«Αστέρια από χώμα», το ποίημα της Παρασκευής.
Οι άνθρωποι για τους οποίους μιλώ
είναι κοντά μας
αλλά κάποιοι δεν τους βλέπουν ποτέ
Μπορεί κανείς να τους δει
στα νυχτερινά λεωφορεία,
στα επείγοντα των δημοσίων νοσοκομείων,
στις λαϊκές αγορές,
στα καφενεία των εργατικών συνοικιών
και στις προσφυγικές γειτονιές,
στα εργοστάσια και στα λιμάνια,
στα κουρεία των μεταναστών,
στις διαδηλώσεις και τις απεργίες
είναι κοντά μας
αλλά κάποιοι δεν τους βλέπουν ποτέ
Μπορεί κανείς να τους δει
στα νυχτερινά λεωφορεία,
στα επείγοντα των δημοσίων νοσοκομείων,
στις λαϊκές αγορές,
στα καφενεία των εργατικών συνοικιών
και στις προσφυγικές γειτονιές,
στα εργοστάσια και στα λιμάνια,
στα κουρεία των μεταναστών,
στις διαδηλώσεις και τις απεργίες
Οι άνθρωποι για τους οποίους μιλώ
δεν φλυαρούν, μόνο μιλούν με το βλέμμα τους
Ξεκινούν αξημέρωτα για τη δουλειά
και το βράδυ γυρίζουν σκοτωμένοι απ’ την κούραση
και όταν δεν έχουν δουλειά
γυρίζουν στους δρόμους με σκυμμένο το κεφάλι
και ντρέπονται να αντικρίσουν τα παιδιά τους
Οι άνθρωποι για τους οποίους μιλώ
φτιάχνουν αστέρια από χώμα
και τους δίνουν ονόματα
όταν οι άλλοι κοιμούνται
«Αστέρια από χώμα»
Σουβατζής Νίκος, Από την ποιητική συλλογή «Χειμερινή Ισημερία», 2016
