Η Μαρίζα Ρίζου δηλώνει ορκισμένη groupie του Φοίβου Δεληβοριά!
Φωτογραφίες: Μάριος Κουρουνιώτης
Η συζήτηση μας, βρήκε εμένα στο γραφείο και αυτήν στον πολύχρωμο καναπέ της. Το skype ενώνει τον κόσμο, (όχι δεν είναι διαφήμιση), αλλά τα ευτράπελα δεν έλειψαν. Μια παραγγελία για φαγητό, η ξαδέρφη της, η κολλητή της και το μικρό της yorkshire ήταν μόνο μερικές από τις διακοπές που προέκυψαν στην κουβέντα μας. Μια κουβέντα απολαυστική, πηγαία ειλικρινή, γεμάτη μουσικές και χρώματα!
Τελείωσα το σχολείο και μπήκα στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μ.Μ.Ε., του Καποδιστριακού. Κι αυτό, για να ικανοποιήσω, κάπως, τους γονείς μου, πως πρέπει να έχω ένα “χαρτί” στα χέρια μου. Αυτό όμως ήταν, πάντα, το δεύτερο πλάνο μου. Το πρώτο ήταν η μουσική.
Ξεκίνησα από μικρή, σε μια σχολική χορωδία, όπου είχα τραγουδήσει πρώτη φορά μόνη μου και εκεί κατάλαβα, κιόλας, ότι αυτό είναι που μου δίνει χαρά. Οπότε, γνωρίζοντας πως για να πετύχω σε αυτό, πρέπει να μην κάνω “εκπτώσεις”, αφού, λοιπόν, είχα το πτυχίο στα χέρια μου, ξαναγύρισα, εδώ και περίπου τρία χρόνια, στο πρώτο πλάνο, που περιελάμβανε μόνο τη μουσική.
Πάνω σε αυτό, έχω κάνει αρκετές δουλειές, όπως κάποιες μουσικές για διαφημίσεις, αλλά και μουσική, για μια θεατρική παράσταση, “Η Αλίκη στη χώρα του ποτέ”. Αυτό είναι ένα από τα καλύτερα project, που είχα κάνει. Ένιωσα ότι μπήκα σε ένα χώρο πολύ γοητευτικό, με όμορφα “περίεργους” ανθρώπους και το ευχαριστήθηκα αρκετά. Ιδανικά, θα ήθελα, πέρα από τις προτεραιότητες που αφορούν τη δισκογραφία ή τα προσωπικά μου live, να ασχοληθώ και με αυτό.
Δεν έχω κάνει σημαντικές σπουδές, πάνω στη μουσική. Οι γονείς μου δεν με πήγαν ποτέ σε κάποιο ωδείο, αλλά έκανα ιδιαίτερα μαθήματα, για αρκετά χρόνια. Φωνητική, jazz αρμονία, πιάνο, αλλά η προτεραιότητά μου είναι πάντα το τραγούδι, να λέω κομμάτια, ακόμα και αν δεν τα έχω γράψει εγώ.
Έχω στα χέρια μου ένα δίσκο και ετοιμάζουμε, ήδη, τον επόμενο, όπου το πρώτο single, θα κυκλοφορήσει μέσα στον Απρίλιο. Έχουμε αλλάξει αρκετά και τον ήχο μας, σε σχέση με τα πρώτα κομμάτια. Έκλεισε όμορφα ο κύκλος, με τη συνεργασία μου με τον Πάνο Μουζουράκη και τώρα, στο δεύτερο δίσκο, αφήνω κάπως πίσω μου τα jazz και swing στοιχεία.
Πλέον, στα live έχουμε μία διαφορετική δομή. Κομμάτια, που έχουμε αγαπήσει από παλιά, με αρκετά διαφορετική ενορχήστρωση, από τον Δημήτρη Σιάμπο και πλέον, έρχονται στα αυτιά αυτού, που θα δει στο live πιο ethnic ακούσματα, σε συνδυασμό με άλλα καινούρια κομμάτια, τα οποία καθίσαμε και σκεφτήκαμε, πως να τα βάλουμε κάτω από την ίδια ομπρέλα.
Εκτιμώ πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες, που έχω ακούσει. Έκανα μια “βόλτα” στην τζαζ, που έχω ασχοληθεί γενικά, αλλά τώρα που γύρισα στα παλιά μου ακούσματά, βρήκα πολλά ωραία στοιχεία, σε κομμάτια της Μάρθα Φριτζήλα ή του Αλκίνοου Ιωαννίδη, που πριν δεν είχα προσέξει. Όταν μαθαίνεις πράγματα για τη μουσική, καταλαβαίνεις ότι αυτοί οι άνθρωποι, έκαναν κάτι πολύ παραπάνω, από αυτό που καταλάβαινες παλιότερα. Όταν άνθρωποι, σαν τον Γιάννη Αγγελάκα για παράδειγμα, κάνουν κάτι και πετυχαίνει για 30 χρόνια, βλέπεις πως αυτοί οι άνθρωποι εξελίσσονται. Άσε που παλαιότερα, την τζαζ μουσική την είχαν πολλοί, ως κάτι πιο εξεζητημένο στο αυτί τους.
Είμαι αρκετά αισιόδοξη και για κάποιους μπορεί να είναι και εκνευριστικό αυτό, αλλά γενικά, δεν αφήνω πολλά πράγματα να με πάρουν από κάτω. Προφανώς και έχω κι εγώ κακές στιγμές, ποιος δεν έχει άλλωστε, αλλά θεωρώ πως πρέπει να προσπαθεί κανείς να έχει αυτή τη “ψυχική υγεία” που ψάχνουμε, να νιώθει ήρεμος και να κάνει πράγματα, που αγαπάει πραγματικά. Μπορεί να υπάρχει μια γενικότερη μιζέρια, ειδικά στην εποχή που ζούμε και με αυτά που βιώνουμε, αλλά δεν πρέπει να μας παίρνει από κάτω. Έχει μεγάλη σημασία με ποιους ανθρώπους επιλέγεις να ζεις και να έχεις γύρω σου, όπως είναι οι φίλοι σου ή ο σύντροφος σου.
Ονειρεύομαι να κάνω, όσα περισσότερα μπορώ, πάνω στη μουσική. Θεωρώ πως ένας τέτοιος στόχος, είναι κάτι μακροπρόθεσμο. Δε θεωρώ πως “τυχαίνει” σε κάποιον να ασχοληθεί με τη μουσική,. Γίνεται επειδή όλοι το προσπαθούν, με κάποιον τρόπο. Πιστεύω, όμως, πως αυτό είναι το μόνο πράγμα, που μπορεί να μου χαρίσει αυτήν τη ψυχική υγεία. Είναι ένα ταξίδι μαγικό όλο αυτό, που όσο πιο μακριά σε πάει, τόσο περισσότερο εξελίσσεσαι σαν καλλιτέχνης, αλλά και σαν άνθρωπος. Ανυπομονώ, λοιπόν, να ζήσω όσα περισσότερα μπορώ με τη μουσική. Είναι σαν μια σχέση ερωτική. Γνωρίζεις κάποιον και μπορεί αυτός να έχει τα “ανάποδα του”, αλλά έχεις τη λαχτάρα να ζήσεις, όσα περισσότερα μπορείς με αυτόν.
Δηλώνω οργισμένη “γκρούπι” του Φοίβου Δεληβοριά. Είμαι καταδικασμένη να μου αρέσουν όλα τα κομμάτια του και αυτό έχει να κάνει και με τον άνθρωπο, με τον τρόπο που γράφει, με τον τρόπο που παρουσιάζει, στο κοινό, αυτό που κάνει. Το ίδιο μου συμβαίνει και με τον Γιάννη Αγγελάκα. Όταν βλέπεις ότι αυτός ο άνθρωπος εξελίσσεται, με τον τρόπο του, και υπάρχει τέτοια “κανονικότητα”, στον τρόπο που φέρεται και παρουσιάζει στον κόσμο τη δουλειά του, τότε εκτιμάς, περισσότερο, πολλά πράγματα, γιατί ξέρεις ότι είναι αληθινά.
**Μαρίζα Ρίζου επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και μεταφέρει για μία και μοναδική βραδιά, την Παρασκευή 15 Απριλίου, τη νέα της πολύ επιτυχημένη παράσταση με τίτλο «Μπελ Επόκ» στο club του Μύλου
Η Μαρίζα Ρίζου στο Mylos Club | Κερδίστε Προσκλήσεις
Παρασκευή 15 Απριλίου
“Μύλος Club” – Ανδρέου Γεωργίου 56, περιοχή Σφαγεία, Θεσσαλονίκη
Ώρα προσέλευσης: 21:30 / Ώρα έναρξης: 22:30
Τηλ. κρατήσεων: 2310 510081
Εισιτήριο θεάματος: 10€, Προπώληση: 8€
Σημεία Προπώλησης: Σάρωθρον – Καφέ Διώροφο (Καλαμαριά), Stereodisc, Harry’s Spot (Σβώλου)
Opening act: Αγγελική Σπηλιάκου
Συντελεστές:
Πιάνο: Μάρκος Χαϊδεμένος
Κοντραμπάσο: Γιώργος Μουχτάρης
Τύμπανα: Γιώργος Κωστελέτος
Ακορντεόν: Νίκος Σταδιάτης
Σαξόφωνο/κλαρινέτο: Αδάμ Δόγκας
Επιμέλεια ενορχηστρώσεων: Δημήτρης Σιάμπος
Υπεύθυνος Ήχου: Γιάννης Παξεβάνης
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Σχεδιασμός Φωτισμού: Τάκης Λυκοτραφίτης
Σκηνογράφος/
