«Οι απέναντι», το ποίημα της Παρασκευής.
και τις πλατείες των ανθρώπων
Το τσιμέντο και η άσφαλτος αντηχούν
τους χτύπους της καρδιάς τους
Και όσοι στέκονται απέναντι,
κλεισμένοι στα γραφεία τους
προσπαθούν να δώσουν στους χτύπους
τον δικό τους ρυθμό
Κι όταν ακούσουν να μιλούν για αγώνα
χαμογελούν ειρωνικά
Τι να καταλάβουν οι φτωχοί από αγώνα;
Η ψυχή τους ένα ακόμα προϊόν στις αγορές
και τα χρηματιστήρια
Όταν φτάσουν στα αυτιά τους λέξεις όπως
ψωμί, μεροκάματο, άνθρωποι του μόχθου,
ξεσπαθώνουν κατά του λαϊκισμού,
της δημιουργίας εντυπώσεων
και της πολιτικής εκμετάλλευσης
Πού να ξέρουν πώς βγαίνει το ψωμί;
Αυτά είναι για τους πληβείους
Ξεκίνησαν με ένα ψέμα στις αποσκευές
και μια υπόκλιση που γίνεται όλο και πιο βαθιά,
ώσπου στο τέλος σέρνονται στο χώμα
Αυτό που λένε αυτοί ζωή είναι ένα άψυχο κάδρο
σαν νεκρή φύση, σαν άδειο βλέμμα,
μια ακόμα εμπορική συναλλαγή
Μάθανε πολλά τόσα χρόνια στην πιάτσα
Να σκοτώνουν την αλήθεια,
να μισούν όσους περιφρονούν τις αξίες τους,
να προσκυνούν τους δυνατούς,
να χλευάζουν τους αδύναμους,
να φοβούνται όσους δεν μπορούν να εξαγοράσουν
Το μόνο που δεν έμαθαν ποτέ,
άλλωστε πάντα απέφευγαν τις επικίνδυνες γνώσεις,
είναι να ζεσταίνουν τα χέρια τους
στη φωτιά της ψυχής τους
Γιατί τα χέρια τους τα κρύβουν
και η ψυχή τους είναι από χρόνια πουλημένη
Κι αν καμιά φορά ακούσουν μέσα τους
μια αδύναμη φωνή,
που τους θυμίζει ότι κάποτε υπήρξαν άνθρωποι,
την πνίγουν πριν προλάβει να δυναμώσει
Το πέρασμά τους απ’ τον κόσμο
είναι σαν ένας δρόμος γεμάτος λασπόνερα
Δρουν πάντα στο σκοτάδι,
γιατί έτσι γίνονται οι δουλειές,
και τα αστέρια
που φωτίζουν τα βήματα
των νυχτερινών διαβατών
έχουν κρυφτεί απ’ τη ντροπή τους
του Νίκου Σουβατζή, από την συλλογή «Χειμερινή Ισημερία», πρώτη έκδοση σε έντυπη μορφή το 2016.
