Αυλαία για το TIFF #tiff56
Κείμενο: Λυδία Ρακή
Μετά από δέκα μέρες αδιάκοπων προβολών, το 56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, έφτασε, όπως κάθε χρόνο, στο τέλος του. Κι έτσι, έφτασε και η στιγμή να αποχαιρετήσουμε τις καθημερινές προβολές, μια στο Ολύμπιον και μια στις αποθήκες του λιμανιού.
Παρ’ όλα αυτά, όπως γίνεται πάντα, έτσι και τώρα, θα μείνουμε με άλλη μια αξέχαστη κινηματογραφική εμπειρία και γεμάτοι από σκέψεις και συναισθήματα, που μας γέννησε η μεγάλη οθόνη. Οι κατηγορίες του Φεστιβάλ (international competiton, openhorizons, currents, specialscreenings, greekfilms, balkansurvey, tributesκαι ταινίες lux) περιλάμβαναν ταινίες διαφορετικών εθνικοτήτων, διαφορετικού είδους και διαφορετικής, γενικά, ταυτότητας, που θα μας μείνουν αξέχαστες.
Βέβαια, υπήρχαν έργα για μένα, που δεν ανταποκρίνονταν εκατό τοις εκατό στις απαιτήσεις του Φεστιβάλ. Η θεματική τους δε με εντυπωσίασε ιδιαίτερα και κάποιες ταινίες μου φάνηκαν έως και βαρετές. Παρ’ όλα αυτά, μπορώ να πω πως οι περισσότερες ήταν κάτι παραπάνω από πολύ καλές.
Επιπλέον, η κλασικά υπέροχη ατμόσφαιρα που αποπνέει το Φεστιβάλ και ανεβάζει το πολιτισμικό επίπεδο της Θεσσαλονίκης κάθε Νοέμβρη, ήταν αισθητή και αυτή τη χρονιά. Η πόλη ήταν γεμάτη από κόσμο: πολυάριθμοι σινεφίλ επισκέπτονταν καθημερινά το λιμάνι, πολλοί σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί παραβρίσκονταν στις αίθουσες, προκειμένου να μιλήσουν για τα έργα τους και γενικά, κόσμος της τέχνης έδινε την παρουσία του σε κάθε γωνιά της Θεσσαλονίκης και κυρίως, στην παραλία και το λιμάνι.
Τέλος, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, που αποτελεί ένα δεκαήμερο αφιέρωμα στην έβδομη τέχνη, φάνηκε να πέρασε εξαιρετικά γρήγορα! Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε τώρα, είναι να περιμένουμε μέχρι το επόμενο…!
