«Τί να σου πω φθινόπωρο», το ποίημα της Παρασκευής.
της πολιτείας και φτάνεις ώς τα νέφη τ’ ουρανού;
Ύμνοι, σύμβολα, ποιητικές, όλα γνωστά από πρώτα,
φυλλορροούν στην κόμη σου τα ψυχρά άνθη του νου.
Γίγας, αυτοκρατορικό φάσμα, καθώς προβαίνεις
στο δρόμο της πικρίας και της περισυλλογής,
αστέρια με το μέτωπο, με της χρυσής σου χλαίνης
το κράσπεδο σαρώνοντας τα φύλλα καταγής,
Είσαι ο άγγελος της φθοράς, ο κύριος του θανάτου,
ο ίσκιος που, σε μεγάλα βήματα φανταστικά,
χτυπώντας αργά κάποτε στους ώμους τα φτερά του,
γράφει προς τους ορίζοντες ερωτηματικά…
Ενοσταλγούσα, ριγηλό φθινόπωρο, τις ώρες,
τα δέντρα αυτά του δάσους, την έρημη προτομή.
Κι όπως πέφτουνε τα κλαδιά στο υγρό χώμα, οι οπώρες,
ήρθα να εγκαταλειφθώ στην ιερή σου ορμή.
από την συλλογή «Ελεγεία και Σάτιρες» που πρωτοδημοσιεύθηκε το 1927.
Κώστας Καρυωτάκης
«Κι έξαφνα, στα 1927, με την τρίτη και τελευταία του συλλογή, Ελεγεία και Σάτιρες, μας εξεπέρασεν όλους, αμέσως κι εξακολουθητικά. Έγινεν αμέσως maitre», Τέλλος Άγρας
