«Αριστερόχειρας» – Κρύβεται κάπου μια υποψηφιότητα Όσκαρ;

Έπρεπε να φτάσει τέλος Αυγούστου, για να πάω θερινό κινηματογράφο. Βέβαια, αν το καλοσκεφτώ, έβγαζε νόημα. Ξεκίνησα διακοπές πιο αργά από το συνηθισμένο, πήγα στο πατρικό μου ενάμισι μήνα αργότερα, απ’ ότι πηγαίνω συνήθως, έκανα το 1/6 των μπάνιων που κάνω κάθε καλοκαίρι, οπότε μάλλον ήταν λογικό να πάω θερινό το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου.

Ακολουθώντας, λοιπόν, ένα φίλο μου, βρέθηκα σε μία από τις καρέκλες σκηνοθέτη του θερινού κινηματογράφου, με τα ποπ κορν στο χέρι. Ο «Αριστερόχειρας» ήταν μια ταινία που ήθελα πολύ να δω, καθότι o πρωταγωνιστής, Jake Gyllenhaal, έχει αρχίσει τα τελευταία δύο χρόνια να γίνεται από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς. Μετά τον «Νυχτερινό Ανταποκριτή», μια ταινία υποψήφια για το Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου πριν κάποιους μήνες, ο ηθοποιός αλλάζει κλίμα, ύφος (και σώμα!) για τον «Αριστερόχειρα».

Ο Μπίλι Χόουπ είναι ένας επιτυχημένος μποξέρ, που παρά το ξύλο που τρώει μέσα στο ρινγκ, αγαπάει αυτό που κάνει και ζει ευτυχισμένος με τη γυναίκα του, Μορίν (Rachel McAdams) και την κόρη τους, Λέιλα. Η ζωή του, όμως, παίρνει την κάτω βόλτα μετά το ατύχημα της γυναίκας του. Παρατάει τον εαυτό του και το επάγγελμά του, ενώ ταυτόχρονα, η κόρη του καταλήγει στην προστασία του κράτους, μέχρι ο πατέρας της να κριθεί και πάλι ικανός, οικονομικά αλλά κυρίως ψυχολογικά, να αναλάβει την κηδεμονία της. Στην προσπάθειά του να βάλει και πάλι σε τάξη τη ζωή του, ο Χόουπ συναντάει τον Τικ (Forest Whitaker), έναν προπονητή που πιστεύει ότι μπορεί να τον βοηθήσει να αγαπήσει και πάλι το μποξ και να αποκτήσει ξανά την όρεξη για ζωή.

Η ταινία, σε σκηνοθεσία του Antoine Fuqua, το λιγότερο που θα μπορούσα να πω είναι ότι καθηλώνει. Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο, εγώ σκούπιζα τα δάκρυα, που σαν σωστή, αθεράπευτα ρομαντική, είχα στα μάτια μου, ενώ ο φίλος μου, με τον οποίο είχαμε πάει μαζί να δούμε την ταινία, μου μιλούσε για τα προφανή κλισέ της. Εν τέλει, με πιο καθαρό μυαλό, κατάλαβα ότι ίσως είχε δίκιο. Έχουμε, αν το δούμε πολύ ωμά, μια ταινία για κάποιον που ενώ ήταν στην κορυφή, έπιασε πάτο κι έπειτα, από τη καθοδήγηση και τη συμβολή του «Μιγιάγκι» που συνάντησε, πήρε και πάλι το δρόμο προς τα πάνω. Παρόλα αυτά, δεν άλλαξε η γνώμη μου και πολύ, κυρίως για δύο λόγους.

Ο πρώτος ήταν η ερμηνεία του Gyllenhaal, ο οποίος, για άλλη μια φορά, με έπεισε. Όπως στον «Νυχτερινό Ανταποκριτή», ήθελα να του ρίξω ένα χέρι ξύλο, έτσι και στον «Αριστερόχειρα», με έκανε να πιστεύω ότι είναι ένας άνθρωπος που τα έχει χάσει όλα. Ο λόγος που, κατ’ εξακολούθηση, αντιπαραθέτω τις δύο ταινίες, είναι γιατί απλούστατα είναι δύο δείγματα ρόλων που δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους, παρά μόνο την ικανότητα ενός ηθοποιού, να μεταμορφώνεται και από ένας μισητός και καχεκτικός ρεπόρτερ, να γίνεται ένας γεροδεμένος και αξιολύπητος μποξέρ. Ο δεύτερος λόγος που θα κρατήσω αυτήν την ταινία στις πολύ καλές του 2015, είναι ο Whitaker, ο οποίος είναι μια φούσκα ρεαλισμού, μα και απαισιοδοξίας. Και λέω «φούσκα», γιατί τα κλισέ που αναφέρω πιο πάνω, στο τέλος υπερτερούν. Είναι ο χαρακτήρας εκείνος, που θα κλιθεί να βοηθήσει τον πρωταγωνιστή, ενώ εκείνος είναι σε χειρότερα χάλια και είναι αυτός, που θα πει αβίαστα ότι «οι άνθρωποι νομίζουν ότι ορίζουν τη μοίρα τους, αλλά κάνουν λάθος».

Στοιχεία ταινίας
Διάρκεια: 124’

Σκηνοθεσία:  Antoine Fuqua
Σενάριο: Kurt Sutter
Πρωταγωνιστούν: Jake Gyllenhaal, Rachel McAdamas, Forest Whitaker