Τα Graffiti στο Μπιτ Παζαρ!
Κείμενο & Φωτογραφίες: Αρίστη Ζαφειράκογλου
Σάββατο βράδυ, στο «Μπιτ Παζάρ», που είναι γνωστό και ως «Προσφυγική Στοά». Η ώρα είναι 21:40 και το φρέσκο αίμα της πόλης κυκλοφορεί, μέσα στις πρώτες ψιχάλες, στα στενά κοντά στην Αρχαία Αγορά, αναζητώντας μαγαζιά για τη βραδινή έξοδο. Γέλια, σχόλια, τακούνια ψηλά, μούσια αξύριστα, ζευγάρια γύρω στα 26 να φιλιούνται. Ρακί, μπύρα, ποτά βαριά, μεζέδες, τσιγάρα. Δεν σου κρύβω ότι το ζήλεψα όλο αυτό το σκηνικό της ξεγνοιασιάς και της ανεμελιάς! Το «Μπιτ Παζάρ», πρωί και βράδυ, σφύζει από ζωή. Τα πρωινά, παλαιοπωλεία με κάθε είδους αντικείμενα περασμένων εποχών, βρίσκονται ανοιχτά για να εξυπηρετήσουν συλλέκτες και όχι μόνο. Μετά το μεσημέρι, τα πράγματα ησυχάζουν, μέχρι να βραδιάσει και να ανοίξουν, πια, μετά τις 20:30 οι ταβέρνες και τα φοιτητικά στέκια.
Ξεκίνησα τον περίπατο μόνη από την Ολύμπου και περιπλανήθηκα, για καμιά ώρα, ψάχνοντας μανιωδώς, τοίχο – τοίχο, στιχάκια, graffiti και stencil. Τη Θεσσαλονίκη την έχω περπατήσει αρκετά, και πιστεύω πια έντονα ότι το πιο ζεστό και δημιουργικό και γεμάτο πάθος κομμάτι της νεολαίας της, δραστηριοποιείται στο κέντρο, στην ευρύτερη περιοχή, από Βαλαωρίτου έως Χ.Α.Ν.Θ., και από τα στενά της Μητροπόλεως, μέχρι την Αγίου Δημητρίου. Οι εικόνες με γέμισαν. Τα graffiti υπήρχαν, αλλά τα συνθήματα ήταν αναλογικά περισσότερα και σε εμφανή σημεία, ώστε τελικά κυριάρχησαν κατά τη φωτογράφηση.
Αδιαφορώντας για την περιέργεια των περαστικών, επέμεινα να κάνω «κλικ», χωρίς φλας και χωρίς τρίποδα. Συγκέντρωσα κάποιο υλικό, γεμάτο νοήματα, κρυμμένα ή προφανή;! Στην περιοχή βρίσκονται γραμμένα κοινωνικά, πολιτιστικά, πολιτικά και χιουμοριστικά συνθήματα, και δεν είναι τυχαίο. Η περιοχή του «Μπιτ Παζάρ» ανήκει, παραδοσιακά, στους κατοίκους του «ιστορικού κέντρου» της Θεσσαλονίκης, μα ταυτόχρονα δίνει χώρο δράσης και κοινωνικοποίησης, σε ένα μεγάλο και ζωηρό κομμάτι νέων και σπουδαστών της πόλης. Στην περιοχή, εξάλλου, εκτός από τα παλαιοπωλεία και τα καφενεία, αφθονούν θεατρικές σκηνές, χώροι έκφρασης, πολιτικά στέκια και αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι.
Κλείνοντας, ξεχωρίζω το μισοσβησμένο μήνυμα, που πρόσφατα μου θύμισε μια φίλη μου και σήμερα χρειάστηκε να το αντιμετωπίσω ξανά: «Την άνοιξη, αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις». Αλήθεια, έφτασε κιόλας ο Μάρτιος. Όσο κουράγιο κι αν απαιτεί η καρδιά, κράτησε το χειμώνα, που μόλις έφυγε, σα μια γλυκιά ανάμνηση, και προχώρησε μπροστά τη ζωή σου. Προσδοκώντας σε μιαν άνοιξη, μπορείς πραγματικά να βιώσεις τον ερχομό της ελπίδας. Μπορεί, βέβαια, η ελπίδα να μην έρθει ποτέ…
