5 λόγοι που θαυμάζουμε ακόμα την Virginia Woolf.
«Για το μεγαλύτερο μέρος της Ιστορίας, ο Ανώνυμος είναι συνήθως γυναίκα».
Είχε την τάση να εφευρίσκει νέες αφηγηματικές τεχνικές για τα βιβλία της, καθώς πάντοτε σχολίαζε τα κοινωνικά κατεστημένα, ιδίως όσον αφορά στη θέση της γυναίκας στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Με το «Ένα Δικό της Δωμάτιο», σχολιάζει την έλλειψη των γυναικών συγγραφέων που πηγάζει από την ελλειμματική εκπαίδευσή τους και την έλλειψη ισότιμων ευκαιριών στην κοινωνία. Αναφέρει χαρακτηριστικά πως «Γράφω σαν γυναίκα, αλλά σαν γυναίκα που έχει ξεχάσει ότι είναι γυναίκα, έτσι οι σελίδες μου είναι γεμάτες με εκείνη την παράξενη έμφυλη αίσθηση που προκύπτει όταν το φύλο λειτουργεί ασυνείδητα».
«Τα μάτια των άλλων, η φυλακή μας. Οι σκέψεις τους, τα κλουβιά μας».
Στα έργα της Woolf σημαντικό ρόλο είχαν οι προσωπικές της εμπειρίες. Δεν δίσταζε να θίξει θέματα που ήταν ανείπωτα εκείνη την εποχή, όπως η προκατάληψη που υπέστη ως γυναίκα και ως συγγραφέας, αλλά και σχετικά με τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Με «Το δωμάτιο του Τζάκομπ» καθιέρωσε ένα νέο, μυθιστορηματικό είδος, καθαρά το δικό της.
«Δεν είμαι απλή, αλλά σύνθετη και πολλοί άνθρωποι μαζί»
Τα πιο δημοφιλή έργα της, όπως «Η κυρία Νταλογουέι» και «Μέχρι το Φάρο», έχουν μια πρωτοποριακή μέθοδο αφήγησης που έγινε γνωστή ως ροή της συνείδησης. Αυτή η μέθοδος επιτρέπει στον συγγραφέα να φωτίζει διαφορετικές πτυχές των χαρακτήρων του, των οποίων τα κοσμικά καθήκοντα αποκτούν τεράστια σημασία όταν ειδωθούν στο πλαίσιο της προσωπικής τους ιστορίας.
Από την άλλη, στο «Ορλάντο» πειραματίζεται με την αιωνιότητα της ψυχής, εναλλάζοντας τον ήρωα της από άντρα σε γυναίκα και δοκιμάζοντας την αλλαγή στην αντιμετώπιση τους από την κοινωνία.
«Πολυαγαπημένε, νιώθω στα σίγουρα ότι τρελαίνομαι ξανά. Νομίζω ότι δεν αντέχουμε να περάσουμε μια τέτοια φρικτή περίοδο για μια ακόμη φορά. Και αυτή τη φορά δεν θα ξαναγίνω καλά. Ακούω φωνές και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Γι’ αυτό κάνω ό,τι μου φαίνεται καλύτερο σε αυτές τις συνθήκες. Μου χάρισες τη μεγαλύτερη δυνατή ευτυχία…»
Ο βίαιος θάνατος της, ένα πρωινό του Μαρτίου του 1941, κατά τη διάρκεια μιας καταθλιπτικής κρίσης, μένει ακόμα αλησμόνητος. Το αποχαιρετιστήριο γράμμα στον άντρα της και στην εκδότρια της που συγκλόνισε φίλους, κριτικούς και το αναγνωστικό κοινό της ανά τον κόσμο αναδεικνύει μέχρι και σήμερα την κρισιμότητα της αποσιώπησης θεμάτων της ψυχικής υγείας.
Ο εκδοτικός οίκος Hogarth Press που ίδρυσε με τον σύζυγό της, Leonard Woolf.
Το 1917, ίδρυσαν μαζί τον εκδοτικό οίκο «Hogarth Press» μέσω του οποίου εξέδιδαν δικά τους βιβλία, αλλά και πολλά έργα των Τ.Σ. Έλιοτ, Ε.Μ. Φόρστερ και Κάθριν Μάνσφιλντ, καθώς και τις πρώτες μεταφράσεις του Φρόιντ στα αγγλικά. Ο εκδοτικός οίκος υπάρχει μέχρι σήμερα.
