Το «Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών» δεν είναι ένας ακόμα δίσκος μελαγχολικής αναπόλησης.

Έξι χρόνια μετά τη διάλυση των Κόρε. Ύδρο., ο Π.Ε. Δημητριάδης επιστρέφει με τον τρίτο του δίσκο με τα Παιδιά της Παλαιότητας. Σύμφωνα με τον «πρόλογο από τον συνθέτη» στο ένθετο του άλμπουμ, το «Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών» «δεν είναι ένας (ακόμα) δίσκος μελαγχολικής αναπόλησης μιας εξιδανικευμένης εποχής που δε γυρίζει πίσω, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, αλλά ένας δίσκος χαράς, με τον κατά Αρανίτση ορισμό της», όπως αυτός αποκαλύπτεται στην πορεία της ακρόασης.

Άκου το δίσκο εδώ:

Στα χνάρια του προκατόχου του, Consortium in Amato, ο δίσκος εφορμάται από ένα βιβλίο, επισκεπτόμενος την ίδια στιγμή δεκάδες άλλα κειμήλια ενός εμφανούς (δημόσιου) ή κρυφού (ιδιωτικού) Πολιτισμού. Το κεντρικό προ-κείμενο εδώ είναι η συλλογή του Ευγένιου Αρανίτση «Σε Ποιον Ανήκει η Κέρκυρα;» και συγκεκριμένα τα δύο πρώτα εκκινούμενα από το δοκίμιο και απολήγοντα σε ισάριθμες φαντασίες κείμενα, το ομώνυμο και «Τα Αρώματα του Πένθους», πάνω σε αποσπάσματα από τα οποία δομούνται οι έξι επιμέρους θεματικές ενότητες του δίσκου.

Συνεχίζοντας στον πρόλογό του, ο Π.Ε. Δημητριάδης ονομάζει το Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών «τον δίσκο της Κέρκυρας στη για γέλια και για κλάματα (δι)αχρονία της, μια προσπάθεια να (ξανα)τραγουδηθεί το, κατά Καρούζο, χαρωπό πένθος, που διακρίνει την, κατά Αρανίτση (ξανά και ξανά), μεταιχμιακή, ερμαφρόδιτη μοίρα της, μια…μοιραία μετα-φολκλόρ προσέγγιση στο “Δεν ζει κανείς καλά παρά μόνος” του Σολωμού στο Μαρκορά». Είναι, λέει καταλήγοντας, ο δίσκος της ζωής του. Σ’ αυτό δε μας πέφτει λόγος. Στα υπόλοιπα, όμως;

Το Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών κυκλοφορεί σε διπλό LP, CD και Digital album από την Inner Ear.

facebook: @tapaidiatispalaiotitas
www.orcd.co/enthymion
www.inner-ear.gr