Κουβέντα με τον Δημήτρη Ταΐρη: Ο Κέρκης, μια κάμερα και ένας έρωτας.
Με τον Δημήτρη Ταΐρη γνωριστήκαμε πριν από έξι ή εφτά περίπου χρόνια κάπου στη Θεσσαλονίκη. Και οι δύο τότε ασχολούμασταν με πολύ διαφορετικά πράματα, αν και ο Δημήτρης πάντα είχε έρωτα με την φωτογραφία. Λίγα χρόνια αργότερα και ενώ διατηρούσαμε τη φιλία αυτή κυρίως μέσω διαδικτύου, μαθαίνω για την κυκλοφορία του πρώτου του photobook. Το αγοράζω, το μελετώ και ξεκινώ να το δανείζω σε φίλους από εδώ και από εκεί, με ένα αίσθημα περηφάνειας, του τύπου «Ένας φίλος μου το δημιούργησε αυτό!». Fast forward, ο Δημήτρης κυκλοφορεί το δεύτερο photobook, με τίτλο «Κέρκης», μια τρομερά διαφορετική δουλειά από το ντεμπούτο του και σκέφτομαι ότι θέλω να κάνουμε μια συνέντευξη γι’ αυτό.
Με αφορμή το «Κέρκης» λοιπόν, του έστειλα μήνυμα στο Messenger και του λέω «Θέλω να κάνουμε συνέντευξη!». Έτσι, βρεθήκαμε τηλεφωνικά και κάναμε μια πολύ ωραία κουβέντα κυρίως για να τον γνωρίσουμε καλύτερα, να μάθουμε για τις ρίζες του, την μετάβασή του στην Αθήνα, το ‘The Urge’, τη σχέση του με τη φωτογραφία, για το πώς αντιλαμβάνεται τον έρωτα και την αγάπη, το coming out του και πολλά ακόμη. Βάλτε τον καφέ σας, καθίστε αναπαυτικά και διαβάστε μας!
Γεια σου Δημήτρη και καλώς ήρθες στο Beater.gr. Πού σε πετυχαίνουμε αυτήν την περίοδο;
Με πετυχαίνετε στην Αθήνα, όπου και μένω τα τελευταία πέντε χρόνια. Βρίσκομαι σε μια φάση αλλαγών στη ζωή μου. Πρόκειται για μια πολύ ωραία δημιουργική φάση και αυτό με κάνει χαρούμενο.
Καλλιτεχνικά πού βρίσκεσαι;
Είμαι ξανά σε μια διαδικασία που παράγω φωτογραφίες για τα δικά μου δημιουργικά πρότζεκτ. Πηγαίνω στοχευμένα, κάνω τις βόλτες μου, τραβάω εικόνες, τις εμφανίζω και τις βλέπω προκειμένου να ετοιμάσω το επόμενο τρίτο βιβλίο μου για το οποίο έχω ετοιμάσει ήδη μια μεγάλη παραγωγή. Είναι μια δουλειά για την οποία φωτογραφίζω ήδη από το 2017 σχεδόν μέχρι και τώρα. Θα είναι το μεγαλύτερο πρότζεκτ μου. Οπότε καλλιτεχνικά βρίσκομαι εκεί. Παράγω, κάνω editing και προετοιμάζω την τρίτη κυκλοφορία μου.
Θα μιλήσουμε εκτενώς για το τρίτο βιβλίο, αλλά πιο πριν θα ήθελα να σε γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. Ποιος θα έλεγες ότι είναι ο Δημήτρης Ταϊρης γι’ αυτούς που σε γνωρίζουν τώρα μέσω αυτής της συνέντευξης;
Δύσκολή ερώτηση (γέλια). Για κάποιον που δεν με ξέρει θεωρώ ότι ο Δημήτρης Ταΐρης είναι ένας «στρογγυλός» άνθρωπος, το αντίθετο του αιχμηρού. Δεν γίνομαι ενοχλητικός παρόλο που είμαι πολύ έντονος χαρακτήρας. Έχω πολύ βαθιά σχέση με τις ρίζες μου και το καταλαβαίνω και στις δουλειές μου και στην εξέλιξή μου, γενικότερα. Οτιδήποτε είναι νοσταλγικό για εμένα, με ελκύει πάρα πολύ. Είμαι ένας ανήσυχος άνθρωπος και κουβαλώ πάρα πολύ τις καταβολές μου, τις οποίες έχω προσαρμόσει σε μια πολύ ωραία εκδοχή. Με άλλα λόγια, κουβαλώ το χωριό μέσα μου αλλά το έχω προσαρμόσει στο σήμερα ενός μεγάλου αστικού κέντρου όπως η Αθήνα, στον χαρακτήρα μου και στις δουλειές μου.
Γνωριζόμαστε γύρω στα 6-7 χρόνια, εάν δεν κάνω λάθος. Πώς ήταν ο τότε Δημήτρης που γνώρισα κάπου στη Θεσσαλονίκη και πώς είναι ο Δημήτρης του σήμερα; Τι έχει αλλάξει;
Έχω αλλάξει πολύ και καθόλου (γέλια). Πολλά πράγματα μέσα μου έχουν ωριμάσει, σε διάφορα επίπεδα. Σίγουρα αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι πλέον προσπαθώ να βελτιώνομαι σε κάθε τομέα στη ζωή μου. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, βλέπω τη βελτίωσή μου, από την ψυχούλα μου, μέχρι το σώμα μου, μέχρι τις συμπεριφορές μου, την ανοχή μου με τους άλλους ανθρώπους. Με ενδιαφέρει να εξελίξω τη δουλειά μου φωτογραφικά. Αλλά και κάποια πράματα παραμένουν ίδια. Έχω αλλάξει πολύ αλλά και καθόλου. Στη συγκεκριμένη φάση που με πετυχαίνεις είμαι σε φάση αλλαγών τόσο προσωπικά όσο και επαγγελματικά.
Πάμε λίγο στην φωτογραφία. Τι σημαίνει για σένα η τέχνη της φωτογραφίας; Πώς την αντιλαμβάνεσαι σαν καλλιτέχνης;
Την αγαπώ πάρα πολύ την φωτογραφία. Αρχικά, αγαπώ πάρα πολύ το μέσο και βρίσκω συγκλονιστικό το ότι μπορείς με κάποιον τρόπο να κλειδώνεις τον χρόνο. Πέρα από το ένα φωτοευαίσθητο χαρτί που γράφει πάνω το φως, υπάρχει και ένα ακόμη συστατικό που είναι ο χρόνος. Αυτό εμένα με συγκινεί. Ήταν κάτι που συνειδητοποίησα στα 27 μου στη σχολή Stereosis στη Θεσσαλονίκη, μια πολύ δύσκολη περίοδος για μένα. Ήταν μια πρώτη ενηλικίωση που άρχισα να καταλαβαίνω τις φθορές πάνω μου, τις αλλαγές, το ότι μεγαλώνω. Και κάπως έτσι κατάλαβα ότι η φωτογραφία είναι το μέσο που μπορώ να κλειδώσω και να αποτυπώσω ό,τι νιότη είχαμε τότε. Τώρα σαν καλλιτέχνης, παρατηρώ ότι όσο μεγαλώνω, το μάτι μου πέφτει πάνω σε χειρονομίες. Μου αρέσουν οι εικόνες που δημιουργούν αφήγηση και πολλά επίπεδα ανάγνωσης. Εικόνες που σου δημιουργούν μια σκέψη, μια μυρωδιά, μια γεύση, κάτι το οποίο κατευθείαν σε ταξιδεύει κάπου. Αυτή τη φωτογραφία αγαπώ. Εάν με ρωτάς τι άλλο είναι αυτό που μου αρέσει στην φωτογραφία είναι το κομμάτι της δημιουργικής φωτογραφίας, της αφήγησης και τα πορτρέτα. Όλα αυτά υπάρχουν και στα δικά μου βιβλία και ειδικά στο τρίτο. Επίσης μου αρέσει πολύ και το έντυπο. Είμαι ένα άτομο που αγοράζει φωτογραφικά βιβλία. Μελετώ άλλους φωτογράφους που κάνουν photobooks και που θαυμάζω πολύ.
Έχω νιώσει και εγώ ότι τα 27 ήταν μια περίεργη αλλά σημαντική ηλικία, με πολλές συνειδητοποιήσεις για τη ζωή αλλά και με αρκετές αλλαγές. Εσύ πώς το συνδέεις με την φωτογραφία;
Ναι, ακριβώς έτσι το ένιωσα και εγώ. Η φωτογραφία οριακά με έσωσε. Εμφανίστηκαν και οι κρίσεις πανικού τότε που δεν ήξερα καν τι είναι. Ήταν μια πολύ μαύρη περίοδος στη ζωή μου και η φωτογραφία με βοήθησε αρκετά, όπως και οι φίλοι μου ο Θάνος και ο Βαγγέλης που χωρίς αυτούς τότε δεν ξέρω τι θα έκανα.
Μιας και ανέφερες άλλους φωτογράφους, έχεις κάποιους που θαυμάζεις;
Θαυμάζω πολύ τον Γιώργο Γιατρομανωλάκη. Είναι φοβερός σε αυτό που κάνει. Θαυμάζω τρομερά το editing που κάνει αλλά και τα φώτα που χρησιμοποιεί. Νομίζω ότι είναι πολύ κοντά στην αισθητική που μου αρέσει. Είναι πολύ καλός σε αυτό που κάνει, πολύ ταλαντούχος και πολύ επιτυχημένος. Το άλλο άτομο που θα πω είναι η δασκάλα μου, Λια Ναλμπαντίδου, η οποία είναι αυτή που κάπως με καλλιέργησε σαν άτομο και προσωπικά και φωτογραφικά. Μαθήτευσα δίπλα της και ήταν η μέντοράς μου. Εξειδικεύεται στο έντυπο και στην αφήγηση και είναι ένα άτομο που πάντα θαυμάζω.
Πριν επεκταθούμε στο καινούριο σου photobook «Κέρκης», θα ήθελα να πάμε λίγο πίσω στο 2020 και στο ‘Urge’, το ντεμπούτο σου. Το ‘Urge’ είναι ένα photobook – ωδή στην σεξουαλικότητα των ανδρικών δημόσιων τουαλετών. Τι σε είχε παρακινήσει τότε να ασχοληθείς με αυτό; Και πώς ήταν για σένα αυτό το πρώτο βήμα στον χώρο της έκδοσης;
Εκείνη την διαδικασία την αγάπησα πολύ, και την παραγωγή και το μετά. Εκείνο το βιβλίο ξεκίνησε μόλις είχαμε μετακομίσει στην Αθήνα με τους κολλητούς μου. Τότε τα πήγαινε -έλα Αθήνα-Θεσσαλονίκη με τρένα και λεωφορεία ήταν πολύ συχνά. Συνεπώς, βρισκόμουν πολύ συχνά σε τέτοιους χώρους που υπήρχαν όλες αυτές οι αντρικές δημόσιες τουαλέτες με τα διάφορα γραμμένα πάνω στους τοίχους. Όταν πλέον μετακομίσαμε στην Αθήνα εκείνα τα Χριστούγεννα, λέω και επίσημα στους συγκατοίκους μου ότι την ιδέα μου αυτή θέλω να την κάνω πρότζεκτ. Ξαφνικά είδα ότι άρχισε να υπάρχει μια διάδραση στο σαλόνι και λέω «τέλος, το ξεκινώ» γιατί είδα ότι κατευθείαν το θέμα ιντρίγκαρε. Οπότε ξεκίνησα την παραγωγή και άρχισα να πηγαίνω και να φωτογραφίζω τέτοιους χώρους, να βρίσκω πορνό περιοδικά από την Ομόνοια και να προσπαθώ να χτίσω την αφήγησή μου. Θυμάμαι έμπαινα σε forum και μελετούσα για το πώς λειτουργεί το «ψωνιστήρι». Ξεκίνησα να μιλώ με κόσμο που συχνάζει και κάνει το «ψωνιστήρι» για να μου πουν ποιοι είναι οι κώδικες επικοινωνίας σε αυτά τα μέρη. Αφού τελειώσαμε όλη αυτήν την διαδικασία, μετά ήρθε το κομμάτι της έκδοσης. Είχα μιλήσει με κάποιους εκδοτικούς, αλλά σε εκείνη την φάση τότε σκέφτηκα ότι εάν είναι να πληρώσω την παραγωγή αυτής της έκδοσης, θα το κάνω με αυτοέκδοση. Οπότε βρήκα τον τυπογράφο μου, με τον οποίο έχω κυκλοφορήσει και τις δύο δουλειές μου, και συνεργαστήκαμε πάρα πολύ ωραία. Ολοκληρώθηκαν όλα τα τυπικά και μετά ξεκίνησα τις συνεργασίες. Πήγαινα σε βιβλιοπωλεία, συστηνόμουν και ρωτούσα εάν ήθελαν να συμπεριλάβουν το βιβλίο μου στα καταστήματά τους. Έτσι ξεκίνησα να το πουλώ και στη Ελλάδα και στην Ευρώπη. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη Ρώμη, στις Βρυξέλλες, στην Κοπεγχάγη και σε πολλά άλλα σημεία της Ευρώπης. Το αποκορύφωμα της συνεργασίας του “The Urge” ήταν με το Hyper Hypο, όπου τα παιδιά το έχουν ξεπουλήσει ήδη οκτώ φορές μέχρι τώρα. Πολύ ωραία εμπειρία το “The Urge” και πολύ αγαπημένη δουλειά.
Και από εκεί, περνάμε στο «Κέρκης», τo χρονικό μιας τρικυμιώδους σχέσης. Πώς ήρθε αυτή η μετάβαση;
Είχε κυκλοφορήσει ήδη το ‘Urge’και ταξίδευε. Και μετά ήρθε αυτός ο άνθρωπος στη ζωή μου, που εγώ θεώρησα από την πρώτη στιγμή ότι είναι κάτι σημαντικό για έμενα. Τον ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή, χωρίς να ξέρω τίποτα γι’ αυτόν. Την φιγούρα του ερωτεύτηκα και αυτό που έβλεπα. Οπότε ξεκίνησα να φωτογραφίζω το χρονικό μέχρι να φύγει στη Σάμο για σεζόν. Από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε μου είπε ότι σε δυο μήνες θα φύγει. Για μένα τότε ξεκίνησε το ρολόι να μετράει αντίστροφα και ξεκίνησα να καταγράφω κάθε στιγμή του χρονικού μας στην Αθήνα. Ήρθε η περίοδος που τον πήγα στον Πειραιά για να φύγει και μετά από λίγο πήρα την απόφαση να τον ακολουθήσω. Όταν πήγα εκεί, ζορίστηκα αρκετά. Συνέχισα την καταγραφή και του ανακοίνωσα ότι αυτό θα γίνει ένα πρότζεκτ. Ήθελα να μιλήσω γι’ αυτό, για την προσπάθεια μιας σχέσης και για το πόσο δύσκολο είναι σήμερα να βγει κάποιος από τη βολή του αλλά και για το πόσο δύσκολο ήταν και για μένα που το έκανα. Τα παράτησα όλα για τον έρωτά μου, σε μια εποχή που αυτό είναι πολύ δευτερεύον. Προτεραιότητα έχει η καριέρα , η δουλειά, τα λεφτά και άλλα πράματα. Αυτό έρχεται σε άλλη μοίρα. Εγώ ξαφνικά το έβαλα προτεραιότητα και θεώρησα ότι πρέπει να μιλήσω γι’ αυτό, να το καταγράψω και να το δείξω. Καμία σχέση δηλαδή με το πρώτο βιβλίο. Το δεύτερο είναι καθαρά προσωπική δουλειά και βαθιά συγκινητική. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Καταλαβαίνεις ότι είναι από τον ίδιο δημιουργό γιατί έχει παρόμοια κάδρα, χρώματα με το πρώτο. Αλλά μου αρέσει το ότι έχω κάνει δυο βιβλία τα οποία έχουν δυο τελείως διαφορετικά είδη οπαδών. Άλλοι λένε ότι λατρεύουν το ‘Urge’ και το ‘Κέρκης’ τους φαίνεται απλά ωραίο, ενώ άλλοι λένε πως το «Κέρκης» τους τσάκισε και ξεπέρασε το ‘Urge’. Μ’ αρέσει αυτό!
Πώς προέκυψε το όνομα «Κέρκης»;
Κέρκης είναι το βουνό στην Σάμο, στου οποίου τους πρόποδες ήταν το χωριό όπου ζούσαμε. Ήταν αυτό το οποίο έβλεπα κάθε μέρα. Ήταν συγκλονιστικό! Ένα τεράστιο βουνό, βραχώδες, σκληροτράχηλο, άγονο αλλά πολύ όμορφο. Κάπως είχα στο μυαλό μου ότι είναι κάποιος πρωταγωνιστής του βιβλίου αυτού. Ήταν ένας παρατηρητής. Έκανα έναν παραλληλισμό ότι μια σχέση είναι σαν να ανεβαίνεις τον Κέρκη, να ανεβαίνεις ένα τέτοιο βουνό. Έχει δυσκολία αλλά και απέραντη ομορφιά ταυτόχρονα. Μπήκε σαν τίτλος με τη βοήθεια του Ζωρζ Σαλαμέ, ο οποίος ήταν συνεπιμελιτής σε αυτή τη δουλειά. Κάποια στιγμή βλέπαμε ονόματα και όταν εγώ ανέφερα το Κέρκης, τον εντυπωσίσε και είπε «τι ωραία λέξη». Όταν του το εξήγησα, μου πρότεινε να το σκεφτώ για τίτλο. Και κάπως έτσι βγήκε.
Παραλληλισμό για μια σχέση λοιπόν. Και πώς βλέπεις την αγάπη και τις σχέσεις σήμερα; Τι σημαίνουν για σένα σαν Δημήτρη, τόσο σαν ατομικότητα όσο και ως καλλιτέχνη/φωτογράφο;
Τώρα τι να σου πω; Για εμένα η αγάπη και ο ερωτάς είναι πηγή ζωής και κινητήριος δύναμη. Είναι η βενζίνη μου. Λατρεύω τον ερώτα, λατρεύω την αγάπη. Τώρα βρίσκομαι σε μια φάση που ακόμη το ανακαλύπτω. Μέσα από τις συνεδρίες που κάνω, προσπαθώ να το καταλάβω και να το ορίσω. Θεωρώ ότι σήμερα υπάρχει μια δυσκολία γενικά στο «ματσάρισμα». Είναι δύσκολο να βρεις ένα καλό match. Εκεί χαλάει. Δηλαδή ερωτεύεσαι και τα παθαίνεις με όχι σωστά «ματσαρίσματα». Το πόρισμα μου είναι αυτό (γέλια). Αλλά τον έρωτα τον λατρεύω. Αυτό το αίσθημα που τρελαίνεσαι, που δεν σε νοιάζει τίποτα και από εκεί που ήσουν σμπαράλια, έχεις ξαφνικά τη δύναμη να οργώσεις πέντε χωράφια. Όλο αυτό το πράμα που σε αναζωογονεί, με εντυπωσιάζει πολύ.
Θεωρώ πως το «Κέρκης» έρχεται σε μια απόλυτα «σωστή» περίοδο για την ελληνική κοινωνία, όπου η queer θεματική συζητιέται περισσότερο, υπάρχει περισσότερη προβολή και κυρίως χάρη στην πρόσφατη ψήφιση του γάμου ομοφυλοφίλων. Σου ήταν καθόλου δύσκολο να ανοιχτείς σε μια τόσο «κλειστή» κοινωνία; Τι σκέψεις σου περνούσαν από το μυαλό όταν το «συναρμολογούσες»;
Αυτό το έργο ήταν έτοιμο πάρα πολύ καιρό. Είχε σχεδόν ολοκληρωθεί μια διετία πριν την κυκλοφορία του. Απλά επειδή χωρίσαμε, η στιγμή που κυκλοφόρησε το βιβλίο ήταν και η στιγμή που ολοκληρώθηκε και αυτή η σχέση με αυτόν τον άνθρωπο. Εννοώ ότι «χίλαρε» ο χωρισμός πια και υπήρχε μια αμοιβαία εκτίμηση και αγάπη. Την περίοδο που βγήκε λοιπόν ο «Κέρκης» συζητιόταν παντού ο νόμος για τον γάμο ομοφυλοφίλων. Πολύ περίεργη στιγμή διότι εκείνο το διάστημα το μόνο που άκουγες δίπλα στην λέξη ομοφυλόφιλος σε διαδικτυακά άρθρα, στην τηλεόραση κλπ. ήταν τίτλοι γεμάτοι αίμα και αισχρότητες. Πριν ψηφιστεί, έβγαιναν όλοι και ουρλιάζανε. Θεωρώ λοιπόν ότι ήταν μια περίεργη αλλά και καλή στιγμή για το βιβλίο, γιατί λάμβανα κάποια μηνύματα που έλεγαν «επιτέλους βλέπουμε και κάτι όμορφο γύρω από αυτό το θέμα αυτήν την περίοδο». Οπότε ξαφνικά μέσα σε εκείνη την περίοδο που υπήρχε αυτή η μαυρίλα, κυκλοφόρησε κάτι όμορφο. Ένα βιβλίο που είναι για δυο αγόρια, έναν έρωτα, μια διαδικασία, ένα καλοκαίρι, έναν κύκλο που είχε αρχή, μέση και τέλος. Όσον αφορά την έκθεση που είχα, ήταν πολύ περίεργο, γιατί εγώ ήμουν πάντα ανοιχτός με την σεξουαλικότητά μου. Τώρα όμως επειδή θα έπαιρνε αυτήν την έκταση και θα υπήρχαν συνεντεύξεις, θα ήταν το απόλυτο και επίσημο coming out. Γιατί πλέον όλοι έχουν Facebook. Δεν θα σου κρύψω ότι με φόβιζε λίγο. Aλλά ο φόβος μου έφυγε όταν είχα την απόλυτη στήριξη των γονιών μου, την οποία βέβαια είχα έτσι και αλλιώς. Όταν έγινε η παρουσίαση του ‘Κέρκη’ στην Αθήνα, ήρθαν και οι γονείς μου. Ήταν μια πολύ συγκινητική βραδιά και στάθηκαν τόσο θαρραλέα να με γνωρίσουν λίγο ακόμη και να ακούσουν τι έχω να πω. Μετά αισθανόμουν δυνατός και έτοιμος να αντιμετωπίσω κάθε «θείο». Πέρα από τους «θείους» στις Σέρρες βέβαια, είχα και ένα έξτρα βάρος διότι κατάγομαι από μια πολύ γνωστή οικογένεια και με κύρος στην κοινωνία που είναι χρόνια επιχειρηματίες. Είχα το άγχος μην εκθέσω τον μπαμπά μου και την οικογένεια μου γιατί τους γνωρίζουν όλοι. Αλλά στην τελική αναρωτιέσαι και λες γιατί να νιώθω περίεργα που το ανακοίνωσα; Εκείνο το βράδυ ήταν μια επιτυχία. Ένα βράδυ που ήρθε πολύς κόσμος , έκλαψε πολύς κόσμος, ένα βράδυ που πολύς κόσμος αγόρασε αυτό το βιβλίο. Αλλά στο σύνολο και στο τέλος της ημέρας ήταν ένα πετυχημένο και όμορφο βράδυ.
Τι θα ήθελες να πετύχεις ως φωτογράφος;Τι θα ήθελες να θυμούνται από σένα σαν καλλιτέχνη όσοι βλέπουν τις φωτογραφίες σου;
Αυτό που θα ήθελα να πέτυχω και να αφήσω είναι τα έντυπα βιβλία μου. Μεγαλώνοντας, όχι μόνο ηλικιακά αλλά και επαγγελματικά, θα ήθελα να γινόμουν δάσκαλος γιατί ακριβώς είχα και εγώ εξαιρετικούς δασκάλους. Θα ήθελα να διδάξω γύρω από το θέμα της αφήγησης και για το πώς χτίζεις ένα έντυπο. Είναι πράματα που αγαπώ και θα ήθελα να με θυμούνται γι’ αυτό. Τώρα όσον αφορά τις δουλείες μου, νομίζω ότι αυτό που πετυχαίνω και αυτό που θα με θυμούνται είναι η ματιά μου, οι εικόνες μου και τα χρώματα μου. Έχουν κάτι τρυφερό, ονειρικό, απαλό και κάτι ήρεμο. Θεωρώ ότι οι περισσότερες εικόνες μου έχουν μέσα συναίσθημα. Ακούγεται πολύ κλισέ αυτό αλλά πιστεύω ότι ισχύει. Μου είπε κάτι ωραίο ένα φίλος μου πρόσφατα, ο οποίος είναι θεωρητικός τέχνης: «Τα πορτρέτα σου και τα άτομα τα οποία φωτογραφίζεις έχουν κάτι το εκκεντρικό, αλλά τα αποθανατίζεις σαν ανθρώπους και αυτό που παίρνω είναι κάτι ουσιαστικό, άσχετα εάν έχουν κάτι εκκεντρικό πάνω τους».
Πότε να περιμένουμε την τρίτη σου κυκλοφορία;
Θέλω να πιστεύω ότι στην επόμενη διετία αυτή η δουλειά θα είναι έτοιμη. Και λέω διετία γιατί είμαι ένας άνθρωπος που τον ενδιαφέρει η λεπτομέρεια και η ποιότητα, και αυτά τα πράματα θέλουν χρόνο. Επίσης τρώω πολύ χρόνο και στα τυπογραφικά, γιατί θέλω να είναι πολύ καλά τα χαρτιά, να γίνει με τον καλύτερο τυπογραφικό τρόπο και δίνω βάση στην λεπτομέρεια. Το θέμα του επόμενου βιβλίου ήρθε σαν ιδέα το 2017 και θα είναι γύρω από το σπίτι και την οικεία. Δηλαδή τι είναι ένα σπίτι; Από τι αποτελείται; Ποια είναι τα συστατικά του; Είναι τοίχοι; Είναι αντικείμενα; Είναι άνθρωποι; Είναι στιγμές; Τι είναι; Επίσης τι είναι το οικείο και το «σπίτι» το οποίο ψάχνουμε αφού αφήνουμε τα σπίτια που μεγαλώσαμε. Τι είναι αυτό το οποίο προσπαθούμε να φτιάξουμε; Το βιβλίο αυτό θα είναι απόλυτα ανθρωποκεντρικό. Θα διαθέτει πορτρέτα και βλέμματα που θα σε κοιτάνε στα μάτια. Τεχνικά, σκέφτομαι κάποιους πειραματισμούς γύρω από το στήσιμο. Δεν θέλω να μοιάζει ούτε με το πρώτο ούτε με το δεύτερο. Θέλω να είναι διαφορετικό.
____________________
Μπορείτε να βρείτε το ‘Κέρκης’ εδώ:
Hyper Hypo (Αθήνα)
Antenne Books (Λονδίνο)
Dashwook Books (Νέα Υόρκη)
Μπορείτε να βρείτε το ‘The Urge’ εδώ:
Hyper Hypo (Αθήνα)
L’ Enfant Sauvage (Βρυξέλλες)
Paper Room (Ρώμη)
Bladr (Κοπεγχάγη)
