Αντώνης Καρυστινός: «Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια άλλη, εφ’ όρου ζωής, δέσμευση, πέρα από το θέατρο».

Ο Αντώνης Καρυστινός βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη, πρωταγωνιστώντας στην παράσταση  «Effect – η τομογραφία του έρωτα», στο Θέατρο Αυλαία. Λίγο μετά την πρεμιέρα, είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε και να μιλήσουμε με τον ταλαντούχο, δημοφιλή αλλά συνάμα χαμηλών τόνων, ηθοποιό. Έναν άνθρωπο εργατικό, φύσει ευγενικό που αποδεικνύει πως επιτυχία είναι κάτι που απαιτεί τόσο κόπο όσο χρόνο, και πως η γοητεία, δεν είναι ζήτημα μόνο εξωτερικής εμφάνισης.

Effect – η τομογραφία του έρωτα. 

Η Lucy Prebble, στηριζόμενη σε αληθινό γεγονός, έγραψε το «Effect», το 2012. Πραγματεύεται τα ζητήματα   έρωτας-αγάπη  αλλά  και  θλίψη-πόνος ,   με αφορμή λοιπόν ενός πείραματος  μιας φαρμακευτικής εταιρείας, που έγινε πριν από κάποια χρόνια και στο οποίο κινδύνεψαν να χάσουν την ζωή τους, όλοι οι εθελοντές, οι οποίοι συμμετείχαν έρχεται η Prebble να φιλοσοφήσει εντέλει για με την πεμπτουσία της ζωής μέσα απο το δίπολο Ζωή-θάνατος.

Πρόκειται για μια σύγχρονη αγγλική γραφή  και  ένα κατα γενική ομολογία,  κείμενο πολιτικό, Χωρίς να γίνεται διδακτικό, είναι περιγραφικό, με πολύ  κινηματογραφικό και  ενδιαφέροντα ρυθμό, χρησιμοποιώντας τεχνικές του σινεμά  (flashbacks και τις παράλληλες δράσεις) οι οποίες έχουν αποδοθεί  πολύ δημιουργικά, με τίμια και σωστή αναλογία απο τον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη στη σκηνοθεσία και τον Στάθη Μιτζιο στο εικονικό σκηνικό περιβάλλον με τη  χρήση του video mapping projection.

Τέσσερα πρόσωπα, δύο νεαροί, αρχικά άγνωστοι μεταξύ τους, συμμετέχουν ως εθελοντές επί πληρωμή, σε ένα πείραμα ενός νέου αντίκαταθλιπτικού φαρμάκου, στην διάρκεια του οποίου ερωτεύονται. Το πρόβλημα είναι πως δεν μπορούν να γνωρίζουν αν αυτό είναι αληθινό ή αν είναι η επίδραση του φαρμάκου. Ενώ οι  δύο γιατροί, συγκρουόμαστε για την ψυχοφαρμακολογία και την υπερκατανάλωση των φαρμάκων , για τη λογική και το συναίσθημα για το αν είμαστε χημεία ή και κάτι άυλο που δεν αποτυπώνεται απο καμια επιστήμη αλλά αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης του ανθρώπου με την κοινωνία . Έχοντας μεταξύ μας, μια ερωτική ιστορία στο παρελθόν, κινούμαστε σε παράλληλη δράση με το νεαρό ζευγάρι, σε αντίστροφους χρόνους, όσο εκείνοι ερωτεύονται τόσο ξεδιπλώνεται η δική μας ερωτική ιστορία.

Πώς προέκυψε η συνεργασία, με τους υπόλοιπους συντελεστές;

Ο Θοδωρής Αμπαζής, καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας, πρότεινε στον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη, να αναλάβει την σκηνοθεσία του συγκεκριμένου έργου, κι εκείνος με τη σειρά του πρότεινε σε εμένα.

Εκτιμώντας την δουλειά του Θοδωρή, ένα φυτώριο καλλιτεχνών, και θέλοντας να δουλέψω με τον Κωνσταντίνο, με τον οποίο δεν υπήρχε επαγγελματικό παρελθόν, πήγα στην Πάτρα, για να διαπιστώσω την εξαιρετική δουλειά που γίνεται εκεί. Με την Άννα, είχαμε βρεθεί επί σκηνής, την εποχή του θεάτρου «Αμόρε» και θεωρώ ευτυχή συγκυρία, τα δυο υπερταλαντούχα παιδιά, που ολοκληρώνουν το θίασό μας.

Ο Τόμπι, ο ήρωας που υποδύεστε και οι υπόλοιποι τρεις.

Ο Τόμπι, γιατρός-βιολόγος, αποφάσισε να ασχοληθεί με την ψυχιατρική, την “σταχτοπούτα της ιατρικής”, όπως χαρακτηριστικά την αποκαλεί ο καρδιοχειρουργός πατέρας του, γιατί αδυνατούσε να ξυπνάει το πρωί και να “ανοίγει” κεφάλια. Ειναι ένας γιατρός που προτείνει σε ενα αποτυχημένο γάμο όχι το διαζύγιο αλλά το “χάπι της ευτυχίας”.

Είναι ένας φιλόδοξος άνθρωπος, που αποφεύγει τον πόνο και θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω “μεταλλαγμένο” γιατρό. Όσο κι αν προσπαθεί να πείσει για τις καλές του προθέσεις, δεν τα καταφέρνει, καθώς δρα προς όφελος της εταιρείας του. Μια εταιρεία, που θέλει να καταργήσει την διαφορετικότητα και να τους κάνει όλους “ευτυχισμένους”.

Ο νεαρός Τρίσταν,  ο άνθρωπος που δεν φοβάται να ρισκάρει να αγαπήσει, να πονέσει , να αναζητήσει. Γι’ αυτό και στο τέλος έχει αυτή τη μεγάλη μετατόπιση- θυσιάζεται για να μας αλλάξει εμας τους τρείς μπροστά στα ματια των θεατών! Η Κόνι,  είναι το αντίθετο του Τρίσταν, μια κοπέλα με εγκλωβισμένο συναίσθημα που όμως και εκείνη κάνει μια γενναία διαδρομή μέσα στο έργο. Τελος η Λόρνα, ειναι μια γυναίκα με καταθλιπτικό υπόστρωμα (έτσι το χαρακτηρίζει η ιατρική)   που μετά το θάνατο του πατέρα της και ενα χωρισμό, αρνείται να πάρει αντικαταθλιπτικά και η ψυχή της συντρίβεται.

“Σε αγαπάω Λόρνα. Όχι ρομαντικά. Όχι οικογενειακά. Με έναν άλλον τρόπο.”

Το “όχι ρομαντικά”, είναι μια απάντηση που της χρωστάω, όταν με ρωτάει αν έχω σκοπό να βρω το χάπι του έρωτα. Ο Τόμπι, μιλώντας για αληθινή αγάπη, εννοεί πως δεν μπορεί να υπάρξει, χωρίς την Λόρνα. Περνάει η ζωή και ο μόνος μάρτυρας της διαδρομής του, είναι αυτή που μοιράστηκε τα μυστικά του μαζί της, ακόμη κι αν δεν ήταν ουσιαστικά μαζί. Αυτός μπορεί να έφτιαξε και να διέλυσε άλλες οικογένειες, αλλά η Λόρνα στεκόταν εκεί, αόρατος παρατηρητής. Ένα φίλτρο, για κάθε του πράξη, ένα σημείο αναφοράς.

Στο έργο φαίνεται να υπερνικάει η λογική ή το συναίσθημα;

Στο έργο νικητής είναι η δυνατή , υγιής και αληθινή αγάπη.Κανενός είδους εξάρτηση,δεν είναι επιθυμητή ή “υγιής” κι έτσι,δεν μπορεί να οδηγεί πουθενά όμορφα.

“Παλεύουμε με τις αδυναμίες μας,τα κρυφά πάθη και μυστικά,τις ντροπές μας κι ούτε μια στιγμή μικρής ειλικρίνειας και πραγματικής Αγάπης για τον Εαυτό μας κυρίως,δεν είναι ικανή να μας σώσει,από Εμάς τους ίδιους.

Θλιμένοι τον περισσότερο καιρό,πορευόμαστε στα σύνορα της Ύπαρξης και της Ανυπαρξίας,του όλα και τίποτα,του πολύ και καθόλου,παραλείπουμε τα ενδιάμεσα στάδια και βρισκόμαστε όπως ο ένας απ’τους ήρωες του Έργου,στο αποτέλεσμα και αποχαιρετισμό μιας παρόρμησης,ενός ενστίκτου,μιας απροσδιόριστης και μη αναγνωρισμένης Ανάγκης.

Η Μνήμη και πως συμβαίνει μια στιγμή,ένα τυχαίο(;)περιστατικό,να καθορίζει και να γεμίζει μια Ζωή μετά(Θάνατον;).

Το «Effect» παρουσιάζεται, για πρώτη φορά, στο ελληνικό κοινό. Ελευθερία ή δέσμευση;

Σίγουρα είναι ελευθερία, να μην έχει παρουσιαστεί το έργο στο ελληνικό κοινό, καθώς δεν έχεις να σε περιορίζει με κανένα άλλο ανέβασμα και παντα οι θεατές είναι πιο ειλικρινής στην προσέγγιση τους!

Πώς φαίνεται να αντιδρά το κοινό, απέναντι στο θέμα που πραγματεύεστε και ποιες οι κριτικές; Θεωρείτε πως χρειάζεται ένα κατάλληλο υπόβαθρο;

Στο θέατρο, προφανώς, δεν βάζεις “πόρτα”, να ορίζει ποιος θα μπει και ποιος όχι, αλλά το να καταναλώνει κανείς μια παράσταση, με το ίδιο συναίσθημα, με το οποίο αλλάζει κανάλια στην τηλεόρασή του, είναι χάσιμο χρόνου. Δεν θεωρώ πως πρέπει να τελειώνει η παράσταση και να βάζεις “αστεράκια”, όπως κάνεις για παράδειγμα, στην γαστρονομία. Μερικές φορές, όταν ακούω “μπράβο, μου άρεσε η παράσταση”, θέλω να ρωτήσω “τι σου άρεσε ακριβώς;” για να καταλάβω. Ο θεατής έχει μια ευκαιρία, να επικεντρωθεί, να αφεθεί και να ανακαλύψει μια ουσία, μοναδική και εξατομικευμένη, για να θρέψει το μυαλό του. Γιατί να γίνει πάλι κριτής, να βάλει βαθμό, να ξύσει την επιφάνεια; Εντούτοις, ας κρατήσει τουλάχιστον τη χαρά της ψυχαγωγίας του θεάτρου.

Υπάρχουν ρόλοι που ανακαλείτε και ρόλοι που θα θέλατε να διεκδικήσετε;

Με κάποιον τρόπο, συνδέθηκε ο προηγούμενος, με τον σημερινό ρόλο. Ένας παιδόφιλος, κακοποιημένος ο ίδιος ως παιδί, και με σωματικές αναπηρίες, στο Frozen, σε σκηνοθεσία Κοκκινόπουλου. Ένας γιατρός, που ελέγχει τις επιδράσεις των αντικαταθλιπτικών, στο «Effect». Δυο αντίθετες όψεις, που με οδήγησαν να μιλήσω με τους κατάλληλους ανθρώπους και να μελετής,ω έτσι ώστε να χαρτογραφήσω, ιατρικά και ψυχικά, τους ήρωές μου.

Μου αρέσει ο Τσέχωφ, από τους κλασικούς. Και οι ρόλοι του, που ακόμη δεν έχω παίξει, αλλά το εύχομαι, γιατί θεωρώ πως είμαι και στην κατάλληλη ηλικία.

Γιατί κάνετε θέατρο;

Δουλεύω στο θέατρο, γιατί μάλλον είναι ο μοναδικός τρόπος, για να έρθω πιο κοντά στην όποια αλήθεια της ζωής. Δεν θέλω και δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια άλλη, εφ’ όρου ζωής, δέσμευση, πέρα από την τέχνη. Οτιδήποτε γνωρίσεις, το περνάς από το πρίσμα της δουλειάς σου. Ένα πρίσμα, που μεταφέρει στην ατμόσφαιρα της παράστασης, μια τυχαία στιγμή αλήθειας, που έζησες στο δρόμο για την πρόβα.

______________________

Συντελεστές:
Μετάφραση σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης
Βίντεο-Σκηνογραφία: Στάθης Μήτσιος
Επιστημονικός σύμβουλος: Μενέλαος Καραντζάς
Βοηθοί σκηνοθέτη: Παρασκευή Λυπημένου-Ηλιάνα Δουλάμη
Αφίσα: Στάθης Μήτσιος
Φωτογραφία αφίσας: Μαριλένα Γρίσπου

Παίζουν
Αντώνης Καρυστινός, Άννα Μάσχα, Καλλιόπη Παναγιωτίδου, Μάνος Στεφανάκης

Παραστάσεις
13-22 Μαρτίου 2015

Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων
Πέμπτη-Παρασκευή 21.00, Σάββατο 18.00 & 21.30, Κυριακή 19.00

Τιμές Εισιτηρίων
Κανονικό 15€, Μειωμένο 10€

Πληροφορίες & Κρατήσεις
Θέατρο Αυλαία
Πλατεία ΧΑΝΘ(πλευρά Τσιμισκή)
2310 237700
www.avlaiatheatre.gr