Εγκλεισμός = Αστικός επαναπροσδιορισμός, ή και όχι;
Ο φόβος του τι θα γινόταν καμιά φορά δεν αποστραγγίζει το «είναι» σου, αλλά αντίθετα το ενισχύει. Και όλα αλλάζουν στροφές, όλα παίρνουν αλλιώτικες μορφές. Συνομωσίες, σενάρια, φρίκες, προσωπικές διενέξεις, όλα σε μια εσωτερική πάλη… Και τελικά, η μεγαλύτερη μάχη, αυτή που στήνεσαι απέναντι στον εαυτό σου και πρέπει να την αντιμετωπίσεις μοναχός κάτω από το ταβάνι του σπιτιού σου.
Είναι πολύ εύκολο να ξεχνάς, είναι πολύ αναίμακτος ο «ωχαδερφισμός», έχει γίνει αναγκαίο το πατάκι που θάβει ότι δεν αντέχεις. Και τι γίνεται με τον εαυτό σου; Τον πραγματικό, εκείνον που όταν κλείνουν όλες οι πόρτες και αναγκάζεσαι να τον ανεχτείς και να περάσεις καλά μαζί του; Συναισθηματική σύνθλιψη γεμάτη συντρίμμια.
Ο εγκλεισμός αυτός είναι μεγάλη πρόκληση για εκείνους που καταφέρουν να το δουν. Για εκείνους που πιστεύουν στον σιχαμένο κατά τ’ άλλα εαυτό τους, για εκείνους που σηκώνουν την κουβέρτα και σταματούν να κρύβονται από το ίδιο τους το εγώ. Καλό και το Netflix, αλλά μήπως να σταματήσουμε να το βάζουμε μπροστά ενόψει της λήθης;
Μήπως είναι ώρα να εκμεταλλευτούμε τον χρόνο που έχουμε και να αντιμετωπίσουμε την αναβλητικότητα που φροντίζαμε να χρησιμοποιούμε ως την τέλεια δικαιολογία μέσα στην φρενήρη και αποτρελαμένη καθημερινότητά μας; Αυτή που «δεν μας άφηνε χρόνο» να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας, αλλά πάντα βρίσκαμε λίγο για πράγματα που υποτίθεται ήταν για εμάς. Μήπως φτάνει πια με τις ηλίθιες δικαιολογίες που μας κρατούν σε μια προσωρινή ηρεμία μέχρι να αρχίσουν να πλησιάζουν ξανά και ξανά τα σατανικά εκείνα τερατόμορφα πλασματάκια που δεν κατάφερες ποτέ να κάνεις κατοικίδια;
H ελευθερία σου δεν βρίσκεται στα μπαρ και τα πάρκα και αυτό δεν είναι εγκλεισμός. Είναι μόνο μία μικρή γεύση του εαυτού σου!
Μήπως όλο αυτό να αρχίσεις να το βλέπεις σαν μοναδική ευκαιρία για να χτίσεις κάτι που θα παραμείνει άτρωτο, αναλλοίωτο και μόνιμα εκεί, ακόμα και όταν όλα μοιάζουν να καταρρέουν; Μήπως να αρχίσεις να ρίχνεις άμυνες και να κατεβάζεις προσωπεία και από όλο αυτό να βρεις εσένα, χωρίς να χρειάζεσαι τον κάθε Χαρδαβέλλα να σου λέει ότι όλα είναι σχέδιο του ΝΑΤΟ για να μας εξοντώσουν και εσύ να θυμώνεις και να χτίζεις «επαναστάσεις» που μόνο τον εαυτό σου ξεγελούν; Μήπως να σταματήσεις να κοιμάσαι και να ξυπνάς πιστεύοντας σε σενάρια που θέλουν όλο αυτό σχέδιο του «μεγάλου αδερφού» για να σου περάσουν πρόσφυγες και μετανάστες στην αγαπημένη σου χώρα που φυσικά βρήκες έτοιμη;
Εκεί ήταν και εκεί θα είναι! Και δεν πειράζει που δεν θα μπορείς να αντισταθείς μπροστά από τα σύνορα σε όλο αυτό το ρεύμα ΑΝΘΡΩΠΩΝ που σκίζουν φτέρνες, πνίγονται σε βάρκες ή απλά η μόνη τους τύχη στέκεται στο γεγονός ότι δεν τους βρήκαν τα πυρά. Δεν πειράζει που από τα αιματωβαμμένα τους κατώφλια θα έρθουν απλώς σε άμοιρα. Καμία τύχη δεν θα πάρουν από σένα και καμία εύνοια που δεν μπορείς να μοιραστείς. Θα συνεχίσουν να πολεμούν όπως πριν χωρίς να κλέψουν την ευτυχία σου. Θα τζογάρουν για την δική τους. Μπορεί να ήρθε η στιγμή ν’ αφήσεις πίσω σου τον θυμό που παίρνει μία μορφή δήθεν μάχης και συμβολής που βαφτίζεις πατριωτισμό είτε «τουλάχιστον εγώ δεν κάθομαι με σταυρωμένα χέρια». Εκείνον τον θυμό που σκεπάζει κάθε αναμέτρηση με τον εαυτό σου, τις δικές σου σκέψεις και τις προσωπικές αδυναμίες και γίνεται πάλι μία άμυνα που αντεπιτίθεται στην ουσία απέναντι στο είναι σου.
Σταμάτα να προσποιείσαι, κοίτα μέσα σου και ξεκίνα να σ’ αγαπάς και ν’ αγαπάς πραγματικά! Κάνε την καραντίνα σου φωλιά και όχι οχυρό, μετάτρεψέ την σε δημιουργία και όχι σε λάσπη, αγκάλιασέ την και μην την πολεμάς. Σύντομα θα καταλάβεις ότι είστε ένα πρόσωπο! Δεν πρόκειται για αόρατο εχθρό, αλλά για μια θεόρατη πραγματικότητα που ενσυνείδητα κλοτσούσες! Και η βία – όπως ίσως θα έχεις ακούσει – ποτέ δεν ήταν λύση και τώρα ίσως συνειδητοποιήσεις γιατί.
Τι θα γινόταν αν όλα τα έκανες πραγματικά και πατούσες ένα “pause” στην πλάνη που τόσο πολύ έχεις αγαπήσει και την έχεις αφήσει να σε ορίσει; Ίσως η απάντηση βρίσκεται στο ότι δεν θα υπήρχε ποτέ ξανά φόβος… H ελευθερία σου δεν βρίσκεται στα μπαρ και τα πάρκα και αυτό δεν είναι εγκλεισμός. Είναι μόνο μία μικρή γεύση του εαυτού σου!
Δεν έχεις ανάγκη κανένα δάχτυλο να σου κουνιέται επιδεικτικά και ερειστικά. Έχεις το δικό σου χέρι! Wake up before you go!
