Social Waste: Όσο υπάρχουμε, ας δημιουργούμε ρωγμές ελευθερίας, αυτοδιάθεσης και αμεσοδημοκρατίας!
Στις 5 Δεκεμβρίου 2025 οι Social Waste επιστρέφουν στη Θεσσαλονίκη και στο WE για μια από εκείνες τις βραδιές που μοιάζουν περισσότερο με συνάντηση παρά με συναυλία. Με αφορμή την εμφάνισή τους καθίσαμε ξανά μαζί τους για μια κουβέντα που θύμιζε περισσότερο παλιούς φίλους παρά τυπική συνέντευξη. Μιλήσαμε για πόλεις που θέλουν ακόμη να συναντήσουν, για τραγούδια που γεννιούνται συλλογικά αλλά παίρνουν τη δική τους πορεία, για όνειρα που δεν μετριούνται ούτε σε φεστιβάλ ούτε σε χορηγούς, και για εκείνες τις μικρές ρωγμές ελευθερίας που επιμένουν να ανοίγουν όπου κι αν βρεθούν:
Στην ανακοίνωση της χειμερινής σας περιοδείας λέτε πως θέλετε να παίξετε σε μέρη όπου δεν έχετε βρεθεί συχνά. Πού θα θέλατε να παίξετε και δεν το έχετε καταφέρει ακόμα; Σε κάποιο μεγάλο φεστιβάλ; Να γεμίσετε ένα στάδιο; Ένα τουρ με όλη την μπάντα στη Λατινική Αμερική; Πού θα θέλατε να φτάσουν τα τραγούδια σας και δεν έχουν φτάσει ακόμη;
Καθένας από εμάς έχει ίσως διαφορετικό όνειρο για τη μπάντα, αλλά ας ξεκινήσουμε από πιο μικρά, ταπεινά και ίσως ουσιαστικότερα πράγματα. Όπως το να πάμε σε πόλεις που δεν επισκεπτόμαστε συχνά, να παίξουμε σε μικρές μουσικές σκηνές, να μας δει κοινό που δεν μας βλέπει συχνά ή μπορεί και να μην μας έχει δει ποτέ. Θέλουμε να κάνουμε χειμερινές συναυλίες και να γνωρίσουμε ανθρώπους με τους οποίους ήδη έχουμε επικοινωνία, αλλά δεν έχουμε καταφέρει να συναντηθούμε: στην Ξάνθη, την Κέρκυρα, τα Γιάννενα, την Καλαμάτα.
Και φυσικά να επισκεφτούμε αγαπημένες πόλεις τον χειμώνα – όπως η Θεσσαλονίκη – που συνήθως βρισκόμαστε μόνο το καλοκαίρι.
Λέτε επίσης ότι για να ανέβετε στη σκηνή αρκεί να χωράει… οκτώ άτομα. Για εμάς τι αρκεί για να βρεθούμε από κάτω; Χρειάζεται να είμαστε πολιτικοποιημένοι, σκεπτόμενοι, ριζοσπαστικοί, απλώς ανοιχτοί ή τίποτα από όλα αυτά; Πώς σας φαίνεται το ελληνικό κοινό;
Όχι, δεν χρειάζεται τίποτα από όλα αυτά. Αρκεί να έχετε καλή διάθεση ή έστω περιέργεια να γνωρίσετε τα τραγούδια και τη μπάντα. Να μιλήσουμε σαν άνθρωποι σε μικρούς, ωραίους, ζεστούς χώρους και – γιατί όχι – να πιούμε και κανένα ουίσκι όταν τελειώσει η συναυλία.
Το ελληνικό κοινό είναι γενικά πολύ φιλικό και προσβάσιμο, τουλάχιστον με εμάς. Πλέον δεν υπάρχει πόλη στην οποία να μην έχουμε ανθρώπους που θεωρούμε φίλους — ακόμα και σε όσες δεν έχουμε παίξει ακόμη.
Τα περισσότερα τραγούδια σας καταφέρνουν να είναι ταυτόχρονα επίκαιρα και διαχρονικά. Πώς δημιουργούνται; Βλέπετε πρώτα ένα ζήτημα και λέτε «πρέπει να μιλήσουμε γι’ αυτό»; Ή οι θεματικές προκύπτουν μέσα από συζητήσεις; Είναι συλλογική ή ατομική διαδικασία;
Αυτή είναι η δυσκολία με τα τραγούδια «επικαιρότητας», τα οποία τελευταία γράφονται συχνά στην Ελλάδα. Ένα τραγούδι, για να μείνει, δεν πρέπει να μιλάει μόνο στο «τώρα», στο εφήμερο ενός γεγονότος-όσο συγκλονιστικό κι αν είναι. Πρέπει να μιλάει για ευρύτερα φαινόμενα ώστε να είναι διαχρονικό. Σκεφτείτε το «Ακορντεόν» του Λοΐζου.
Έτσι προσπαθούμε να γράφουμε κι εμείς. Το τραγούδι πρέπει να έχει και λυρικότητα· είναι σοβαρή υπόθεση και δεν γίνεται να ευτελίζεται στην αναζήτηση γρήγορων likes.
Ως προς τη διαδικασία… Είναι συλλογική, αλλά ο καθένας συνεισφέρει εκεί όπου είναι πιο δυνατός. Ο Λεωνίδας γράφει συνήθως τους στίχους, ο Γιώργης ο Νίκας κάνει μια πρώτη σύνθεση, και μετά τα υπόλοιπα παιδιά προσθέτουν ιδέες-ένα beat, ένα όργανο, οτιδήποτε μπορεί να συμβάλει. Δεν γράφουμε “όλοι μαζί” στίχους ή μουσική, αλλά τελικά στο αποτέλεσμα έχουμε συμβάλει όλοι με τον τρόπο μας.
Πώς είναι να είστε «rebelde» μουσικοί στην Ελλάδα του 2025; Με ποιες δυσκολίες σας φέρνει αντιμέτωπους;
Καταρχάς υπάρχει ένα διαπλεκόμενο σύστημα συνδιαλλαγής με κάθε λογής εξουσίες: πολιτικές, μιντιακές, θρησκευτικές κ.λπ., από το οποίο όχι μόνο απέχουμε, αλλά του αντιτιθέμεθα κιόλας. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν αποκλείσει τραγούδια μας από ραδιόφωνα επειδή είναι «πολύ πολιτικά».
Έπειτα, δεν έχουμε κανέναν να μας προωθεί: ούτε ραδιοφωνικούς παραγωγούς να μας βάζουν σε λίστες και διαφημίσεις, ούτε κόμματα να μας θεωρούν «δικούς τους» και να μας καλούν στα φεστιβάλ ή τις περιοδείες των αρχηγών τους, ούτε χορηγούς. Είμαστε αυτόνομοι και ανεξάρτητοι.
Ό,τι δρόμο έχουμε ανοίξει, τον ανοίξαμε με τη δική μας δουλειά και τη διάθεση φίλων που μας γουστάρουν και μας καλούν στις πόλεις, τις εκπομπές και τους χώρους τους.
Στον τελευταίο σας δίσκο ανοίξατε περισσότερο τον εαυτό σας. Μάθαμε για τα όνειρά σας, για ταξίδια που δεν έγιναν, για παλιά σοκάκια, για εσωτερικούς δαίμονες. Είναι αυτή μια «αναμενόμενη» καλλιτεχνική πορεία ή ήταν πάντα εκεί; Να περιμένουμε κάτι αντίστοιχο στο μέλλον; Τι θέλετε να διαφυλάξετε οπωσδήποτε;
Δεν έχουμε θέσει κάποιον στόχο ή προορισμό. Προσπαθούμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε καλά, να έχει νόημα για εμάς και για άλλους ανθρώπους, και από εκεί και πέρα… ας οδηγήσει όπου οδηγήσει.
Ούτως ή άλλως έχουμε ξεπεράσει τον βασικό στόχο που είχαμε πριν από 25 χρόνια, όταν ξεκινούσε η μπάντα: να φτιάξουμε τραγούδια που να σημαίνουν κάτι για κάποιους και που και που να τα λέμε πάνω σε μια σκηνή.
Οπότε, οτιδήποτε έχει έρθει μέχρι τώρα ή θα έρθει στο μέλλον είναι ήδη υπέρβαση. Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει «φυσική πορεία» για μια μπάντα, πέρα από το ότι κάπου ξεκινάει και κάπου σταματάει. Ό,τι συμβαίνει στο ενδιάμεσο ανήκει στη σφαίρα του απρόβλεπτου.
Την προηγούμενη φορά που συναντηθήκαμε είχατε πει πως κάνετε τραγούδια για να εκφραστείτε και — ίσως — να εκφράσετε κι άλλους. Ποια είναι όμως η δική σας «αμοιβή»; Έρχεται απ’ έξω — όταν τραγουδάμε τους στίχους στις συναυλίες, όταν ακούγονται τα τραγούδια στις πορείες, όταν βλέπετε ένα μπλουζάκι στον δρόμο; Ή είναι κάτι πιο εσωτερικό;
Όλα αυτά είναι μια τεράστια αναγνώριση και ηθική ικανοποίηση. Ειδικά όταν ανεβαίνεις στη σκηνή και σχεδόν δεν χρειάζεται να πεις στίχους — τους παίρνει όλους πάνω του ο κόσμος. Είναι συγκλονιστικό όταν συμβαίνει.
Και στο WE μάς συμβαίνει σχεδόν πάντα.
Ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε, στα “Γράμματα σ’ έναν νέο ποιητή”, λέει:
«Ένα έργο τέχνης είναι άξιο μόνο αν ξεπηδάει από μια ανάγκη» και «Η κριτική είναι το χειρότερο μέσο για ν’ αγγίξεις ένα έργο τέχνης».
Πώς το ακούτε αυτό; Είναι η ανάγκη που κινητοποιεί τη δημιουργία; Πώς στέκεστε απέναντι στην κριτική; Σας αφορά το περιεχόμενο; Η θέση αυτού που την ασκεί; Όλα; Τίποτα;
Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με την κριτική. Ίσα ίσα, από τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους περιμένουμε τη σκληρότερη.
Τα τραγούδια, από τη στιγμή που κυκλοφορούν, αποκτούν μια δική τους ζωή και πορεία, η οποία συχνά ξεπερνά πολύ αυτό που είχαμε φανταστεί. Στο πλαίσιο αυτό, καλώς να ορίσει και η κριτική· είναι πολύ πιο εποικοδομητική από τους επαίνους.
Στο Beater προσπαθούμε να προβάλλουμε το καλό. Μιλάμε συχνά για την ουτοπία, είπαμε και με τον Κεμάλ πως ο κόσμος αλλάζει. Τι κάνουμε γι’ αυτό;
Το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα είναι αυτό που είναι. Ίσως να μην μπορούμε να το ανατρέψουμε άμεσα. Αλλά όσο υπάρχουμε, ας δημιουργούμε ρωγμές ελευθερίας, αυτοδιάθεσης και αμεσοδημοκρατίας μέσα του.
Και ίσως κάποτε αυτές οι ρωγμές να επεκταθούν τόσο ώστε να το σπάσουν, ή να το καταστήσουν άχρηστο.
______________________
Social Waste live:
Παρασκευή, 5 Δεκεμβρίου
WE, Πολυχώρος Πολιτισμού & Αθλητισμού
Εισιτήρια: εδώ
