Album Review: Pink Floyd “The Endless River”
Συνήθως, όταν κάποιο τόσο μεγάλο και επιτυχημένο συγκρότημα κυκλοφορήσει άλμπουμ μετά από χρόνια πορείας, έκθεσης και παραληρήματος των fans, στα μεγαλύτερα stage ανά τον κόσμο, πάντα περιμένεις το σχόλιο κάποιου κακόβουλου στην παρέα, του τύπου «πείνασαν και είπαν να ξαναβγούν στην γύρα». Αυτό, σίγουρα, δεν μπορείς, ωστόσο, να το ξεστομίσεις, έπειτα από 15 studio albums, 3 live albums, 8 complication albums, 4 box sets, 4 video albums, 1 extended play, 27 singles, 250 εκατομμύρια πωλήσεις και 49 χρόνια ζωής και λάμψης. Είναι γεγονός το νέο άλμπουμ των Pink Floyd, του βρετανικού ροκ συγκροτήματος, υπό την ταμπέλα του psychedelic και progressive ροκ ήχου, με τίτλο “The Endless River”.
Το νέο άλμπουμ ήρθε για να χαλαρώσει, αυτήν τη φορά, και όχι για να ξεσηκώσει το κοινό του, αφού το χαρακτηρίζει η απόκοσμη ατμόσφαιρα και η relax διάθεση, χωρίς, όμως, να χάνει τελείως τα space rok στοιχεία του συγκροτήματος και την εκλεπτυσμένη μελωδία, των ροκ μπαλάντων του. Δεν έχει να προσφέρει κάτι από την σπίθα της ένδοξης εποχής του “The Dark Side of the Moon, The Wall, Wish You Were Here”, αλλά την φλόγα του καινούργιου, που βασίζεται στην ορχηστρική μουσική, συνδυάζοντας τα μέταλλα της κιθάρας και του μπάσου, με την βοήθεια ήχων της φύσης. Ο τίτλος ταιριάζει, απόλυτα, με το περιεχόμενο του άλμπουμ, αφού τα κομμάτια σε ταξιδεύουν και σου προκαλούν την αίσθηση ότι είσαι και εσύ μέρος του ατέρμονου αυτού ποταμού. Όσο και αν ψάχνεις στίχο, δεν θα τον βρεις, παρά μόνο αν πέσεις πάνω στο “Louder than Words”, το οποίο, υπό την στιχουργική μαεστρία της Polly Sampson, συνοδεύεται από την δήλωσή του συγκροτήματος “We speak better with our musical instruments” και δεν αφήνει περιθώρια στους fans για αναρωτήσεις, κριτική και αρνητικά σχόλια.
Ο σκηνοθέτης και δημιουργός του videoclip “Louder than Words”, Po Powell, εμπνεύστηκε το σκηνικό, όταν επισκέφθηκε την λίμνη Αράλη και αντίκρισε τα σκουριασμένα κομμάτια των πλοίων, που κείτονταν βυθισμένα στην άμμο της. Μια σουρεαλιστική εικόνα, που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και δημιουργίας, στάθηκε ικανή να παρουσιάσει ο art designer το έργο του, με απόλυτη επιτυχία, και τους Pink Floyd να μας θυμίζουν κάτι, από την αίγλη της παλιάς κλασικής μπαλάντας. Το άλμπουμ έχει τεθεί σε κυκλοφορία. Οι Pink Floyd δοκιμάζονται σε κάτι νέο, επιμένοντας στις πειραματικές τους ενορχηστρώσεις, που τους έχουν στιγματίσει στην διεθνή μουσική σκηνή και επανεμφανίζονται με νέα δισκογραφική. Ο δίσκος βασίστηκε σε ηχογραφήσεις, που είχαν γίνει το 1993 στα “Britannia Row Studios” και στο studio “Astoria”, σε ηχογραφήσεις του Richard Wright από το 1969, καθώς και σε guest εμφανίσεις, ενώ ο δίσκος ηχογραφήθηκε από τους David Gilmour, Nick Mason, Richard Wright.
Οι Pink Floyd μας προσφέρουν νέο υλικό, για να συντροφεύουν τις χαλαρωτικές στιγμές μας και δεν αποκλείεται να πρόκειται για έναν δίσκο, δώρο στους fans, για τον εορτασμό τον 50 χρόνων τους και παράλληλα, το τελευταίο αντίο τους. Δεύτε τελευταίων ασπασμών, λοιπόν, και μην βιαστείτε να κριτικάρετε τον απρόσμενο, θα έλεγα εγώ, τρόπο αποχαιρετισμού, της μεγάλης μπάντας!
