν έρχονται αντιμέτωποι με αυτή την αλήθεια δεν υπάρχει εξιλέωση, ούτε κάποια αλλαγή. Η ζωή συνεχίζεται, το νέον εξακολουθεί να αναβοσβήνει, η βροχή συνεχίζει να πέφτει. Η ταινία αφήνει τον θεατή με ένα αίσθημα ανεκπλήρωτης προσδοκίας, καθώς γεννά το ερώτημα: Τί σημαίνει να είσαι επαναστάτης, όταν δεν υπάρχει τίποτα να κατακτήσεις;
______________________
