Αποκλειστικό: Ακούστε το End Less Theory του Malcolm Pardon από τον πρώτο του ολοκληρωμένο δίσκο!
Φωτογραφία: Calle Stoltz
Ο Beater.gr φιλοξενεί την πρεμιέρα του End Less Theory από το πρώτο solo album του Malcolm Pardon, το Hello Death, το οποίο θα κυκλοφορήσει επίσημα σε digital μορφή και βινύλιο στις 16 Απριλίου από την The New Black. Παρακάτω μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες για τον ίδιο καθώς και την μικρή συνέντευξη που μας έδωσε, ώστε να μάθουμε λίγα περισσότερα για τον ίδιο και τον τρόπο που προσέγγισε αυτή την πρώτη του κυκλοφορία.
Με συμμετοχές σε πολλά και διαφορετικά project τα τελευταία χρόνια, ο Malcolm Pardon διατηρεί έναν σταθερό «κινηματογραφικό αέρα» στο σύνολο της δουλειάς του. Το πιο σημαντικό του έργο, ωστόσο, βρίσκεται στη συνεργασία του με τον Peder Mannerfelt και το Roll The Dice. Η «ελεύθερη» electronica τους συνδυάζει ορχηστρικά ερεθίσματα με μια τραχιά πειραματική υφή, καθώς μάλιστα έχουν συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως Pole, Alessandro Cortini και Glasser με την μουσική τους να φιλοξενείται σε Digitalis, Leaf και το label τους The New Black.
Ο Pardon «φλέρταρε» με την μουσική των 90’s στο Λονδίνο όταν η Britpop βρισκόταν στην κορυφή και, επίσης, έπαιζε μπάσο στο επιτυχημένο συγκρότημα Kinky Machine. Εν τέλει, επέστρεψε στην Στοκχόλμη και αφιερώθηκε στην παραγωγή και την σύνθεση. Παρά βέβαια τα πολλά album και τις περιοδείες με Roll The Dice, ασχολήθηκε και με τη δημιουργία soundtrack για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο συμμετέχοντας σε project όπως το The Last Panthers από τον σκηνοθέτη του Chernobyl Johan Renck, με επιπλέον μουσική για παραγωγές Hollywood όπως το Edge of Tomorrow και το Anon.
Παρ’ ότι τα παραπάνω συνεχίζουν ακάθεκτα, ο Pardon ξεκίνησε να ασχολείται και με προσωπικά του projects με το Hello Death να σηματοδοτεί αυτή την ενασχόληση, αφορώντας μια προσωπική εξερεύνηση της ανθρώπινης σχέσης με την θνητότητα κι εκφραζόμενη μέσω μελαγχολικού και minimal πιάνου, «έγκλειστο» σε μια ατμοσφαιρική διάσταση. Συνεχίζει φυσικά με αυτή την κινηματογραφική αισθητική και σε αυτό, το πρώτο του ολοκληρωμένο solo album. Το πιάνο μαζί με έναν αμυδρό ηχητικό εμπλουτισμό κουβαλούν μαζί τους στοχασμούς του για το τέλος της ζωής και, μέσα σε αυτό, δεν μας εκπλήσσει που μία από τις επιρροές του αποτέλεσε ο πρωτοπόρος της ambient Harold Budd, του οποίου η προσέγγιση στο πιάνο έθεσε τις βάσεις για την επίτευξη μιας ήπιας μουσικής προόδου μέσω της επανάληψης.
Αντιλαμβάνεσαι σε μια συγκεκριμένη ηλικία ότι δεν σου μένει περισσότερος χρόνος απ’όσον έχεις ξοδέψει πάνω στην Γη. Οι άνθρωποι τριγύρω σου γεννιούνται και πεθαίνουν και εσύ, πάντα έχεις αυτή την σιωπηρή σχέση με το τέλος. Μια φορά, όντας παιδί, καθώς έπεφτα στο νερό και βυθιζόμουν αργά δεν αντιλήφθηκα τον προμηνύοντα κίνδυνο και θυμάμαι πως ένιωσα γαλήνη και ησυχία αντί για απειλή και τρόμο.
– Malcolm Pardon
Χωρίς κάποια εκπαίδευση, ο Pardon «αγκάλιασε» τους περιορισμούς κατά την σύνθεση και την ηχογράφηση του album αποφεύγοντας τη δημιουργία μιας υπερβολικά περίτεχνης δουλειάς. Αντ’ αυτού, έπρεπε να εμπιστευτεί τη μουσική του διαίσθηση κι ένα απλό, επαναληπτικό μοτίβο παιξίματος για να «χωρέσει» τον εαυτό του στο concept της κυκλοφορίας. Αυτή την αίσθηση της μελαγχολικής γαλήνης που διαπνέει το Hello Death, χωρίς να φτάνει σε άκρα αλλά διατηρώντας ένα «ανοιχτό» μυαλό, για να εκφράσει την πιθανή σημασία του θανάτου για τον εαυτό του και τους ακροατές. Και με αυτό, περνάμε στην μικρή συνέντευξη που μας έδωσε:
Πότε και πώς πήραν «ζωή» αυτά τα κομμάτια και γιατί επέλεξες τη συγκεκριμένη θεματολογία; Απεικονίζουν μια συγκεκριμένη περίοδο στη ζωή σου ή είναι περισσότερο μια φιλοσοφία;
Περνούσα μια περίοδο στην οποία έψαχνα τρόπους να εξελιχθώ μουσικά και το να κάνω κάτι εντελώς μόνος μου ήταν ένα μονοπάτι που δεν είχα επιλέξει πρωτύτερα. Το θέμα, βασικά, βγήκε από την μοναξιά μου στη διάρκεια της σύνθεσης και από το να μην χρειάζεται να εξηγήσω τις ιδέες σε κανέναν πέρα από τον εαυτό μου. Με αυτό, πιστεύω παρείσφρησε και το συναίσθημα του ότι μεγαλώνω, της απώλειας της οικογένειας και άλλα παρόμοια, προσπαθώντας ωστόσο να βρω παρηγοριά στο γεγονός ότι η ζωή κινείται σε μία κατεύθυνση… από την γέννηση μέχρι τον θάνατο.
Η εμπειρία που είχες με το νερό ως παιδί επηρέασε την καλλιτεχνική σου προσωπικότητα; Το θεωρείς ένα σημείο καμπής;
Δε θα το έλεγα. Παρ’ όλ’ αυτά η αίσθηση του ότι δεν ήταν τόσο τρομακτικό όπως θα πίστευε κανείς με ακολούθησε κατά κάποιον τρόπο. Χωρίς να εννοώ ότι έχω την επιθυμία να πεθάνω ή κάτι παρόμοιο, αλλά σκέφτομαι ότι είναι καλό να κρατάς την έννοια του θανάτου δίπλα, ως υπενθύμιση, ώστε αν υπάρχουν πράγματα που θες να ζήσεις και να κάνεις στη ζωή σου να ξέρεις ότι καλύτερα να τα κάνεις τώρα. Λέγοντας ένα «Γεια» στον θάνατο θυμήθηκα κι εγώ ότι είναι πάντοτε παρών.
Το ντεμπούτο σου μελαγχολικά «μιλάει» για την θνητότητα και το μυστήριο του θανάτου. Πώς συνδύασες αυτό το μήνυμα με την μινιμαλιστική μουσική σου προσέγγιση;
Πιστεύω με τον τρόπο που και η ίδια η μουσική αποτελεί ένα μυστήριο για ‘μένα, όπως η ζωή και ο θάνατος. Το να γεννιέσαι και να πεθαίνεις είναι αρκετά ευθύ, συμβαίνει συνέχεια και με έναν απλό τρόπο. Όμως, αρκετά συντριπτικό όταν αρχίζεις να αναλύεις τα στοιχεία που το συγκροτούν. Θέλω να σκέφτομαι πως με μια πρώτη ματιά στην μουσική μου σου έρχεται κάτι το απλό. Αλλά, όταν αρχίζεις να ψάχνεις παραπάνω βρίσκεις όλο και περισσότερα στοιχεία. Θεωρώ πως η μεγαλύτερη πρόκληση για ‘μένα είναι να διατηρήσω την σύνθεση απλή, με μια πρόοδο στη διάρκεια που διατηρεί το ενδιαφέρον.
Γνωρίζουμε πως βασικά αντιμετώπισες τους περιορισμούς σου όταν έγραφες. Ήταν κάτι που σε κράτησε πίσω σε μερικά σημεία ή σε έκανε πιο δημιουργικό καθώς εξερευνούσες μέσω αυτών;
Σκέφτομαι πως το γεγονός ότι δεν μπορώ να διαβάσω ή να γράψω μουσική ήταν κλειδί για το πώς βγήκε όλο αυτό. Δεν μπορώ να βασιστώ σε καμία συνθετική ικανότητα ή θεωρία για ανάλυση μουσικής. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως πρέπει να στηρίζομαι στα συναισθήματα που έρχονται όταν προσπαθώ να γράψω. Καμιά φορά ένα κομμάτι μπορεί να είναι έτοιμο σε περίπου 5′ κι από την άλλη μπορεί να πάρει μήνες. Ποτέ δεν ξέρεις.
Φτάνοντας στο τέλος, θέλεις να μας πεις για την εμπειρία του να συνθέτεις μόνος; Η ιδέα και το αποτέλεσμα έφεραν στο προσκήνιο κάτι το οποίο αγνοούσες;
Ήταν πολύς ο καιρός που πέρασα μόνος γι’ αυτό, αλλά και μια νέα εμπειρία. Περνώντας χρόνο με τον εαυτό μου είναι κάτι το οποίο δεν είναι σύνηθες, μιας και τα παιδιά, τα σκυλιά και τα συγκροτήματα καταναλώνουν τον περισσότερο. Αυτό δημιούργησε χώρο για να αναπνεύσω, που είναι κάτι που όλοι χρειαζόμαστε πού και πού. Οπότε, από μια άποψη, ήταν μια προσπάθεια καλοπέρασης που έπρεπε να γίνει. Κάνω αυτή την μουσική καθαρά για τον εαυτό μου, αλλά σκέφτομαι πως αν μπορώ να συνδεθώ μαζί της το ίδιο μπορούν και άλλοι.
______________________
Διαθέσιμο για αγορά μέσω Bandcamp.
Παραγωγή: Malcom Pardon και Aasthma (Peder Mannerfelt, Pär Grindvik)
Mix: Aasthma
Mastering: Isle Audio, Βερολίνο.
Exclusive: Listen to Malcolm Pardon’s End Less Theory from his first full-length album!
Photo: Calle Stoltz
Beater.gr hosts the premiere of End Less Theory from Malcolm Pardon’s first solo album Hello Death which will be officially released in digital format and vinyl on 16th of April via The New Black label. Below you can learn more about the artist himself and read his mini interview that covers more about himself and how he approached this first piece of solo work.
While he’s worked on many different projects over the years, there’s a common thread of cinematic poise linking Malcolm Pardon’s work together. His most prominent work has been as one half of Roll The Dice alongside Peder Mannerfelt. Their widescreen electronica combines orchestral sensibilities with a roughly textured, experimental edge, collaborating with artists such as Pole, Alessandro Cortini and Glasser, and finding a home on Digitalis, Leaf and their own label A New Black.
Pardon’s earliest dalliances into music were in London in the 90’s at the height of the Britpop era, even flirting with major label success playing bass in the band Kinky Machine. He eventually moved back to Stockholm and immersed himself into songwriting and production. As well as the many albums and tours with Roll The Dice, he established himself within the realm of soundtrack composition for TV and film, co-scoring projects such as Chernobyl director Johan Renck’s The Last Panthers series, and additional music for Hollywood projects Edge Of Tomorrow and Anon, to name but a few.
While his soundtrack work and Roll The Dice continue unabated, Pardon has also embarked on his own solo music projects with the release of Hello Death, a personal exploration of our relationship with mortality as expressed through plaintive, minimal piano pieces and atmospheric production. This cinematic aesthetic carries through to his first full solo album. Plaintive piano and the most subtle embellishments are the vessels for his ruminations on the end of life – it’s no surprise to learn his influences include the late ambient pioneer Harold Budd, whose own approach to piano set the benchmark for subtle progression within a framework of repeating phrases.
You get to a certain age where you know you have less time left than time you have spent on Earth. People are born and pass away in your surroundings and you always have this unspoken relationship with the end. Once, as a kid, I had the experience of falling into water and slowly sinking, but not realizing the danger, I remember that it was peaceful and quiet rather than threatening and scary.
– Malcolm Pardon
Without formal training behind him, Pardon embraced his own limitations on the piano while composing and recording this album to avoid making an overwrought work. Instead he had to trust in his own musical intuition and a simple, repetitive mode of playing to express himself within the concept of the record. That sense of melancholic serenity lingers over Hello Death, not maudlin or joyous but rather open-minded about what death might mean, for Pardon as the artist or yourself as the listener. And now, we move on to the short interview he gave us:
How and when did those tracks take form and why did you choose this topic? Are they depicting a certain period of your life or mostly a state of mind?
I was going through a period where I was trying to find a new way to evolve musically ,and doing something completely on my own was a path I’d never chosen before. The topic kind of grew out of the solitude of actually sitting on my own composing and not having to explain any of the ideas to anyone but myself. With this, I think I tapped into the feeling of getting older, losing family and such along the way but still finding comfort in the fact that life only goes in one direction …from birth to death.
Did the experience with the water you had as a kid affected your artistic personality? Do you consider it as a turning point?
I wouldn’t say so. However the sense that it was not so scary as one would believe has kind of followed me. Not saying I have a death wish or anything, but I think its always good to keep death around the corner, as a reminder, that if there are things you want to experience and do in life the time is always now. By saying “Hello” to death I also remind myself that it’s always present.
Your debut album melancholically “talks” about mortality and death’s own mystery. How is this message combined with the minimal style approach you chose?
I think in a sense that music to me is a mystery as much as life and death. Being born and dying is pretty straightforward, it happens all the time and in a way its pretty simple. But still,completely overwhelming when you start analyzing the components. I would like to think that when you look at my music it comes across as pretty simple. But when you start breaking it down a bit further, there are layers to be found. I think the biggest challenge for me is to keep a composition simple, but still with progression that keeps whoever listens interested throughout.
It is said that you basically confronted your limitations while composing. Was that something that held you back on some points or made you more creative by exploring through them?
I think the fact that I can’t read or write music is the key to the way the music turns out. I can’t rely on any compositional skills or theory to analyze the music. This means I can only rely on the emotions it brings when I try to write. Sometimes a track can more or less be ready in 5 minutes, but on the other hand it can take up to months back and forth. I never know.
Finally, would you like to tell us how it was to compose on your own? Did the idea and the result spark something you were unaware of?
It was a lot of time alone composing on my own, but this was also a new experience. Spending time with myself is not really something I’m used to with kids and dogs and bands taking up most of my time. But this also creates a bit of a breathing space, which we all need from time to time. So in a sense its been a self indulgent endeavor which is what it should be. I make this music for myself really, but at the same time I think that If I can connect with it, so can others.
______________________
Available for purchase via Bandcamp.
Production: Malcolm Pardon and Aasthma (Peder Mannerfelt, Pär Grindvik)
Mix: Aasthma
Mastering: Isle Audio @ Berlin.
