«Στο ίδιο πάντα σκηνικό», το ποίημα της Παρασκευής.

Γεμάτη η νύχτα με τυφλά αποστήματα
Είναι η ώρα που βιαζόταν το ξυράφι
Εσύ παλληκαράκι δίχως κρίματα
Κι απέναντί σου ένα αλλόκοτο σινάφι
Σ’ ένα σκισμένο σκηνικό
Μ’ ένα φεγγάρι φονικό
Που ήταν βαμμένο λες με μίνιο και θειάφι

Από πλατείες κι από στέκια υπόγεια
Αυτής της πόλης που τα δόντια της μου δείχνει
Απελπισμένα γράφω δρομολόγια
Μήπως και βρω της απουσίας σου τα ίχνη
Εδώ σ’ αυτό το σκηνικό
Μ’ ένα φεγγάρι εχθρικό
Που τη σκιά του άρχισε πάνω μου να ρίχνει

Είπανε κούφια λόγια ακαθόριστα
Και χάθηκες όπως στον ήλιο μια σταγόνα
Τώρα γυρνώ με μάτια άδεια εξόριστα
Ψάχνοντας μάταια μες στο θάνατο κρυψώνα
Στο ίδιο πάντα σκηνικό
Μ’ ένα φεγγάρι νεκρικό
Που το σκεπάσανε κι απόψε δακρυγόνα

του Μπάμπη Ζαφειράτου