79 χρόνια από τη μέρα που ο Edward Hopper έβαλε την τελευταία πινελιά στα διάσημα «Νυχτοπούλια» του.

Αν υπάρχει ένας ζωγράφος που κατάφερε να αιχμαλωτίσει με αφοπλιστική ακρίβεια αλλά και ευαισθησία την ατμόσφαιρα των αμερικανικών μητροπόλεων στις αρχές του προηγούμενου αιώνα,  αυτός είναι σίγουρα ο Edward Hopper. Γνωστός ως ζωγράφος της αστικής πραγματικότητας, ο Hopper αφιέρωσε μεγάλο μέρος του έργου του στην απεικόνιση της ανθρώπινης συνθήκης με φόντο το μητροπολιτικό τοπίο, δημιουργώντας μερικά από τα σημαντικότερα έργα του αμερικανικού ρεαλισμού της μεσοπολεμικής και πρώιμης μεταπολεμικής περιόδου.

Το διασημότερο ίσως έργο του, ο πίνακας με τίτλο Nighthawks (Νυχτοπούλια) φιλοτεχνήθηκε εβδομήντα εννέα ακριβώς χρόνια πριν και αποτελεί ένα από τα ωραιότερα δείγματα της ικανότητας του Αμερικανού καλλιτέχνη να αποδίδει στον καμβά με ποιητική θα έλεγε κανείς ειλικρίνεια το συναίσθημα της ζωής στις μεγαλουπόλεις.

Στο έργο βλέπουμε τους θαμώνες ενός εστιατορίου που βρίσκεται στη συμβολή δύο ερημικών δρόμων, να δειπνούν αργά τη νύχτα στο κέντρο μιας αμερικανικής μητρόπολης. Λουσμένη σ’ ένα ψυχρό φως, η σκηνή χαρακτηρίζεται από μια απόκοσμη ατμόσφαιρα που ενισχύεται από την έλλειψη επικοινωνίας ανάμεσα στους πρωταγωνιστές της. Βυθισμένες στις σκέψεις τους οι μορφές του Hopper φαίνεται να έχουν παγώσει στον χρόνο, καθρεφτίζοντας την αποξένωση που συνοδεύει την αστική καθημερινότητα.

Παρά ωστόσο τη μελαγχολική διάθεση που υπαγορεύουν ο τεχνητός φωτισμός και η απομόνωση των προσώπων, η ατμόσφαιρα που δημιουργεί εδώ ο καλλιτέχνης είναι μια ατμόσφαιρα ελκυστική. Οι καθαρές γεωμετρικές γραμμές που κυριαρχούν στην οργάνωση του χώρου σε συνδυασμό με το επιβλητικό παιχνίδι των χρωμάτων που προκύπτει από τον δεξιοτεχνικό χειρισμό του φωτός, συνθέτουν μια εικόνα αινιγματική και την ίδια στιγμή οικεία και προσιτή.

Και αυτό γιατί ο καλλιτέχνης αξιοποιώντας στο μέγιστο βαθμό την εκφραστική δύναμη των μέσων του, καταφέρνει να ενεργοποιήσει στη συνείδηση του θεατή την αίσθηση της μοναχικότητας και ταυτόχρονα εκείνην της ασφάλειας που προκύπτει από τη σύλληψη του εαυτού ως κομμάτι ενός συνόλου.

Μπορεί η ιδέα του πίνακα να είναι εμπνευσμένη από ένα εστιατόριο της οδού Greenwich, στο Μανχάταν της Ν. Υόρκης, η σκόπιμη ωστόσο απουσία κάθε στοιχείου που θα μπορούσε να παραπέμψει σε ένα συγκεκριμένο μέρος της πόλης, προσδίδει στο έργο χαρακτήρα οικουμενικό.

Ξεπερνώντας τα όρια του χώρου και του χρόνου ο Edward Hopper δημιουργεί εδώ μία εικόνα που φαίνεται να αντανακλά τις δύο όψεις της αστικής πραγματικότητας. Εγγύτητα και απόσταση συνομιλούν στην εικαστική του αφήγηση για να συνθέσουν μια εικόνα που συνοψίζει την αντιφατική αλλά ακαταμάχητα γοητευτική υπόσχεση των μεγαλουπόλεων, χάρη στην οποία το έργο του παραμένει και θα παραμένει επίκαιρο όσες δεκαετίες και αν περάσουν από τη φιλοτέχνησή του.