Μια συγκινητική μουσικοθεατρική παράσταση με μπόλικο αλάτι!
Το Μπλε μιλάει για το βεβαρυμένο άγχος και τις φουρτούνες του μέσα από την ωμή ποίηση και την αφελή ειλικρίνεια της Μίας. Ένα έργο για το άγχος, τις κρίσεις πανικού και τη θάλασσα!
Η Μία δεν μπορεί άλλο, έχει τριανταρήσει και τα’ χει παίξει, όχι λόγω ηλικίας, αλλά λόγω καταστάσεων, έχει μαγκωθεί, κουράστηκε, βαρέθηκε τα πλάτσα πλάτσα πλούτσα, δε θέλει ούτε να ελέγχεται άλλο ούτε να ελέγχει, φτάνει…
H Μία βγάζει τα εντός εκτός και θέλει να φέρει τα πάνω κάτω εκείνη, και όχι οι φόβοι της. Να’ ναι καλά το ροκ ‘ν ‘ρολ και η αλμύρα, απαραίτητα συστατικά για μια βουτιά με τα όλα της.
Το Μπλε έκανε την πρεμιέρα του στις 20.01.2016 στο Théâtre des Grottes στη Γενεύη, όπου παίχτηκε για 10 παραστάσεις. Έπειτα ξαναπαίχτηκε τον Ιούνιο του 2016 στο πλαίσιο του φεστιβάλ Plein Tube, φεστιβάλ θεάτρου για τα 30 χρόνια της σχολής θεάτρου «Serge Martin». Το 2017 το έργο θα παιχτεί στην ψυχιατρική κλινική του HUG, δημόσιου νοσοκομείου της Γενεύης. Η παράσταση προορίζεται για τους ασθενείς και το ιατρικό προσωπικό.
Το έργο είναι γραμμένο κυρίως στα γαλλικά με ελληνικά κομμάτια που μπαίνουν ανάμεσα, μερικές φορές ακόμα κάποιες φράσεις είναι και στις 2 γλώσσες. Το Μπλε ταξιδεύει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από τις 07.10.2016 ως τις 06.11.2016 και στο ΒlackBox στη Θεσσαλονίκη από τις 23.11.2016 ως τις 27.11.2016.
Για τις παραστάσεις στην Ελλάδα το έργο θα παιχτεί στα ελληνικά με κάποια μικρά κομμάτια στα γαλλικά.
[youtube id=”fFxwt0yCycQ” mode=”normal” autoplay=”no”]
ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ;
Εδώ και πολύ καιρό πηγαινοερχόταν στο κεφάλι μου να γράψω ένα έργο που εμπνευσμένο από τον εσωτερικό μου κόσμο: κόσμο που εισπνέει πιο εύκολα αγωνία από ότι άλλα συναισθήματα. 40 εκατομμύρια ευρωπαίοι ηλικίας 18/54 ετών, δηλαδή το γενναιόδωρο ποσοστό του 18,1%, υποφέρουν από διαταραχές άγχους. Με αυτήν την ανακάλυψη κατάλαβα ότι ο δικός μου κόσμος δεν ήταν τόσο μοναδικός και μοναχικός. Ήταν απλά σιωπηλός, ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους σιωπηλούς κόσμους. Βέβαια, είναι πολύ πιο απλό να μιλήσουμε για ένα κάταγμα στον ώμο και οι γύρω μας να μας καταλάβουν και να μας συμπονέσουν, από το να μοιραστούμε το φόβο μας να πάρουμε ένα γεμάτο λεωφορείο με μπόλικους αγνώστους.
Οπότε αποφασίζουμε να μη μιλήσουμε και να υποφέρουμε σιωπηλά. Βρισκόμαστε σε μια διαρκή επιφυλακή εδραιωμένη από την πλούσια φαντασία μας και αυτή η εξαντλητική επιφυλακή μας κάνει πιο εύθραυστους. Διασχίζοντας λοιπόν το μοναχικό μονοπάτι της σκέψης ανακαλύπτουμε πως υπάρχουν κι άλλοι εύθραυστοι που ζουν το ίδιο πράγμα σιωπηλά ή διακριτικά.
Η ζωή τα έφερε έτσι σε εμένα ώστε ο κόσμος μου να ζει συχνά μέσα από την αγωνία και το υπερβολικό άγχος, πολύμορφη πηγή αυτής της δημιουργίας. Θα μπορούσα να πω ότι έχω διδακτορικό στο άγχος. Και δεν είμαι η μόνη, υπάρχουν πάμπολλοι δόκτορες.
Το άγχος όταν είναι σε λογικά πλαίσια μπορεί να μας βοηθήσει και πολλές φορές να μας προστατέψει από κινδύνους. Όμως, το έργο αυτό εξερευνά τι συμβαίνει στον άνθρωπο όταν κυριεύεται από αυτό το συναίσθημα και δεν μπορεί πια να κάνει απλά βασικά πράγματα.
Τι συμβαίνει όμως όταν ξαφνικά αρχίζουμε και προσέχουμε τόσο πολύ μη μας συμβεί το ένα ή το άλλο και αντί να ζούμε γινόμαστε απλά θεατής της ζωής που περνάει; Ίσως η πρώτη μας λαχτάρα είναι να βουτήξουμε στη θάλασσα αλλά το νερό είναι κρύο και φοβόμαστε να πάρουμε το ρίσκο μιας ωκεανικής γρίπης. Έτσι λοιπόν δε ρίχνουμε τη βουτιά και στερούμαστε το πέλαγος. Κρίμα.
Στόχος αυτού του έργου δεν είναι να ξεβραστούν απλά οι αμφιβολίες και οι φόβοι, να γίνει μια θεραπεία επί σκηνής, αλλά να δημιουργηθεί μια ρήξη με το κοινωνικό ταμπού που στιγματίζει τις ψυχοσωματικές ασθένειες, να ανοίξουν οι πόρτες αυτού του κόσμου στο κοινό και να δημιουργηθεί ένας συλλογικός δεσμός με τους θεατές.
Νιώθω την αναγκαιότητα να δηλώσω ότι το άγχος του σε όλες του τις μορφές οφείλει να είναι ένα δημόσιο θέμα. Όσο περισσότερο χώρο έχει δημόσια, τόσο λιγότερο χώρο έχει μέσα μας. Όσο περισσότερο μιλάμε ανοιχτά για αυτό και τα πρόσωπα του (διαταραχή άγχους, κρίσεις πανικού, φοβίες, μετατραυματικό στρες) –και έχουμε επίσης ευθύνη οι παθόντες να θίξουμε αυτό το κεφάλαιο δημόσια– τόσο περισσότερο ο κόσμος μπορεί να καταλάβει πως είναι να συγκατοικείς με το άγχος και το φόβο μιας επερχόμενης κρίσης. Πάνω κάτω όλα αυτά με οδήγησαν από μόνα τους στο Μπλε: Χωρίς Ζάχαρη Μόνο Αλάτι Παρακαλώ. ΕΕΕΕΤΣΙ!
Το Μπλε μιλάει για αυτό το προσωπικό ταξίδι, όπου στόχος δεν είναι η παύση ή η εγκατάλειψη αλλά το πέρασμα στην απέναντι όχθη κολυμπώντας.
Αν καταφέρουμε να καταλάβουμε ότι αυτό το μαύρο στο βυθό της θάλασσας είναι μονάχα φύκια, θα φοβόμαστε λιγότερο να κολυμπήσουμε, να διασχίσουμε.
Άννα Λεμονάκη, συγγραφέας
Ανάμεσα στα αληθινά γεγονότα και τη σκηνή, ο δρόμος είναι μακρύς. Κατ’ αρχήν υπάρχει το κείμενο, που στην περίπτωση του Μπλε, είναι γραμμένο όχι σαν ένα ημερολόγιο αλλά σαν ένα παράλογο και σουρεαλιστικό συμβάν που έζησε η Μία, πρωταγωνίστρια του έργου. Η Μία διηγείται γεγονότα της ζωής της, άλλοτε ζώντας τα live στη σκηνή και άλλοτε εξιστορώντας τα εξ’ αποστάσεως.
Είμαστε μέσα στο κεφάλι της Μίας, όπου πληροφορίες, εικόνες, συναισθήματα παίρνουν μερικές φορές τεράστιες διαστάσεις και όπου άλλες φορές είναι τόσο ρεαλιστικές, εδραιώνοντας μια πολύ κοντινή σχέση ανάμεσα στο θεατή και τη Μία. Η κίνηση «Mέσα-Έξω» είναι η κύρια Αρχή του κόσμου της Μίας. Με αυτήν την κίνηση όλα ξεκινούν και με αυτήν τελειώνουν. Εισπνοή, εκπνοή.
Η ποίηση και η ωμότητα συγκατοικούν στη γραφή της Άννας Λεμονάκη. Το χιούμορ γίνεται όλο και πιο απαραίτητο σε έναν κόσμο όπου το παράλογο κυριεύει: η γάτα μιλάει, το αγχολυτικό παθαίνει κρίση πανικού. Ο Ποσειδώνας είναι βίαιος και η κρίση πανικού ένα μοναχικό μέρος που θες να μοιραστείς. Μια παράκληση: Cry Baby.
Λευκή Παπαχρυσοστόμου, σκηνοθέτης
“MΠΛΕ Χωρίς Ζάχαρη Μόνο Αλάτι Παρακαλώ. ΕΕΕΕΤΣΙ !”
από την ομάδα Cie Bleu en Haut Bleu en Bas
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Λευκή Παπαχρυσοστόμου, Άννα Λεμονάκη
Μουσική: Samuel Schmidiger
Βίντεο: Bάνα Κωσταγιόλα
Σχεδιασμός φωτισμών: Renato Campora
Κοστούμια: Λουκία Χουλιαρά
Voice-over: Pr. Guido Bondolfi, Thierry Crozat, Claire Forclaz, Emmanuel Gouabault, Τάσος Μουντάκης
Κατασκευή σκηνικών: Σταύρος Λιόκαλος
Επιστημονικοί συνεργάτες: Pr. Guido Bondolfi
Φωτογραφίες: Sébastien Monachon
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Άννα Λεμονάκη, Samuel Schmidiger
Η παράσταση είναι ακατάλληλη για άτομα κάτω των 16 ετών.
Παραστάσεις
26-27 Νοεμβρίου 2016
Ημέρες και ώρα παραστάσεων: Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00
Εισιτήρια: Γενική είσοδος 12,00€, φοιτητικό, ανέργων 8,00€
Προπώληση Εισιτηρίων: www.viva.gr, Public, Reload, Media Markt Seven Spots, 11876, και στο ταμείο του Blackbox
Ώρες ταμείου: Δευτέρα – Κυριακή 10:30-13:30, 17:30-21:00
BlackBox
Βασ. Όλγας 65 και Φλέμινγκ 2
T: 2310829254
E: [email protected]
W: http://www.black-box.gr
F: www.facebook.com/blackboxthessaloniki
