Η 1tracktape στο 14ο συνεχόμενο νέο φεγγάρι της με την ομώνυμη σύνθεση του Κωστή Δρυγιανάκη!
Με τον τρόπο που φαίνεται από τη γη, η νέα σελήνη είναι ένας θάνατος και μια νέα γέννηση. Καθώς ο σεληνιακός κύκλος φτάνει στο τέλος του, η σελήνη ολοένα και φθίνει, για να χαθεί τελικά μέσα στον ουράνιο θόλο και να αναγεννηθεί μετά. Ακόμη και σήμερα, που ξέρουμε ότι ο σεληνιακός κύκλος είναι απλά αλλαγές μιας γωνίας φωτισμού, ο τρόπος που αισθανόμαστε αυτές τις εικόνες αποτελεί μια προβολή χαρακτηριστικών της ανθρώπινης ζωής. Σε κάθε κύκλο η σελήνη γεννιέται, μεγαλώνει ως την πανσέληνο και στη συνέχεια φθίνει και χάνεται· πολύ παρόμοια με τον τρόπο που γεννιέται, μεγαλώνει, ακμάζει και στη συνέχεια γερνά και πεθαίνει ο άνθρωπος, ο άνθρωπος που πάντα τείνει να προβάλλει τον εαυτό του σε οτιδήποτε παρατηρεί. Στο τέλος του κύκλου, μια παλιά σελήνη –που κάθε νύχτα εμφανίζεται όλο και μικρότερη– πεθαίνει και μια καινούργια γεννιέται. Για το ανθρώπινο μάτι, η νέα σελήνη δεν είναι ίδια με την παλιά.
Η παρατήρηση της σελήνης είναι μια παρατήρηση κύκλων. Η σελήνη φαίνεται να κινείται στον ουρανό εξαιτίας της περιστροφής της γης αλλά κινείται και σε σχέση με τα λοιπά άστρα λόγω της δικής της περιφοράς. Η ετήσια περιφορά της γης γύρω από τον ήλιο δημιουργεί άλλον ένα κύκλο κινήσεων αν παρατηρήσει κανείς τα φαινόμενα πιο προσεκτικά. Όλα ξαναέρχονται, αλλά ποτέ δεν είναι τελείως ίδια. «Δεν μπορείς να περάσεις το ίδιο ποτάμι δυο φορές». Έτσι μοιάζει και η ανθρώπινη ζωή· κύκλοι οι μέρες και τα χρόνια, και η ζωή στο σύνολο της ίσως να είναι τμήμα ενός κύκλου, που μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε για το πού και πώς ολοκληρώνεται.
Η μετάβαση από την παλιά στη νέα σελήνη, όπως και η αθέατη μετάβαση του ήλιου από τη δύση στην ανατολή, αποτέλεσαν μοντέλα με τα οποία ο άνθρωπος προσπάθησε να αντιμετωπίσει αυτό το μυστήριο του θανάτου. Αυτή η αντιστοιχία των μοντέλων είναι φανερή σε κείμενα όπως το αιγυπτιακό και το θιβετιανό βιβλίο των νεκρών. Ο κόσμος των νεκρών, όσο κι αν είναι σκοτεινός και τρομακτικός, γίνεται αντιληπτός ως τμήμα του κύκλου και άρα ως προϋπόθεση για τη συνέχιση του. Αυτή η σύντομη βουτιά της σελήνης μέσα στον αθέατο «άλλο» κόσμο αποτέλεσε την έμπνευση για το συγκεκριμένο κομμάτι.
______________________
Δημιουργήθηκε τον Μάρτη και τον Απρίλη του 2021, βασισμένο σε ήχους φτιαγμένους στο Βορόνεζ τον Αύγουστο του 2012.
1tracktape on its 14th consecutive new moon with Costis Drygianakis’ composition!
Seen from the earth, the new moon looks like a death and a new birth. As the lunar cycle comes to an end, the moon continues to wane, only to disappear into the celestial dome and then to be reborn. Today, though we know that the lunar cycle is just a change of angle of illumination, the way we feel these images is a projection of features of the human life. In every cycle the moon is born, grows up to the full moon and then wanes and disappears. It’s very similar to the way the human being is born, grows, flourishes and then grows old and dies; the human being who always tends to project itself in whatever it observes. At the end of the cycle, an old moon -which gets smaller night by night- dies and a new one is born. To the human eye, the new moon is not the same as the old one.
Observing the moon is observing cycles. The moon seems to move in a circle in the sky due to the rotation of the earth but it also moves in relation to the stars due to its own orbit. The annual rotation of the earth around the sun creates another cycle of movements, if one observes the phenomena carefully. Everything happens again and again, but it is never completely the same. “You can’t cross the same river twice.” This is what human life looks like; days and years look like cycles, and life as a whole may be part of a cycle, about which we can only speculate where and how it ends.
The transition from the old to the new moon, as well as the invisible transition of the sun from west to east, were models with which man tried to face this mystery of death. This correspondence of models is evident in texts as the Egyptian and Tibetan Books of the Dead. The world of the dead, no matter how dark and frightening, is perceived as part of the cycle and therefore as a condition for its continuation. This brief dip of the moon in the invisible “other” world was the inspiration for this particular piece.
______________________
Crafted in March and April, 2021, based on sounds created in Voronezh, in August 2012.
