One Way Ticket to End: Έκθεση φωτογραφία του Marco Castelli.

Θεσσαλονίκη, Ελλάδα. Εκατοντάδες εγκαταλελειμμένα βαγόνια σκουριάζουν εδώ και δεκαετίες, καταβροχθίζονται από τις καιρικές συνθήκες και καταπίνονται από φυτά και δέντρα. Το μόνο ανθρώπινο αποτύπωμα φαίνεται να είναι η παρουσία γκράφιτι, αν δεν υπήρχαν οι στοίβες από ρούχα, πλαστικά μπουκάλια και αυτοσχέδια κρεβάτια που μπορεί να βρει κανείς σε μερικά από τα απολυμένα βαγόνια – ίσως ανιχνεύοντας την πορεία της διέλευσης των μεταναστών και των προσφύγων, ένα εγγενές φαινόμενο της ιστορίας που σχετίζεται με αυτή την πλευρά της ελληνικής χερσονήσου.

Με τον καιρό, η Ελλάδα εκσυγχρόνισε τα τρένα και τους σιδηροδρόμους της. Οι γραμμές διευρύνονται και οι ατμομηχανές αντικαθίστανται από ηλεκτρικές και ντιζελομηχανές. Ωστόσο, λόγω της εδαφικής διάρθρωσης της χώρας και από την αδυναμία ανταγωνισμού με τα λεωφορεία και τα ιδιωτικά οχήματα, μετά την ανάπτυξη και τις τεράστιες οικονομικές ενισχύσεις ήρθε μια βαθιά φάση χρέους. Μετά την κρίση του 2009, η σιδηροδρομική εταιρεία αναδιαρθρώνεται και ιδιωτικοποιείται εν μέρει, οδηγώντας πολλές γραμμές στο τέλος της λειτουργίας τους. Παρεμπιπτόντως, τα τρένα που μπορείτε να βρείτε στο νεκροταφείο τρένων της Θεσσαλονίκης είναι παιδιά άλλων εποχών.

Για πάνω από 40 χρόνια, σπασμένα τζάμια, βρώμικοι καθρέφτες, σκουριά, σάπια ξύλα και φθαρμένα πατώματα αποτελούν το πλαίσιο μιας μεγάλης έκτασης που ξεπερνά τα 7 εκτάρια και βρίσκεται έξω από τις μεγάλες κατοικημένες περιοχές, στη βορειοδυτική πλευρά της πόλης. Στη δεκαετία του ’80, πιθανώς, ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της διάλυσης των παλιών τρένων ήταν να σταθμεύουν εκτός οπτικού πεδίου. Φαίνεται ότι έγιναν κάποιες προσπάθειες προκειμένου να πωληθούν αυτοκίνητα και εξαρτήματα για ανακύκλωση, αλλά με φτωχά αποτελέσματα, καθώς ο χώρος ήταν αντικείμενο λαθρεμπορίου παλιοσίδερων και ύποπτων επιχειρήσεων.

Η ατμόσφαιρα που αναπνέεις σε αυτό το μετα-αποκαλυπτικό νεκροταφείο είναι μελαγχολική, παρόλο που η ομορφιά του μεγαλώνει με τα χρόνια, ως αέναη απόδειξη του βαθύτατου διαλόγου μεταξύ ζωής, τεχνολογίας, μετανάστευσης, οικονομίας και αστικού περιβάλλοντος.

______________________