«Σκοτεινά και φωτεινά χρώματα»: Συζητώντας με τον Die Arkitekt.

O Die Arkitekt αποτελεί ένα από τα πολλά υποσχόμενα ονόματα στην ανερχόμενη εγχώρια ηλεκτρονική μουσική σκηνή. Είναι γνωστός λόγω της ιδιαίτερης techno μουσικής του, η οποία συνδυάζει ηλεκτρονικούς ήχους με κλασικές επιρροές. Το αποτέλεσμα είναι ένα εκπληκτικό avant-garde συνονθύλευμα που μας καλεί στον σκοτεινό φαντασιακό του κόσμο.

Πρόσφατα, ο Έλληνας μουσικός κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ του, «Dark Colors», στο οποίο απολαμβάνουμε μεταξύ άλλων, μαγικές συνεργασίες με τη Λένα Πλάτωνος («Julian»), την Τάμτα («FACE»), τη Vassilina κ.ά. Με αφορμή αυτό, κάναμε μια κουβέντα για τις επιρροές του από παιδί, την ηλεκτρονική μουσική σκηνή στην Ελλάδα, το Athens Digital Arts Festival και τη Λένα Πλάτωνος, ανάμεσα σε πολλά άλλα!

ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ, γιατί έχεις επιλέξει αυτό το όνομα; Είναι κάποιο λογοπαίγνιο με την techno μουσική ή συνδυάζεις την αρχιτεκτονική κάπως με την τέχνη σου;

Πιστεύω πως η αρχιτεκτονική ενέχει μουσικότητα και το αντίστροφο. Για παράδειγμα, οι ψαλμοί που ακούγονται σε έναν μεγάλο καθεδρικό ναό δεν ακούγονται το ίδιο στον δρόμο ή σε ένα δωμάτιο. Το άψυχο μέρος συμμετέχει στην εμπειρία της μουσικής, συνεισφέρει ενεργά. Βρίσκω πολλά κοινά στον τρόπο που σχεδιάζεται ένα κτήριο με τη δομή που έχει ένα μουσικό έργο.

Αναφέρεις πως η μουσική σου είναι μια μίξη avant-garde από το παρελθόν και techno από το μέλλον. Τι μουσική άκουγες σαν παιδί και τι μουσική ακούς τώρα που σε εμπνέει να συνθέσεις και να παράξεις κομμάτια σαν το «Julian» ή το «FACE»;

Μεγάλωσα με κλασική μουσική και Χατζηδάκη, αυτά ακούγαν οι γονείς μου και μου τα περάσανε από μικρή ηλικία. Τώρα, αν με ρωτάτε, ακούω σχεδόν τα πάντα – απλώς σε ό,τι και να δημιουργώ στο σήμερα έχω ασυναίσθητα την τάση να βάζω και κάτι από το παρελθόν. Πειραματίζομαι πολύ όταν γράφω, αλλά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καταλήγω να έχω κάποιες σταθερές στα κομμάτια μου. Αυτές οι σταθερές πηγάζουν τόσο από τα ακούσματά μου που προανέφερα όσο και από την κλασική παιδεία στο Ωδείο. Αυτό που λέμε «κλασικό» είναι στην ουσία το άφθαρτο, κάτι που ναι μεν δημιουργήθηκε στο παρελθόν αλλά διατηρεί ακόμη την ίδια δυναμική και αξία.

Ανήκεις ή ανήκες στο παρελθόν στη rave κοινότητα; Τι βιώματα έχεις από αυτήν την κουλτούρα;

Δε θα έλεγα πως ανήκω στη rave κοινότητα – πολύ σπάνια θα με δείτε σε κάποιο τέτοιο event, αν δεν παίζω. Νομίζω είμαι περισσότερο παρατηρητής παρά ενεργό μέλος.

Αναφερόμενοι στο «Julian», πως προέκυψε αυτό το τραγούδι και κυρίως η συνεργασία με τη Λένα Πλάτωνος; Φαντάζομαι η ίδια αποτελεί ένα από τα μουσικά σου είδωλα, αφού ήταν η πρωτοπόρος της ηλεκτρονικής μουσικής στην Ελλάδα. Σωστά;

Το Julian προέκυψε σε μια σκοτεινή περίοδο. Αυτό το σκοτάδι αποτυπώθηκε στο κομμάτι ώστε να ξορκιστεί. Οι στίχοι ήρθαν αργότερα, όταν ήθελα να το προτείνω στη Λένα. Οι στίχοι είναι πιο πολύ προϊόν ενδοσκόπησης και παρατήρησης της κοινωνίας μας. Σήμερα, έχουμε έρθει τόσο κοντά ο ένας με τον άλλο με τη βοήθεια της τεχνολογίας – παρόλα αυτά χάνουμε όλο και περισσότερο τη δυνατότητα να επικοινωνούμε. Για αυτό το παράδοξο ακριβώς μιλάει ο στίχος, «οι λέξεις σωστές μα Βαβέλ γύρω». Ενώ όλα γίνονται θεωρητικά ευκολότερα και πιο προσβάσιμα, υπάρχει αυτό το glitch που δεν είχαμε προβλέψει.

Η Λένα Πλάτωνος είναι μια καλλιτέχνιδα που αγαπώ και θαυμάζω άπειρα το έργο της. Η γνωριμία και η συνεργασία μου μαζί της είναι κάτι μαγικό που μου έχει συμβεί. Έχετε δίκιο να λέτε ότι ήταν μεγάλη μου επιρροή, τόσο για το ταλέντο της όσο και για την τόλμη που είχε, το ασυμβίβαστο της γραφής της, την πρωτοπορία της.

Όταν μου ήρθε η ιδέα να συνεργαστούμε στο Julian, ήταν περισσότερο μια στιγμή παιδικής ονειροπόλησης, με την έννοια ότι δεν πίστεψα ποτέ ότι αυτό θα συμβεί στην πραγματικότητα. Όταν τελικά ένας κοινός μας φίλος, ο Αντώνης, μας σύστησε και κάναμε μια συνάντηση στο σπίτι της, άκουσε με προσοχή το «Julian» και μετά μου ζήτησε να ακούσει και άλλα κομμάτια από τον δίσκο μου. Δέχτηκε να συμμετάσχει στο «Julian» και μάλιστα στη συνέχεια μου ζήτησε επίσης να συμμετάσχει και στο «Colors» που το είχε ξεχωρίσει. Γενικά εκείνη η ημέρα ήταν εξωπραγματική.

Πρόσφατα εμφανιστήκατε και μαζί ζωντανά στο πλαίσιο του Athens Digital Arts Festival. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία; Τι αποκόμισες και τι αποκομίζεις ακόμη από τη στενή σου σχέση με τη Λένα Πλάτωνος;

Η Λένα είναι ένας πολύ γενναιόδωρος άνθρωπος – ακόμη δεν μπορώ να χωρέσω στο μυαλό μου την κοινή μας πορεία. Ένιωσα μεγάλη συγκίνηση και ήταν τεράστια τιμή να μοιραστώ τη σκηνή μαζί της. Το στούντιο μαζί της ήταν και είναι ένα μεγάλο σχολείο. Αυτή η εμφάνιση ήταν σίγουρα η αγαπημένη μου στιγμή στη μέχρι τώρα καριέρα μου και νομίζω πως πολύ δύσκολα κάτι θα μπορέσει να την ξεπεράσει.

Πέραν αυτής, στο πρώτο σου album, Dark Colors, συνεργάζεσαι ακόμη με Τάμτα, Kid Moxie, VASSILINA και Charity Kase. Με ποιο κριτήριο επιλέγεις τις φωνές στις παραγωγές σου;

Στην κάθε περίπτωση διαφέρει το κριτήριο και η συγκυρία. Για παράδειγμα, όταν γνώρισα την Έλενα (Kid Moxie) είχα ήδη σχεδόν ολοκληρώσει τον δίσκο. Στα πλαίσια της κοινής μας εμφάνισης στο Σταύρος Νιάρχος, ακούγαμε κάποια κομμάτια από τον δίσκο μου και αποφασίσαμε να συμπράξουμε στο «Kaval». Μετά την εμφάνιση μας αποφασίσαμε να συνεργαστούμε και στο «Temple», καθώς και στους δύο μας άρεσε πως το μεταμορφώσαμε στο live.

Σε όλες τις συνεργασίες μου έχω ένα όραμα σε σχέση με τον καλλιτέχνη που θα συνεργαστώ. Στο «FACE» ήθελα εξαρχής έναν πολύ ιδιαίτερο ποπ καλλιτέχνη, όπως και στο «Who Told You to Hate yourself» ήθελα μια αντισυμβατική LGBTQI+ περσόνα. Στην περίπτωση της Βασσιλίνας έπεσε πολύ πειραματισμός μέχρι να καταλήξουμε στο «1922». Αρχικά, είχαμε καταπιαστεί με ένα κομμάτι που τελικά δεν μπήκε στον δίσκο. Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου όλους αυτούς τους καλλιτέχνες που με τίμησαν με τις φωνές τους. Το Dark Colors δε θα ήταν το ίδιο χωρίς τον καθέναν από αυτούς.

Πέραν του ότι ονομάζεται «Σκοτεινά Χρώματα», το όλο άλμπουμ σου λειτουργεί σαν κάλεσμα του ακροατή στον σκοτεινό σου φανταστικό κόσμο. Ποια η σχέση σου με το σκοτάδι λοιπόν και τι σημαίνει ως όρος για εσένα; Το ακούω περισσότερο σαν να εμπνέεσαι από αυτό; Ισχύει;

Δεν είμαι ένας σκοτεινός άνθρωπος με τη στενή έννοια του όρου. Είμαι αρκετά αισιόδοξος και φωτεινός. Ίσως όμως πάλι το σκοτάδι να είναι παρεξηγημένο. Στην τέχνη αλλά και γενικότερα, το σκοτάδι πάντα μπορεί να λειτουργήσει σαν εφαλτήριο. Η τέχνη είναι προβληματισμός και αναζήτηση και αυτά συνήθως ξεκινάνε όταν βρισκόμαστε στο «σκοτάδι».

Για μένα το σκοτάδι είναι μια ευκαιρία να αναζητήσω το φως. Το φως δεν μπορεί να είναι συνεχόμενο στη ζωή, έρχεται και φεύγει. Τα χρώματα υπάρχουν ανεξάρτητα αν υπάρχει το φως να τα αναδείξει. Στο Dark Colors ασχολούμαι ακριβώς με αυτό. Ο δίσκος ανοίγει με το «Dark» και κλείνει με το «Colors» και είναι στην ουσία μια διαδρομή προς το φως.

Σε μια εποχή που το ελληνικό κοινό ακούει κυρίως λαϊκή μουσική, τραπ και ποπ, πιστεύεις ότι υπάρχει εύκολα χώρος για το alternative και το ηλεκτρονικό είδος; Ρωτώ διότι φαντάζομαι αποτέλεσε πρόκληση να εδραιωθείς, να διεκδικήσεις χώρο για να παίξεις σε μαγαζιά και να αποκτήσεις δισκογραφικά συμβόλαια.

Κατ’ αρχάς δεν πιστεύω πως έχω εδραιωθεί όπως το εννοούμε με την εμπορική έννοια και ούτε απολαμβάνω κανένα δισκογραφικό συμβόλαιο εκατομμυρίων. Τη μουσική την κάνουμε επειδή την αγαπάμε και εκφραζόμαστε μέσω αυτής. Αν τύχει αποδοχής σε ευρεία κλίμακα έχει καλώς, αλλά δεν μπορείς να ξεκινάς με αυτή την ανησυχία.

Το κοινό υπάρχει και σίγουρα χρειάζονται πολλά μέσα για να φτάσεις σε αυτό. Πολλά από αυτά τα μέσα είναι πράγματα που οι καλλιτέχνες δεν κατέχουν γιατί δεν είναι και η δουλειά τους. Μετά από την τέχνη έρχεται και το πρακτικό κομμάτι της προώθησης, του μάρκετινγκ κ.λπ. Αλλά όλα ξεκινούν από ένα καλό και αυθεντικό πρωτογενές υλικό. Αν δεν πιστεύεις αυτό που κάνεις και δε συγκινεί πρώτα εσένα τότε δε θα πάει μακριά. Επίσης, χρειάζεται πολύ επιμονή και συνειδητοποίηση ότι κάποια πράγματα δε συμβαίνουν εν μία νυκτί.

Μιας και σε ακολουθώ, βλέπω ότι πραγματοποιείς εμφανίσεις σε Pride events, όπως αυτό της Αθήνας αλλά και στο Λονδίνο στις 2 Ιουλίου. Βλέπεις κάποια σύνδεση μεταξύ ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και techno μουσικής;

Καλή ερώτηση, δεν μπορώ να την απαντήσω με βεβαιότητα. Νομίζω πως το ΛΟΑΤΚΙ κοινό είναι αρκετά ανοιχτό σε διαφορετικές μουσικές προτάσεις και έχει ένα καλό μάτι για το αισθητικό αποτέλεσμα. Στην Αγγλία παίζει πολύ περισσότερο η techno συγκριτικά με την Ελλάδα αλλά ακόμα και εκεί οι μουσικές επιλογές διαφέρουν από event σε event.

Ποια τα μελλοντικά σου σχέδια, τόσο σε παραγωγή όσο και από τον δίσκο σου κι έπειτα;

Για αρχή ετοιμάζω ένα remixed version του δίσκου μου. Είμαι στη διαδικασία που μιλάω με αρκετά ενδιαφέροντες παραγωγούς τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό, οι οποίοι θα κάνουν remixes στα κομμάτια του Dark Colors. Αν πάνε όλα σύμφωνα με τον προγραμματισμό μας, αυτό θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο. Επιπλέον, σχεδιάζουμε και κάποια πολύ διαφορετικά events, αλλά ακόμα δεν μπορώ να σας πω περισσότερα για αυτά. Η συγγραφή νέου υλικού δε σταματάει ποτέ, απλώς είμαι ίσως από τους «αργούς» καλλιτέχνες στον τομέα αυτό.

______________________

Επισκεφτείτε το άλμπουμ Dark Colors και μάθετε περισσότερα για το έργο του Die Arkitekt.