«ΛΟ»: Ένα ντοκιμαντέρ-ταξίδι στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας
«Λο» στα ηπειρώτικα σημαίνει «σώπα».
Όταν ο σκηνοθέτης Θανάσης Βασιλείου επιστρέφει στο διαμέρισμα της παιδικής του ηλικίας μετά τον θάνατο της μητέρας του, βρίσκεται αντιμέτωπος με μυστικά που βαραίνουν την ιστορία όχι μόνο της οικογένειάς του, αλλά ολόκληρης της σύγχρονης Ελλάδας. Έτσι, ξεκινά ένα ταξίδι-προσωπικό ημερολόγιο ανάμεσα στα αόρατα ίχνη που ενώνουν την πόλη και τους ανθρώπους με το παρελθόν τους.
Μια βαθιά προσωπική ταινία, κινηματογραφικά λιτή και συναισθηματικά βαθιά, για όλους τους τρόπους με τους οποίους η συναισθηματική μνήμη συμπορεύεται με τη συλλογική, για το τραύμα, τη σιωπή που βιώνεται σαν ενοχή, την αγάπη και τελικά την αποδοχή.
Το ντοκιμαντέρ έκανε πρεμιέρα στο 27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, κέρδισε το Βραβείο ΕΚΚΟΜΕΔ πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη (Ελληνικό Πρόγραμμα), ενώ απέσπασε επίσης το Χρυσό Στεφάνι της Μεγίστης (GRAND PRIX) αλλά και το Βραβείο «Οδυσσέας» για το καλύτερο ντοκιμαντέρ Έλληνα σκηνοθέτη της Διασποράς στο 10ο Beyond Borders – Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλορίζου.
Από 13 Νοεμβρίου, το «ΛΟ» θα κυκλοφορήσει στην Αθήνα, όπου θα παρουσιάζεται καθημερινά στον κινηματογράφο Δαναό. Οι προβολές θα συνοδεύονται από Q&A με τους συντελεστές και ειδικούς καλεσμένους, ιστορικούς και μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας. Προβολές θα πραγματοποιηθούν επίσης σε Λάρισα (21/11), Βόλο (22/11), Θεσσαλονίκη (10/12) και Ρέθυμνο (13/12), παρουσία του σκηνοθέτη Θανάση Βασιλείου. Μέσα στο επόμενο διάστημα, θα ανακοινωθούν επιπλέον προβολές σε όλη την Ελλάδα, μέσα από το δίκτυο του CineDoc.
Η ταινία είναι υποψήφια για το Βραβείο Κοινού σε Αθήνα, Βόλο και Ρέθυμνο.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Όταν επέστρεψα στο άδειο διαμέρισμα της παιδικής μου ηλικίας, μετά τον θάνατο της μητέρας μου, ένιωσα σαν διαρρήκτης. Ό,τι είχε μείνει στη σκιά για δεκαετίες ήταν πια απόκτημά μου. Ανακάλυψα χρέη που δεν γνώριζα. Διαπίστωσα ψεύδη που με θύμωσαν. Πώς κληρονομούμε τα λάθη των γονιών μας; Πώς αδειάζουμε το σπίτι τους; Έχουμε το δικαίωμα να αποποιηθούμε την κληρονομιά απαλλαγμένοι από το αίσθημα της προδοσίας; Μέσα στον φόβο της απώλειας του χώρου που έκλεινε μέσα του τις τελευταίες αναμνήσεις με τη μητέρα μου, αλλά και ολόκληρης της παιδικής μου ηλικίας, ξεκίνησα να κινηματογραφώ τις άδειες πια επιφάνειες με το κινητό μου τηλέφωνο.
Θραύσματα αναμνήσεων του οικογενειακού παρελθόντος, αποσιωπημένες για χρόνια, άρχισαν να αναδύονται δειλά. Κάποιες από αυτές με οδήγησαν στα σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας. Πώς κληρονομούμε τη σιωπή; Πώς μπορεί το σινεμά να δώσει μορφή σε ένα παρελθόν που αντιστέκεται; Πριν φύγω στο εξωτερικό, δούλευα ως κάμεραμαν για χρόνια. Βάζοντας ξανά τον εαυτό μου πίσω από ένα φακό μετά από δεκαετίες, έπαιρνα ουσιαστικά την απόφαση να συνδεθώ με το παρελθόν της κληρονομιάς. Σαν το να κινηματογραφώ να ήταν συνώνυμο του «θυμάμαι».
______________________
