Λένα Δροσάκη, Κατερίνα Μισιχρόνη, Δημήτρης Μοθωναίος, Μαίρη Συνατσάκη. Πες Αχ! ξανά στην Θεσσαλονίκη.

Πες αχ! Η «bijoux de kant» (ξανά) αναστενάζει. Ο τρελός έρωτας του Νίκου, της Λιόλιας και της Βεργινίας επιστρέφει. Τα σώματα που αγαπήθηκαν, τα μαραμένα αίματα και οι παντοτινοί όρκοι συναντιούνται ξανά στο σκληρό φως του νέου αιώνα. Η Λένα, η Κατερίνα, ο Δημήτρης και η Μαίρη, μοιράζονται σκέψεις τους για την παράσταση που θα παρουσιάσουν τις τελευταίες τρεις νύχτες του Μαΐου, στο θέατρο «Αυλαία».

Λένα Δροσάκη

Υποδύομαι την Λιόλια, ένα αθώο κορίτσι. Με μια λέξη, θα την χαρακτήριζα “φως”.

Στο «Αχ!», τα λόγια του καθενός είναι σαν απόηχος του άλλου, που πρέπει να αναζωπυρωθούν, να ζωντανέψουν. Αυτό, για να στηθεί είναι δύσκολο, μιας και πρόκειται για μυθιστόρημα. Κι είναι τόσο γλαφυρές οι περιγραφές, που θέλει σώμα σε ένταση για να παρασταθούν. Περισσότερο με δυσκόλεψε ο τελευταίος θρήνος της Λιόλιας. Αν και τον κουβαλάει σε όλη την παράσταση, το τελικό ξέσπασμα, είναι κάτι ανώτερο.

Η «Bijoux de Kant», είναι μια ομάδα με τρομερή αισθητική, μιας και ο Γιάννης Σκουρλέτης που σκηνοθετεί την παράσταση, είναι εικαστικός. Με συγκινεί η πρωτότυπη μουσική από τον Κώστα Δαλακούρα και νιώθω να με αφορά ιδιαίτερα όλο αυτό το θέμα του ρομαντισμού και του ελληνισμού, που πραγματεύονται οι θεματικές της. Πρώτη μου δουλειά στην «Bijoux», ήταν η παράσταση “είσαι σκοπός και γύρω του χορεύουν τσοπανόσκυλα”, βασισμένη σε κείμενα του Ιωάννου, τον οποίο αγαπώ.

Το θέατρο, μας ξυπνάει κομμάτια δικά μας, που λίγο-λίγο τα ανακαλύπτουμε και ας μας τρομάζουν. Γνωρίζεις τον εαυτό σου, ένα βήμα τη φορά. Και αυτό είναι μαγικό.

Με συγκινεί η φράση που πάει κάπως έτσι: “Μια μπλε ματιά μου έριξε κι έπεσα χάμου, πήγα. Δεν έφταιγα. Είναι τα γραμμένα.” Τι είναι η μοίρα; Τι είναι τα γραμμένα; Συμβαίνουν ή εμείς τα προκαλούμε; Θεωρώ πως τίποτα δεν είναι τυχαίο.” Συναντιούνται οι άνθρωποι και κάτι συμβαίνει και αν δεν είμαστε έτοιμοι εκείνη την στιγμή, κάποια στιγμή θα ξαναγίνει.

Πρακτικά, δεν άλλαξε κάτι μετά την φετινή μου βράβευσή με το «Μελίνα Μερκούρη». Όπως δούλευα, έτσι θα συνεχίσω. Ήρθε τη στιγμή, που οι κατάλληλοι άνθρωποι, θεώρησαν κατάλληλη. Είναι τεράστια τιμή.

Σωστός ηθοποιός, είναι αυτός που αγαπάει αυτό που κάνει. Αυτός που σέβεται τους συνεργάτες του και δεν επαναπαύεται.

Κατερίνα Μισιχρόνη

Η κόρη του Νίκου και της Λιόλιας, η “κερένια κούκλα” είναι δυσυπόστατη.

Ξεκινάω την παράσταση και νιώθω αυτήν την πιο δύσκολη στιγμή της παράστασης, καθώς νιώθω πως είμαι αυτή, που θα επηρεάσει το ρυθμό, τη “θερμοκρασία” των υπολοίπων.

Είναι υπέροχο το γεγονός ότι, επιτέλους, παίζουμε στην Θεσσαλονίκη. Εδώ ένιωσα το διάλογο, που μπορεί να ανοίξει με το κοινό.

Δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς και συνειδητά γιατί κάνω θέατρο. Με συγκινεί, με προκαλεί, μου δίνει κίνητρο και με κάνει να νιώθω ζωντανή.

Έχω μια μούρλα με τον Τένεσι Ουίλιαμς. Κλασικό, αλλά αυτό είναι.

Από το «Αχ!» κρατάω τη φράση “η αγάπη είναι ζητουλίνα Λιόλια”!

Με την «Bijoux» έχουμε σχέση αμοιβαίας αγάπης και εκτίμησης. Ήμουν στις πρώτες παραστάσεις της, έκανα ένα μικρό διάλειμμα και τώρα, πάλι εδώ.

Στο ελληνικό θέατρο, υπάρχουν πράγματα που με εμπνέουν και πράγματα που δεν με αφορούν. Για την επιλογή μιας δουλειάς, θέλω το κείμενο και οι συνεργάτες να με ιντριγκάρουν.

Δημήτρης Μοθωναίος

Ο Νίκος ακολουθεί την πορεία της ζωής και δεν επιλέγει συνειδητά τίποτα, από όσα του συμβαίνουν. Είναι έρμαιο του πόθου του.

Οι δυσκολίες της παράστασης βρίσκονται, κυρίως, στην απαιτούμενη σωματική εγρήγορση και στην έλλειψη ρεαλισμού στο κείμενο.

Με τον Γιάννη Σκουρλέτη και τον Γιάννη Σαχίνη ήμασταν στην θεατρική ομάδα “όχι παίζουμε”. Η γνωριμία με τον Σκουρλέτη, με ώθησε στην «Bijoux».

Σήμερα, δεν υπάρχουν πολλοί Έλληνες θεατρικοί συγγραφείς και από εκεί, ξεκινάει και το πρόβλημα του θεάτρου. Υπάρχει μεγάλος προβληματισμός σχετικά με την ταυτότητα των ελληνικών κειμένων και γίνεται λόγος, για το τι έχουν να προσφέρουν σήμερα. Παρατηρείται μια τάση αναβίωσης του ρομαντισμού, από σύγχρονους συγγραφείς.

Μαίρη Συνατσάκη

Χαρακτηρίζω τη γυναίκα που υποδύομαι, την Βιργινία, την πρώτη γυναίκα του Νίκου, σκοτεινή.

Συμμετείχα σε μια σειρά σεμιναρίων του Σκουρλέτη, στο εργαστήριο της «Bijoux De Kant», γνωριστήκαμε, κι εκεί συνδέθηκαν οι ενέργειές μας και μου έδωσε την ευκαιρία, για την πιο συναρπαστική εμπειρία της ζωής μου και μάλλον, και την πιο δύσκολη! 

Το πιο δύσκολο και έντονο κομμάτι για μένα, είναι τα μάγια, που καρφώνω τον Νικόλα. Απαιτείται μια συγκεκριμένη τοποθέτηση φωνής, για την οποία χρειάζεται ιδιαίτερη εκπαίδευση.

Ήταν τόσο σουρεαλιστικό και απρόσμενο το κάλεσμα του Σκουρλέτη, που ακόμη δεν έχω προλάβει να σκεφτώ αν θα έκανα θέατρο ξανά!

Μια φράση που με συγκινεί στο κείμενο, αν και δεν πολυ-ταιριάζει στην ζωή μου, την λέει κάποια στιγμή η Λιόλια. “Πήγες και πέθανες εσύ, για μια κουβέντα, για του Μίμη την κουβέντα, που δεν πιάνεται”. Πιανόμαστε από τις λέξεις και σκοτωνόμαστε στην καθημερινότητά μας, χωρίς να αξίζει και αυτό με τσακίζει.

______________________

Κείμενο: Γλυκερία Μπασδέκη
Σκηνοθεσία – Σκηνογραφία: Γιάννης Σκουρλέτης
Μουσική: Κώστας Δαλακούρας
Βοηθός Σκηνοθέτης: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη
Σκηνική εγκατάσταση: Αντρέας Κασάπης
Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος
Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Φωτογραφίες: PHOTOHARRIE
Video trailer: Γιώργος Αποστολόπουλος
Artwork: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης
Επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης

Παίζουν:
Λένα Δροσάκη
Δημήτρης Μοθωναίος
Κατερίνα Μισιχρόνη
Μαίρη Συνατσάκη

Ημερομηνίες: 29, 30, 31 Μαϊου 2015,
Παρασκευή – Κυριακή
Ώρα: 21.00
Τόπος: Θέατρο Αυλαία, Πλατεία ΧΑΝΘ (πλευρά Τσιμισκή), Θεσσαλονίκη
Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό 12ευρώ, Μειωμένο 10ευρώ

Πληροφορίες & Κρατήσεις
2310 237700
www.avlaiatheatre.gr