Μπάµπης Μπατµανίδης: Είμαστε το αποτέλεσμα μίας εντολής στο ΑΙ για το πως μπορείς να επιβιώσεις σε μία κοινωνία “ότι να ναι mode”!
Με αφορμή της προβολής της ταινίας “Ας περιμένουν οι Γυναίκες!” του Σταύρου Τσιώλη στο WE, ο Ερμής Ανδρεάδης συνάντησε τον Μπάµπη Μπατµανίδη και συζήτησαν για όλα! Στην 14χρονη πορεία τους συνδιαλέγονται αβίαστα µε το
σύµπαν του Σταύρου Τσιώλη, µε τον οποίον τελικά γνωρίστηκαν και συνδέθηκαν µε στενή φιλία µέχρι τον θάνατό του. Οι δύο αυτοί παράλληλοι κόσµοι συναντήθηκαν καλλιτεχνικά στην τελευταία ταινία του σκηνοθέτη «Γυναίκες που περάσατε από δω» (2017), µε την συµµετοχή δύο µελών της ορχήστρας (Μπάµπης Μπατµανίδης, Σταύρος Αποστολίδης) στο casting της ταινίας.
Αν κάποιος έπρεπε να ξέρει 3 πράγματα για σένα και τίποτα άλλο, ποια θα ήταν αυτά;
Θα πω τέσσερα…Ας Περιμένουν οι Γυναίκες!
Η ελληνική πραγματικότητα, δεν είναι σίγουρα η ευνοϊκότερη για ένα μουσικό. Πού πιστεύεις ότι οφείλετε αυτό; Δεν έχουμε μουσική παιδεία ή είναι καθαρά συστημικό;
Η ελληνική πραγματικότητα δεν είναι ευνοϊκή σχεδόν για κανέναν. Βασικά ο σουρεαλισμός που ζούμε στην χώρα με κάνει να πιστεύω πως είμαστε απλά το αποτέλεσμα μίας εντολής στο ΑΙ για το πως μπορεί να επιβιώσει μία κοινωνία σε “ότι να ναι mode”. Από εκεί και πέρα το κομμάτι της μουσικής δεν είναι ξέχωρο από όλους τους υπόλοιπους τομείς της κοινωνίας. Η παιδεία είναι μια συνολική συνθήκη που γεννά συμπεριφορές, δεν επιμερίζεται. Έχω δει πάρα πολλούς που ευαγγελίζονται την ανωτερότητα στις μουσικές επιλογές τους, οι οποίοι αυτοχαρακτηρίζονται ως ποιοτικοί και έντεχνοι, να λειτουργούν με «σκυλάδικη» νοοτροπία και αρκετούς «σκυλάδες» να συμπεριφέρονται με όρους μουσικής τακτικότητας και ευγένειας. Όσον αφορά την συστημική προώθηση των πραγμάτων, το σύστημα πάντα έχει και υποσύνολα, που δημιουργούν τις ψευδαισθήσεις της διαφορετικότητας, ενώ η ουσία πάντα είναι μία…το κέρδος.
Ζούμε στην εποχή της πολιτικής ορθότητας και του cancel. Οι παραστάσεις σου, αναμφίβολα, είναι «γεμάτες γωνίες». Κάνεις εκπτώσεις στην έκφραση της τέχνης σου για να αποφύγεις το cancel; Θεωρείς ότι το «πολιτικά ορθό» είναι χρήσιμο ή ήρθε και θα φύγει;
Κάθε εποχή έχει τις δικές της και αντιφάσεις. Η κωμωδία και η σάτιρα ποτέ δεν ήταν ο εύκολος τρόπος για να πεις πράγματα, οπότε σε οποιαδηποτε ιστορική συνθήκη, οι δημιουργοί αντιμετωπίζουν τις δικές τους δυσκολίες. Το θέμα δεν είναι αν δυσκολεύεσαι να εκφραστείς αλλά το γιατί να πρέπει να εκφραστείς μόνο με συγκεκριμένους όρους προκειμένου να πεις κάτι και ακόμη και για να εκμαιεύσεις το γέλιο. Επιπρόσθετα για εμένα στο κομμάτι του οποιου αυτοπεριορισμού, πιο σημαντικό είναι όταν δυσκολεύεσαι να πεις πράγματα που θα “συγκρουστουν” με την εξουσία και τις κυρίαρχες απόψεις, οι οποίες θα διαταράξουν όχι μόνο τη βολή σου, αλλά θα σε δυσκολέψουν ακόμη και στο να βρεις δουλειά. Όσον αφορά το προσωπικό επίπεδο δεν υπόκειμαι κι εγώ αλλά και η μπάντα σε κανέναν είδους αυτοπεριορισμό διότι ο σχολιασμός μας δεν αφορά τους αδυνάτους.
Στον αντίποδα, οι παραστάσεις σου είναι τουλάχιστον εκκεντρικές. Ετερόκλητα και πολύχρωμα ρούχα είναι μερικά στοιχεία που αγαπάς. Με αφορμή αυτό, στην εποχή της «επιβαλλόμενης κανονικότητας», πόσο αποδεκτή είναι οποιαδήποτε μορφή διαφορετικότητας;
Οι εμφανίσεις μας πολλές φορές εμπεριέχουν το στοιχείο της αμφισημίας, οι οποίες είτε μπορεί να σχολιάσουν το στοιχείο της κανονικότητας και του τι περιμένει να δει κανείς με βάση τον ήχο ή και ακόμη κρύβουν και μία δήλωση για το ότι δεν χρειάζεται να παίρνει κανείς και τόσο σοβαρά τον εαυτό του, ανεξάρτητα απο ποια θέση βρίσκεται. Για εμένα αυτό που δεν θα έπρεπε να είναι αποδεκτό είναι η κανονικότητα.
Ποιος είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη το 2024;
Αυτός που ήταν πάντα, να διασκεδάζει πρωτίστως και να ψυχαγωγεί χωρίς να προσπαθεί να επωμιστεί έναν ρόλο ποδηγέτη και πεφωτισμένης δεσποτείας.
Με αφορμή το ερχόμενο live στο WE, ποιο είναι το αγαπημένο μέρος της ταινίας;
Η σκηνή του “Κέρασέ τον να σταματήσει” με το Έλα να με βρεις” του Ζαφείρη Μελά, με κάνει να δακρύζω κάθε φορά που την βλέπω με αυτον συγκλονιστικό μονόλογο του Μπακιρτζή που θα μπορούσε να τον είχε γράψει ο Καμύ ο οποίος ειρήσθω εν παρώδω ήταν και ποδοσφαιρόφιλος, αλλά πιθανόν να μην γνώριζε τον ΠΑΟΚ τότες.
Πού πιστεύεις ότι οφείλεται ότι ο κόσμος αγκαλιάζει αυτή την ταινία 25+ χρόνια μετά;
Στο ότι υπάρχουν στιγμές μέσα στην τέχνη που ο κόσμος μπορεί να αναγνωρίσει την ειλικρίνεια. Η λυρική λαογραφία του Σταύρου Τσιώλη γοητεύει με την διαρκή επαναφορά στις μέρες μας πλέον μιας αρκετά “ωραιοποιημένης” εποχής γιατί το Ας Περιμένουν είναι μία σύνδεση του καθενός από εμας με το περιβάλλον του.
Η ταινία διαδραματίζεται στην ελληνική επαρχία. Είναι ρεαλιστική η αποτύπωση του καλλιτέχνη; Εσύ θα μπορούσες να ζήσεις εκτός του αστικού κλοιού;
Το νεώτερο σύμπαν του Σταύρου Τσιώλη έχει αυτή την μέγιστη γοητεία. Του να μπερδεύει τον ρεαλισμό με το ονειρικό. Όπως ίσως είναι ο κόσμος στα μάτια ενός μικρού παιδιού. Όσον αφορά επί προσωπικού το όνειρό μου θα ήταν να ζήσω εκτός αστικού ιστού αρκεί να έχει Μετρό…
Κάτι που αγαπάς και κάτι που αγαπάς να μισείς στη Θεσσαλονίκη.
Τον τρόπο με τον οποίον βαριέμαι όταν πατάω το πόδι μου στη Νύμφη του Θερμαϊκού. Στην Αθήνα κάνω μία ώρα να πάω και μία να γυρίσω στη δουλειά και αυτό θεωρείται ΟΚ ενώ στη Θεσσαλονίκη η απόσταση του δεκαλέπτου μοιάζει αιώνας. Ίσως θα έπρεπε όλοι οι Σαλονικείς να πάμε ένα εργασιακό εράσμους στην Αθήνα για να επανεκτιμήσουμε κάπως τις καθημερινές μας μετακινήσεις στις δουλειές μας. Βέβαια για να γίνει αυτό θα πρέπει πρώτα να υπάρχουν και δουλειές στη Θεσσαλονίκη, αλλά ΟΚ μην τα θέλουμε και όλα δικά μας…
Στον Beater.gr, κάνουμε ότι κάνουμε γιατί πιστεύουμε ότι το καλό πρέπει να προβάλλεται. Έχουμε συνηθίσει να λέμε και να μας λένε τί ΔΕΝ πρέπει να κάνουμε. Εσύ τί κάνεις και τι μας προτείνεις για να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο;
Αρχικά να μην κοιτάμε τόσο τι κάνουν οι άλλοι αλλά να δούμε τι κάνουμε εμείς. Επιπρόσθετα να μην παίρνουμε τόσο σοβαρά τους εαυτούς μας και γενικότερα όσο μπορούμε να μην είμαστε πολύ μαλάκες.
______________________
“Ας περιμένουν οι Γυναίκες!” του Σταύρου Τσιώλη + Babis Batmanidis Company live:
Παρασκευή 8 Νοεμβρίου
Πολυχώρος We
