Θα ξανάρθεις. Το φως θα πλημμυρίσει,
θα βγει ο ήλιος ολόχαρος στη γη,
κι η καρδιά μου σαν άνθος θα ανοίξει
να σε δεχτεί μες στη δροσιά τη χρυσή.

Θα ξανάρθεις. Το κύμα θα χαϊδέψει
τα βότσαλα που τώρα καρτερούν,
κι οι ώρες, που σιμά μου έχουν πεθάνει,
με το χαμόγελό σου θα γεννούν.

Μα αν δε ’ρθεις, η ψυχή μου θα μαράνει,
θα γίνει στάχτη μέσα στη σιωπή —
σαν κερί που το έσβησε ο ανέμος
στην άκρη μιας άδειας προσευχής.

Της Μαρίας Πουδούρη