Οι μεγάλες συναντήσεις στο Φεστιβάλ του Ρόττερνταμ συνεχίζονται!

11:10 το πρωί. Βρισκόμαστε στο δωμάτιο συνεντεύξεων του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρόττερνταμ, περιμένοντας τους συντελεστές της ταινίας λήξης «The Childhood of a Leader». Ο σκηνοθέτης Brady Corbet (γνωστός από τη σειρά «24»), μαζί με τους ηθοποιούς Liam Cunningham (Ser Davos Seaworth στο «Game of Thrones» και πολλές άλλες παραγωγές) και Stacy Martin («Nymphomaniac») μπαίνουν στο δωμάτιο, και μετά τα τυπικά, ξεκινάει μια πολύ φιλική κουβέντα.

Σκοπεύαμε να εστιάσουμε στην ταινία τους, αλλά τους αφήσαμε να πουν ό,τι πραγματικά ήθελαν, οπότε και η συζήτηση μετατράπηκε σε έναν όμορφο σχολιασμό της κινηματογραφικής και τηλεοπτικής βιομηχανίας γενικά.

Brady, πες μας λίγα λόγια για την ταινία.
Brady: Έχει να κάνει με τους μήνες που οδήγησαν στην υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλλιών και με μια οικογένεια, η οποία μόλις μετακόμισε στη Γαλλία εκείνο το διάστημα. Είναι, όμως, παράλληλα και μία ταινία τρόμου (γελάνε).

Έχει και κάποια στοιχεία ολοκληρωτισμού και εθνικισμού, που αφορούν τον κεντρικό χαρακτήρα, έτσι;
Brady: Ναι, αλλά όχι και τόσο. Αφορά κυρίως τον μικρόκοσμο του κεντρικού χαρακτήρα, του μικρού αγοριού. Πολλά πράγματα συμβαίνουν τριγύρω του. Έχει ως βάση τις αρχές του 20^ου αιώνα, αλλά δεν εστιάζει εκεί. Είναι «αναθεωρητική ιστορία». Θα μπορούσε να λαμβάνει χώρα οπουδήποτε και οποτεδήποτε.

Να μιλήσουμε και λίγο για τους ρόλους των Stacy και Liam.
Stacy: Παίζω τη δασκάλα των Γαλλικών, η οποία έρχεται στην οικογένεια για να διδάξει το αγόρι. Δε μπορώ να πω περισσότερα, καθώς θα χαλάσει η έκπληξη.

Liam: Εγώ υποδύομαι τον Αμερικάνο διπλωμάτη και πατέρα του παιδιού. Επίσης, υπάρχει μια βικτωριανή ευαισθησία στο χαρακτήρα μου. Έχει ενδιαφέρον να βλέπεις πώς μεγαλώνει το παιδί και τι επίδραση έχει αυτό στους γονείς του.

Brady: Μπορείς να θεωρήσεις όλους τους χαρακτήρες, ως μηχανισμούς που γυρίζουν γύρω από το αγόρι, οι οποίοι όλοι εξυπηρετούν κάτι.

Είναι καθόλου σύγχρονη η ταινία, καθώς και τώρα υπάρχει άνοδος του εχθρικού λόγου και των εθνικιστικών μορφωμάτων;
Brady: Ναι, η ταινία μιλάει για την κουλτούρα του τότε, αλλά και του τώρα. Πολλές από τις καταστάσεις που συμβαίνουν σήμερα είναι απότοκα των καταστάσεων του χθες. Άνθρωποι όπως οι Ζωρζ Κλεμανσώ, Ντέιβιντ Λόυντ Τζόρτζ και Γούντροου Ουίλσον είχαν καλές προθέσεις, αλλά απέτυχαν.

Και πώς καταπολεμάς τέτοιες ιδεολογίες;
Brady: Τις καταπολεμάς με την εκπαίδευση.

Liam: Πάντα. Βέβαια, η ταινία δεν είναι σχολιασμός των αποτυχιών τους.

Liam, Stacy, πώς προετοιμαστήκατε για έναν ρόλο σε μια τέτοια ταινία ιστορικού περιεχομένου; Κάνατε κάποια έρευνα;
Brady: Θες καλύτερα να ρωτήσεις τη Stacy για σημειωτική; Είναι νυσταγμένη και θέλω να την τσιγκλήσω (γελάνε).

Stacy: Μπορώ να τα πω στα Γαλλικά, αν θες. Λοιπόν, μου βγήκε ενστικτωδώς. Όταν διάβασα το σενάριο, ένιωσα ότι όλα ήταν εκεί που έπρεπε. Ήταν σαν μια σκανδάλη που πυροδοτήθηκε. Επίσης, το να κάνω τη δασκάλα και να παίζω με ένα μικρό παιδί ήταν εκπληκτικό, αλλά και συνάμα τρομακτικό, επειδή ο Tom (Sweet) είχε απίστευτη άνεση με την κάμερα και έδειχνε να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει τριγύρω. Ήταν τόσο απελευθερωμένος με το μέσο του κινηματογράφου.

Liam: Πραγματικά, ήταν ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς, που έχω συνεργαστεί.

Brady: Δεν περίμενα ότι θα έχουμε στο καστ κάποιον τόσο καλό. Δεν είναι μόνο ο σκηνοθέτης που κάνει τη δουλειά, αλλά και οι καταστάσεις και η καλή τύχη.

Brady, έκανες το ντεμπούτο σου πολύ νέος, πριν από 13 χρόνια. Ποια είναι η μεγαλύτερη αλλαγή στον κινηματογράφο, από τότε μέχρι σήμερα;
Brady: Θα ακουστεί κάπως, αλλά ο κινηματογράφος έχει χειροτερέψει. Πλέον, είναι η «χρυσή εποχή της τηλεόρασης», όχι του κινηματογράφου. Όλα τα λεφτά πηγαίνουν στην τηλεόραση. Εκεί υπάρχουν τα κέρδη. Για να κάνεις τον κόσμο να πάει στον κινηματογράφο, πρέπει να προσφέρεις ένα θέαμα, ένα event. Οι σκηνοθέτες πρέπει να γίνουν πιο ριζοσπαστικοί, πιο «κινηματογραφικοί». Για παράδειγμα, ο Quentin Tarantino γύρισε τη νέα του ταινία με τέτοιον τρόπο, ώστε να αποδίδει καλύτερα στον κινηματογράφο, και διαφημίστηκε ως ένα event, που μόνο στον κινηματογράφο μπορείς να δεις.

Εσείς ποιο μέσο προτιμάτε; Κινηματογράφο ή τηλεόραση;
Brady: Κινηματογράφο (απάντησε χωρίς να χρειαστεί να το σκεφτεί).

Liam: Προτιμώ να τα βλέπω όλα ως κομμάτια του ίδιου συστήματος. Συμφωνώ, όμως, και με όσα είπε ο Brady. Ο κινηματογράφος έχει πολλά ρίσκα και δεν έχει χρηματοδότηση.

Brady: Επίσης, το να δεις μία ταινία μπορεί να σου κοστίσει απίστευτα. Μία οικογένεια θα πρέπει να πληρώσει για τα εισιτήρια, για τα σνακ, για το δείπνο μετά, για το ταξί, για την baby-sitter. Κάθε φορά που πηγαίνω να δω μια ταινία, μου κοστίζει 200 δολάρια.

Liam: Βέβαια, το να βλέπεις τηλεόραση είναι μια μοναχική διαδικασία. Το να πηγαίνεις στον κινηματογράφο, έχει μια άλλη αίσθηση. Βλέπεις το έργο με πολλούς. Μία από τις καλύτερες εμπειρίες μου, ήταν όταν είχε βγει η «Ολική Επαναφορά». Καθόμουν στην πρώτη σειρά, η τεχνολογία ήταν προηγμένη, η εισαγωγή καλοφτιαγμένη, οι τίτλοι εντυπωσιακοί. Όλα ήταν τόσο υπέροχα, και όλοι μέσα στην αίθουσα ζητωκραύγαζαν. Ήταν ένα γεγονός, ένα event.

Stacy: Η διαδικασία του να βλέπεις ταινία στον κινηματογράφο, είναι σαν ένα τραινάκι rollercoaster.

Liam: Ακριβώς! Το ίδιο κι όταν είχα πάει να δω με τον πατέρα μου τα «Σαγόνια του Καρχαρία». Είχαμε «χεστεί» από τον φόβο μας. Από τον κινηματογράφο, μπορώ και ζω. Ο λόγος του Marlon Brando στο «Αποκάλυψη, Τώρα!» με έκανε ηθοποιό. Είναι ένας πανέμορφος κόσμος, αν και την παρούσα στιγμή είναι λίγο «άρρωστος». Έχει «κρυολόγημα».

Brady: Θα καλυτερέψει. Τουλάχιστον, δεν είναι χολέρα. (γελάνε).

Stacy, το 2015 ήταν πολύ έντονη χρονιά για εσένα: «The Childhood of a Leader», «Winter», «High-Rise». Πώς τα έβγαλες πέρα;
Stacy: Πώς τα έβγαλα πέρα; Με πολύ αλκοόλ.

Liam: Το συνιστώ!

Stacy: Επίσης, πράσινο τσάι. Όταν κάνεις τέτοιες ταινίες – ταινίες, στις οποίες υπάρχει μια κοινότητα που τις εκτιμάει – βάζεις τα δυνατά σου, καθώς πιστεύεις πραγματικά σε αυτό που κάνεις. Δεν είναι απλά ένα εμπόρευμα, είναι τέχνη. Μπορεί να εξουθενωθείς, αλλά απολαμβάνεις τη διαδρομή.

Επίσης, έχει μεγαλώσει σε τρεις διαφορετικές χώρες: Γαλλία, Ιαπωνιά, Ηνωμένο Βασίλειο. Τι σου δίδαξε αυτή η διεθνής εμπειρία;
Stacy: Ήταν αρκετά φυσιολογικό. Πολλά παιδιά έχουν μεγαλώσει σε διαφορετικές χώρες. Είναι όμορφο, βέβαια – σαν περιπέτεια.

Επηρέασε αυτό και την ηθοποιία σου; Έμαθες διαφορετικές μεθόδους;
Stacy: Με την ηθοποιία ασχολήθηκα πολύ αργότερα, μετά το πανεπιστήμιο. Ίσως, όμως, να με επηρέασε υποσυνείδητα.

Μετά το «Nymphomaniac», είσαι έτοιμη για τα πάντα;
Stacy: Όχι απαραίτητα. Το «Nymphomaniac» μπορεί να ήταν απαιτητικό, αλλά δεν ήταν τόσο δύσκολο. Το να δουλεύω με τον Lars (von Trier), με ενέπνεε. Είναι μοναδικός και ξέρει πώς να χειρίζεται τα πράγματα. Αυτό, βέβαια, δε σε προετοιμάζει απαραίτητα για όλες τις υπόλοιπες δουλειές σου.

Liam, έχεις συμμετάσχει σε πολλές παραγωγές, ευρωπαϊκές και αμερικάνικες. Ορισμένοι συνάδελφοί σου έχουν, κατά καιρούς, εκφράσει προτίμηση για το ένα ή το άλλο. Εσύ έχεις κάποια προτίμηση;
Liam: Όποιος το κάνει αυτό, έχει μπλέξει. Δουλειά μας είναι να λέμε ιστορίες. Ως ηθοποιός, μπορείς να κάνεις πολλά όμορφα πράγματα. Η μόνη προτίμηση που έχω, είναι για μια καλή ιστορία.

Για το τέλος, κάποιο σχόλιο για το «The Childhood of a Leader»;
Liam: Όταν διάβασα το σενάριο για την ταινία, είχα χιλιάδες ερωτήσεις. Υπήρχαν τόσα πράγματα, που ήθελα να μάθω. Είναι μια ταινία γι’ αυτούς που τους αρέσουν οι ταινίες. Βλέπεις την οικογένεια της ταινίας και αρχίζεις να αναρωτιέσαι τι θα συμβεί σε αυτήν την οικογένεια.

Stacy: Η ταινία σε προκαλεί. Είναι σα να βλέπεις ένα ντοκιμαντέρ και να συνειδητοποιείς ότι δε μπορείς να κάνεις τίποτα. Είναι, όμως, τόσο φυσικό. Βλέπεις την ανθρώπινη φύση.

Liam: Ναι, ο Brady έχει τη δική του «γλώσσα», για να σε προκαλεί.

Stacy: Όταν διάβασα το σενάριο, είπα «πρέπει να μιλήσω με αυτόν που το έγραψε!». Έπειτα μιλήσαμε στο Skype, και με έπεισε αμέσως.

Liam: Είναι πολύ πειστικός, σαν πλασιέ κάτι (γελάνε). Για να πω την αλήθεια, ένιωσα πολύ βολικά να «παραδώσω» τον εαυτό μου στον Brady. Ήξερε ακριβώς τι ήθελε.

Brady: Μία ταινία λειτουργεί σωστά, όταν όλοι δουλεύουν προς έναν κοινό στόχο. Όλοι είχαν αυτό ακριβώς που χρειαζόταν. Δε θα μπορούσα να δουλέψω με άλλους. Έχω πάρα πολύ σεβασμό για τους συνεργάτες μου.

The Childhood of a Leader  | 2015, Δράμα, Έγχρωμο, 113′
Σκηνοθεσία: Brady Corbet
Σενάριο: Brady Corbet, Mona Fastvold
Πρωταγωνιστές: Bérénice Bejo, Liam Cunningham, Stacy Martin, Yolande Moreau, Robbert Pattinson, Tom Sweet.