Καλωσορίσατε στο πρώτο LitaBit επεισόδιο. Πάρτε θέση ανάγνωσης και ξεκινήστε!

Αν οι ιστορίες μπορούσαν να μιλήσουν, τότε σίγουρα η πλοκή τους θα ήταν εντελώς διαφορετική από αυτή που διαβάζουμε ανάμεσα στις γραμμές ενός βιβλίου ή σκρολάροντας βιαστικά σε ένα ψηφιακό μέσο.

Καλωσορίσατε στο πρώτο LitaBit επεισόδιο. Είμαι ο Γιάννης Μυλόπουλος και σας προτείνω να πάρετε θέση ανάγνωσης, χωρίς όμως να διαβάζετε απαραίτητα εσείς αν δεν θέλετε, χαλαρώνοντας με την ιστορία που ακολουθεί, απολαμβάνοντας και ακολουθώντας την πλοκή, όσο πιο άνετα και ωραία γίνεται.

Μια ηλιόλουστη μέρα πριν λίγες εβδομάδες, είχαμε μια ιδέα με τον Στέφανο και την Δάφνη. Να κινηματογραφήσουμε την βραβευμένη ιστορία μου από την UNESCO, με τίτλο 23:23, με το κείμενο να γίνεται αυθόρμητο σενάριο και να παίρνει την μορφή αφήγησης δωματίου με ακατέργαστες εικόνες και αληθινούς ήχους μέσα από την πόλη. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ακόμα πιο αυθεντικό από αυτό που σκεφτήκαμε και είπαμε να το μοιραστούμε με τους φίλους μας μέσα από το Beater.gr. Ελπίζουμε να το απολαύσετε το ίδιο όπως το απολαύσαμε κι εμείς! 

Είστε έτοιμοι; Πάμε!

Τίτλος: 23:23 

Βόλταρα στην παραλιακή με το σαραβαλάκι περιμένοντας υπομονετικά τηλεφώνημα σου. Χθες το χτύπησαν ξανά. Είναι η τρίτη φορά μέσα σε πέντε μήνες. Στο πίσω αριστερό φανάρι. Οι κάφροι δεν αφήσανε ούτε ένα σημείωμα παρά μονάχα έντονα ξύσματα κόκκινου χρώματος πάνω στο μαύρο του αγέρωχου Volkswagen. «Μόλις βγω από το tube σου τηλεφωνώ αγάπη!», μου τέξταρες σε ένα εντελώς άψυχο μήνυμα. Η προσμονή ζωγραφισμένη εδώ και λίγες εβδομάδες. Για την ακρίβεια από τότε που έφυγες, στις αρχές Αυγούστου για το Βig Apple! Γελάω μόνη μου, όταν σκέφτομαι την πρόταση γάμου στο νησάκι μας. Αυτό που πάμε συνέχεια, από τότε που γνωριστήκαμε για τα καλά εκείνο τον Απρίλιο λίγο έξω από το κτίριο της Σχολής Επαγγελμάτων και Εργαστηρίων Υγείας. Εκεί, στην υπέροχη και απομακρυσμένη Ικαρία. Στη δική μας Ικαρία. Όπως εμείς ξέρουμε να τη ζούμε. Σ’ έναν δικό μας κόσμο, ως συνήθως. Σ’ έναν δικό μας χρόνο. Μας ταιριάζει, είναι η αλήθεια. 

Οι ετοιμασίες μου φαίνονται βουνό. Όμως η τελεσίδικη απόφαση θα με επιβραβεύσει μοναδικά. «Η ζωή κάνει κύκλους. Δε σε ξεχνά ποτέ. Οφείλεις να την καβαλάς. Να είσαι ο αναβάτης της. Να βάζεις πλάτη. Στυλοβάτης. Να μη σε κάνει αυτή ότι θέλει. Να προσπαθείς να τη φέρεις σβούρα, έτσι ώστε να μπορείς να τη σέρνεις εσύ όπως γουστάρεις». Λόγια σοφά της κολλητής μου από το ΤΕΙ. Η Βούλα είναι κάτι παραπάνω από φίλη. Η άτιμη, έχει μια κοινωνική ευφυΐα. Δεν πέφτει ποτέ έξω. Τα λέει ωραία. 

«Ενορχηστρώνω τα dots». Έτσι μου είπες. Έτσι μου συστήθηκες, ως γνήσιος προγραμματιστής την πρώτη φορά. Όλα τα βλέπεις μέσα από την επιστήμη σου. Πληροφορική ή αλλιώς Computer Science. Απορώ ακόμα πως μ’ έριξες κι έπεσα αμέσως σαν ώριμο φρούτο. Εσύ, ένα μαθηματικό μυαλό. Ποια; Εμένα, την αρτίστα, όπου το συναίσθημα και η φαντασία είναι έννοιες εφάμιλλες της προσωπικότητας μου! Μην κοιτάς που κατά λάθος σπούδασα στο τμήμα Προσχολικής Αγωγής αλλά ακόμα χρωστάω δύο μαθήματα. Περισσότερο ασχολούμουν με την επιμέλεια εκθέσεων φωτογραφίας στη σχολή παρά με τα μαθήματα. Αλλά ήταν περίφημα. Αναμνήσεις της στιγμής! Τώρα δε, που θα βρεθώ στην Μέκκα της σύγχρονης τέχνης… Άστο! Απύθμενη δεξαμενή ιδεών από ένα συνδυαστικό κοκτέιλ ερεθισμάτων. Άπιαστο όνειρο απαράμιλλου κάλους η επικείμενη δουλειά. Curator στην Gallery ONE και επιστημονική συνεργάτης για θέματα παιδικής τέχνης στο MOMA. Ούτε στα πιο φευγάτα όνειρα μπορώ να φανταστώ ότι θα μπορούσε να παίξει κάτι αντίστοιχο. Ποτέ όμως. Σ’ ευχαριστώ αγάπη μου για το πρελούδιο και τα ακόρντα της επερχόμενης ζωής μου! Για το κούρδισμα και τη σύνθεση του χαρακτήρα της Νιόβης στη νέα ζωή. Όπως έλεγαν και οι Στέρεο Νόβα, αρκετά χρόνια πριν. 

Παρκάρω το κατσαρίδι μου στο Μέγαρο Μουσικής. Θέλω να περπατήσω δίπλα στη θάλασσα. Θα μιλήσουμε σε δέκα λεπτάκια περίπου, κάνοντας τα math που λες κι εσύ τόσο μα τόσο συχνά, υπολογίζοντας την ώρα που θ’ ανέβεις από την κλειστοφοβική πλατφόρμα στο υπαίθριο station του μετρό. Και ναι, συμβαίνει και αυτό! Προφανώς και θα στο γράψω για να γελάσουμε. Λες και νιώθω εσώκλειστη, αντικρίζοντας αυτό το πορτοκαλοκόκκινο ατάραχο νερό του Θερμαϊκού. Άλλες φορές ξεκουράζει την αύρα μου. Η ηρεμία που μεταφέρει το μεγάλο σχηματισμένο γυναικείο κεφάλι του, αν το παρατηρήσεις στο χάρτη, καταβροχθίζει τη στιγμιαία ανησυχία της ψυχής μου. Αν ήταν μουσικό όργανο σίγουρα η άρπα θα είχε τον πρώτο ρόλο τσιμπώντας και ανιχνεύοντας την ένταση του κορμιού. Σήμερα, σαν να μην μου «μιλάει». Δεν μου απευθύνεται. Δεν με νανουρίζει. Έως και με κουράζει. Το νερό στέκεται παράξενο και νευρικά βουβό εκεί πέρα μέσα. Ξεδιάντροπα ανησυχητικό το προφίλ του κόλπου. Σαν τον Σαρλό! Τον προσπερνάω πλουμιστή. Απαξιώ. Σχεδόν αποκαρδιωτικός. Τυφλός, πεινάλας πειρατής δίχως λάφυρα που παρατηρεί το άτυχο θήραμα. Το καημένο, απλώς έτυχε να βρεθεί στο διάβα του. Σκέφτομαι, με μια ποιητική αίσθηση που παραλύει επίμονα το αριστερό μου ημισφαίριο. 

Το πρώτο πράγμα που ανέφερες, επιστρέφοντας χίλια κομμάτια από τη δουλειά χθες βράδυ, ήταν ότι κοντοστάθηκες σε ένα μαγαζί με αντίκες. Μέσα από τη βιτρίνα σου «φώναξαν» δύο ρετρό μπρούτζινα κομοδίνα σε σχήμα τριαντάφυλλο. Απ’ όσο μπόρεσα να καταλάβω πρέπει να είναι μια ακατέργαστη τεχνική. Δεν μπήκες στο κατάστημα. Το βαρύ και κουρασμένο κορμί σου παρέμεινε για λίγα δευτερόλεπτα στο περιθώριο της βιτρίνας.  Θα περιμένεις να επισκεφτούμε μαζί τον συνάδελφο καλλιτέχνη, όπως τον περιέγραψες. Μπορεί να είναι πολιτιστικός ρομαντικός μετανάστης από το Camden του Λονδίνου. Κάτι τέτοιο σου έκανε. «Θα σου αρέσουν πολύ, είναι του στυλ σου», μου είπες. 

«Αγάπη μου έφτασα στο tower, θα στηθώ στην ουρά για καφέ και μάφιν τριπλής σοκολάτας. Έχω λίγη ώρα μέχρι το πρωινό meeting. Σήμερα το μεσημέρι έχουμε αυτή την παρουσίαση του καινούργιου λογισμικού σε αυτό το μεγάλο account που μπαίνει δυναμικά στην αγορά των Convenient Stores». Με ρώτησες επίσης αν είναι όλα οκ με την τράπεζα που θα είχα σκοπό να πάω σήμερα το πρωί. Τόλμησα να σκεφτώ ότι βαρέθηκα την αναμονή. Θέλω να διακτινιστώ. Να τελειώσει το μαρτύριο μία και έξω. Δεν μου κάνει κέφι τίποτα πια στο εδώ και τώρα. Παρά μόνο η σκέψη μου στο εκεί και τότε. Μαζί! Το κατάπια. Δεν το ανέφερα. Το έπνιξα. Ίσως και άθελα. Αγκάλιασα για άλλη μια φορά τη σιωπή. «Έχει γύρω στα είκοσι άτομα μπροστά που περιμένουνε… Γαμώτο, πόσο ίδιοι γινόμαστε όλοι στη Νέα Υόρκη. Νοσταλγώ το campus στη Σίνδο ώρες ώρες. Κοσμοεπαρχιώτες στο νησί! Εμείς και τα νησιά μας μωράκι μου… μας κυνηγούν παντού, εε… Μας στοιχειώνουν. Προβλέψιμοι μέσα στην ασυμμετρία μας όλοι εδώ στο south tower. Είναι απίστευτο! Θα προλάβω νομίζω όμως…»

Η επόμενη στιγμή διαδέχτηκε τον ορθολογισμό της οργάνωσης που έδωσε ξαφνικά τη θέση της σε μια επίμονη και άναρχη φασαρία. Τζάμια πέφτουν από παντού. Καμπουριασμένα βλέμματα και παγωμένες φυσιογνωμίες κοιτούν νωχελικά προς τον ουρανό προσπαθώντας να αντιληφθούν τη σκιά του εξαιρετικά υψηλού ουρανοξύστη που τείνει να ξύνει τον ουρανό. Χαμός, συναγερμοί, πανικός παντού. Η τηλεόραση, γράφεις, παίζει κάτι που δεν καταλαβαίνεις τι είναι στην αρχή. Δεν μπορείς να το αποκωδικοποιήσεις. Βλέπω στην οθόνη του κινητού να με καλείς. Μου είπες ένα κούφιο σ’ αγαπώ, από εκείνα τα άγονα, χωρίς μοίρα καμία, που βλέπουμε και κοροϊδεύουμε στις ταινίες. Σαν το ξενέρωτο ζευγαράκι που κοροϊδεύαμε πιο παλιά από το τμήμα σου στο ΤΕΙ. Πολύ fake, πολύ γρήγορο αλλά και πολύ μελό. Όμως πραγματικό. Έτρεμα πάντα στο άκουσμα ενός τέτοιου άδειου δραματικού «σ’ αγαπώ». Δυνατό χτυποκάρδι που κάνει skip τα επεισόδια σειράς ενός επερχόμενου κύκλου. Ο κύκλος αυτή τη φορά δεν είναι ψηφιακός σε κάποιο κανάλι. Είναι ρεαλιστικός. Ανακαλώ τον κύκλο της ζωής. Δε θα ‘θελα να το ξανακούσω έτσι όπως ήχησε μέσα μου. Είχε μια αίσθηση τερματισμού, προμηνύοντας μια θλιβερή αφετηρία. Εξερχόμενη βρώμικη φιγούρα που παλεύει με άνιση δυσκολία, βγαλμένη μέσα από ένα αγνοούμενο τραπουλόχαρτο. 

Η γραμμή έπεσε από την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Σ’ έχασα τελείως. Χάνομαι μέσα στον απόηχο των λέξεων αλλά και της θορυβώδους περιγραφικής εικόνας. Δεν μπορώ να αντισταθώ με τίποτα στη συναισθηματική φόρτιση και λιώνω. Καταρρέω. Τρέχω με υποβοήθηση και βαριά ανάσα ώστε να βρω την κοντινότερη τηλεόραση. Μπαίνω κατάκοπη στο πρώτο γωνιακό καφέ που βρίσκω μπροστά μου. Όλα μηχανικά εκείνη τη στιγμή. Όταν κατάλαβα, όταν συνειδητοποίησα τι γίνεται… «Τρέχω προς τα πίσω, έχει σύννεφο παντού από…, Νιόβηηηη…, σ’ αγα…», ήταν τα τελευταία λόγια σε χαρακτήρες που κατέφθασαν σε ένα φοβικό ετεροχρονισμένο μήνυμα.  

Ένα τέταρτο πριν επικοινωνήσουμε, κάναμε σχέδια. Μερικά, ακούγονταν ως τρελά. Εφήμερα και άχαρα. Άλλα πάλι, εντελώς καθημερινά. Με μια πρακτική ματιά. Την επόμενη εβδομάδα θα μετακόμιζα. Το σημείο μηδέν αρχίζει για μένα – στην ουσία για εμάς – την ερχόμενη Τετάρτη. Την πρώτη Τετάρτη του Οκτωβρίου. Στην τηλεόραση, λίγη ώρα μετά, αντικρίζω το σημείο μηδέν που ήδη γράφτηκε στην ιστορία. Άδικο. Σπαρακτικό. Δεν ξέρω. Αποδυναμωμένος εφιάλτης! Η σημερινή δική σου ανατολή ξεκίνησε με το δικό μου ηλιοβασίλεμα. Ηλιοβασίλεμα θανάτου… Παίζει και το αντίστροφο. Ένα ξεκάθαρο flip side, όπως σ’ αρέσει να μιλάς μισά αγγλικά και μισά ελληνικά σε μια φράση. 

Ευτυχώς ξύπνησα! Βασικά, η Βασιλικούλα, τραβούσε το σεντόνι εδώ και λίγη ώρα. «Μαμά, πότε θα πάμε στον μπαμπά; Μου υποσχέθηκε να πάμε βόλτα σ’ εκείνη την τεράστια κυρία που είναι σαν άγαλμα και κάτι κρατάει μπροστά στον πελώριο ωκεανό…». Ήταν τελικά ένα φρικτό όνειρο παρατεταμένης καλοκαιρινής σιέστας. Δεν μπορώ να συνέλθω εύκολα. 

Σούμπιτη ανοίγω την κατάψυξη. Χρειάζομαι παγωτό. Υπογλυκαιμική τάση. Πολλή ζέστη ακόμα. Flashback στην ψυχή μου, στο μυαλό και το υποσυνείδητο του. Βλέπεις, 9/11 σήμερα. Δεκαπέντε χρόνια μετά. Μ’ επηρέασε όσο δεν πάει. Σου ‘στειλα στο Viber «Καλησπερέντες! Πως είσαι αγάπη μου;» Ήταν τόσο αληθινό το γαμημένο, τόσο ζωντανό, τόσο αψεγάδιαστο. Δόξα το Θεό είναι ψέμα! Χορεύω με Inner Smile από τους TEXAS. Πιάνω τον ρυθμό τους για να μου φύγουν όλα. Μαζί μου και η μονάκριβη κορούλα μας. Η ζωή μας ολόκληρη. Βρίσκομαι για κλάσματα δευτερολέπτου στο νησάκι μας, σ’ ένα μεταμεσονύχτιο πανηγύρι καθώς χορεύαμε μέσα στη βροχή, με κολλημένα ρούχα σαν παλαβοί. Πρέπει να ήταν η νύχτα που έγινε το καλύτερο «μοιραίο» της ζωής μου. Μου λείπεις πολύ. «Γαμώ την κρίση μου μέσα» φωνάζω καθισμένη σε μια καρέκλα σκηνοθέτη που έχουμε στο μπαλκόνι μας! Τελικά ρε Βασίλη είσαι μακριά. Δυο κόσμους και μια θάλασσα στη μέση. Κανένα application δεν τολμάει να σε φέρει πιο κοντά. «Σας περιμένω σαν τρελός. Σας θέλω εδώ! Νιώθω σαν ναυαγός στο μεγάλο νησί, χωρίς εσάς αγάπες μου…» είναι το τελευταίο σου μήνυμα στο chat του Skype. Μπορώ να δω πίσω από την έκφραση σου την ώρα που έγραφες τους χαρακτήρες! 

Φαντάσου, η Νέα Υόρκη είναι νησί. «Μα έτσι είναι, μην αυταπατάσαι, ειδικά εκεί που είναι η δουλειά του μπαμπά, καλή μου Βασιλική!». «Μαμά, τι σημαίνει αυταπατάσαι;». Δίκιο έχει. Που πάω και τα σκαρφίζομαι ώρες ώρες κι εγώ, δεν μπορώ να καταλάβω. Μάλλον η βραδινή yoga θα φάει το άκυρο της. Ψυχοθεραπευτική μαγειρική για τα δυο μας έχει το πρόγραμμα. Από τη Σίνδο στη Νέα Υόρκη. Σουρεαλιστικό. Τέρμα αληθινό όμως. Η προσωπική πυξίδα στην πορεία που χάραξε η ζωή μου. 

Αυτό που θέλω είναι να τρέξω, να χορέψω, να ζωντανέψω μια πρώιμη Ανάσταση μέσα μου. Το ηλεκτρονικό ρολόι της κουζίνας δείχνει 11.11. Πόσο πιο σημαδιακά να κορυφωθεί η μέρα! Εικόνα σαν αυτή των δίδυμων πύργων. Αυτό μου έκανε. Στα επόμενα λεπτά θα το γυρίσω να δείχνει 23.23 αντί για το αναλογικό 11.00. Το αυτί μου νωθρά πιάνει από τη λίστα που παίζει στο κανάλι μου στο YouTube, το Mexican Moon των Concrete Blonde. Εσύ μου το πέρασες, θυμίζοντας μας πως είναι ένα από τα δικά μας τραγούδια. Από τα πρώτα που ακούγαμε και συμπάσχαμε με τους στίχους ανάμεσα στα φοιτητικά διαλείμματα. Δάκρυα χαράς ή λύπης. Μελαγχολία ή ευτυχία. Δεν μπορώ να ξέρω. Θα δείξει. Αμφιταλαντεύομαι με βάση το άγνωστο. Αυτό που ξέρω και νιώθω σίγουρα είναι πως δεν αντέχω άλλο τη διάσπαση μας. Ούτε καν! Έχω να επικοινωνήσω αρκετό καιρό με την κολλητή μου τη Βούλα. Της τηλεφωνώ με βιασύνη. Adios amigos!

Ευχαριστούμε πολύ που είδατε σήμερα το επεισόδιο! Μέχρι την επόμενη φορά, γεια σας και καλά να περνάτε!

Σενάριο – Κινηματογράφηση: Στέφανος Τσακίρης, Δάφνη Πορτοκάλογλου
Φωτογραφία: Στέφανος Τσακίρης (Φωτογραφείον)
Βοηθός παραγωγής: Ιωάννα Παπαδοπούλου

*Το αδημοσίευτο διήγημα με τίτλο 23:23 και σαράντα τρεις ακόμα ιστορίες του Γιάννη Μυλόπουλου θα εκδοθούν σύντομα σε βιβλίο και θα δημιουργηθούν αντίστοιχα videos και podcasts.