Αιμίλιε Χειλάκη, ποιοι ήταν οι ήρωες των παιδικών σου χρόνων;

Φέτος το Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, πέρσι η Αντιγόνη, πιο πριν ή Ιφιγένεια εν Αυλίδι και άλλα. Κλασικά έργα της παγκόσμιας δραματουργίας μέσα από το πρίσμα της δικής σου ιδιαίτερης ανάγνωσης. Πως επιλέγεις κάθε φορά το έργο που σε εισαγωγικά θα πειράξεις;
Για κάθε έργο που επιλέγουμε, ψάχνουμε να βρούμε πως μπορούμε να το αφηφηθούμε ουσιαστικά και όχι απλά να το παίξουμε ψυχολογικά, γιατί αυτό εννοούμε με το δικό μας το πείραγμα. Διαλέγουμε έργα από το παγκόσμιο ρεπερτόριο, τα οποία δεν ανήκουν στο ψυχολογικό θέατρο, άλλωστε, το κλασικό ρεπερτόριο δεν είναι ψυχολογικό θέατρο. Το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας», «Ο Άμλετ», «Η Αντιγόνη», «Η Ιφιγένεια» είναι θέατρο το οποίο σου λέει η ιστορία από την αρχή τι συμβαίνει και εσύ γνωρίζοντάς το, απλώς παρακολουθείς τη γραμμή του ήρωα. Αυτό είναι το παγκόσμιο κλασικό ρεπερτόριο, το οποίο πρέπει ουσιαστικά για εμάς, για την Αθηνά Μαξίμου, τον Μανώλη Δούνια και εμού του ιδίου που είμαστε οι τρεις που κάνουμε αυτές τις παραγωγές και τις παραστάσεις, να το αφηγείσαι και όχι να το ζεις. Το καινούργιο που μπορούμε να πούμε ότι ίσως φέρουμε, είναι πως ο τρόπος μας έχει μία βαθιά λαϊκότητα, μέσα από την οποία προσεγγίζουμε την αφήγηση, δεν είναι μία αφήγηση που έχει να κάνει με λόγιο ανέβασμα, αντίθετως, έχει να κάνει με ένα λαϊκό ανέβασμα το οποίο έχει αίμα, σάρκα, λέει την ιστορία χωρίς να παθαίνουμε κάτι εμείς σαν ηθοποιοί, για να πούμε σε εσάς τι έχουμε πάθει. Αυτό λοιπόν είναι το θέατρο της αφήγησης. Αυτό κάνουμε κι εμείς, αυτό θέλουμε να κάνουμε και σε αυτό κινούμαστε.

Αυτό το καλοκαίρι γιατί το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας»;
Γιατί όταν από κάποιο σημείο και μετά αρχίζεις και βρίσκεις συνεργάτες, οι οποίοι ξέρουν και μπορούν να λειτουργήσουν μέσα στην αφηγηματικότητα, προσπαθείς να κάνεις πράγματα μαζί τους. Ένας τέτοιος συνεργάτης είναι ο Μιχάλης Σαράντης. Έτσι, σκεφτήκαμε πως θα ήταν πάρα πολύ ωραίο να κάναμε το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας», να είναι εκείνος ο Πουκ, να είμαστε οι Όμπερον και Τιτάνια εγώ και η Αθηνά, να συνσκηνοθετήσουμε με τον Μανώλη Δούνια και να έχουμε τέσσερα νέα παιδιά την Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη, τον Αλέξανδρο Βάρθη, τη Λένα Δροσάκη και τον Κωνσταντίνο Γαβαλά, που κάνουν τα ζευγάρια και να μιλήσουμε για το τι είναι η ερωτική μανία. Συζητήσαμε με τα παιδιά για το πως το πορνό ουσιαστικά έχει κατακλύσει το ίντερνετ και αναρωτώμενοι στο τι είναι το πορνό, καταλήξαμε πως είναι η ανάγκη του ανθρώπου να εκφράσει την σωματικότητα του σε σχέση με το σεξ. Μα αυτό το κάνει ήδη ο Σαίξπηρ πολλά χρόνια στο «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας». Γι’ αυτό το επιλέξαμε για φέτος. 

Πες μας λίγα λόγια για τους ρόλους σου στην συγκεκριμένη παράσταση. Υποδύεσαι τον  Όμπερον και τον Θησέα. Ο ένας βασιλιάς των ξωτικών, ο άλλος βασιλιάς των θνητών.
Όταν με ρωτάνε να πω λίγα λόγια για τον ρόλο, προσπαθώ να εξηγήσω σε όλους τους ανθρώπους το μέρος του ρόλου μέσα στην ιστορία. Δεν μπορώ να σας πω ούτε πως νιώθει, ούτε τι νιώθει, ούτε τι νιώθω εγώ γι’ αυτόν. Το έργο αυτό έχει τέσσερις διαφορετικές ιστορίες και κάθε ιστορία είναι ένας μικρός κόσμος από μόνη της. Συμπνέουν και συμπλέουν οι ιστορίες, όσπου προς το τέλος βρίσκεις μία κοινή γραμμή, έναν κοινό άξονα που δεν καταλαβαίνεις ότι υπάρχει στην αρχή του έργου. Αυτός είναι ουσιαστικά ότι οι άνθρωποι έχουμε ονομάσει την σεξουαλικότητα μας μάγεμα. Ένας βασιλιάς των θνητών έχει αιχμαλωτίσει μία βασίλισσα των Αμαζόνων και ξαφνικά βλέπουμε τον βασιλιά των ξωτικών να παλεύει με την βασίλισσα των ξωτικών. Ούτως ή άλλως, αυτοί οι ρόλοι έχουν κοινό άξονα άρα μπορώ να τους κάνω και τους δύο, γιατί αυτό δίνει και τον ρυθμό στην ιστορία. Έτσι, σαν σκηνοθέτης και σαν ηθοποιός της παράστασης, συμμετέχω σε μία μεγαλύτερη από εμένα κατάσταση που λέγεται ρυθμολογία παράστασης. Αν ασχοληθώ μόνο με το δικό μου πρόβλημα, απλά θα είμαι ένα κλειστό κύκλωμα το οποίο δεν θα μπορέσει ποτέ να συμπλεύσει με τα υπόλοιπα.  

Τα τελευταία χρόνια επιλέγεις οι ηθοποιοί να υποδύονται περισσότερους από έναν χαρακτήρες του ίδιου έργου, κάτι το οποίο είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό. Πως έχει προκύψει αυτό;
Από την ανάγκη της αφηγηματικότητας, με αποκορύφωμα το «Μόνος με τον Άμλετ», όπου εγώ έκανα 8 ρόλους, και συνομιλούσα εγώ ως ρόλος με τον άλλο ρόλο απλά αλλάζοντας θέση. Αυτό είναι ότι εγώ δεν ζω την ιστορία εκείνη την στιγμή, αλλά σας αφηγούμαι τι συνέβη. 

Κινητήριος δύναμη σε αυτό το έργο είναι ο έρωτας. Πόσο σημαντικός είναι ο έρωτας για τις ζωές των ανθρώπων;
Όχι, δεν είναι ο έρωτας το θέμα του έργου, αλλά η ερωτική μανία. Είναι η στιγμή που το σώμα σου κατακλύζεται από υγρά τα οποία δεν μπορείς καν εσύ ο ίδιος να τα διαχειριστείς, είναι η στιγμή που θες να αγγιχτείς και να αγγίξεις, είναι η στιγμή που το αντικείμενο του πόθου σου θες να είναι παρόν και διαθέσιμο, αλλά ξαφνικά το αντικείμενο του πόθου σου δεν είναι παρόν και διαθέσιμο και εσύ το κυνηγάς μέσα στα δάση του μυαλού σου για να το έχεις. Αυτό είναι και το έργο. Και εκεί πέρα μέσα στο μάγεμα, νιώθεις ότι κάποια νεράιδα σε έχει στείλει εκεί που δεν ήθελες ποτέ να πας, σε ένα μάγεμα που είναι βασανιστικό, αλλά συνάμα τόσο ελεύθερο και τόσο χαροποιό. Αυτό είναι αυτό το έργο. Δεν έχει να κάνει με την ρομαντική πτυχή μιας σχέσης. 

Πόσο σκοτεινή είναι τελικά η πιο γνωστή κωμωδία του Ουίλιαμ Σαίξπηρ;
Είναι τόσο σκοτεινή όσο επιλέγεις να βάλεις το μαχαίρι στο κόκαλο, μπορεί να γίνει ένα ξύπνημα της άνοιξης του Wedekind, μέχρι παιδικό θέατρο. Εμείς διαλέγουμε να γίνει ξύπνημα της άνοιξης. 

Έχεις κάνει πολλά στο ελληνικό θέατρο, έχεις άραγε ακόμα κάποιο απωθημένο;
Απωθημένα έχω σε συνεργασίες, όχι σε ρόλους. Θέλω πολύ να δουλέψω με κάποιους ανθρώπους που ακόμα και τώρα έρχονται, με ανθρώπους όπως η Ρένη Πιττακή, που δεν έχω δουλέψει μαζί της και θα ήθελα πολύ να δουλέψω, αλλά και νέα παιδιά που τώρα είναι 20-21 χρονών και ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα κάνουν μεγάλα πράγματα. Όπως για παράδειγμα όταν δουλέψαμε με την Λένα Παπαληγούρα και τον Μιχάλη Σαράντη, παιδιά που τα ξέρω από τα 18 τους και όταν περίπου στα 33 τους, κατάφερα να δουλέψω μαζί τους ήταν πια έμπλεα εμπειριών και ταλέντου. Οι συνεργασίες κυρίως είναι τα θεατρικά μου απωθημένα. 

Γιατί ηθοποιός; Τι κάνει την υποκριτική την πιο συναρπαστική τέχνη;
Γιατί είναι τεχνική δουλειά, ενώ φαίνεται να είναι δουλειά πνευματική είναι καθαρά τεχνική. Δηλαδή αν σπούδαζες πολύ βαθιά για το θέμα του ηθοποιού, όχι μόνο σε μία δραματική σχολή, θα πήγαινες σε ένα Τ.Ε.Ι. και όχι σε ένα Α.Ε.Ι., γιατί θα έπρεπε να είχες τελειώσει ένα λύκειο απογευματινό ή τεχνικό, όχι ένα πρότυπο λύκειο. Η υποκριτική είναι μία δουλειά, η οποία προϋποθέτει βαθιά γνώση του εργαλείου και όχι μόνο έμπνευση. Γι’ αυτό!

Ο Αιμίλιος Χειλάκης έχει είδωλα; Ποιοι ήταν οι ήρωες των παιδικών σου χρόνων;
Πάρα πολλοί και ακόμα και τώρα έχω. Αν δεν έχεις κάποιον στόχο να κινηθείς προς τα εκεί, δηλαδή να αγαπάς έναν ηθοποιό και να αναρωτιέσαι «Πως το κάνει αυτό;» θα ήθελα και εγώ να το κάνω, δεν πρέπει να κάνεις αυτή τη δουλειά, πρέπει συνεχώς να επανιδρύεις τον εαυτό σου σε σχέση με τα θέλω του. Το θέμα είναι να ανακαλύψεις τα θέλω σου, να είσαι προσηλωμένος και υψίσυχνος. Το είδωλο μου δεν είναι ένα, είναι πολύς κόσμος για διάφορα σημεία της δουλειάς τους. 

Εάν επέλεγες να κρατήσεις μια στιγμή της πορείας σου ως την πιο σημαντική για εσένα, ποια θα ήταν αυτή;
Η χθεσινή παράσταση. Κάθε μέρα θα σου απαντώ η χθεσινή παράσταση γιατί είναι ένας καινούργιος κόσμος κάθε φορά. Το θυμηθιγενές που έχει αυτή η δουλειά, το οποίο κάθε φορά σημαίνει και επανίδρυση, είναι το γοητευτικό της. 

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου;
Τα επόμενα σχέδια είναι να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε ένα θέατρο ρεπερτορίου στο θέατρο Βεάκη στην Αθήνα. Μετά από πολλά χρόνια έχουμε καταφέρει να έχουμε ένα παραγωγό επαγγελματία, που υπό την σκέπη του μπορούμε και κάνουμε αυτές τις μεγάλες δουλειές, που χρειάζονται ανθρώπους που να ξέρουν πολύ καλά πως να κινούν «μεγάλες» παραστάσεις. Και όταν λέω μεγάλες παραστάσεις, όχι μόνο από θέμα κόσμου επί σκηνής, αλλά και τρόπου. Μία μεγάλη παράσταση θέλει σκηνικό, θέλει μουσική, θέλει μεταφράσεις ανθρώπων, οι οποίοι πρέπει να πληρωθούν. Πρέπει να πάψουμε να κάνουμε αυτήν την δουλειά μόνο κάνοντας χατίρι ο ένας στον άλλον, για να μπορέσει να συμβεί. Έχουμε λοιπόν τους αδερφούς Τάγαρη, όπου στο θέατρο Βεάκη υπό την παραγωγική τους δύναμη, θα κάνουμε θέατρο ρεπερτορίου. Ήδη τον φετινό χειμώνα έχουμε το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας», που θα το κλείσουμε μέσα, στην συνέχεια τις «Τρεις αδερφές» του Τσέχωφ σε σκηνοθεσία του Καρατζά, τον επόμενο χειμώνα θα κάνουμε «Μήδεια» του Ευριπίδη σε κλειστό χώρο, μετά την άνοιξη του 2021 μία παράσταση με την Κατερίνα Ευαγγελάτου και τέλος, το καλοκαίρι του 2021 θα κάνουμε Οθέλλο του Σαίξπηρ με τον Γιάννη Μπέζο.

______________________

«Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» του WilliamShakespeare

Τετάρτη 28 Αυγούστου | Θέατρο Δάσους

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
Σκηνοθεσία: Αιμίλιος Χειλάκης – Μανώλης Δούνιας
Μουσική: Κωνσταντίνος Βήτα
Σκηνικά- Κοστούμια: Τέλης Καρανάνος – Αλεξάνδρα Σιάφκου
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Κίνηση: Αντωνία Οικονόμου
Βοηθός Σκηνοθετών: Δημήτρης Κακαβούλας
Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης
Παραγωγή: «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ»

Παίζουν: Αιμίλιος Χειλάκης, Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Αθηνά Μαξίμου ,Μιχάλης Σαράντης, Αλέξανδρος Βάρθης, Λένα Δροσάκη, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη , Κρις Ραντάνοφ, Παναγιώτης Κλίνης, Τίτος Λίτινας, Μιχάλης Πανάδης, Κωνσταντίνος Μουταφτσής

Ωρα έναρξης: 21:00

Τιμές εισιτηρίων: 20€ κανονικό και 15€ μειωμένο (άνεργοι, πολύτεκνοι, παιδιά έως 12 ετών, φοιτητές και ΑΜΕΑ).

Προπώληση εισιτηρίων: Εκδοτήρια Βασιλικού Θεάτρου (2315 200 200), Εκδοτήρια ΚΘΒΕ (Πλ.Αριστοτέλους) & viva.gr