Συνέντευξη με τον Αντίνοο Αλμπάνη.

Βίντεο: Βασίλης Χριστοδούλου
Φωτογραφίες: Χρυσίνη Χατζή Πιπερίδη

Ο Αντίνοος Αλμπάνης, 10 χρόνια μετά την αποφοίτησή του από την δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης, βρίσκεται στο Υπόγειο του Θεάτρου, υποδυόμενος τον Χάρη Ανθρώπου, στην παράσταση “Με τα δόντια”, του Ουάιλντερ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου.

Μετά από συνεχόμενες μέρες βροχής, ο ήλιος εμφανίστηκε και βρεθήκαμε σε ένα παγκάκι, κάτω από τον Λυκαβηττό, να μιλάμε για θέατρο, υποκρισία και καθημερινές απολαύσεις.

Η παράσταση “Με τα δόντια”.

Ο Θόρντον Ουάιλντερ έγραψε, το 1942, για μια οικογένεια, την οποία βλέπουμε σε τρεις χρονικές περιόδους, την εποχή των παγετώνων, του βιβλικού κατακλυσμού και την περίοδο μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο. Μια τυπική, μικροαστική οικογένεια, με 2 παιδιά και μια υπηρέτρια, που προσπαθεί να κρατηθεί στην ζωή. Χρησιμοποιώντας φυσικές, και όχι μόνο, καταστροφές, δείχνει την μανία του ανθρώπου να κρατηθεί από κάπου, χωρίς να υπολογίζει τι αξίζει να κρατήσει και τι να αφήσει πίσω. Η οικογένεια εξελίσσεται ηλικιακά, αλλά επαναλαμβάνει κυκλικά την ιστορία της. Χαρακτηριστική είναι η μεγάλη ανάγκη του πατέρα να διαφυλάξει τα βιβλία, τη “γνώση”, τα κληροδοτήματα παλαιότερων γενιών, για να μπορέσουν να οικοδομήσουν πάνω σ’ αυτά. Ωστόσο, ό,τι παλιό, δεν είναι απαραίτητα σοφό, χρήσιμο και άξιο να διασωθεί. Έτσι, οδηγούνται ξανά στο μηδέν. Οι μέρες μας, σήμερα, μπορούν να χαρακτηριστούν αντίστοιχα “καταστροφικές” κι αξίζει τον κόπο να παρατηρήσουμε πώς ζούμε και πώς λειτουργούμε. Έχω την αίσθηση πως η προσπάθεια που κάνουμε για να “βγούμε από την κρίση”, γίνεται με λάθος τρόπο. Θέλουμε να φτάσουμε εκεί που ξεκινήσαμε, ξεχνώντας την συνέχεια που ακολούθησε τότε.

Πώς μπορούμε, δηλαδή, να περάσουμε από το σκοτάδι στο φως;

Να αξιολογήσουμε την κατάσταση, βλέποντας το πλαίσιο, στο οποίο ζούμε. Δε νομίζω ότι το καπιταλιστικό σύστημα βοηθάει τον άνθρωπο να εξελιχθεί. Εξυπηρετεί μια μικρή και πολύ συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων και δεν αξίζει μια ολόκληρη κοινωνία να δομείται, βάσει αυτού.

Ο ρόλος της τέχνης, σήμερα.

Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η τέχνη μπορεί να σώσει τον κόσμο. Ο ρόλος της είναι να βοηθήσει τους ανθρώπους, να σκεφτούν λίγο πιο σφαιρικά. Να διευρύνει τους ορίζοντες,  να προτείνει νέους τρόπους σκέψης και να κάνει τον άνθρωπο να δει την ζωή αλλιώς. Αλλά, σε καμία περίπτωση, δεν πρέπει να “κουνήσει το δάχτυλο” και να πιέσει προς μια κατεύθυνση.

Ξεκίνησες να κάνεις θέατρο γιατί…

Για μένα. Ένιωθα πως θα είμαι ένας χαρούμενος άνθρωπος, κάνοντας αυτήν την δουλειά. Ζήλευα τους ηθοποιούς, που έβλεπα πάνω στην σκηνή. Η διαδικασία δημιουργίας ενός κόσμου και η αφήγηση μιας ιστορίας είναι μαγική. Ήθελα να βρεθώ με ανθρώπους, που θα μπορούσαμε να φτιάξουμε και να επικοινωνήσουμε όμορφες ιστορίες.

Επιβεβαιώθηκες;

Σε πολύ μεγάλο βαθμό. Έχω πάρει μεγάλη χαρά από την, μέχρι τώρα, πορεία μου. Είμαι ευτυχής που έχω γνωρίσει σημαντικούς, σπουδαίους ανθρώπους. Έχω συνεργαστεί με ευφυή μυαλά, που με έχουν βοηθήσει να μάθω και να εξελιχθώ.

Η συνεργασία με τον Γιάννη Μόσχο.

Είχα δει μια παράσταση του Γιάννη, στο παρελθόν, και δεν πίστευα ότι θα με σκεφτεί για κάποιο ρόλο του.  Το καλοκαίρι, ενώ βρισκόμουν στο “ημέρωμα της στρίγγλας”, στον Ελληνικό Κόσμο, ήρθε, μιλήσαμε και μου είπε τι είχε στο μυαλό του για τον χειμώνα. Φέτος, ολοκληρώνονται 60 χρόνια λειτουργίας του υπογείου του Θεάτρου Τέχνης και για μένα, 10 χρόνια στο θέατρο. Είναι μια ευμενής συγκυρία.

Ο ήρωας που υποδύεσαι.

Μοιάζει, σε μεγάλο βαθμό, με τα σημερινά παιδιά. Εκδηλώνει παραβατικές συμπεριφορές, σε ένα περιβάλλον που του το έχει επιτρέψει. Κανένας δεν του εξηγεί το γιατί. Γιατί είναι “κακές” οι πράξεις του. Ένας χαρακτήρας, που σκοτώνει μετανάστες, βρίζει, αυθαδιάζει, χωρίς στόχο, όνειρα και φιλοδοξίες. Υπάρχει μόνο, γιατί η οικογένειά του, του παρέχει ό,τι χρειάζεται για να ζει.

Η πιο απολαυστική σκηνή του έργου.

Η σκηνή στην παραλία, στην 2η πράξη. Είναι πολύ γνώριμη αίσθηση. Το κείμενο έχει προσαρμοστεί στα ελληνικά δεδομένα και δεν μιλάμε για την τυπική αμερικανική οικογένεια, αλλά για την ελληνική. Ό,τι συμβαίνει στην παραλία, είναι ανάγλυφο και αναγνωρίσιμο. Τάπερ, παγουρίνο, ρακέτες, φασαρία, και ξαφνικά, ένα τσιφτετέλι.

Οι αντιδράσεις του κοινού, σε αυτήν την σκηνή.

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πώς αντιδράει το κοινό. Ενώ πολλοί αρχικά γελάνε, στην πορεία το γέλιο διακόπτεται και παγώνουν, γιατί τους είναι, επίσης, οικεία η εικόνα. Να σημειωθεί πως υπάρχουν και αποχωρήσεις, στο συγκεκριμένο σημείο. Μάλλον τους είναι δυσβάσταχτο να ακούν τσιφτετέλι της Κατερίνας Στανίση, στο υπόγειο του Κουν. Θεωρούν πως είναι αισθητική πρόταση του σκηνοθέτη και αδυνατούν να κατανοήσουν την σκωπτική ματιά και το αιχμηρό σχόλιο, για την κουλτούρα της ελληνικής οικογένειας.

Η υποκρισία στην καθημερινότητα και στην τέχνη.

Υποκρινόμαστε στη ζωή μας. Ότι περνάμε καλά, ότι τα καταφέρνουμε. Υπάρχει μια διαρκής υποκρισία, η οποία περνάει και στην τέχνη. Θεωρούμε πως δεν πρέπει να δούμε τον εαυτό μας στο έργο, αλλά κάποιον και κάτι άλλο. Να ξύσουμε το πηγούνι και να κάνουμε νεύμα πως καταλαβαίνουμε. Τίποτα δεν καταλαβαίνουμε. Πρέπει να αναγνωρίσουμε τι εξελίσσεται μπροστά μας και μετά να περάσουμε σε δεύτερα και τρίτα επίπεδα. Ξαφνικά, έχουμε γίνει ειδήμονες που ξέρουν και αποδομούν τα πάντα.

Η τηλεόραση.

Ολοκληρώνουμε γυρίσματα, για τα αυτοτελή επεισόδια τις ιστορικής σειράς “10η εντολή”, του Πάνου Κοκκινόπουλου. Αίμα, μαχαίρια και θανατερά.

Σήριαλ, με την κλασική έννοια, δεν προβλέπεται να κάνω για τα επόμενα χρόνια.

Επόμενη θεατρική συνεργασία.

Μετά το Πάσχα, πάλι στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης “Αδελφοί Καραμάζοφ” του Ντοστογιέφσκι, σε σκηνοθεσία της Νατάσας Τριανταφύλλη, με Λάζαρο Γεωργακόπουλο, Λένα Παπαληγούρα και πολλούς άλλους αξιόλογους ηθοποιούς και μουσική της Μόνικα. Ανυπομονώ να ξεκινήσουμε πρόβες.

Η πιο ξεκούραστη μέρα της εβδομάδας.

Αυτήν την περίοδο, η Πέμπτη, γιατί δεν έχω παράσταση. Όταν ξέρεις ότι το βράδυ έχεις παράσταση, δεν μπορείς όλη την ημέρα να είσαι χαλαρός. Το μυαλό σου είναι εκεί. Οπότε, την Πέμπτη έχω όλη την ημέρα για μένα. Βόλτες, φαγητό, καφές και ποτό με φίλους.

Αγαπημένη ώρα της ημέρας.

Είμαι πρωινός τύπος. Μένω σε μια γειτονιά, που ενδείκνυται για βόλτες με τα πόδια. Είναι ωραία να περπατάς στο Λυκαβηττό, με τον ήλιο να σε καρφώνει στα μάτια.

Ένοχη απόλαυση.

Το φαγητό! Θα ήθελα να τρώω ασύστολα, μέχρι να γίνω 800 κιλά. Τρώω τα πάντα, εκτός από κουκιά και μπάμιες.

Τραγούδι, που είναι κολλημένο στο μυαλό σου.

Take me to church – Hozier

Βιβλίο που διάβασες τελευταία.

Λόγω δουλειάς, το “Αδερφοί Καραμάζοφ” του Ντοστογιέφσκι, αλλά για μια ακόμη φορά, διαπίστωσα τη μαγεία του διαχρονικού και τα διαφορετικά αισθήματα που προκαλούνται όταν διαβάζεις κάτι, ξανά, μετά από χρόνια. Ωριμάζεις και αντιμετωπίζεις διαφορετικά στοιχεία που σε απασχολούν σε ένα λογοτεχνικό κείμενο.

Αν δεν ήσουν εδώ, πού θα ήθελες να είσαι;

Στο νησί μου, τη Λήμνο. Στην παραλία του Κέρους, να κάθομαι, να έχει απόλυτη ησυχία και να ακούω μόνο το κύμα. Μελό ακούγεται το ξέρω, αλλά έτσι είναι. Α, και να μασουλάω κάτι!