Πενήντα Αποχρώσεις της Διαστροφής!

Της Χρύσας Λαγού

Το πρώτο βιβλίο της ώτο βιβλιόεδιάσημης τριλογίας, τύπου Άρλεκιν, της E.L. James, μεταφέρεται στον κινηματογράφο και κάνει χιλιάδες νοικοκυρές και κοριτσάκια να αναριγούν και μόνο στην ιδέα να δούν εν ζωή το φανταστικό ζευγάρι, που βιώνει το πάθος του, μέσα από ακραίες σεξουαλικές καταστάσεις. Το βιβλίο προσέλκυσε εκατομμύρια αναγνώστες, αλλά η ταινία άρχισε να χάνει έδαφος από πριν, με τους περισσότερους που δούλεψαν γι’ αυτήν, να παραδέχονται ότι το μόνο που μπορεί να μάθεις μέσα από κάτι τέτοιο, είναι η σχέση μεταξύ ενός σαδιστή και μίας μαζοχίστριας.

Στην οθόνη έχουμε την ιστορία μίας αθώας και άβγαλτης φοιτήτριας, της Αναστάζια Στιλ, η οποία γνωρίζει τον τέλειο άντρα. Ο κύριος Γκρευ είναι ένας δισεκκατομυριούχος επιχειρηματίας, που σαφέστατα διαθέτει όλο το πακέτο, με το μελαγχολικό βλέμμα και το τέλειο σώμα, ενώ τελευταίο και καλύτερο, έχει ως στόχο του να σταματήσει, με τεράστιες δωρεές, την παγκόσμια πείνα. Μόνο που ανάμεσα σε όλα αυτά τα ωραία, ο εν λόγω κύριος αρέσκεται στο να εφαρμόζει σαδιστικά παιχνίδια στην σεξουαλική του ζωή, με αγαπημένα του την ταπείνωση του γυναικείου φύλου και την εφαρμογή οποιασδήποτε ακραίας βίας πάνω σε αυτό, ως μορφή τιμωρίας. Η Αναστάζια σκέφτεται να υπογράψει ένα συμβόλαιο, στο οποίο δηλώνει υποτακτική του, κι έτσι παγιδεύεται στις περίεργες προτιμήσεις του, κρύβοντας τα δικά της θέλω.

Καταρχάς, να τονίσω ότι δεν μισώ τέτοιου είδους ταινίες, ούτε σκέφτομαι αρνητικά και οπισθοδρομικά για το είδος του σεξ, που προβάλλεται σε αυτές. Το πρόβλημα εδώ εντοπίζεται, κατά τη γνώμη μου, στο φτωχό σενάριο (με τους γελοίους διαλόγους), αλλά και στο πόσο αισχρό είναι το τελικό αποτέλεσμα. Ο σαδομαζοχισμός, που παρουσιάζεται στην ταινία, δεν είναι καθόλου ερωτικός και σοκάρει μόνο κοριτσάκια που είναι ανήλικα, μεσήλικες κυρίες και άτομα γενικά, με πολλά ταμπού στη σεξουαλική τους ζωή. Όλο το γυμνό στοιχείο και ο ερωτισμός, παρόλο που είναι διάχυτα σε κάποιες σκηνές, περικλείονται σε ένα πορτραίτο, που καταδικάζει καταβάθως το διαφορετικό και το μετατρέπει σε κάτι απαγορευμένο και υποτιμητικό, χωρίς καμία σύγκριση με τις περίφημες ιστορίες του Mazoch. Επίσης, όλη αυτή η χλιδή, τα κλισέ που θυμίζουν κακοφτιαγμένο άρλεκιν, οι χάρτινοι χαρακτήρες, το δήθεν σκληρό βλέμμα του Γκρέυ και η βλακώδης ερωτική αθωότητα της Αναστάζια, συγκεντρώνονται για να δημιουργήσουν μία ζεστασιά στον θεατή, που μαγεύτηκε από τις σελίδες του βιβλίου. Το μόνο που επιτυγχάνεται τελικά, είναι ένα σαχλό μελόδραμα, με την παρουσίαση μη ρεαλιστικών καταστάσεων. Αποφεύγω να αναφερθώ στην υποτίμηση της γυναικείας φύσης, που γίνεται αισθητή συνέχεια, από τη στιγμή που ο Κρίστιαν μαθαίνει ότι η Αναστάζια είναι παρθένα, μέχρι και που την υποβάλλει στις δικές του ορέξεις, εκμεταλλευόμενος τα δικά της πάθη.

Τέλος, η ταινία παρουσιάζει αμυδρά και κάποια θετικά στοιχεία, όπως το τέλειο soundtrack και την προσπάθεια της Ντακότα Τζόνσον, να αποδώσει το ρόλο της, όσο πιο καλά μπορεί, δείχνοντας ταυτόχρονα τη χαζοχαρούμενη αθωότητά της Αναστάζια και την πρωτόγνωρη ερωτική της παράδοση στα ερωτικά τερτίπια του Κρίστιαν. Όλοι σίγουρα από περιέργεια, θα θέλετε να δείτε την ταινία, για την οποία μιλάει όλος ο κόσμος. Άλλοι πάλι που διστάζετε, θα σας έλεγα να αναρωτηθείτε: πόσο θα σας άρεσε να βλέπατε τους πρωταγωνιστές του Twilight, σε ένα σαδομαζοχιστικό soft πορνό;