2+1 εβδομάδες του καλοκαιριού στην πόλη!

Δε θα σταθώ στο αίτιο που σε κράτησε πίσω. Μπορεί να είναι οικονομικές δυσκολίες ή λόγοι υγείας, μπορεί να είναι υποχρεώσεις με δημόσιες υπηρεσίες ή ανάγκη να μελετήσεις για κάποιες εξετάσεις. Όπως και να έχει, κάτι πήγε στραβά και δεν είχες εναλλακτική. Σε αντίθεση με τα άρθρα – θεσμός πια – «ξέμεινες στην πόλη: 9 + 1 τρόποι να περάσεις καλά», παρακάτω θα διαβάσεις την πραγματικά κωμική αλήθεια του ανθρώπου που ξεμένει στην πόλη, μετά το ψυχολογικό όριο της 26ης Ιούλιου, εορτής της Αγίας Παρασκευής (προστάτιδας των ματιών – μεγάλη η χάρη της).

Το κατάδικό μου δράμα ξεκίνησε πριν δύο εβδομάδες, όταν συνειδητοποίησα ότι όλοι οι φίλοι μου έχουν πια φύγει εκτός Θεσσαλονίκης, στα πατρικά τους ή σε καλοκαιρινούς προορισμούς. Γνωρίζοντας ότι πριν τη 10^η Αυγούστου δε θα φύγω από την πόλη, χαμογέλασα και σκέφτηκα ότι ο καιρός θα περάσει δίχως να το καταλάβω. Στην πραγματικότητα, ο καιρός περνά αργά και βασανιστικά οδηγώντας με στην παράνοια.

Τι κακό μπορεί να έχει μια βόλτα στην αγορά σε περίοδο εκπτώσεων; Ξεκίνησα με όρεξη για περπάτημα στην Τσιμισκή. Σύντομα κατάληξα σε ένα μαγαζί με νεανικά ρούχα. Βέβαια, μιας και η σεζόν «άνοιξη – καλοκαίρι 2015» περιλάμβανε και φθινοπωρινά και χειμωνιάτικα κομμάτια στα ράφια, βρέθηκα να ποδοπατιέμαι στην ουρά του ταμείου, με 1 υπέροχο κόκκινο δερμάτινο μπουφανάκι, 1 χακί τζάκετ και 3 μπλουζάκια φλοράλ.

Είναι πολύ καλή ιδέα να πας στο γυμναστήριο για το καλοκαίρι. Πώς τυχαίνει, όμως, και έχει μια πολύ καλή προσφορά που σε συμφέρει να γραφτείς για 12μηνο; Καλά, το φαντάζεσαι, πήγα και γράφτηκα για έναν ολόκληρο χρόνο! Τουλάχιστον, ως τώρα, πηγαίνω τακτικά για να χτίσω σώμα. Προχτές που στο γυμναστήριο, μαζί με εμένα, ήμασταν 25 άτομα, κάθισα 2,5 ώρες και δοκίμασα σχεδόν όλα τα μηχανήματα που υπάρχουν. Τα πράγματα γίνονται πιο κωμικά, αν σου γράψω ότι ειλικρινά, τις προάλλες, έπεσε το ρεύμα για μισή ώρα και απλά, οι 25 κάναμε νοητά ποδήλατο και τρέχαμε στην αίθουσα των ομαδικών. Να σημειωθεί ότι για τις 2+1 εβδομάδες στο γυμναστήριο, δε γίνονται ομαδικά προγράμματα και η κοινωνικότητά μας μπορεί να εξαντληθεί στον ψύκτη του νερού.

Με είχα πιάσει στο παρελθόν να κοροϊδεύω όλες εκείνες τις υπέροχες δωρεάν εφαρμογές για κινητά τηλέφωνα και τάμπλετ. Το Snapchat είναι σανίδα σωτηρίας και ευγνωμονώ τους φίλους μου, που με παρότρυναν να το εγκαταστήσω. Έχεις μείνει μεσημέρι Κυριακής στο σπίτι και έχεις ξεχάσει πώς προφέρεται το «Τελευταία μέρα στη Χίο»; Μη γελάς, συνέβη και αυτό. Πριν με λούσει κρύος ιδρώτας, είχα λάβει ειδοποίηση από μια φίλη, με μια κατά τ’ άλλα, λαμπερή φωτογραφία της, από μια όμορφη παραλία του νησιού με την εν λόγω φράση. Ησύχασα. Τουλάχιστον, κάποιοι βρίσκονταν όντως για διακοπές. Φαντάζομαι σιχαίνεσαι κι εσύ τις σέλφι, όπως κι εγώ. Είμαι ορκισμένη εχθρός τους. Τώρα, βέβαια, είναι απορίας άξιο γιατί τις τελευταίες μέρες έχω ανεβάσει περισσότερες από 15 φωτογραφίες μου. Τι να πεις;!

Δε μπορεί όλα πια να είναι τόσο χάλια. Το ιστορικό κέντρο σφύζει από ζωή κι εγώ δεν είχα, παρά να βγω για έναν καφέ, να δω μερικούς ανθρώπους. Διάλεξα ένα γνωστό καφέ – μπαρ και ανέβηκα τις σκάλες. Την έχεις καταλάβει τη συνέχεια: μόνο εγώ ήμουν στο μαγαζί, η σερβιτόρα δεν είχε ρέστα για 20ευρο και στο τέταρτο, άρχισε να ψιχαλίζει.

Παράδοξο, αλλά υπάρχουν ακόμη ανοιχτοί κινηματογράφοι, κλιματιζόμενοι, με αρκετές επιλογές για τους αργόσχολους σαν κι εμένα. Τις τελευταίες 12 ημέρες, είδα κιόλας 3 ταινίες με τη μητέρα μου, τη Μαρία και το Γιώργο – πολύ καλά παιδιά! Πώς τυχαίνει και είναι κι αυτοί 3/3, στις ίδιες προβολές μαζί μας;;!

Τα πολύ καλά εστιατόρια της Θεσσαλονίκης είναι γεμάτα από τουρίστες και έτσι, είναι σχεδόν βέβαιο ότι για αρχή, θα σε καλησπερίσουν στα αγγλικά. Δε με φόβισε, όμως, καθόλου αυτό. Ίσα ίσα, τη χαίρομαι την πολυπολιτισμικότητα και εκτιμώ τους ταξιδιώτες που επισκέπτονται τη χώρα μας. Φάνηκε, όμως, τόσο να χάρηκαν οι εργαζόμενοι που είδαν συντοπίτη στο μαγαζί, που 2 φορές μου ευχήθηκαν «καλή όρεξη» και 2 ακόμη, με ρώτησαν αν θέλω λιγάκι φρεσκοτριμμένο πιπέρι στη σαλάτα μου. Εν τέλει, η σαλάτα παίζει να είχε ήδη πιπέρι.

Δεν πτοήθηκα από τις αναποδιές και τα κλειστά μαγαζιά. Δεν ήθελα να καθίσω ακόμη ένα βράδυ με τις πιτζάμες στον καναπέ. Βγήκα για κοκτέιλ στην άδεια πόλη. Βρήκα να παρκάρω. Με εξυπηρέτησαν αμέσως. Πόση χαρά αισθανόμουν να ήξερες… Κάπου εκεί, ακούστηκαν οι πρώτες βροντές και ξέσπασε μια μπόρα. Περίμενα μέχρι να σταματήσει, για να πάω ως το αμάξι, χωρίς να λερώσω τα καινούργια μου παπούτσια.

Ευτυχώς για εμένα, σήμερα το πρωί ξύπνησα και με χαρά, είδα μήνυμα από τη φίλη μου τη Δημητρούλα*! Εξαιρετικό κορίτσι η Δημητρούλα. Είναι σκηνοθέτιδα, 25 χρονών, καρκινάκι. Είχε γενέθλια τις προάλλες. Ντάξει, τώρα που βρήκα παρέα, δε φοβάμαι πώς θα την παλέψω. Απόψε θα πάμε να παίξουμε μπόουλινγκ.

*Με εξαίρεση τη Δημητρούλα, όλα τα παραπάνω είναι πραγματικά γεγονότα των τελευταίων ημερών. Για το καλό όλων, γυρίστε πίσω, προτού να είναι αργά.

**Εντάξει αστειεύομαι, έρχομαι να σας βρω! Ραντεβού το Σεπτέμβρη.