Ο Richie Nath και η queer πλευρά ενός πραξικοπήματος.

Μεγαλώνοντας στην πόλη Γιανγκόν της Βιρμανίας, ο ζωγράφος Richie Nath αισθανόταν συχνά παρείσακτος. Ως μισός Ινδός, είχε συνεχώς στο νου ότι μοιάζει διαφορετικός από τους συνομηλίκους του, και το γεγονός ότι ήταν ομοφυλόφιλος σε μια πολύ συντηρητική κοινωνία δεν βοηθούσε. Οι πίνακές του, εμπνευσμένοι από τα παραμύθια και τους θρύλους της παιδικής του ηλικίας, είναι ένας επαναπροσδιορισμός των πραγμάτων με τα οποία είχε έρθει αντιμέτωπος τότε, καθώς οι queer χαρακτήρες παλεύουν, φλερτάρουν και ποζάρουν μέσα στους μυθικούς κόσμους που ταιριάζουν στον δικό του.

Σε έναν από τους πίνακες του, μια θεά πολεμίστρια με χρυσό δόρυ, μπλε σκιά ματιών και μαύρες ρέουσες μπούκλες νικά ένα πράσινο τέρας με στρατιωτική στολή που πέφτει ανάποδα στο έδαφος. Εμπνευσμένο από τις αναγεννησιακές απεικονίσεις του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και από την ιστορία της ινδουιστικης θεάς Durga που νικά τον δαίμονα Mahishasura, συμβολίζει τη νίκη επί του κακού. Ο τίτλος του κομματιού είναι Bitch better have my democracy.

Ο Richie δημοσίευσε τον παραπάνω πίνακα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον Φεβρουάριο του 2021, όταν ο στρατός της Μιανμάρ κατέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα μετά τις εθνικές εκλογές του 2020 στη χώρα και εγκατέστησε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Στους μήνες που ακολούθησαν, εκατοντάδες διαδηλωτές υπέρ της δημοκρατίας σκοτώθηκαν από τον κυβερνώντα στρατό και χιλιάδες δέχθηκαν επιθέσεις και προφυλακίστηκαν.

Ο Richie ζήτησε άσυλο από τη Γαλλία, και διαμένει αυτή τη στιγμή στο Παρίσι. «Δεν Μπορώ να επιστρέψω γιατί θα με συλλάβουν και θα με βασανίσουν»,λέει. Ο αδελφός του βρίσκεται σήμερα στη φυλακή και η μητέρα του έχει συλληφθεί και αφεθεί ελεύθερη. Μιλάει με τη μαμά του κάθε μέρα. «Η πολιτική κατάσταση εκεί δεν βελτιώνεται».

Μεγαλώνοντας στη Γιανγκόν -τη μεγαλύτερη πόλη της Μιανμάρ- υπό δικτατορία, ο Ρίτσι πάντα ονειρευόταν να φύγει. Ως έφηβος, φοίτησε σε οικοτροφείο στην Αγγλία και στη συνέχεια, σπούδασε εικονογράφηση μόδας στο London College of Fashion. Οι αναμνήσεις του από την πατρίδα θυμίζουν ένα ελεγχόμενο μέρος όπου φοβόσουν ακόμα και να μιλήσεις.

«Ακριβώς πριν συμβεί αυτό το στρατιωτικό πραξικόπημα, μπορούσα να δω πως τα πράγματα βελτιώνονται», λέει. «Υπήρχαν πολύ περισσότεροι άνθρωποι στον κλάδο των τεχνών. Άρχισαν να αναπτύσσονται διάφορες υποκουλτούρες, νέες μόδες, περισσότεροι άνθρωποι που ενδιαφέρονταν για την τέχνη». Ήταν κάτι καινούργιο γι’ αυτόν, καθώς η γενική στάση απέναντι στις τέχνες, ήταν πως δεν πρόκειται να έβγαζε ποτέ χρήματα από αυτό. Αντ’ αυτού, τον ενθάρρυναν να πάρει πρώτο πτυχίο νομικής, χρηματοοικονομικής ή ιατρικής. Τελικά, κόντρα σε όλους επέλεξε να ασχοληθεί με την εικονογράφηση μόδας.

Από τους μύθους και τους θρύλους μέχρι τα παιδικά παραμύθια, οι ιστορίες είναι απίστευτα σημαντικές για τον Richie. Τα σενάρια και οι χαρακτήρες στο έργο του είναι εμπνευσμένα από τις απεικονίσεις της αγάπης στη μυθολογία και στις ινδικές και βιρμανικές μινιατούρες. Πολλές από τις σκηνές του προέρχονται από τη Ραμαγιάνα, το επικό σανσκριτικό κείμενο που ακολουθεί την ιστορία του Ράμα και της Σίτα. Η ιστορία παίζεται ως θεατρική ιστορία αγάπης στη Μιανμάρ και έχει γίνει μέρος της βιρμανικής παράδοσης.

Ο Richie δανείζεται την τρυφερότητα από αυτές τις ερωτικές σκηνές, αλλά την προσφέρει σε απεικονίσεις του queer έρωτα, του σεξ και του αισθησιασμού. “Βλέπεις πάντα αυτές τις ερωτικές σκηνές στο δικαστήριο μεταξύ ανδρών και γυναικών”, λέει. “Απλώς το χρησιμοποίησα και στη συνέχεια το μετέτρεψα σε ένα πιο queer πλαίσιο. Υπήρχαν επίσης απεικονίσεις του queer έρωτα στις παραδοσιακές μινιατούρες, αλλά είναι αρκετά σπάνιες”