Όσα είπαν Juliette Binoche και Emma Thompson στην 72η Berlinale.
Βρεθήκαμε στις συνεντεύξεις τύπου και καταγράψαμε όλα όσα είπαν οι Juliette Binoche και Emma Thompson για τις πιο πρόσφατες ερμηνείες τους.
Είχαμε την τιμή και την τύχη να γνωρίσουμε από κοντά δύο γυναίκες – αρχέτυπα της παγκόσμιας κινηματογραφικής κοινότητας. Η μία Βρετανίδα, η άλλη Γαλλίδα, βρίσκονται σε παρόμοια φάση της καριέρας τους, καθώς και οι δύο μετρούν αθροιστικά 60 χρόνια εμφανίσεων στη μεγάλη οθόνη.
Το Σάββατο 12 Φεβρουαρίου η Emma Thompson και η Juliette Binoche μίλησαν, μπροστά σε ένα στενό δημοσιογραφικό κύκλο, για τις προκλήσεις πού έρχονται με την υποκριτική καθώς και για τις αντίξοες συνθήκες που δημιούργησε η πανδημία κατά τα γυρίσματα των νέων ταινιών στις οποίες πρωταγωνιστούν,
Avec Amour Et Acharnement / Two Sides Of The Blade (Competition)
Λίγοι κινηματογραφικοί έρωτες μας έχουν αγχώσει τόσο όσο της Sara (Juliette Binoche) και του Jean (Vincent Lindon). Η αρχή του έργου φαντάζει ονειρική για τους πρωταγωνιστές, οι οποίοι ζουν στιγμές ξεγνοιασιάς του τύπου «λίγο κράσι, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου». Η επιστροφή όμως στο Παρίσι ρίχνει τα «πνεύματά» τους μονομιάς.
Η Sara είναι ραδιοφωνική παραγωγός και παρουσιάστρια εκπομπής με σκοπό την ευρύτερη συζήτηση για τον ρατσισμό στην Γαλλία: πραγματικοί μαχητές της καθημερινής ζωής, που πρέπει να υποφέρουν λόγω του χρώματος του δέρματος τους, καθιστούν τους προσκεκλημένους της εκπομπής. Βλέπουμε άμεσους παραλληλισμούς μεταξύ της δουλειάς της Sara και της ζωής του Jean, καθώς ο έφηβος γιος του (από τον προηγούμενο του γάμο) γίνεται συχνά αποδέκτης ρατσιστικών συμπεριφορών, καθώς η μητέρα (και πρώην γυναίκα του Jean) είναι από τη Μαρτινίκα. Σε ότι αφορά τη ζωή του Jean ξέρουμε λίγα πράγματα, αλλά σύντομα μας δίνεται μια πληροφορία βόμβα, ότι είναι πρώην κατάδικος και έχει περάσει 10 χρόνια στην φυλακή. Τον λόγο δεν τον μαθαίνουμε ποτέ.
Καθώς ο Jean επιδιώκει την επιστροφή στην κανονικότητα, δέχεται ένα τηλεφώνημα από τον Francois, έναν πρώην συνεργάτη του. Το τηλεφώνημα αυτό ταράζει τη Sara σε επίπεδο που δεν μπορεί να ανασάνει: κρίσεις πανικού και κρύος ιδρώτας την ακολουθούν πλέον, κάθε ώρα και στιγμή, καθώς ο σύντροφος της έρχεται όλο και πιο κοντά με τον Francois.
Για πολλή ώρα δεν θα καταλάβουμε από που προέρχεται το συναίσθημα την ανασφάλειας που την καταβάλλει. Σύντομα όμως θα ανακαλύψουμε ότι είναι ο πρώην της σύζυγος. Κάπου λοιπόν κατά τη μέση της πλοκής, η Sara αποδέχεται την πρόσκληση του να τον συναντήσει. Από εκεί και έπειτα, ξεκινά να αναβιώνει το παρελθόν της, μέσω μιας κρυφής, παράλληλης σχέσης.
Η αλήθεια φυσικά δεν αργεί να βγει και ένας μακρύς, κουραστικός καβγάς – της τάξης των 20 κινηματογραφικών λεπτών – φωτίζει αρνητικά τη Sara, η οποία στέκεται αδύναμη μπροστά στο πόθο και ενδίδει ολοκληρωτικά στον πρώην σύντροφό της. Μπροστά σε ένα τέτοιο σκηνικό, θα ήταν μόνο φυσικό να συμπονέσουμε τον αδύναμο κρίκο, τον απατημένο, ειδικά όταν η Sara αποκρύβει τα δεδομένα και προσπαθεί, μέχρι και την τελευταία στιγμή να δικαιολογήσει την εξωσυζυγική της σχέση. Ερωτηθείσα όμως η σκηνοθέτιδα Claire Denis για το ποιον από τους δύο πρέπει να υποστηρίξει το κοινό, εκείνη απαντά: «και τους δύο, διότι και η Sara είναι μία γυναίκα που δεν έχει γευτεί ποτέ την ελευθερία». Επιπλέον, είδαμε την Denis να ταράζεται όταν ένας δημοσιογράφος την ρωτάει αν η αγάπη μεταξύ του Jean και της Sara είναι πλασματική. “They don’t seem to be in love”, του απαντάει. “I don’t like that word. They are in love.”
Η ίδια η Binoche επίσης δεν βλέπει τον χαρακτήρα της Sara μοναδικό υπαίτιο για τον καβγά, παρά της ξεκάθαρης μοιχείας της. Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι «ο έρωτας τους διαβρώνεται από την αρχή κιόλας, και έπειτα με την εμφάνιση του Francois όλα παίρνουν την κατηφόρα. Όλοι θέλουμε να αντιμετωπίζουμε τις αναταράξεις σε μια σχέση με αξιοπρέπεια, αλλά κάποιες φορές δεν υπάρχει επιστροφή, όπως και για τη Sara. Προσωπικά, πιστεύω ότι η Sara θα πρέπει να απομακρυνθεί από το βίαιο παρελθόν της, αλλά στο τέλος δεν μαθαίνουμε αν θα μείνει ή θα φύγει δίπλα στον Jean.”
Σε ότι αφορά τον κλειστοφοβικό χαρακτήρα της ταινίας, που είναι κατά βάση γυρισμένη σε ένα διαμέρισμα περίπου 50 τ.μ, η Denis απαντάει ότι «αυτή είναι η πραγματικότητα του κινηματογράφου στο lockdown. Δεν επιθυμώ να προδώσω το κράτος και τους Παριζιάνους και να γυρίσω ταινία όπου θέλω εγώ. Γι’ αυτό και το αποτέλεσμα στις οθόνες είναι ένα closed universe».
Good Luck To You, Leo Grande (Berlinale Special)
Την ίδια περίπου κατάσταση βίωσε και όλο το καστ του Good Luck To You, Leo Grande το οποίο είναι εξ’ ολοκλήρου γυρισμένο σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. “Είχαμε μόλις 19 μέρες να ολοκληρώσουμε τα γυρίσματα – ναι το ακούσατε, 19, εξαιτίας των περιορισμών του Covid-19”, αναφέρει μεταξύ άλλων η Emma Thompson, η οποία υποδύεται την Nancy Stokes: μία γυναίκα, γύρω στα πενήντα πέντε, της οποίας ο σύζυγος απεβίωσε, ενώ η σεξουαλική της ζωή έχει πάρει την κάτω βόλτα. Γι’ αυτό λοιπόν και προσλαμβάνει τον Leo Grande (Daryl McCormack), έναν κομψό και σέξι Ιρλανδό εργάτη του σεξ.
Η ιστορία εκτυλίσσεται σε τρεις συναντήσεις. Την πρώτη συνάντηση χαρακτηρίζει ένα κλίμα ατέλειωτης αμηχανίας, καθώς η Nancy με έναν αδέξιο, χιουμοριστικό τρόπο (που μόνο η Thompson θα μπορούσε να πετύχει τόσο έξοχα) δεν διστάζει να ανοιχτεί στον -για λίγες ώρες- σύντροφό της ότι στα 60 της χρόνια, δεν έχει πειραματιστεί σεξουαλικά σχεδόν ποτέ, αλλά και δεν έχει έρθει ποτέ σε οργασμό. Από την άλλη, ο γεμάτος σιγουριά (μα πώς να μην είναι άλλωστε, με αυτήν την σκηνική παρουσία) Leo την ρωτάει για τις φαντασιώσεις της, την παινεύει με όμορφα σχόλια για το σώμα της και προσπαθεί να «ζεστάνει» την ατμόσφαιρα (που κάθε άλλο παρά είναι έτοιμη για καυτές στιγμές). Μα για μία γυναίκα η οποία έχει ετοιμάσει κυριολεκτικά μία γραπτή λίστα με σεξουαλικές επιθυμίες, καθώς και το πόση ώρα πρέπει να πάρει η κάθε πράξη, η χαλάρωση και η «παράδοση» στα χέρια του Leo φαίνεται σχεδόν απίθανη.
Ενώ η προσμονή μας για να συμβεί κάτι μεταξύ των δύο εντείνεται, σύντομα καταλαβαίνουμε ότι αυτό θα αργήσει, παρόλο που η Nancy επιθυμεί να επιταχύνουν τη διαδικασία, καθώς δεν αντέχει άλλο την αγωνία και την αναμονή. Στο επόμενο στάδιο, δηλαδή αυτό που κάθονται μισοντυμένοι στο κρεβάτι, θα δούμε μία Nancy να βγάζει τα εσώψυχα της σε ότι αφορά τη δουλειά της, την οικογένεια της (δεν διστάσει να κατονομάσει βαρετό τον ίδιο της το γιο), τους φίλους της. Την ίδια στιγμή, ο Leo φανερώνει κάποια λίγα πράγματα για την προσωπική του ζωή, όπως το ότι η οικογένεια του πιστεύει ότι δουλεύει σε πετρελαιοπηγές, αλλά βάζει την τελεία εκεί που πρέπει. Έκτοτε, κάθε φορά που η Nancy προσπαθεί να διεισδύσει λίγο πιο βαθιά στις σκέψεις του, εκείνος γρήγορα αλλάζει τη συζήτηση.
Την δεύτερη και τρίτη συνάντηση διακατέχουν βαθύτερες προσωπικές συζητήσεις, ώσπου κάποια στιγμή η Nancy διαπερνά τα επιτρεπτά όρια που έχει θέσει εκείνος. Καθώς του εξομολογείται ότι, ψάχνοντας βαθιά στο ίντερνετ, βρήκε το πραγματικό του όνομα (Connor), εκείνος γίνεται κυριολεκτικά έξω φρενών και της ζητά να μην ξαναεπικοινωνήσει μαζί του, καθώς δεν θέλει οι πελάτες του να γνωρίζουν τη πραγματική του ταυτότητα. Παρά την ένταση, μέρες αργότερα, ο Leo δέχεται να συναντήσει την Nancy και σε μία βαθιά συναισθηματική σκηνή (την μόνη γυρισμένη εκτός του δωματίου), εκείνη απολογείται για το λάθος της και τον ευχαριστεί που τις άνοιξε του ορίζοντες της. Οι δύο φαίνεται ότι θα παραμείνουν φίλοι, και είναι τότε μόνο που τα σώματα των πρωταγωνιστών μας ενώνονται, και η Nancy επιτέλους καταφέρνει ένα από τα πρώτα πράγματα στη λίστα της – να διεκδικήσει τον οργασμό που της ανήκει.
Το μήνυμα της ταινίας είναι πασιφανές – αναζητεί να αφανίσει τη ντροπή που αισθανόμαστε οι άνθρωποι για το σεξ, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου και προσωπικής κατάστασης. Επιπλέον, αναζητά να εξαλείψει την ιδέα ότι η γυναικεία απόλαυση είναι ντροπή, και ότι η γυναίκα πρέπει να αποκρύπτει τα θέλω της. Παράλληλα, η ταινία επιδιώκει την άρση του στίγματος γύρω από την σεξουαλική εργασία, η οποία, κατά τους πρωταγωνιστές μας, πρέπει να αποποινικοποιηθεί όπως και να μεγιστοποιηθούν επίσης τα μέτρα προστασίας για τους εργαζομένους.
Στο τέλος θα δούμε, για πρώτη φορά στα χρονικά, την ολόγυμνη φιγούρα της Thompson. Με αυτήν την κίνηση, η πολυβραβευμένη ηθοποιός περνά το μήνυμα ότι πρέπει όλοι επιτέλους να αρχίσουμε να αγαπάμε τα ατελή μας σώματα. Η ίδια αναφέρει ότι «για 19 ημέρες ζωγραφίζαμε γραμμές γύρω από τα σώματα μας, και κρατάγαμε ο ένας το χέρι του άλλου, μαζί, για να πετύχουμε αυτό το αποτέλεσμα». Εμείς θα επικροτήσουμε την προσπάθεια της σεναριογράφου Katy Brand και της σκηνοθέτριάς Sophie Hyde, ενώ νιώθουμε περήφανοι που ο πόλεμος ενάντια των ταμπού και η μάχη υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών γίνονται ολοένα πιο δυνατά με την βοήθεια τέτοιων παραγωγών. Το Good Luck To You, Leo Grande θα καταφέρει να κερδίσει τις καρδιές κριτικών και κοινών (ήδη στο 90% στο Rotten Tomatoes), ενώ η ταινία θα κυκλοφορήσει στο Hulu.
