Άρης Σερβετάλης: «Η κόπωση είναι λυτρωτική».

Ο Άρης Σερβετάλης πρωταγωνιστεί στην παράσταση “ο Σωσίας” σε σκηνοθεσία Έφης Μπίρμπα. Έχοντας κατά νου ότι δεν του αρέσει να δίνει πολλές συνεντεύξεις, τον δελεάσαμε με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης στη Θεσσαλονίκη, βρεθήκαμε στην κάβα Moby dick or The Wale (η τότε Bientôt), στο κέντρο της πόλης, και κάναμε μια όμορφη κουβέντα.

Ο Σωσίας. Η επιλογή του έργου.

Ο “Σωσίας” είναι το δεύτερο έργο του Ντοστογιέφσκι κι έχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, καθώς είναι γνωστό πως κι ο ίδιος είχε θέματα ψυχολογικής φύσεως. Είναι η πρώτη κατάθεση διχασμού προσωπικότητας στην παγκόσμια λογοτεχνία. Όλοι μας παλεύουμε με τον εαυτό μας και την εικόνα μας. Ερχόμαστε σε ρήξη με αυτό που θέλουν οι άλλοι από εμάς κι εμείς δε θέλουμε να το ακολουθήσουμε. Είναι κάποιοι προβληματισμοί, που θεωρώ, κρίνοντας από εμένα τουλάχιστον, ότι τους έχουμε και τους διακινούμε μέσα μας κι ερχόμαστε σε κόντρα ή σε διάλογο, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Όταν διαβάζει κανείς το κείμενο, δεν είναι ξεκάθαρο από γραφής αν είναι όντως υπαρκτά τα πρόσωπα αυτά, με τα οποία έρχεται σε αντιπαράθεση ο ήρωας ή αν είναι κλεισμένος σε ένα σπίτι και όλα είναι αποκύημα της φαντασίας του. Βρήκαμε πρόσφορο έδαφος, να δημιουργήσουμε ένα μη ρεαλιστικό περιβάλλον και να σωματοποιήσουμε τις μάχες και τις παρενοχλήσεις, που δέχεται ο ήρωας.

Τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον Γκολιάτκιν.

Ο Γκολιάτκιν χαρακτηρίζεται από ιδεοψυχαναγκαστικά στοιχεία. Ας πούμε, το πώς θα ντυθεί, είναι μια ιεροτελεστία, που του παίρνει αρκετό χρόνο. Ένα άλλο θέμα, είναι τα χρήματά του. Θέλει να τα μετρήσει και το επαναλαμβάνει. Σκιαμαχεί. Αισθάνεται ότι τον παρακολουθούν, αλλά δεν πρέπει να μιλήσει σε κάποιον, γιατί είναι σε δημόσιο χώρο. Βρίσκεται σε διαρκή αγώνα, έναν συνεχόμενο βασανισμό, σε σχέση με το τι είναι σωστό και τι όχι. Υπάρχει μια ιδιαίτερα χαρακτηριστική φράση για τον Γκολιάτκιν. “Θα νικήσω υποτασσόμενος”, λέει στο σωσία του. Μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού του, με την οποία, επίσης, έρχεται σε αντιπαράθεση.

Η διαμόρφωση της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει ο ήρωας και η θέση του σ’αυτήν.

Αγία Πετρούπολη, 1846. Ο ίδιος λέει ότι οι άλλοι τον αντιμετωπίζουν σαν κάτι διαφορετικό και στην ουσία, δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτό που του συμβαίνει. Δεν εντάσσεται στο κοινωνικό σύνολο, με τους αποδεκτούς όρους και κώδικες και αυτό φαίνεται, ιδιαίτερα, στη σκηνή του χορού, όπου βλέπουμε να εξελίσσονται κωμικοτραγικές καταστάσεις. Κάνει γκάφες. Τον βγάζουν έξω, κρύβεται, προσπαθεί να ξαναμπεί, αλλά δεν ξέρει αν είναι σωστό να επανέλθει. Είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου, στον οποίο η κοινωνία συμπεριφέρεται με χλευασμό. Από την Αγία Πετρούπολη του 1846 μέχρι την σημερινή ελληνική κοινωνία δεν φαίνεται διαφορά στον τρόπο αντιμετώπισης των “διαφορετικών” περιπτώσεων.

Το σωματικό θέατρο.

Τελειώνοντας από την σχολή, μέσω της καθηγήτριας μου Αμάλιας Μπένετ, πήγα στην ομάδα “Κινητήρας” και στη συνέχεια, δούλεψα κυρίως με ομάδες χορού. Ανακάλυψα έναν πολύ δημιουργικό τρόπο δουλειάς. Εντάσσεις την φαντασία σου και το σώμα σου. Σε ξεκλειδώνει και σου δίνει ένα μεγαλύτερο πεδίο δράσης. Δεν χρειάζεται μια δουλειά να είναι αμιγώς χορευτική, για να την αντιμετωπίσεις με έναν σωματικό τρόπο. Το σωματικό θέατρο δεν είναι να κάνεις τούμπες, είναι μια ολόκληρη αντίληψη του τρόπου δουλειάς και ερμηνείας.

Η καλλιτεχνική πορεία του Άρη μέχρι σήμερα.

Τρεις δουλειές έκανα στην τηλεόραση, μετά κινηματογράφο και θέατρο. Δεν σκέφτομαι μελλοντικά ότι θα ήθελα να κάνω τον τάδε ρόλο. Σε ένα γενικότερο πλαίσιο, θα ήθελα να συνεχίσω να συνεργάζομαι με ανθρώπους, με τους οποίους μοιράζομαι έναν κοινό κώδικα ή τουλάχιστον να υπάρχει η διάθεση για επικοινωνία, απέναντι στο αντικείμενο, που λέγεται παραστατική τέχνη. Θεωρώ πως η πορεία μου δεν έχει παρεκκλίνει από την αφετηρία της.

Τα κείμενα που συγκινούν.

Μου αρέσει ο Μπέκετ και ο Κάφκα. Με έναν τρόπο, με περιτριγυρίζουν. Εκεί βρίσκει κανείς ζητήματα, που αφορούν προσωπικά τον καθένα και την τέχνη γενικότερα. Ζητήματα διαχρονικά, μέχρι τον θάνατο.

Η σκηνοθεσία.

Προς το παρόν, δεν θα ήθελα να ασχοληθώ με την σκηνοθεσία. Ο τρόπος που δουλεύουμε, είναι δημιουργικός. Προσπαθείς να καταθέσεις, να προτείνεις, αλλά για το σκηνοθετικό κομμάτι χρειάζονται κι άλλα πράγματα. Απαιτείται μια ικανότητα σύνθεσης, την οποία προς το παρόν, δεν την έχω ανακαλύψει σε εμένα.

“Λέω ότι η ευθύνη είναι κυρίως προσωπική. Για να γίνει κάτι διαφορετικό, πρέπει να αλλάξουμε ατομικά οι ίδιοι”.

Δεν υπάρχουν συνταγές,. Ο καθένας πρέπει να βρει τον δικό του δρόμο και το πώς αισθάνεται μέσα σε αυτόν. Εγώ προσπαθώ να βάζω συνέχεια “παγίδες” στον εαυτό μου. Στην αρχή, θα πρέπει να τις αναγνωρίσω και στη συνέχεια, να επιλέξω αν θα τις προσπεράσω ή αν θα “πιαστώ” και θα βρω ύστερα τρόπο να ξεφύγω. Όλη αυτή η αντιπαράθεση, είναι η δική μου “μάχη”.

Ένα χαρακτηριστικό του Άρη.

Μου αρέσουν πολύ τα πορτοκάλια. Κυρίως σαν φρούτο, αλλά και χυμός, χωρίς παγάκια όμως.

Η πρώτη σκέψη το πρωί και η τελευταία, το βράδυ. 

Η πρώτη σκέψη μου είναι ότι πρέπει τα σκυλιά να πάνε βόλτα. Το βράδυ, απλά, σβήνω πριν πέσω στο κρεβάτι. Δεν προλαβαίνω να κάνω κάποια σκέψη. Δε γίνεται μετάβαση, είναι αυτόματο.

Αποφόρτιση μετά την παράσταση.

Μιλώντας με ανθρώπους ή περπατώντας. Έτσι κι αλλιώς, είναι σωματικός ο τρόπος. Επομένως, σε μένα δεν έχει ψυχολογικό αντίκτυπο. Δε νιώθω την ανάγκη, να “βγω από τον ρόλο”. Η κόπωση είναι λυτρωτική. Με αποφορτίζει η ιδέα του μόχθου.

Οι υποκριτικές αναφορές.

Ασυναίσθητα, σίγουρα, υπάρχουν. Βλέπεις διάφορα γύρω σου. Άλλες ομάδες, άλλους σκηνοθέτες, άλλους ηθοποιούς. Υποσυνείδητα κάτι περνάει, δεν υπάρχει παρθενογένεση. Μου αρέσει η δουλειά των Πίνα Μπάους και Μαγκύ Μαρέν. Συνολικά, θεωρώ πως χοροθεατρικές δουλειές, με έχουν επηρεάσει και είναι οι αναφορές μου.

Το ελληνικό θέατρο σήμερα.

Παρά τις δύσκολες συνθήκες στην παραγωγή και τη χρηματοδότηση, συμβαίνουν πολλές παραστάσεις. Πολλά νέα παιδιά καταθέτουν νέες ιδέες και βλέπω να γίνονται ιδιαίτερες δουλειές. Αυτό είναι ευχάριστο.

Η επιτυχία του “Σωσία”, τον χειμώνα που πέρασε.

Η παράσταση δημιουργήθηκε από προσωπική μας ανάγκη και υπήρξε η επικοινωνία και η αποδοχή του κοινού. Είναι ένα ιδιαίτερο εγχείρημα, όχι μια συμβατική παράσταση και ένιωσα χαρά για την καλή της πορεία, στην Αθήνα.

Η σκηνοθέτις Έφη Μπίρμπα.

Η Έφη έχει μια ιδιαίτερη καλλιτεχνική ματιά. Είναι πολύ συγκεκριμένη σ’ αυτό που ζητάει και σου δίνει χώρο να πειραματιστείς με μια αφορμή, ώστε να δημιουργηθεί κάτι, εκεί που δεν το περιμένεις. Η ικανότητά της να συνθέτει, να εντάσσει κάτι σε ένα σύνολο, είναι αξιοζήλευτη.

______________________

Ο σωσίας

Η παράσταση επικεντρώνεται σε κάποια επεισόδια της ζωής του ήρωα, ο οποίος προσπαθεί να υπάρξει εντός του πλαισίου της κοινωνικά αποδεκτής φυσιολογικότητας, αλλά καταλήγει στην απομόνωση και στον παραγκωνισμό. Θεατρική μεταφορά- σπουδή στο ομώνυμο έργο του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι σε σκηνοθεσία της Έφης Μπίρμπα με πρωταγωνιστή τον Άρη Σερβετάλη και τους Δρόσο Σκώτη, Γιώργο Συμεωνίδη, Συμεών Τσακίρη και Κωνσταντίνο Καρβουνιάρη.

Το έργο θα προβάλλεται για 3 μέρες, 8, 9, 10 Ιανουαρίου στην πλατφόρμα της Ticketservices.gr εδώ

Σκηνοθεσία – Σκηνικά – Κοστούμια: Έφη Μπίρμπα
Διασκευή – δραματουργική επεξεργασία: Έφη Μπίρμπα, Άρης Σερβετάλης, Μιχαήλα Πλιαπλιά
Ηχητικός σχεδιασμός: Vangelino Currentzis
Φωτισμοί: Θύμιος Μπακατάκης
Καλλιτεχνικός συνεργάτης-βοηθός σκηνοθέτη: Μιχαήλα Πλιαπλιά
Επιμέλεια κοστουμιών: Κωνσταντίνος Μαλινδρέτος
Ερμηνευτές: Άρης Σερβετάλης, Δρόσος Σκώτης, Γιώργος Συμεωνίδης, Συμεών Τσακίρης, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης
Παραγωγή: ngb group, Νίκος Ηλίας

Διάρκεια Παράστασης
90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)