Τι υπάρχει εκεί που τραγουδούν οι καραβίδες;
Το πρώτο βιβλίο της Ντέλια Όουενς μπορεί να χαρακτηριστεί ένα πρωτοπόρο αστυνομικό μυθιστόρημα, κι αυτό γιατί η πλοκή δεν υφαίνεται γύρω από κάποιον φόνο, ούτε ακολουθεί κάποιον ντετέκτιβ. Θα μπορούσε ακόμα και να παραλειφθεί ο όρος αστυνομικό μυθιστόρημα από τη στιγμή που η ψυχογράφηση των χαρακτήρων σε συνδυασμό με την απλή, λιτή γλώσσα, τις ανατροπές και το ηθογραφικό ύφος είναι τόσο ισχυρά που το καθιστούν άκρως εθιστικό.
Ο τίτλος προκύπτει από τα όρια που έβαζε η μητέρα της συγγραφέως στην κόρη της, αφήνοντάς τη να εξερευνήσει και να πάει «ως εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες». Η αγάπη για τη φύση και οι γνώσεις της φυσιοδίφου συγγραφέα προκύπτουν συνεχώς στην αφήγηση, πλημμυρίζοντας τον αναγνώστη με πληροφορίες για όλα εκείνα που ίσως υποτιμούμε ή δεν καταλαβαίνουμε στον τρόπο που λειτουργούν τα ζώα, τα έντομα, η ίδια η γη και οι θάλασσες και οι λίμνες γύρω μας.
Χτίζει ένα χωριό στη Βόρεια Καρολίνα και εγκαταλείπει την ηρωίδα της σε έναν βάλτο, ολομόναχη. Η συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή της Βόρειας Καρολίνας αποτελούσε πάντα καταφύγιο για πειρατές, σκλάβους που το έσκασαν ή παραβάτες του νόμου. Αυτή η «υγρή γη» αποτελεί και το σκηνικό όπου οι έννοιες του κοινωνικού αποκλεισμού, οι μαύροι που υφίστανται τον ρατσισμό και μένουν εκτός του χωριού, οι macho άνδρες και κυρίως οι γυναίκες, που η θέση τους ήταν ιδιαίτερα ευάλωτη σ’ ένα κόσμο ανδρικό, καλλιεργούν ένα ειδυλλιακό τοπίο για τους σκοπούς της Όουενς.
Σε δεύτερο επίπεδο, φυσικά, η Όουενς κάνει βουτιά στην αμερικανική συνείδηση. Αναμοχλεύει γνώσεις για το παρελθόν, τις μπερδεύει στην αφήγηση και παρουσιάζει μια εικόνα φυλετικών διακρίσεων, κοινωνικών τάξεων, προκαταλήψεων και όλων εκείνων που μπορείς να συναντήσεις σε μια κοινότητα.
Ο πυρήνας του μυθιστορήματος παραμένει ως το τέλος η απώλεια. Η Όουενς πειραματίζεται με τη μοναξιά, την κατάθλιψη, την απομόνωση και εν τέλει την αποξένωση. Με μια πρώτη ματιά, η μικρή ηρωίδα επιλέγει την απομόνωση της από την κοινωνία, συμβολικά, όμως, δεν παύει να λειτουργεί ως μούσα της συγγραφέως για να αναδείξει τις πελώριες επιπτώσεις της κοινωνικής αποξένωσης στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση.
Η ιστορία αντλεί πολλά βιογραφικά στοιχεία από της ζωή της Όουενς, καθώς η ίδια έχει ταξιδέψει για τις έρευνές της απομονωμένα μέρη της Γης. Η μοναχικότητα και η αυθεντικότητα όταν παρατηρείς κάτι που έχεις διαβάσει στο βιβλίο να γίνεται μπροστά σου είναι οικεία συναισθήματα στη συγγραφέα.
Ίσως η ίδια η συγγραφέας -βιολόγος και λάτρης της φύσης, να φαντάζεται τον εαυτό της μοναχικό, να ζει στα όρια του βάλτου και να ανακαλύπτει όσα μαθαίνονται στα βιβλία, παρά μόνο βουτώντας και εξερευνώντας ξυπόλητη βάλτους και δάση. Ίσως πάλι να θέλει να αναδείξει πως ο καθένας θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση της ηρωίδας σε μια κοινωνία που δεν την ήθελε κοντά στα παιδιά της, κοντά στις βιτρίνες της, μέσα στις ταβέρνες τους και στα σπίτια τους. Σε μια κοινωνία που σε κυνηγά και σε σπρώχνει ακόμα πιο μακριά, σε καταδικάζει και σε ξεχνά.
______________________
Το μυθιστόρημα της Ντέλια Όουενς «Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες», σε μετάφραση Μαργαρίτας Ζαχαριάδου, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΔΩΜΑ.
Μετάφραση: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου
Επιμέλεια: Θάνος Σαμαρτζής
Διορθώσεις: Μαριλένα Καραμολέγκου
Σχεδιασμός εξωφύλλου: Faze Design Studio
466 σελ.
Σειρά: τα πεζά / 3
ISBN: 978-618-84459-0-1
Η Delia Owens (1949) είναι Αμερικανίδα ζωολόγος και συγγραφέας. Για 23 χρόνια, έζησε σε ορισμένες από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της Αφρικής, μελετώντας λιοντάρια, ελέφαντες, και άλλα ζώα. Έχει γράψει, μαζί με τον πρώην σύζυγό της, τρία βιβλία για την άγρια ζωή στην Αφρική, τα οποία έγιναν διεθνείς επιτυχίες. Έχει βραβευτεί με το John Burroughs Award for Nature Writing, ενώ άρθρα και μελέτες της έχουν δημοσιευτεί, μεταξύ άλλων, στο Nature, στο African Journal of Ecology και στο International Wildlife. Το Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες είναι το πρώτο της μυθοπλαστικό έργο.
