Album Review: AC/DC – Rock or Bust
Αν και το 2013 όλοι νόμιζαν πως η αυλαία έπεσε για το συγκρότημα, όταν ανακοινώθηκε η αδυναμία του ιδρυτικού μέλους Malcolm Young να συνεχίσει τις ηχογραφήσεις και τις περιοδείες, λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε, φτάνουμε στο σήμερα, όπου μια καινούρια δισκογραφική δουλειά των AC/DC, για πολλούς «θρύλων της Hard Rock σκηνής», έρχεται ευχάριστα να ανατρέψει τα δεδομένα.
Όταν εμφανίστηκαν το 2009 στην Ελλάδα, ήμουν στο σχολείο ακόμα και ήταν η πρώτη μεγάλη συναυλία που παρακολούθησα. Ακόμα νιώθω πολύ τυχερή, που βρέθηκα κάτω από τη φλεγόμενη σκηνή του ΟΑΚΑ, όπου είχε στηθεί το πελώριο Rock ‘n’ Roll Train και ήταν ένα απίστευτο θέαμα, που θα το θυμάμαι, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, οι AC/DC είναι ένα hard rock συγκρότημα, αν και οι ίδιοι κατηγοροποιούν τη μουσική τους σαν Rock N Roll, που μας έρχεται από την Αυστραλία και ιδρύθηκε από τα αδέρφια Angus και Malcolm Young. Θεωρούνται, μάλιστα, από τους πρωτοπόρους της Hard Rock μουσικής, μαζί με τους Black Sabbath, Deep Purple, Led Zeppelin και άλλους. Δεν θα σταθώ σε μια αναδρομή στη δισκογραφική τους πορεία, μιας και στο ιστορικό τους απαριθμούν 16 δίσκους, 4 συλλογές και 3 ζωντανές ηχογραφήσεις.
Μετά από 6 χρόνια δισκογραφικής απουσίας, λοιπόν, επιστρέφουν με το άλμπουμ “Rock Or Bust”. Όταν έμαθα πως στον νέο τους δίσκο δεν θα συμμετάσχει ο Malcolm, ο οποίος αποχώρησε επίσημα από την σύνθεση του και αντικατάσταθηκε από τον ανιψιό του Steve Young, δεν είχα υψηλές προσδοκίες. Αφού τον άκουσα, όμως, εξεπλάγην ευχάριστα και θεωρώ πως είναι, πράγματι, ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν, πριν μας αποχαιρετήσει το 2014.
Προσωπικά, όταν είχαν ηχογραφήσει τον προηγούμενο δίσκο τους, “Black Ice”, που θεωρούνταν ο τελευταίος τους, ήμουν απόλυτα ευχαριστημένη, μιας και εκπροσωπούσε τον κλασσικό ήχο της μπάντας. Τώρα, όμως, με τον νέο άλμπουμ “Rock Or Bust”, θεωρώ πως πέτυχαν ακόμα καλύτερα αυτό το εγχείρημα και είναι αλήθεια πως ο ανιψιός του Malcolm έκανε πολύ καλά που δεν άλλαξε το ύφος του συγκροτήματος. Ο ίδιος ο τραγουδιστής Brian Johnson, δήλωσε: «Ο Stevie έκανε θαυμάσια δουλειά στη θέση του θείου του. Φαίνεται πως η ηθική, με την οποία ο Malcolm αντιμετωπίζει τη μουσική, κυλά στις φλέβες του.»
Το 17ο άλμπουμ των βετεράνων του Σίδνει, “Rock Or Bust”, ακολουθεί πιστά το ύφος της μπάντας. Αν και έχουν περάσει αρκετά χρόνια από το αποκορύφωμα της πορείας τους, με το άλμπουμ “Back in Black” του 1980, η νέα μουσική τους είναι πολύ κοντά στην παλιά και τα μέλη του γκρουπ συνεχίζουν να επιτίθενται στα όργανά τους, με την αγριότητα ενός κατά συρροήν δολοφόνου.
Ο δίσκος περιλαμβάνει 11 κομμάτια, εκ των οποίων ξεχωρίζουν τα ομώνυμο “Rock Or Bust”, με το οποίο ξεκινά ο δίσκος και όταν το άκουσα, ένιωσα αμέσως τον ηλεκτρισμό του συγκροτήματος. Με το “Rock the Blues Away”, θυμίζοντας κάτι από το “You shook me All night long”, κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον μας, μιας και πρόκειται για μια ιδιόρρυθμη μπαλάντα και μέχρι τώρα, δεν τους έχουμε συνηθίσει σε τέτοιου είδους κομμάτια. Μετά, όμως, ακούγοντας κάποιος το δυναμικό “Miss Adventure”, νομίζω πως αποζημιώνεται, αφού έχει την ρυθμική βάση των τραγουδιών των Ac/Dc. Επειδή, γενικά, o δίσκος κυμαίνεται σε μια ταχύτητα κάτω από τα συνηθισμένα, το “Play Bal”,l που είναι και το πιο γρήγορο και, κατά τη γνώμη μου, ένα από τα καλύτερα κομμάτια, είναι αυτό που αντιπροσωπεύει τα βασικά συστατικά του ήχου τους, με ρεφραίν που κρατάνε. Προσωπικά, ξεχώρισα το “Baptism of Fire” όπου το μοναδικό σόλο του Angus, σε κάνει να θες να το ακούς ξανά και ξανά.
Ακούγοντας το δίσκο, ένιωσα σαν τα μέλη της μπάντας να ρωτούν το κοινό: «Είστε έτοιμοι να ροκάρετε και πάλι?» Πιστέυω ότι είμαστε λοιπόν, μιας και πάει καιρός από τότε που μια τόσο μεγάλη, hard rock, κιθαριστική μπάντα έγραψε τόσο καλή μουσική. Οι Ac/Dc, το κατάφεραν αυτό με το “Rock Or Bust”και μας πρόσφεραν, για ακόμα μία φόρα, ροκ τραγούδια, με καθαρό ρυθμό.
Γι’ αυτό οι θαυμαστές του συγκροτήματος θα πρέπει να έχουν αυτόν το δίσκο στη σύλλογή τους, αφού ίσως να είναι το κύκνειο άσμα των Ac/Dc. Αυτό που μένει να περιμένουμε, είναι μια τελευταία παγκόσμια περιοδεία, μιας και το σημείο αναφοράς τους είναι οι συναύλιες, όπου ο Angus Young θα φορέσει πάλι τη σχολική του στολή και θα τρέξει ασταμάτητα πάνω στη σκηνή, ροκάροντας.
Το αν είναι ροκ η έκρηξη, είναι ένα κατάλληλο τέλος για το συγκρότημα. Πάντως είναι σίγουρο πως είχε ροκ, σε όλο της μεγαλείο.
