«Θα γεννηθώ ξανά», το ποίημα της Παρασκευής.

Αν από `δώ σ’ αφήσουν κι αν εκεί
σε δεχτούνε, θ’ αλλάξεις φυλακή.
Ανάσα πουθενά του δουλευτή
που προσκυνά, ο φτωχός, να βολευτεί!

Θα γεννηθώ ξανά όπως θέλω κι όσο
μπορώ και θέλω εγώ να μεγαλώσω.
Τι τα θέλεις φτερά και πλοία κι οδό;
Ο ελεύθερός σου κόσμος είν’ εδώ,
κόσμος θανάτου, απάτης και φαλλού !
Όλα τα ‘χεις γιατί να πας αλλού!

Χιλιάδες μίλια πέρα, αιώνες πίσω,
φτηνά το κρέας πουλιέται τ’ ανθρωπίσο!
Ξεν’ οι λαοί στον τόπο τους και δούλοι,
χωρίς πατρίδα, πάντα «οχτροί και μούλοι»!

Όπου να πας, ξένος και δούλος, κι όπου
σταθείς, θα χάνεις κάθε αξία του ανθρώπου.
Αλλού αν γεννηθείς, αλλού κι αν πας,
παντού θα σε χτυπούν, αν δε χτυπάς!

Πουθενά δε θα μείνεις. Κάθε λίγο
θα παίρνεις το δισάκι σου : «Θα φύγω !»
Οι αλυσίδες σου στο ‘να το σακί,
στ’ άλλο ο τάφος σου – κι ώρα σου κακή !

Τι τα θέλεις φτερά και πλοία κι οδό;
Ο «ελεύθερός σου κόσμος» είν’ εδώ,
κόσμος θανάτου, απάτης και φαλλού !
Όλα τα ‘χεις γιατί να πας αλλού!

Του Κώστα Βάρναλη