Cinematic Odyssey #20: Οι ταινίες της εβδομάδας!
Οι ταινίες της εβδομάδας συνθέτουν ένα κινηματογραφικό τρίπτυχο που συνολικά εξερευνά την σχέση του ανθρώπου με την δημιουργία και την καταστροφή. Μέσα από διαφορετικούς πρωταγωνιστές, οι ταινίες αυτές εντρυφούν στην ψυχοσύνθεση του καλλιτέχνη-εγκληματία, αναδεικνύοντας την αποξένωση και την αδιαφορία της κοινωνίας που τους περιβάλλει. Αν και οι ιστορίες που αφηγούνται είναι διαφορετικές, οι θεματικές που μοιράζονται είναι κοινές και πραγματεύονται την ανθρώπινη φιλοδοξία, την μοναξιά και την ασφυκτική πίεση της δημιουργικής αναζήτησης.
______________________
American Psycho (2000)
Η βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα ταινία “American Psycho” παρακολουθεί την ζωή του Patrick Bateman, ενός επιχειρηματία που ζει σε έναν κόσμο γεμάτο γυαλιστερές επιφάνειες: Πολυτελές σπίτι, προσεγμένα κοστούμια και δείπνα που κοστίζουν όσο οι μηνιαίοι μισθοί ενός απλού ανθρώπου. Το πρωινό του ξεκινά με ρουτίνες ομορφιάς, με έμφαση στη λεπτομέρεια, αλλά πίσω από αυτό το περίβλημα, κρύβεται ένας άνδρας που είναι απόλυτα κενός. Ο Bateman συνδυάζει την εκλεπτυσμένη εικόνα ενός επιχειρηματία με έναν μυστικό και αποτρόπαιο κόσμο βίας και δολοφονιών. Καθώς προχωρά η ιστορία γίνεται ακόμα πιο ασαφές αν οι φρικαλεότητες που παρακολουθούμε είναι πραγματικές ή αποτελούν προϊόν της αρρωστημένης φαντασίας του.
Το “American Psycho” αποτελεί μια σάτιρα του καπιταλισμού και της ματαιοδοξίας της ελίτ. Μέσα από την φιγούρα του Bateman παρατηρούμε την αποξένωση του ανθρώπου μέσα σε μία κοινωνία που επικροτεί τον πλούτο και την επιτυχία, αδιαφορώντας για την ηθική παρακμή. Η υποψία ότι οι συνάδελφοί του και το περιβάλλον του είτε δεν αντιλαμβάνονται είτε αδιαφορούν για τις πράξεις του, υπογραμμίζει την κυνική, αποπνικτική αδιαφορία του κατεστημένου. Μήπως οι φόνοι τελικά, να είναι ένα όνειρο; Ή μήπως αυτή είναι η πραγματική ταυτότητα της ελίτ, μια κοινωνία αποξενωμένη και ματαιόδοξη, που δεν είναι ικανή και πρόθυμη να δει την ίδια της την παρακμή;
______________________
The House That Jack Built (2018)
Σε σκηνοθεσία του Lars von Trier, η ταινία “The House That Jack Built” διηγείται την ιστορία ενός serial killer, του Jack, ο οποίος αντιμετωπίζει τα εγκλήματα με μία πιο καλλιτεχνική ματιά: για την ακρίβεια, αντιλαμβάνεται τους φόνους ως έργα τέχνης. Αφηγούμενος πέντε επεισόδια, πέντε φρικιαστικά έργα τέχνης, ο Jack μας εξιστορεί τις πιο σημαντικές δημιουργίες του ενώ παράλληλα στοχάζεται για την φύση της τέχνης καθώς και της ίδιας του της ύπαρξης. Οι φόνοι του Jack δεν είναι απλοί, αλλά υπολογισμένοι. Σαν να αποτελούν κομμάτια ενός πίνακας που βήμα βήμα ολοκληρώνεται.
Ο Jack δεν είναι απλώς ένας δολοφόνος· είναι ένας καλλιτέχνης που πιστεύει ότι η βία που ασκεί είναι απαραίτητη για την κατανόηση του κόσμου. Η ταινία προκαλεί τον θεατή να αναρωτηθεί για τη φύση της τέχνης: μήπως η δημιουργία απαιτεί καταστροφή; Πόσο ηθική μπορεί να κρύβεται στην τέχνη; Η αφήγηση κορυφώνεται με έναν φιλοσοφικό διάλογο μεταξύ του Jack και μιας αλληγορικής φιγούρας, οδηγώντας τον σε ένα μεγάλο ταξίδι προς την κόλαση. Ο Jack πιθανόν να αποτελεί έναν καλλιτέχνη που καταβροχθίζεται από το ίδιο του το έργο, ένας δημιουργός που βρίσκει το μεγαλείο του μέσα στον ίδιο του τον αφανισμό.
______________________
Perfume: The Story of a Murderer (2006)
Σε σκηνοθεσία του Tom Tykwer και βασισμένη στο μυθιστόρημα του Patrick Süskind, η ταινία “Perfume: The Story of a Murderer “ αφηγείται την ιστορία του Jean-Baptiste Grenouille. Μέσα σε συνθήκες αθλιότητας στη Γαλλία του 18ου αιώνα, αυτό που ξεχωρίζει τον άνδρα αυτό είναι η υπεράνθρωπη όσφρηση του. Ο Grenouille επιθυμεί να δημιουργήσει το τέλειο άρωμα και η εμμονή του με αυτό τον οδηγεί στην δολοφονία νεαρών γυναικών, προκειμένου να χρησιμοποιήσει ως συστατικό τη μυρωδιά τους. Αυτό που ψάχνει είναι η αληθινή ομορφιά μέσα από την αγνή μυρωδιά των γυναικών. Οι φόνοι που διαπράττει για να πετύχει τον σκοπό του τον οδηγούν στην απόλυτη δόξα, αλλά και στην καταστροφή.
Το “Perfume” είναι μια ιστορία για την επιθυμία. Την επιθυμία για την αποδοχή, αλλά και την ανάγκη για ταυτότητα και αναγνώριση. Ξεπερνώντας τα όρια της ηθικής και φυσικής του τάξης, ο Grenouille, ένα πλάσμα δίχως δική του μυρωδιά, αποκαλύπτει την δημιουργική του φύση με έναν ακόμα σκοπό: την σύλληψη του θεϊκού. Η θεότητα που επιθυμεί να δημιουργήσει ελπίζει να του προσφέρει και λύτρωση. Κάποιες φορές όμως, αποδεικνύεται ότι η ομορφιά, όσο τέλεια και αν είναι, δεν μπορεί να γεμίσει το κενό της ψυχής.
______________________
