Οι Deep in the Top παίζουν τα blues κομμάτια που έψαχνες καιρό να ακούσεις!

Φωτογραφίες: Σωτήρης Θεολόγης

Ένα βροχερό μεσημεριανό Πέμπτης, πήγα να ακούσω την πρόβα μια μπάντας που παίζει blues-τι καλύτερο soundtrack για μια τέτοια μέρα-να μιλήσουμε για τη μουσική, το χορό και τα τρελά σκηνικά που συνάντησαν στα live τους. Ο λόγος για τους «Deep In The Top», ένα συγκρότημα που γεννήθηκε στο λύκειο και ενηλικιώθηκε στις live σκηνές της πόλης. Τέσσερις φίλοι, λοιπόν (πολύ “παπακαλιάτικο” ακούστηκε αυτό), ο Νίκος, ο Μιχάλης, ο Μηνάς και ο Φίλιππος, που άκουγαν ZZ Top και Deep Purple (εξ’ ου και το όνομα) συγκρότησαν μια μπάντα, με σκοπό να αφήσουν το δικό τους στίγμα στα ελληνικά blues. Κάπως έτσι έγινε η αρχή και «the rest is history», που λένε και οι Άγγλοι.

Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Ξεκινήσατε ως μια λυκειακή μπάντα. Συνήθως, όλοι στο λύκειο περνάνε μια πιο χαρντκορ μουσική φάση. Πώς εσείς προσανατολιστήκατε στα blues και στη δημιουργία μιας μπάντας, που αντιπροσωπεύει αυτό το ηχητικό φάσμα;

 Σε γενικά πλαίσια, όλοι ακούγαμε αυτή τη μουσική, είχαμε αυτό το κοινό άκουσμα, αυτή την κοινή αναφορά στα blues, ενώ παράλληλα, ο καθένας είχε τις δικές του ξεχωριστές μουσικές προτιμήσεις. Μετά από μερικές ανακατατάξεις στα μέλη του συγκροτήματος, μείναμε εμείς οι τέσσερις, που συνεχίσαμε να παίζουμε. Στα λυκειακά μας χρόνια, μερικοί από εμάς άκουγαν ACDC, Led Zeppelin, άλλοι Pink Floyd, αλλά παντού μπορούσες να διακρίνεις το blues στοιχείο στα ακούσματά μας. Στην αρχή ειδικά, πειραματιστήκαμε και με άλλα είδη, αλλά στη συνέχεια, προσανατολιστήκαμε στα blues και το ακολουθήσαμε.

Ποιος θα καταλάμβανε τον τίτλο του καλύτερου δασκάλου στη μουσική σας παιδεία; Θυμάστε τον πρώτο δίσκο που πιάσατε στα χέρια σας και σας ενέπνευσε αυτή την ανάγκη καλλιτεχνικής έκφρασης, μέσα από τη μουσική;

Νίκος: Ο μπαμπάς μου, μου έβαλε, για πρώτη φορά, να δω την ταινία «The Blues Brothers» και από εκεί άρχισα να μαγεύομαι από όλους τους μεγάλους μουσικούς. Επίσης, και από το ντοκιμαντέρ για το συγκρότημα του Dylan, “The Band”, αναφορικά με την τελευταία τους συναυλία. Μετά από την «έκθεσή» μου σε αυτές τις ταινίες, κατάλαβα ότι αυτή τη μουσική θέλω να παίζω.

Μιχάλης: Σίγουρα ένας καλλιτέχνης παγκόσμιου βεληνεκούς που με επηρέασε, είναι ο “πληκτράς” των «Pink Floyd», ο Richard Wright, τόσο σαν φιγούρα πάνω στη σκηνή, αλλά και με τον  τρόπο που επέλεγε να ενορχηστρώσει τα κομμάτια των «Pink Floyd» και τις σόλο συνθέσεις του. Με συγκινεί πολύ ο τρόπος που αντιμετωπίζει τα κομμάτια και αυτό έτσι με ενέπνευσε πολύ να ασχοληθώ με τα πλήκτρα σε μια μπάντα.

Φίλιππος: Εγώ προσανατολιζόμουν σε μια περισσότερο ροκ κατεύθυνση. Έχοντας αδερφό “μεταλλά”, ήρθα σε επαφή με τους «Iron Maiden» και τον drummer τους, το Nicko McBrain, τον οποίο πολλοί δεν παραδέχονται, αλλά εμένα μου άρεζαν ιδιαίτερα τα κομμάτια τους. Επίσης, θυμάμαι ένα δίσκο της τότε μπάντας του αδερφού μου, με cover τραγουδιών των ACDC, Twisted Sister, Led Zeppelin και Deep Purple, που άκουγα και θυμάμαι να σκέφτομαι ότι εδώ είμαι.

Μηνάς: Εγώ γούσταρα και ακόμα δηλαδή γουστάρω τους «Savoy Brown». Μου είχαν κάνει αρχικά εντύπωση τα φοβερά εξώφυλλα των δίσκων τους, που σαν θεματολογία ήταν άσχετα με το περιεχόμενο του δίσκου. Και κάπως έτσι, συνειδητοποίησα πως ένα εξώφυλλο συμπληρώνει την εικόνα του δίσκου. Μου αρέσουν, γιατί έχουν βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στον αυτοσχεδιασμό και τη συγκεκριμένη δομή σε ένα κομμάτι, κάτι που αναζητούμε κι εμείς σαν μπάντα.

Ένα από τα highlights της μέχρι τώρα πορεία σας, είναι η συνεργασία σας με τους «Blues Wire». Τι αποκομίσατε από αυτή σας τη συνεργασία;

Στην πρώτη προσπάθειά μας να ηχογραφήσουμε, είχαμε προσεγγίσει τον Ηλία Ζάικο, για να ηχογραφήσει ένα τραγούδι μαζί μας και όντας πιο μικροί, είχαμε υπερενθουσιαστεί με τη συνεργασία. Παρακολουθώντας τους «Blues Wire», σαν μπάντα στη σκηνή της Θεσσαλονίκης, θέλαμε να παίξουμε μαζί τους οπωσδήποτε. Έτσι, ανοίξαμε μια φορά μια συναυλία τους και ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία. Αυτό που μας έχει εμπνεύσει περισσότερο στους «Blues Wire», είναι το πώς έχουν καταφέρει να είναι αφοσιωμένοι σε αυτό που αγαπάνε, παρά τις οικονομικές δυσκολίες. Αυτό για εμάς είναι πολύ μεγάλο σχολείο. Εκτός αυτού, όντας μια λυκειακή μπάντα που ήθελε να παίξει blues, μας δόθηκε η ευκαιρία να παίξουμε με τους καλύτερους στην Ελλάδα, δίνοντάς μας μια μεγάλη ώθηση.

Έχετε ηχογραφήσει μερικές διασκευές κλασικών, πλέον, τραγουδιών. Ποια είναι η προσέγγισή σας στις διασκευές;  Ακολουθείτε την αρχική φόρμα του τραγουδιού ή προσπαθείτε να το αποδώσετε με το δικό σας ξεχωριστό τρόπο;

Στην αρχή, προφανώς ακολουθούσαμε την αρχική φόρμα του τραγουδιού. Όσο περνούσε ο καιρός, καταλαβαίναμε πως ήταν πιο δημιουργικό να βάζεις τη δική σου άποψη στο κομμάτι. Αν παίξουμε μια διασκευή, θα είναι είτε επειδή θα θέλουμε να υπηρετήσουμε το κομμάτι όπως είναι, είτε επειδή εμείς έχουμε προσθέσει μια ωραία δική μας πρόταση στο κομμάτι. Πάνω στον αυτοσχεδιασμό, ένα τραγούδι μπορεί να το αλλάζουμε τελείως κατά τη διάρκειά του και στο τέλος, να το επαναφέρουμε στην αρχική του μορφή. Ιδιαίτερα στα live, πολλές φορές η κατεύθυνση που παίρνει η διασκευή είναι απρόβλεπτη. Συνήθως, είναι δίκοπο μαχαίρι και γι’ αυτό, πλέον, επικεντρωνόμαστε στα δικά μας τραγούδια.

Στο ενεργητικό της μπάντας περιλαμβάνεται και η κυκλοφορία ενός δίσκου με τίτλο “It’s the blues that  I choose”.  Μιλήστε μας για τα blues που επιλέξατε να συμπεριλάβετε στο πρώτο σας album΄.

Είχαμε γράψει κάποια κομμάτια κατά τη διάρκεια του χρόνου. Τα συγκεντρώσαμε και τα βάλαμε στο δίσκο. Τα τραγούδια αυτά, τα είχαμε παίξει σε διάφορα live μας, αλλά έχει ενδιαφέρον και αρκετές διαφορές η ηχογράφησή τους στο studio.  Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία, γιατί πρώτη φορά μπήκαμε σε διαδικασία να επιλέξουμε τι θέλαμε από το κάθε κομμάτι. Μπορέσαμε να εντοπίσουμε τα λάθη μας, να τα κατανοήσουμε και να τα διορθώσουμε, μέσα από τις ηχογραφήσεις. Ήταν η πρώτη φορά που βρεθήκαμε ανάμεσα σε ανθρώπους που ήξεραν καλύτερα κάποια πράγματα ηχοληπτικά κι έτσι, επικεντρωθήκαμε αποκλειστικά στο παίξιμό μας. Επίσης, ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία, γιατί πρώτη φορά ήμασταν στο studio για να κάνουμε αποκλειστικά ηχογράφηση, λειτουργώντας πιο αποτελεσματικά και παραγωγικά ως μπάντα. Η ηχογράφηση αυτού του album, ήταν η «φωτογραφία» των «Deep In The Top» εκείνης της περιόδου. Όλοι έχουμε διαφορετικά αγαπημένα τραγούδια από αυτόν το δίσκο.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας πράγμα, αναφορικά με τις live εμφανίσεις;

Μας αρέσει να δημιουργούμε μια ενέργεια που περνάει στο κοινό, η οποία επιστρέφεται πολλαπλασιασμένη σε εμάς. Κάτι που είναι πολύ θετικό, γιατί το live απογειώνεται. Βέβαια, το κάθε live είναι ιδιάζουσα περίπτωση. Δεν μπορείς να προβλέψεις το κοινό της συναυλίας. Στόχος μας είναι να περνάει ο κόσμος τόσο καλά, όσο καλά περνάμε εμείς. Γενικά, μας έχουν τύχει διάφορα σκηνικά σε συναυλίες που τα θυμόμαστε όλα θετικά, ακόμα και αν τότε δεν φαινόντουσαν τόσο θετικά. Και αυτό, γιατί εμείς παίζουμε σαν παρέα. Μας αρέσει ο αυθορμητισμός και αυτό, γιατί η μουσική μας έχει να κάνει με το χορό και την άμεση επικοινωνία με το κοινό.

A, και κάτι τελευταίο. Με το χορό πως τα πάτε;

Ο Φίλιππος είναι ο καλύτερος χορευτής και μαζί με το Νίκο, χορεύουν και swing. Ο Μηνάς δεν τα πάει πολύ καλά με το χορό(γέλια). Ο Μιχάλης χορεύει disco και funk με πολύ κούνημα γοφού και γι’ αυτό τον έχουμε να κάθεται στα live, για να μην φαίνονται οι κινήσεις του (γέλια).

**Οι Deep In The Top ετοίμασαν το πρώτο τους tour στην Ελλάδα και συγκεκριμένα σε 7 μεγάλες πόλεις, οπότε δεν πρέπει να χάσετε την ευκαιρία να τους δείτε και από κοντά!

28/11 – Κέρκυρα, Πολυτεχνείο
1/12 – Θεσσαλονίκη, Eightball
2/12 – Σέρρες, Στο Κλειδί του ΦΑ
3/12 – Καβάλα, Nouvelle Vague
7/12 – Βόλος, Cafe Santan
8/12 – Αθήνα, Six D.O.G.S
9/12 – Πάτρα, Ευοί Εβάν

Deep In The Top on Facebook!