Αναρωτηθήκατε ποτέ, πως θα ήταν από τα 14, να είστε άστεγοι; | #tdf17
Αναρωτηθήκατε ποτέ, πως θα ήταν από τα 14, να είστε άστεγοι; Να πηγαίνετε στο σχολείο και μόνη σας έγνοια, να είναι που θα φάτε και που θα κοιμηθείτε, αφού χτυπήσει το κουδούνι;
Η Κάσι, ο Άντονι και ο Ρόκι, είναι τρεις, από τους 19.000 άστεγους μαθητές, που πηγαίνουν στα δημόσια σχολεία του Σικάγο. Είναι έφηβοι, εκτεθειμένοι τη νύχτα, στους δρόμους της αμερικανικής πόλης, με τις εξαιρετικά χαμηλές θερμοκρασίες. Στο ντοκιμαντέρ, παρακολουθούμε τα παιδιά αυτά, στη διαρκώς προσωρινή τους κατοικία.
«Δεν υπάρχει κάτι πιο δύσκολο, από το να περιπλανιέσαι στους δρόμους…. Κάποια στιγμή, τα πόδια σου κουράζονται.», αναφέρουν χαρακτηριστικά.
Μια καθηγήτρια του Ρόκι, ανέλαβε να τον φιλοξενήσει σπίτι της, κάνοντάς τον μέλος της οικογένειάς της. Είναι πάντα δίπλα του, αντικαθιστώντας τη μάνα που τον εγκατέλειψε και βοηθώντας τον να προχωρήσει στη ζωή του. Αλήθεια, θα μπορούσατε, ποτέ, να κάνετε μια τέτοια πράξη; Να ανοίξετε το σπίτι σας, σε ένα παιδί, που το έχει πραγματικά ανάγκη;
Η Κάσι είναι η μόνη της παρέας, που προσπαθεί λιγότερο. Ήταν χωρίς σπίτι, για πάνω από ένα χρόνο, πριν ενταχθεί στο πρόγραμμα για εφήβους, στο «Σπίτι του Μπελφορτ», που παρέχει χώρο για ύπνο και γεύματα. Αγαπημένο της βιβλίο, ο «Οθέλλος», την βοηθά να ξεφεύγει από τα προβλήματά της.
Ο Άντονι παράτησε το σχολείο, γιατί δεν είχει χρήματα να ζήσει. Τώρα προσπαθεί να γίνει ανεξάρτητος, για να πάρει πίσω την κηδεμονία του μικρού του γιου. Γράφει ποιήματα γι’ αυτόν και ψάχνει για δουλειά, προκειμένου να βελτιώσει τη ζωή του και να σταθεί στα πόδια του.
Παρακολουθούμε, λοιπόν, πόσο διαφορετική είναι η καθημερινότητά αυτών των παιδιών από την δική μας και πως, τελικά, δεν είναι τόσο δεδομένο, να έχει κάποιος ένα «δικό» του δωμάτιο.
Η πόλη του Σικάγου, όμως, προσπαθεί να φροντίσει γι’ αυτά τα παιδιά, μέσω του «Προγράμματος Διαβίωσης Νέων», που αναλαμβάνει να προσφέρει στέγη, φαγητό και άλλες ευκολίες σε άστεγα παιδιά, που πηγαίνουν στο σχολείο, για περιορισμένο χρονικό διάστημα. Τους δίνεται η ευκαιρία να γίνουν καλύτεροι, μιας και το ότι είναι άστεγοι, είναι απλά μια κατάσταση και δεν δηλώνει τι είδους άνθρωποι είναι. Και αυτά τα παιδιά αγωνιούν τόσο πολύ γι’ αυτήν την ευκαιρία, ώστε να ανακαλύψουν αυτή τη σπίθα, που κρύβουν μέσα τους και που θα τους ενθαρρύνει να εξελιχθούν.
Ας πάψουμε, λοιπόν, όλοι μας, να είμαστε βολεμένοι στις ανέσεις που έχουμε και ας δούμε τι συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο. Γιατί, ακόμα και ένα πιάτο φαγητό ή ένας ζεστός χωρός για ύπνο, για πολλούς ανθρώπους, αποτελεί καθημερινό αγώνα.
*To Homestretch (Τελική Ευθεία) προβλήθηκε στο φετινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
