Με άγγιξε κι εμένα ο Άρης Διαμαντής
Ο «γιος της αφής» έρχεται απαλά και αγγίζει τα αυτιά μου. Η μουσική του είναι ένα διάχυτο ερωτικό κάλεσμα. Η ψυχή αφουγκράζεται μελωδικές λέξεις και ρυθμικές (δια)στροφές. Στην πραγματικότητα είναι όλα πιο όμορφα, ακόμα και τα άσχημα. Το υποσυνείδητο συντονίζεται σε κάποιο αόρατο σύμπαν, περιμένει σε μία ξεχασμένη στάση λεωφορείου. Η διαδρομή θέλει να με εκσφενδονίσει στο άγνωστο de-javu . Εκεί περπατώ. Και αιωρούμαι μέσα από τις αναδυόμενες φωνές στο άπειρο του αψηλάφητου, αλλά και του υπαρκτού. Σε πολλά σημεία, κολλάει η βελόνα του νου με τις λούπες των ήχων και αυτή η οικεία φωνή. Η φωνή είναι ο οδηγός μου. Η σάρκα και τα οστά μου λικνίζονται παράτολμα στο παραμιλητό του. Η μουσική είναι η κινητήρια ώθηση, να ανοίξω και άλλη πόρτα. Η διάθεση για γευστικούς πειραματισμούς και αληθινά αισθήματα. Πίσω από την ειλικρίνεια των σκέψεων μου, βρίσκεται ο Άρης Διαμαντής. Η επαφή μου με τον ήχο του έγινε, μέσω του πρώτου του ΕP «Διαστροφή» που θα το βρεις στο bandcamp. Οι ηχογραφήσεις για τον πρώτο του προσωπικό δίσκο έχουν τελειώσει. Υπάρχει και άλλη μία ερωτογενής μουσική περιοχή, που θα ανακαλύψεις πολύ σύντομα στο μέλλον. Και αυτό είναι υπόσχεση. Μετά την διαστροφή, μας επισκέπτεται ένας φωτεινός εθισμός! Διάβασε, λοιπόν, μια τελείως φυσιολογική συζήτηση που είχα με τον Άρη. Όπως θα διαπιστώσεις (κλασικά), ήθελα να τα μάθω όλα!
Σε ποια μουσική καρέκλα κάθεται ο «γιος» , to get to know you beater….
Μιλώντας, εκ του αποτελέσματος πλέον, πιστεύω πώς με βάση το υλικό που συγκέντρωσα για τον πρώτο μου δίσκο – «Γιος Της Αφής» – έχω απλωθεί σε ένα ψυχεδελοποπ καναπέ, με dream pop και νέο – psychedelic, καθίσματα και μαξιλάρια δίπλα μου, απλώνοντας τα πόδια μου στην τεράστια καρέκλα της ποπ. Κάθομαι άνετα και αναπαυτικά εκεί, εδώ και αρκετό καιρό πλέον. Το ωραίο είναι πως είμαι σε θέση να ισχυρίζομαι και να διαλαλώ ποικιλοτρόπως, πώς έχω ξεπεράσει τις όποιες επιρροές μου, καθώς δημιουργήθηκε κάτι πολυδιάστατο, φρέσκο ηχητικά και συνάμα απλό, που ουδεμία σχέση έχει με τις κιθαριστικές εμμονές μου. Δεν ξεσηκώσαμε τίποτε. Στρωθήκαμε στη δουλειά. Και ναι, είναι αρκετά δουλεμένος ο δίσκος. Αυτό βέβαια θα το κρίνει και ο κόσμος που θα ακούσει τη δουλειά μου σε κάθε περίπτωση. Είναι πολύ σημαντικό αυτό, γιατί συνήθως στις πρώτες δουλειές ενός καλλιτέχνη ή μίας μπάντας, ακούς ξεκάθαρα το περιβάλλον που μεγάλωσε και εν ολίγοις, προσπάθησε να ξεσηκώσει. Την διαφορά, βέβαια, αυτού του δίσκου, την προκαλεί ο ελληνικός στίχος. Αν ήταν αγγλόφωνος, ίσως να μην εξυπηρετούσε απόλυτα το σκοπό του και ας ήταν εξίσου ευχάριστο, σαν άκουσμα και δουλειά. Τώρα μπορείς να ταυτιστείς παραπάνω και να τραγουδήσεις από πάνω, αν θες.
Πρώτη φορά που έγραψες έναν στίχο, είχε να κάνει για….
Έγραφα στίχους από το δημοτικό. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, πιθανολογώ πως θα ήταν λόγια αγάπης και προδέρμ για τον μεγάλο μου, τότε, έρωτα στο σχολείο. Φυσικά και δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα τα γλυκόλογα μου.
Οι λέξεις σου, έχουν γίνει ήδη και δικές μου. Αυτό δεν θέλει ο κάθε καλλιτέχνης; Μια ταύτιση, ίσως, σε κάποια τυχούσα «στιγμή».
Αυτό είναι σίγουρα επιθυμητό και με ξεπερνά κι εμένα προσωπικά. Δηλαδή, είναι απίστευτο το πως μπορεί να επηρεάσεις κάποιον άγνωστο, με κάποια λεπτά δημιουργίας. Μπορεί να τον βοηθήσεις, να τον κάνεις να χαρεί, να κλάψει, να χορέψει αλλά κυρίως να αισθανθεί. Η αισθαντικότητα της μουσικής και η ρίγη που σου προκαλεί, δε συγκρίνεται με κάτι άλλο στον κόσμο. Είναι οι στιγμές που είσαι αλλού και γουστάρεις. Σα δημιουργός, μακάρι να είμαι σε θέση να εισπράττω αυτή την αγάπη ποικιλοτρόπως και αυξανόμενα.
Ο Άρης Διαμαντής ήθελε, από μικρός, να αφιερώνει δίσκους (και) σε όσους προτιμούν την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού;
Μικρός έκανα αφιερώσεις στο ραδιόφωνο, στους φίλους μου και στις κοπέλες που μου άρεσαν. Τότε ήμουν χωμένος στην brit pop σκηνή, οπότε δεν υπήρχε σκοτεινή πλευρά. Υπήρχε μία αίσθηση αισιοδοξίας, περηφάνειας. Το συναίσθημα, που η αγαπημένη σου ομάδα κερδίζει πάντα στην έδρα της. Η σκοτεινή πλευρά στα μουσικά δρώμενα για εμένα ξεκίνησε κυρίως με Doors και Velvets στα 17-18 μου. Ακολούθησαν ψυχεδέλειες, με Beatles και σταδιακά άρχισα να ακούω πολλά περισσότερα μουσικά ρεύματα. Η σκοτεινή πλευρά στη μουσική πάντως ήρθε με τα ‘00s. Δεν υπάρχει πλέον κάτι θεμελιώδες και συνταρακτικό εκεί έξω. Αυτή η σκέψη με τρομάζει.
Εάν δεν υπήρχε ο King Elephant (Baby Guru) στην παρέα, θα απολαμβάναμε τόσο σύντομα τις μουσικές σου ανησυχίες;
Αν ο φίλος μου δεν είχε τρέλα με την διαδικασία της ηχογράφησης, με τη γνώση όλων αυτών των σπουδαίων πραγμάτων – της παραγωγής κατ’επέκταση – αλλά και ο σπουδαίος χώρος στο σπίτι του, όπου βρισκόμαστε και γίνεται όλη η μαγεία, δε θα υπήρχαν ούτε οι Baby Guru, ούτε ο Άρης Διαμαντής και ένα σωρό άλλες δουλειές που έχει κάνει. Δεν θα υπήρχε τίποτε. Κι αυτό γιατί η μουσική είναι ξακάθαρα χόμπι για τους έχοντες. Θες πολλά χρήματα, για να κάνεις ακόμα πιο πολλά πράγματα. Να συνεχίσω, όμως, τη σκέψη μου. Τον γνωρίζω χρόνια. Κατανοώ πως αντιλαμβάνεται τη μουσική και απολαμβάνω να δουλεύω μαζί του. Είναι μακράν, ο πιο υποσχόμενος Έλληνας παραγωγός, αλλά πάνω απ’ όλα, ο καλύτερος μουσικός που γνωρίζω. Αν τον αφήσεις να βγάλει από μέσα του τις ιδέες του, θα βγεις κερδισμένος. Αν όχι, θα έχεις μια πολύ καλή δουλειά εξίσου. Αυτό βέβαια έρχεται σε συνάρτηση και με τι μουσικούς έχει να αντιμετωπίσει ο ίδιος. Αν υπάρχει ταλέντο και διάθεση για δουλειά, όλα πάνε καλά. Πολυτάλαντος, λοιπόν, και ατακαδόρος μέχρι δακρύων. Αυτός είναι ο φίλος μου ο Γιάννης. Μόνο στο playstation όταν παίζουμε pro και fifa υστερεί γενικά. Χάνει συνέχεια και λυπάμαι που τον στενοχωρώ όταν τον κερδίζω.
Ένα EP, πριν την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου σου μαζί με τον King Elephant, λοιπόν, σε παραγωγή.
Το ΕΡ λέγεται «Διαστροφή» και μπορείς να το ακούσεις ή να το αγοράσεις από τη σελίδα μου στο bandcamp. Eίναι πειραματικό. Spoken word, electro ρυθμοί και γενικά έχει μία λαγνή ατμόσφαιρα εξαιτίας της απαγγελίας. Τα καλύτερα σχόλια που άκουσα από ανθρώπους του χώρου είναι πως θυμίζει με κάποιο τρόπο Λένα Πλάτωνος ή Stereonova. Πολύ κολακευτικά σχόλια και με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω τον κόσμο, που το ακούει και το στηρίζει. Είναι σίγουρα κάτι διαφορετικό από το δίσκο μου, αλλά η μουσική και η τέχνη δεν έχει όρια.
Μου μιλάς για…ηδονή, ελιξίριο μαγείας, ρέουσα γαλήνη… έτσι ξετυλίγεται ο χρόνος σε έναν λεκτικό οργασμό της «διαστροφής». Μιας και δεν υπάρχουν απαγορευμένες λέξεις θα μπορούσα να μιλάω ακατάπαυστα για τις συναισθηματικές κορυφώσεις που προκαλείς. Ο παλμογράφος της ψυχής σου από τί συγκινείται για έμπνευση;
Ο καθένας μας έχει μία βάση. Είμαστε όλοι γενετικά, εν αγνοία μας κιόλας, κατασκευασμένοι για κάτι που δεν κατανοούμε πλήρως ή έχουμε την ψευδαίσθηση της αντίληψης του. Προσωπικά, δεν έχω κατανοήσει πλήρως αυτό το υλικό και αμφιβάλλω αν θα το κατορθώσω μακροπρόθεμα. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, ωστόσο, θα είναι ίσως και η στιγμή που θα πάψω να δημιουργώ. Η δημιουργία, η έμπνευση έρχεται απρόσκλητη , με παρασύρει και όταν συμβαίνει αυτό, πρέπει να την αρπάξεις ή έστω να πάρεις κάτι από εκείνη και να το μετουσιώσεις σε κάτι δικό σου. Νιώθω ότι είναι δικό μου αυτό που αρπάζω, αλλά και εκείνο μπορεί να έχει τη δύναμη να με κάνει να νιώθω έτσι. Είναι μία πλάνη, είναι μια μάγισσα και μία ανακύκλιση ιδεών, απωθημένων, παθών, χαράς, τρόμου, αγάπης και ανασφάλειας. Είναι όλα αυτά μαζί και δεν είναι τίποτε από όλα αυτά. Όταν με πλησιάζει όμως νιώθω ευλογημένος και πιο κοντά στην ιδέα και την έννοια αυτού που ονομάσαμε σαν ανθρωπότητα «Θεός». Νιώθω την «αγάπη».
Επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Ταιριάζει κάποιο στον «γιο της αφής» περισσότερο ή προτιμά «την σκάλα του θεού»; Εντάξει, ομολογώ ότι έχω σκαλώσει! Εκεί που μιλάμε για ασχήμιες, ομορφιές και κουτάβια πετάγεται ο έβδομος ουρανός της κόλασης μου.. και μου ανατρέπει το σκηνικό. Για να μη με περάσουν για τρελή, το αναφέρεις αρχή και τέλος στο EP σου.. όπως πολλά άλλα φυσικά. Οι εμμονές…του καθενός βλέπεις!
Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, υπό τις κατάλληλες συνθήκες, έχουν τη δυνατότητα εκδήλωσης στον καθένα μας. Υπάρχει σε όλους η προδιάθεση και μετά είναι θέμα επιλογών και συγκυριών, που θα τα φέρουν στο συνειδητό προσκήνιο και στο «τώρα». Μου ταιριάζει σίγουρα η οκνηρία γιατί δεν μου αρέσει καμία χειρωνακτική εργασία. Προσπαθώ να τις αποφεύγω, όπως ο διάολος το λιβάνι. Η λαγνεία σίγουρα και τέλος η οργή, με την οποία έχω πολλά θέματα τελευταία. Δεν έχω γίνει Τζακ Νίκολσον, ακόμα, πάντως. Για τη λαιμαργία, κάνω προσπάθειες…
Η εμμονή, που έχω με τη λεγόμενη «Σκάλα του Θεού» αποτυπώνει τον φόβο μου να την ανέβω – είτε γιατί δεν είμαι άξιός της, για παράδειγμα, είτε γιατί την φοβάμαι ή επειδή απλά την βρίσκω βαρετή – αλλά παράλληλα επειδή στέκομαι συνεχώς από κάτω της κοιτώντας προς τα πάνω, παραμονεύω τη φαιά ουσία της, τη χάρη της, την έμπνευση που μου προκαλεί, τη διάθεση για ευθυμία και νιώθω την αλαζονεία και την έπαρση του εαυτού μου όταν κάνει σκέψεις για σκαρφάλωμα και ορειβασίες. Ευτυχώς, φοβάμαι τα ύψη, όμως ,και γρήγορα έρχομαι στα λογικά μου. Είναι η δική μου βάση λοιπόν, σε συσχέτιση και με τα παραπάνω που λέγαμε.
Ο Άρης, όμως, είναι πολυδιάστατος. Είχα την καλή τύχη να ακούσω τον δίσκο σου, που θα βγει σύντομα. Εκεί τα πράγματα είναι πολύ(ο)μορφα, αλλά και πιο στρωμένα σε ένα γήινο και μάλλον πιο αισιόδοξο, vibe. Είναι η άλλη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού, που βλέπουμε πιο συχνά;
Ο δίσκος αποτελείται από 11 τραγούδια. Από τα «Αδέξιο Τοπίο», το «Αν Ρωτάς», μέχρι και τον «Ξεναγό», που κλείνει το άλμπουμ. Περνάς από πολλά συναισθήματα και μουσικές αποχρώσεις. Ο δίσκος είναι διαφορετικός, από ό,τι άλλο ελληνόφωνο αυτή τη στιγμή. Είναι μία εναλλακτική πρόταση με ποπ ερεθίσματα. Δεν υπάρχει η σαπίλα και η αίσθηση του μία από τα ίδια. Είναι όλα δομημένα, με τέτοιο τρόπο, ώστε αν όχι με το πρώτο άκουσμα, με το δεύτερο και το τρίτο, να μάθεις όλα τα τραγούδια και τους στίχους.
Όπως είπα και προηγουμένως, ο King Elephant έχει αναλάβει την παραγωγή και τις μίξεις. Παίζει ο ίδιος τα ντραμς και τα organs. Ο Κων/νος Αλιφέρης είναι το μπάσο και οι ηλεκτρικές κιθάρες. Προσωπικά, πέρα από τη δημιουργία των τραγουδιών και των στίχων, έκανα τη βάση των κομματιών σε λούπες που χτίσαμε πάνω τους τα υπόλοιπα όργανα, τις ακουστικές κιθάρες, κάποια organs και όλα τα φωνητικά επίσης. Και οι δυο τους έχουν επίσης συνθετικό μερίδιο. Πολλές γέγυρες βγήκαν από ιδέες των παιδιών. Το κάθε τραγούδι διαφορετικό από το προηγούμενο, αλλά με ένα dream pop vibe από την παραγωγή του King Elephant, που σε πάει από το ένα κομμάτι στο άλλο αβίαστα. Είμαστε μία ομάδα. Σαν μία αγέλη. Φίλοι που παίζουμε χρόνια μουσική παρέα και περάσαμε πολύ όμορφα, νομίζω, ειδικά τις τελευταίες ημέρες των ηχογραφήσεων. Είχε φύγει το άγχος και ήμασταν όλοι ενθουσιασμένοι με αυτό που ακούγαμε. Εύχομαι να υπάρξει και ο αντίστοιχος ενθουσιασμός και από τους ακροατές.
Αυτή τη στιγμή μιλάω με διάφορες δισκογραφικές για να βρούμε το καλύτερο δυνατό deal. Aν υπάρχει κάποιος που ενδιαφέρεται, να επικοινωνήσει μαζί μου. Δε βιάζομαι εξάλλου.
Πες μου λίγο ποιοι καλλιτέχνες ή μπάντες έχουν επηρεάσει την πορεία σου αυτή..
Όταν ηχογραφούσαμε το δίσκο, άκουγα με προτροπή του Γιάννη του King E. τους Tame Impala και λίγο MGMT. Oπότε γι’ αυτό υπήρξε και το dreamy feeling στη παραγωγή.
Γενικά David Bowie, Neil Young, The Beatles, The Doors, Velvet Underground, Iggy Pop, Oasis, Nirvana, Cat Stevens, The Kinks, R.E.M., John Lennon, The Who και πληθώρα άλλων καλλιτεχνών.
Εάν η μουσική σου θα μπορούσε να χωρέσει μέσα σε κάποιο soundtrack, ποια ταινία θα ήταν;
Στο «Αγάπα Με Αν Τολμάς» και στο «Χωρίς Αναστολές».
Κρύβεις και άλλα ταλέντα, που θα έπρεπε να ξέρουμε; Ας πούμε, αναποδογυρίζεις τέλεια μια ομελέτα.
Δεν είμαι καλός στη κουζίνα, οπότε θα σε απογοητεύσω. Τα θέλω όλα έτοιμα! Έχω ασχοληθεί ερασιτεχνικά με θέατρο, κινηματογράφο, φωτογραφία, αλλά γενικά με τις τέχνες καλά τα πάω. Κατά τα άλλα, είμαι φυσιογνωμιστής, καλός ακροατής των γύρω μου και σου δίνω ότι παίρνω. Επίσης, είμαι πολύ καλός στη δουλειά μου.
«Δεν υπάρχει στιγμή. Δεν υπάρχει πτήση. Δεν υπάρχει φωνή για χαρούμενη ποίηση». Εάν βγάλω όλα τα «δεν», που έχεις πει μέσα σε αυτό, με οδηγεί αλλού. Τελικά να μετράω στιγμές ή τα Δεν μου καλύτερα;
Θα το αλλάξω, λοιπόν, σε «Υπάρχει στιγμή, υπάρχει πτήση. Υπάρχει φωνή για χαρούμενη ποίηση». Πέφτουμε για να σηκωνόμαστε, όπως είπε και ο Άλφρεντ στον Μάστερ Μπρους (βλ. Batman Begins).
Τι να περιμένουμε για το μέλλον;
Παγκόσμια ειρήνη δε νομίζω, οπότε ευελπιστώ μέσα στο 2015 να έχετε τουλάχιστον το δίσκο μου. Είτε μέσω κάποιου label, είτε με δική μου πρωτοβουλία. Πολλές ζωντανές εμφανίσεις, επίσης, με το καλό. Άντε και ένα ωραίο βίντεοκλιπ.
Ποιό τραγούδι θα αφιέρωνες στον Beater.gr, αν σε είχαμε κοντά μας για ένα Live session!
Θα σας αφιέρωνα το «Έλα Να Σμίξουμε Πάλι» από τον δίσκο μου. «Έλα να χτίσουμε κάτι κι όσο κρατήσει η πλάνη…έλα να σμίξουμε πάλι». Να με καλέσετε, λοιπόν, γιατί αγαπώ αυθεντικά τη Θεσσαλονίκη και το κοινό της. Αγαπώ και εσάς, που με στηρίζετε.
Φωτογραφίες: King Elephant (Γιάννης Καρράς)
https://soundcloud.com/aris_diamantis
https://gios-ths-afhs.bandcamp.com
http://www.jumpingfish.gr/aris_ds
https://www.youtube.com/user/AristeidhsDiamantis
https://www.facebook.com/arisdiamantis
https://www.facebook.com/gios.ths.afhs
https://twitter.com/gios_ths_afhs
