«Των αντιθέτων διάλογοι και με τον ανήλεο χρόνο», το ποίημα της Παρασκευής.

ΑΣΧΗΜΙΑ: Δεν σε είχα ποτέ συναντήσει. Η αλήθεια είναι πως δικαιώνεις τον τίτλο σου.

ΟΜΟΡΦΙΑ: Κι εσύ το ίδιο. Αλλά αναρωτιέμαι τι σ’ έφερε τόσο κοντά μου. Εμείς οι δύο πάντα αποφεύγουμε να συναντηθούμε. Έτσι δεν είναι.

ΑΣΧΗΜΙΑ: Αυτή η συνάντηση ήταν τυχαία. Βέβαια, εγώ είχα πάντα περιέργεια να σε δω, να δω τι είναι αυτό που μαγεύει τους ανθρώπους – τους αρσενικούς περισσότερο – και τους κάνει να χτίζουν παλάτια και να βυθίζονται στα ποτάμια της ποίησης εξαιτίας σου.

ΟΜΟΡΦΙΑ: Πραγματικά, δεν έχουμε ποτέ βρεθεί η μια τόσο κοντά στην άλλη. Φυσικά εσύ θα νομίζεις πως εγώ κατοικώ στον παράδεισο, όπως εγώ υποθέτω πως εσύ ζεις στην κόλαση.

ΑΣΧΗΜΙΑ: Ομορφιά, άκου· μπορεί εσύ να ζεις στον παράδεισο, αλλά για μένα δεν ισχύει το αντίθετο. Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου, κι αυτό που εσένα σου φαίνεται κόλαση, για μένα σίγουρα είναι παράδεισος.

ΟΜΟΡΦΙΑ: Φαίνεται πως την έχεις συνηθίσει την κόλαση· έχεις δεχτεί αυτό που είσαι κι έτσι δεν υποφέρεις. Αλλά όχι και να το λες παράδεισο!

ΑΣΧΗΜΙΑ: Αχ! Να ΄ξερες πόσα χάνεις, Ομορφιά! Έχεις τόσες υποχρεώσεις! Πρέπει να πας εκεί, να εμφανιστείς εδώ, γιατί αυτός που σε λατρεύει θέλει να εντυπωσιάσει τον αντίζηλό του, να τον κάνει να ζηλέψει που εσύ είσαι λαμπρότερη απ΄ τη δικιά του κτλ., κτλ.

ΟΜΟΡΦΙΑ: Τώρα δηλαδή θέλεις να μου πεις πως είσαι σε καλύτερη θέση από μένα; Μα εσένα κανείς δε γυρίζει να σε κοιτάξει!

ΑΣΧΗΜΙΑ: Τώρα που ωρίμασα πια μπορώ ανεπιφύλακτα να πω ΝΑΙ.

ΟΜΟΡΦΙΑ: Είναι δυνατόν να αισθάνεσαι καλά όταν όλοι σε απορρίπτουν;

ΑΣΧΗΜΙΑ: Είναι, γιατί αυτή η απόρριψη σημαίνει ελευθερία.

ΟΜΟΡΦΙΑ: Και τι να την κάνεις την ελευθερία όταν τόσα πράγματα, τα οποία όλοι λαχταρούν, σου είναι απαγορευμένα;

ΑΣΧΗΜΙΑ: Ακριβώς. Επειδή είναι απαγορευμένα, βάζεις άλλους στόχους, δικούς σου. Και ανακαλύπτεις ότι αυτό που η πλειοψηφία λαχταράει ν’ αποκτήσει δεν έχει καμιά σχέσει μ’ αυτό που εσύ πραγματικά επιθυμείς.

ΟΜΟΡΦΙΑ: Κι αν είχες αποτύχει σ’ όλα τα άλλα, αυτό πώς κατάφερες να το αποκτήσεις;

ΑΣΧΗΜΙΑ: Ανακάλυψα ότι εκείνο που λαχταρούσα κατοικούσε μέσα μου κι ότι είχα όλα τα υλικά να το εξερευνήσω, ήταν όλα μέσα μου. Το ψάξιμο θα μ’ οδηγούσε στη δημιουργία, που λειτουργεί με άλλους νόμους και κανόνες· καμιά σχέση μ’ ομορφια κι ασχήμια.

ΟΜΟΡΦΙΑ: Μπα, κι εσύ που θα ζούσες; Στο φρενοκομείο;

ΑΣΧΗΜΙΑ: Σ’ ένα κόσμο ιδανικό θα ζούσα, σοφά πλασμένο. Εκείνο που όλοι αγνοούμε – όχι μόνο εσύ – είναι πόσο συχνά τα επίθετα που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε και τη δική μας πραγματικότητα και του κόσμου – όπως την αντιλαμβανόμαστε τουλάχιστον – δεν εκφράζουν ακριβώς αυτό που εμείς νομίζουμε πως εκφράζουν. Είναι γιατί η ροή του χρόνου και της Ιστορίας, η φύση, οι ανακαλύψεις στη γη και στο φεγγάρι, η εξοικείωση με τους πλανήτες (λες και τους έχουμε επισκεφτεί!), έχει αλλάξει ως και την αίσθηση που έχουμε για την ύπαρξή μας. Αλλά το τραγικό για μένα είναι πως η επιστήμη χρησιμοποιείται για να βρεθεί ένας συγκεκριμένος τρόπος που ο άνθρωπος θα πρέπει να πιστεύει και να υπηρετεί συγκεκριμένες αξίες που οδηγούν στις πράξεις που τον συμφέρουν. Γι’ αυτό νιώθω ότι είμαι σ’ ένα διαφορετικό, αληθινά παραδεισένιο κόσμο, όπου κάθε στιγμή ανακαλύπτω κι έναν άλλο. Ανακαλύπτω έναν άλλον κόσμο αλλά ζω στον δικό μου. Αυτόν που με μεγάλωσε και μ’ έμαθε ν’ αγαπάω τον κόσμο όλο. Και, βέβαια, την ομορφιά, αλλά όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι.

ΟΜΟΡΦΙΑ: Εγώ σου κάνω;

ΑΣΧΗΜΙΑ: Θα δούμε.

Από τη συλλογή  «Των αντιθέτων διάλογοι και με τον ανήλεο χρόνο» (2018)
Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ, «Διάλογος Πέμπτος, Ομορφιά – Ασχήμια»

Η σπουδαία ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ πέθανε στις 21 Ιανουαρίου 2020 σε ηλικία 81 ετών. Το μεγαλειώδες έργο της θα συνεχίζει να αγκαλιάζει τις καρδιές μας και να μας τροφοδοτεί με έμπνευση, έρωτα και ζωή.

Φωτογραφία Εξωφύλλου: Δένα Αναξαγόρου Τουμαζή